Όλα πάνε κατά διαόλου - ξαφνικές παραιτήσεις χωρίς handover, deadlines που αλλάζουν ημερομηνία χωρίς προειδοποίηση, λάθη επί λαθών σε προηγούμενους μήνες που ψάχνουν διόρθωση στο σήμερα, ζέστη, χαμένα παραστατικά κτλ κτλ - οπότε τι καλύτερο από μακρινάρι από το πουθενά, μπας και βγει η μέρα, γιατί εδώ δουλειά δεν γίνεται:
Έχω καιρό να κάνω invest σε Star Wars μιας και είχα αποστασιοποιηθεί εδώ και πολύ καιρό από εκείνο - από τη μια το Kenobi έθεσε τον πήχη σε ένα new level of low που ήταν αδύνατο να ακολουθήσω προσωπικά, από την άλλη η μοναδικότητα του σύμπαντος του Lucas έχει πάει περίπατο με τον βομβαρδισμό νέου content κάθε λίγο και λιγάκι, ενώ με αυτά και αυτά ζορίστηκα πολύ να ξαναπιάσω ακόμα και την OT, την οποία δεν πολύ-είχα διάθεση να ξανά-δω (που την βλέπω δηλαδή στανταράκι μια φορά τον χρόνο).
Κάνοντας ένα σύντομο catch-up λοιπόν στο μεσοδιάστημα μεταξύ Kenobi και τώρα, το Αndor υπήρξε και για εμένα το καλύτερο πράγμα, μαζί με την OT και το animated Clone Wars, που έβγαλε μέχρι και σήμερα το τηλεοπτικό/κινηματογραφικό σκέλος του franchise (του οποίου τα στενά όρια ξεπερνάει γρήγορα και γίνεται μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές της εποχής μας).
Είναι κρίμα να κουβαλάει τη στάμπα του τωρινού Star Wars πάνω του, αλλά μπορώ προσωπικά και πάλι να πω σε όποιον το σκέφτεται ή όχι να επενδύσει στη σειρά, πως το Andor βλέπεται εντελώς αυτόνομα από το υπόλοιπο saga, δεν κουβαλάει απολύτως καμία παθογένεια του και το βασικότερο όλων… είναι μια σειρά αμιγώς για ενήλικες, η οποία καλύπτει απαιτητικές θεματικές με πολύ-σύνθετη γραφή - φέρνοντας στο νου πολλές φορές έργα όπως το Brazil, το 1984, το γενικότερα κατασκοπευτικό και πολιτικό αμερικάνικο/βρετανικό κινηματογραφικό ιδίωμα των 70s κτλ σε ένα εξαιρετικό mix-up με το ευρύτερο σινεμά του Gilroy (Bourne, Michael Clayton, Rogue One κτλ) ως προς το ύφος, τόνο και ρυθμό.
Σειρά χωρίς αναμασήματα και ευκολίες για τις ορδές των fanboys, με δικό της ανάστημα που κάνει το αυτονόητο - γίνεται ένα αυθεντικό spin off δημιουργού, μια γνήσια διαφορετική εμπειρία και όχι άλλο ένα άμορφο σύνολο αποφάσεων από executives και stakeholders για εύκολη εκμετάλλευση του franchise.
Με μπούσταρε αρκετά στο να κάνω μια ακόμα απόπειρα με το IP - αλλά επειδή το Andor ήταν τόσο διαφορετικό, η επιστροφή στο Ahsoka (που μου ψιλό-άρεσε γενικά, παρά τα κάμποσα θεματάκια του) και ξανά στο πιο συμβατικό lore, δεν με έπιασε από τα μαλλιά και με άφησε πάλι περισσότερο σαν (χαρούμενο) παρατηρητή παρά fan (αν το έβλεπα αρκετά χρόνια νωρίτερα, μετά το τέλος του Rebels πχ και όντας αρκετά χρόνια νεότερος, θα ήμουν σίγουρα πιο ζεστός - αλλά όλο το μεσοδιάστημα κατρακύλας του franchise κόστισε και εκείνο με τον τρόπο του).
