Πολύ μου άρεσε στην πρώτη αυτιά!!!:)Θα τσεκαριστεί επίσης!
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι μια υπόθεση όπου o Keith Jarrett έκανε μήνυση στους Steely Dan.
Τελικά ο Jarrett αναγράφεται πλέον ως ένας από τους συνθέτες του κομματιού των Steely Dan, και παίρνει δικαιώματα για αυτό το γεγονός.
Βέβαια είναι ένα θέμα που ακριβώς σταματάει η απλή έμπνευση και που αρχίζει η κλεψιά, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον όντως πρόκειται για κλεψιά αφού είναι τεράστια η ομοιότητα.
Δεν με απασχολεί καθόλου η νομική διάσταση του ζητήματος, αν και για την ακρίβεια του πράγματος η συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών προέβλεπε την καταβολή ενός χρηματικού ποσού από πλευράς των Steely Dan στον Jarrett, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αποκλειστικότητα των συνθετικών δικαιωμάτων στους Fagen και Becker-κάτι που νομίζω δεν περιποιεί και ιδιαίτερη τιμή στον Jarrett, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Αυτό που με απασχολεί όμως ιδιαίτερα είναι η χρήση του όρου ‘‘κλεψιά’’, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπαράγει τα κατεστημένα στερεότυπα ως προς τον τρόπο της μουσικής πρόσληψης. Και αυτό γιατί η μουσική, όταν λογίζεται ως τέχνη, δεν λειτουργεί με έναν τόσο ευτελή, αδιαμεσολάβητο και αυτόματο τρόπο που υποδηλώνει ο όρος ‘‘κλεψιά’’. Και για να επανέλθω στο παράδειγμα που αναφέρεις, οι Steely Dan για μένα δεν ‘‘έκλεψαν’’ τον Keith Jarrett, αλλά τον ‘‘υποδέχτηκαν’’ στον μουσικό τους κόσμο, κατορθώνοντας για μία ακόμη φορά να διευρύνουν τον μουσικό τους ορίζοντα. Προσλαμβάνοντας στο rock-jazz μουσικό πλάισιο του Gaucho ένα μουσικό θέμα που στην πρότυπη εκδοχή του εξυπηρετούσε τις τυπικές jazz συμβάσεις και μόνο αυτές, οι Steely Dan παραδειγματοποιούν για μία ακόμη φορά τον τρόπο με τον οποίο η rock ενσωματώνει οργανικά τις jazz φόρμες. Συνεπώς, αντί για ‘‘κλέφτες’’, εγώ θα χαρακτήριζα τους Steely Dan ως ‘‘μάστορες’’ της μουσικής ειδολογικής διαλεκτικής.
Αν ήταν άλλη περίπτωση μάλλον θα συμφωνούσα μαζί σου Cato, αλλά για’μενα ένα κομμάτι με τόση ομοιότητα (στην αρχή του) δεν πρόκειται για “υποδοχή στον δικό τους μουσικό κόσμο” όπως τόσο ας πούμε ρομαντικά το θέτεις αλλά για αντιγραφή. Για να το δεχόμουν ως κάτι άλλο -δηλαδή όχι αντιγραφή- θα έπρεπε να μην ήταν τόσο όμοια η εισαγωγή, θα έπρεπε να είχαν κάνει δικιά τους κάπως την μελωδία του Jarrett.
Για να το δεχόμουν ως κάτι άλλο -δηλαδή όχι αντιγραφή- θα έπρεπε να μην ήταν τόσο όμοια η εισαγωγή, θα έπρεπε να είχαν κάνει δικιά τους κάπως την μελωδία του Jarrett.
Μα αν οι Steely Dan είχαν κάνει κάπως ‘‘δική’’ τους τη μελωδία του Jarrett, τότε δεν θα μιλούσα για ‘‘υποδοχή’’, αλλά για προσαρμογή ή διασκευή. Το ενδιαφέρον για μένα βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο οι Steely Dan ενσωματώνουν αυτούσιο το μουσικό θέμα του Jarrett στα δικά τους μουσικά συμφραζόμενα. Εσύ αυτή τη διαδικασία την ονοματίζεις ‘‘κλεψιά’’ και ‘‘αντιγραφή’’, εγώ προτιμώ να την αποκαλώ ‘‘συμφραστικοποίηση’’.
Υγ. Ο όρος ‘‘υποδοχή’’ δεν έχει κανέναν απολύτως ρομαντικό τόνο, απεναντίας είναι τεχνικός όρος της σύγχρονης θεωρίας της λογοτεχνίας (όπως και οι παρεμφερείς όροι ‘‘δεξίωση’’ και ‘‘πρόσληψη’’). Όλοι αυτοί οι όροι σηματοδοτούν τα νεωτερικά ερμηνευτικά σχήματα -και πρωτίστως αυτό της διακειμενικότητας- με βάση τα οποία οι σύγχρονοι φιλόλογοι δεν χαρακτηρίζουν ‘‘κλέφτη’’ τον Βιργίλιο, όταν μεταφράζει αυτολεξεί τον Όμηρο, και ‘‘κλεψίτυπο’’ τον Οβίδιο, όταν κοπιάρει τον Προπέρτιο. Στη θέση της εύκολης αφοριστικής συνθηματολογίας εστιάζουν στον δυναμικό τρόπο με τον οποίο ένα λογοτεχνικό κείμενο διαχειρίζεται τα πρότυπά του. Καιρός είναι το παράδειγμά τους να ακολουθήσουν επιτέλους και οι μουσικοκριτικοί, προκειμένου να ανατραπούν παρωχημένες αντιλήψεις στον τρόπο με τον οποίο ακούμε και αξιολογούμε την μουσική.