Στα υπόλοιπα → Βοba Fett δεν το θυμάμαι καν/έπρεπε να το google-άρω για να θυμηθώ πως υπήρξε, Mandalorian παράτησα season3 κάπου στη μέση γιατί το έβλεπα μηχανικά από τη δεύτερη κιόλας , ενώ τέλος δεν έπιασα κάτι από τα διάφορα animated (επίσης βιβλία/comics της Disney era → ούτε καν)
Δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος 
να δω το Acolyte (έχω δει τα 4 πρώτα επεισόδια καιρό τώρα, αλλά λόγω εμπάργκο and shit -τα οποία τα εντοπίζει η Disney σε χρόνο dt- είπα να μην αναφέρω εδώ κάτι μέχρι να βγουν online) και λέω δυστυχώς, γιατί o χρόνος μου είναι υπερβολικά λίγος (για… τα πάντα, πόσο μάλλον για τέτοιες σειρές, που τα λεπτά που μου τρώνε από ταινίες πονάνε μια παραπάνω) και η συγκεκριμένη σειρά αυτή καθαυτή είναι σχεδόν σε κάθε της επίπεδο φοβερά κακή: σκηνοθετημένη εντελώς άχρωμα και διεκπεραιωτικά, κακογραμμένη (ειδικά στο 3ο επεισόδιο έχει διαλόγους επιπέδου prequels), με πάρα πολύ προβληματικό ρυθμό, γεμάτη αναιμικές ερμηνείες (οι ερμηνείες είναι γτπ, να το θέσω καλύτερα και πιο επιστημονικά - μόνο ο μαν από το Squid Game δείχνει να μπορεί να σταθεί σε ένα ικανοποιητικό ερμηνευτικό ύψος με αυτό που του δώσαν), κουστούμια και make up που θυμίζουν σχολικό cosplay σε αρκετά σημεία, φτηνά σκηνικά με εντελώς ερασιτεχνική ανά στιγμές χρήση ψηφιακών εφέ και λοιπών ευκολιών που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία στην κινηματογράφηση “μεγάλων εικόνων” κτλ.
Δεν χρειάζεται εις βάθος σχολιασμός των προβλημάτων της σειράς (εν μέρει διότι και η ίδια η σειρά είναι αφόρητα βαρετή, θυμίζοντας πάρα πολύ επίσης και εκείνον τον young adult οχετό που ήταν της μόδας προ δεκαετίας) μιας τα δομικά της θέματά είναι ηλίου φαεινότερα και in your face σχεδόν σε κάθε της στιγμή - συνοπτικά, ένα συνονθύλευμα κακής τηλεόρασης σε όλο το φάσμα παραγωγής και εκτέλεσης.
Δεύτερη φορά μετά το Kenobi που σειρά του Disney Wars με κάνει να πιστέψω ότι ένα μεγάλο της συγγραφικό σκέλος έχει δημιουργηθεί μέσω ΑΙ - για πολλά δε CGI σκηνικά, είμαι απόλυτα πεπεισμένος.
Για το lore τώρα και τον κακό χαμό που έχει προκαλέσει η σειρά στο ενδιάμεσο:
Προσωπικά έχω μια ευρύτερη μυθολογία στο κεφάλι μου, που αρχικά… μου αρέσει και μου ταιριάζει σαν φίλο του saga (duh) και κατά δεύτερον πηγάζει κατευθείαν από το original Expanded Universe (τα comics, τα βιβλία του, τα videogames κτλ) και στη συνέχεια δέχεται επιλεκτικές προσθήκες από τα Disney Wars και την ύστερη μετά 1999 εποχή - επιλεκτικές προσθήκες που προφανώς μπορούν να εναρμονιστούν σε σημαντικό βαθμό με το προαναφερθέν lore του EU (από το οποίο επίσης είμαι επιλεκτικός, μιας και παίζει και εκεί αρκετή σαβουρίτσα).
Ότι περαιτέρω λοιπόν “ανακαλύπτεται” στη πορεία, το βλέπω σαν ένα what if σενάριο, που δεν με ενοχλεί να υπάρχει και εφόσον πληροί και κάποια ποιοτικά/δημιουργικά standards, καλοδεχούμενο → Η ευρύτερη κεντρική ιδέα πίσω από το Acolyte δεν είναι κακή κατ’ εμέ σαν πρώτο άκουσμα (“ιδέα” τεσπά, υπάρχουν ας πούμε θεματικές σχετικά φρέσκιες - φρέσκιες για αυτό το live action σύμπαν των Disney Wars πιο συγκεκριμένα, καθώς στο original expanded universe πράγματα που προ-οικονομεί ή επιχειρεί να προσεγγίσει/επαναπροσδιορίσει το Acolyte είναι απλά Σάββατο) και ο επαναπροσδιορισμός του lore που επιχειρεί να κάνει σταδιακά, προσωπικά δεν με ενοχλεί per ce (ίσα ίσα που σαν concept φαντάζει μια ιδέα άξια συζήτησης και πολλαπλών ερμηνειών) αλλά από την άλλη, ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται, αρχικά δεν με ενδιαφέρει και εν τέλει με χάνει εντελώς → Η υλοποίησή του οτιδήποτε στο Acolyte είναι κάκιστη, κοντά στην ευρύτερη αισθητική και νόρμα των περισσοτέρων σειρών και ταινιών που δίνει το πράσινο φως η Disney και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να συνδέσει πράγματα μεταξύ τους είναι άτσαλος, υπερβολικά παιδικός σε πολλά σημεία που θα έπρεπε ο τόνος να είναι διαφορετικός, πολύ επιθετικά αποκομμένος και αποστασιοποιημένος από την ευρύτερη φύση του saga (που δύσκολα πείθει ή γίνεται αποδεκτός) και χωρίς την ειδική ίσως βαρύτητα που θα χρειαζόταν για να δουλέψει ικανοποιητικά επί της οθόνης.
Σαν να φωνάζει το Acolyte σε κάθε σκηνή ότι θέλει να είναι κάτι διαφορετικό - χωρίς ποτέ αυτό να μοιάζει κερδισμένο ή δικαιολογημένο για να με κάνει να επενδύσω σε εκείνο και να το εμπιστευτώ.
Όπως έχω πει πολλάκις επίσης, το να θες να επαναπροσδιορίσεις κάτι που έχει παγιωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου -ή απλά έμεινε σαν μυστήριο και γιγαντώθηκε στο ασυνείδητο των θεατών ως κάτι μεγάλο, που προκαλεί δέος ή τρόμο κτλ με μια σχεδόν μεταφυσική χροιά- δεν είναι καθόλου εύκολο/οριακά ακατόρθωτο.
Ο Filoni έχει τον τρόπο του (μιας και η σειρά πιάνει ζητήματα κοσμογονίας γύρω από τη Δύναμη και ο Filoni είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος σε κάτι τέτοια), ο Gilroy επίσης κατάφερε να χωρέσει το δικό του, αρκετά ετερόκλητο προσωπικό όραμα, σε ένα παγιωμένο σύμπαν, διευρύνοντάς το με τρόπο λειτουργικό και χωρίς να μοιάζει ποτέ παράταιρο (γιατί μοιράζεται μια κοινή συνισταμένη με τον Filoni → ούτε αυτός δέχεται θυσιάσει την δημιουργική του προσωπική στάμπα σε ότι κάνει, αλλά αντιθέτως πατάει πάνω σε εκείνη και με τα δυο του πόδια), όμως οι συντελεστές εδώ δεν δείχνουν να έχουν την απαραίτητη δημιουργική ενόραση για κάτι τόσο σημαντικό και μεγαλόπνοο - που να γίνει και εύκολα αποδεκτό από τον κόσμο, όπως είπα και νωρίτερα. Δεν φαίνεται η Headland να έχει κανένα ειδικό βάρος σαν δημιουργός, ώστε να επιβάλλει τη σφραγίδα της στη σειρά και να την ομαλοποιήσει στο κοινό της/αντιθέτως πλέει με τις επιταγές της Disney και του προϊόντος που θέλει να λανσαριστεί.
Επειδή λείπει και ο Filoni από την όλη παραγωγή, δεν προσεγγίζουν ούτε τα “λημέρια” του Ahsoka υφολογικά (μιας και η ιστορία “κλίνει” προς τέτοιες κατευθύνσεις), ενώ φυσικά για “λημέρια” Andor ούτε λόγος (λογικό εν μέρει, μιας και το Andor απευθύνθηκε εξαρχής, όπως ανέφερα νωρίτερα, σε αμιγώς ενήλικο κοινό - κάτι που όμως προφανώς θα μπορούσε να γίνει, με διαφορετικούς όρους, αλλά σε παρόμοιο πλαίσιο και με το αρχικό premise του Acolyte).