Ωραία συζήτηση πιάσατε και θα συμφωνήσω λίγο και με τους δύο. Μακριά από εμένα η λογική του προϊόντος και της διατίμησης στην οποία οδηγεί ο όρος “κλεψιά”. Από την άλλη όμως, αν θες και να είσαι σωστός απέναντι πρώτα από όλα σε καλλιτέχνες που εσύ σέβεσαι, γράψε κάπου την πηγή σου και αν αυτοί σου ζητήσουν δικαιώματα ας είναι αυτοί οι μαλάκες.
Ον τόπικ τώρα, αν το βρείτε, ακούστε και αυτό
http://www.rocking.gr/reviews/album/Various_Artists_-_The_Royal_Dan_A_Tribute/1586/
Η συλλογή αυτή τελικά ποτέ δεν εμφανίστηκε στα δισκάδικα στην Ελλάδα… 
Ως προς το άλλο θέμα, ας τον ανέφεραν κάπου ως έμπνευση για να μην έμπλεκαν.
“They stab it with their steely knives but they just can’t kill the beast.”
Για το ντεμπούτο τους τι γνώμη έχετε;
Το έβαλα πάλι σήμερα και ενθουσιάστηκα και πάλι!Βέβαια αποτελεί τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος αυτός ο δίσκος και για αυτό ίσως να “παίζει” περισσότερο στο ευρύ κοινό(περιέχει και το πασίγνωστο “Do It Again”) όμως πέρα από όλα αυτά πιστεύω ότι είναι ένας αξιόλογος δίσκος,με ένα ακόμα πιο αξιόλογο εξώφυλλο:wink::lol:
Και αυτό το “Kings” με έχει στοιχειώσει:roll:
Και γενικά bump σε αυτό το θρεντ που ασχολείται με ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που υπήρξαν ποτέ!
Με παθολογική τελειομανία στον ήχο τους και στο στούντιο και με έξυπνη και προσεγμένη θεματολογία,μπαίνουν ασυζητητί στα συγκροτήματα της καρδιάς μου!
άλλο ένα τεράστιο αμερικάνικο συγκρότημα που δεν θα δούμε ποτε στην Ελλάδα
Δισκογραφική επιστροφή μετά το προ εξαετίας Morph The Cat για τον ιθύνοντα νου των Steely Dan, Donald Fagen. Και όπως θα υποψιαζόταν ο κάθε μυημένος στην τεχνοτροπία και την μουσική ιδεολογία του Fagen, τα γνώριμα χαρακτηριστικά του ήχου του είναι και σε αυτόν τον δίσκο πανταχού παρόντα. Με άλλα λόγια η λεπτομερής και υπολογισμένη σύνθεση, η αμφίσημη στιχουργία, η εκτελεστική δεινότητα των μουσικών που τον περιβάλλουν αλλά και η προσεγμένη παραγωγή διέπουν και τα εννέα τραγούδια του δίσκου. Ενώ ομώς αυτά τα διακριτικά γνωρίσματα σε προηγούμενους δίσκους του συνέτειναν σε ένα κατά βάση στυλιζαρισμένο και ‘‘στρογγυλεμένο’’ ηχητικό αποτέλεσμα, στο Sunken Condos προσδίδουν μία ζωτικότητα και μία ένταση που, κατά τη γνώμη μου, είχε να εμφανιστεί από την εποχή του Royal Scam. Και αυτό γιατί αντί να υπηρετεί αποκλειστικά pop-jazz φόρμες (που εκπροσωπούνται βεβαίως και στο Sunken Condos μέσα από το ρυθμικότατο single I’m Not the Same Without You), ο Fagen διοχετεύει αυτή την φορά την καλλιτεχνική του αρτιότητα σε blues (βλ. Weather In My Head), soul ( βλ. Slinky Thing, Miss Marlene) και -κατά την Fagenική εκδοχή τουλάχιστον- funky ( μέσω της διασκευής του Out Of The Ghetto του Isaac Hayes) μουσικούς δρόμους. Με αυτές του τις επιλογές το Sunken Condos επαληθεύει για μία ακόμη φορά το γιατί ο Fagen είναι ένας από τους συνεπέστερους και επαρκέστερους συνθέτες της pop μουσικής τα τελευταία 40 χρόνια.
[I]ANY MAJOR DUDE WILL TELL YOU[/I] οτι οι [I]STEELY DAN[/I] ειναι μεγαλη γκρουπαρα, για ολους τους λογους!
Απο τα μεγαλύτερα σχολεία της μουσικης τι να λεμε.Μονο και μονο οι σεσσιοναδες που εχουν βγει απο αυτους,η εργατια της μουσικης δλδ,τα λεει ολα
δεν θα πω οτι ειναι μεγαλη μπανταρα που εχει περασει δυστυχως σχετικα απαρατηρητη , γιατι θα μπει ο γραχκος και θα με πει παλι ελιτιστη
παω να ακουσω λιγο [B]jesus christ superstar[/B] 
ps : η 3αδα aja-gaucho-royal scam σπερνει.