Δεν υπάρχουν και πολλά χειροπιαστά στοιχεία για θετική αποτίμηση λοιπόν, υποθέτω το συν είναι 1-2 χορογραφίες kung fu μαχών -που οκ, είμαστε στο 2024, αλίμονο αν περίμενε κάποιος να δει ένα medley μερικών δευτερολέπτων που θυμίζει αμυδρά Matrix ή ταινίες τύπου παλιού Shaw Brothers για να δώσει θετικό πρόσημο σε ένα κατασκεύασμα σαν το Acolyte- και… αυτό. Ούτε η μουσική ολότελα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ μιας οποιαδήποτε συναισθηματικής ταύτισης με τη σειρά, καθώς απουσιάζουν όλα τα κλασσικά θέματα του saga, ούτε όμως χρησιμοποιείται και η προσέγγιση Kevin Kiner (νέα θέματα - εξελίξεις των παλαιότερων), ούτε υπάρχει ο Ludwig Göransson που μπορεί να γράψει καινούρια αλλά αξιομνημόνευτα θέματα εν έτει 2024 με “παλαιακό” συναίσθημα - αντ’ αυτού η μουσική εντάσσεται και εκείνη στην όλη προσπάθεια “βίαιης” αποκοπής της σειράς από το SW του Lucas και τον απογόνων του.
Για το όλο το ζήτημα που έχει προκύψει με τις δηλώσεις συντελεστών και Headland μετά την γιούχα της σειράς (από, κατά κύριο λόγο προς το παρόν, κόσμο με πολύ λανθασμένες αντιλήψεις περί φεμινισμού, lgbtq+ κοινοτήτων, κτλ) αυτό είναι μια συνηθισμένη τακτική αποπροσανατολισμού και δημιουργία buzz από το πουθενά, που χρησιμοποιούν κατά κόρον τα μεγάλα studio σε διαφαινόμενες αποτυχίες τους όπως λέει και ο @_Dead -όλα λύνονται βέβαια αν πχ πετάξουν κάτι Darth Plagueis-oriented στο τέλος ή κάτι παρεμφερές, να φάνε πάλι σανό τα fanboys, να ηρεμήσουν και το απροκάλυπτο fan service έναντι οτιδήποτε αυθεντικά δημιουργικού περιεχομένου να “σώσει” πάλι και αυτό το ναυάγιο
Τα δομικά και εκτελεστικά προβληματικά στοιχεία της σειράς πάντως είναι πολλά, πολύ συγκεκριμένα και αποκλειστικά αυτά είναι που την χαρακτηρίζουν ως αποτυχία μέχρι στιγμής- σίγουρα όχι το αν πχ. ένα παιδί έχει 2 μητέρες, εάν είναι μαύρο και παρόμοια προβληματικά πράγματα που διαβάζει κανείς στις -όχι-και-τόσο- σκοτεινές γωνιές του διαδικτύου…
Τέλος, συνεχίζω να βρίσκω φοβερό το πόσο χαμηλά έχει πέσει γενικότερα το franchise του Star Wars σαν brand name στην Disney εποχή του -όχι εμπορικά (που και εκεί υπάρχει ζήτημα, αλλά είναι άλλη κουβέντα), αλλά ως προς το όποιο ελάχιστο καλλιτεχνικό αντίκτυπό του έχει απομείνει- όταν δίνει αβίαστα το ΟΚ να βγαίνουν τέτοιες σειρές, καθώς παγιώνεται πλέον όλο και περισσότερο σαν IP συνώνυμο της μετριότητας.
Το Acolyte θεωρώ πως είναι ένα πελώριο κουράδι προς το παρόν (επιστημονικά μιλώντας πάλι ), που κόβει χρήματα από άλλες παραγωγές (178 εκ. λέει budget και στην οθόνη δικαιολογούνται ούτε τα μισά) και λειτουργεί μονάχα σαν πάτημα σε κόσμο που δεν τον ενδιαφέρει το συγκεκριμένο saga (που it’s fine βασικά, και τον Gilroy δεν τον ενδιέφερε αρχικά το SW και έκανε τελικά το Andor) και που ψάχνεται μονάχα να γεμίσει το CV και τις τσέπες του, δουλεύοντας σε ένα πελώριο IP. Δεν αγγίζει τον πάτο του Kenobi, γιατί μέσα σε όλον αυτόν τον οδυρμό αχνό-φαίνεται μια μικρή προδιάθεση για κάτι διαφορετικό, αλλά εκεί δίπλα του δείχνει ότι θα τοποθετηθεί όταν καταλαγιάσει η σκόνη. Μέχρι τώρα πάντως, ο ορισμός του χαμένου χρόνου.
Αυτά, αμφιβάλλω αν θα αλλάξει κάτι ριζικά στα 4 επόμενα - μακάρι βέβαια, γιατί είμαι αναγκασμένος να το πάω μέχρι τέλους 
- αλλά ΜΠΡΑΒΟ μου που αφιέρωσα πολύτιμο χρόνο εργασ…χαχαχα-μα-τι-λεω για να γράψω μακρινάρι για Star Wars
τα βραδάκια, Imperial Assault επιτραπέζιο 
