Steven Wilson - To The Bone [2017]

Η καλυτερη απαντηση!

To τραγούδι ρε σεις σαν σκέψη είναι καλό. Ευστοχη μελωδία κτλ. Αλλα για Wilson τελικά είναι πολύ φτωχό γιατί του λείπει το ψωμάκι και η σαλτσούλα. Στουμπέτσι όπως λέει ο πατερας μου καμιά φορά τα γεμιστά, δεν κατεβαίνει το φαγάκι, στεγνό. Είναι μια 3λεπτη λούπα σκέτης ποπ (έστω και αισθητικά ανεβασμένη αλά 70s/ρετρό) με κουπλε-ρεφρεν και κει που λες θα κάνει κανά verse ωραίο να το απογειώσει δεν έρχεται ποτέ, ξανα-μανα ρεφρεν για εμπέδωση. Που αν ήταν ξηγημένος/καυλωμένος ο ξετσίπωτος θα πέταγε καμιά εύπεπτη ψυχεδέλια Sgt Pepper μέσα ή κανένα ωραίο πολυφωνικό μέρος (τα’χει βάλει σε άλλα και αλλα τραγούδια εδώ τα ξέχασε!). Κρίμα, για μένα χαμένη ευκαιρία το συγκεκριμένο τραγούδι. Αντε να βγει το άλμπουμ να το κρίνουμε στην ολότητά του.

Τα πράγματα σε γενικές γραμμές είναι πιο απλά στις συνθέσεις του νέου άλμπουμ, μην περιμένεις πολλές “τσαχπινιές”.

Το “Song Of I” σου άρεσε;

Γενικά τα υπολοιπα που έχουν δημοσιευτεί μέχρι στιγμής (Song of I included που πιθανώς είναι το καλύτερο) μου αρέσουνε πολύ. Δεν με χαλάει η απλότητα παντως σαν συνολική προσέγγιση, κάθε αλλο. Απλά το συγκεκριμένο κομμάτι θα ωφελούνταν πιστεύω πολύ περισσότερο απο το κάτι παραπάνω (δλδ κατι σαν τις ευπεπτες στιγμές των Stupid Dream/Lightbulb Sun).

Φυσικά το να ακούς ένα αλμπουμ του Steve στην ολότητά του πάντα αλλάζει τα πραγματα και μετριάζει και τα οποια αρνητικά γιατί έχεις την φουλ εικόνα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το Fear of a Blank Planet που σαν μεμονωμένα τραγούδια δεν σου γέμιζε μάτι αλλά σαν σύνολο/ιστορία είναι απο τα πιο δυνατά των Tree.

Ίσως το έβδομο καλύτερο. Όχι παραπάνω.

Ε καλά το δύσκολο στην δισκογραφία τους ειναι να βρεις τα μη εξαιρετικά. Πάντως και γω δεν θα το βαζα πεντάδα.

Εύκολα στα πέντε καλύτερα των PT το Fear…

Εγώ έχω σταματήσει να προσπαθώ να κατατάξω στο μυαλό μου τους δίσκους του Wilson.

Με εντυπωσιάζει πάντως που κάποιοι στην προσπάθεια να ισχυριστούν την “αλήθεια τους” για το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική του στην προ “In Absentia” εποχή, υποβιβάζουν την αξία μεταγενέστερων δουλειών.

1 Like

Είναι θέμα και ύφους, δε μου αρέσουν το ίδιο τα “σκληρά” του. Το FoaBP είναι εξαιρετικός δίσκος, τρομερός. Αλλά, έχει ανταγωνιστές που στα δικά μου αυτιά δεν μπορεί να ξεπεράσει (αναφέρομαι στην Αγία Πεντάδα Up The Downstair με Lightbulb Sun). Το Incident ψιλομάπα, btw. Από τα προσωπικά του, το αγαπημένο μου είναι το Raven, το οποίο θεωρώ μάλλον ότι καλύτερο έχει κάνει εδώ και 15 χρόνια. Μου αρέσει πάρα πολύ η προγκρεσσιβίλα του και η σεβεντίλα του και γενικώς αυτός ο δίσκος τα έχει όλα στις ποσότητες που πρέπει. Insurgentes και Hand.Cannot.Erase. επίσης εξαιρετικά, το Grace δεν το είχα ακούσει στην ώρα του και τώρα δύσκολα γυρίζω πίσω, οπότε δεν έχω γνώμη.

Γενικά τι να λέμε τώρα για τον Wilson, ο τύπος είναι πραγματικά μοναδικός. Γουστάρω πολύ που ακολουθεί το συναίσθημά του και κάθε φορά βγάζει την ανάλογη μουσική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι προϊόν ειλικρίνειας. Αν μας αρέσει κιόλας, ακόμα καλύτερα.

1 Like

Παίδες θέμα γούστου και αυτιού είναι. Δεν υπάρχει μόνο η αλήθεια μας, υπάρχει και η αλήθεια των άλλων. Προσωπικά το Incident μου αρέσει πολύ.
PS. Ωχ φαίνεται και από το avatar :yum:

1 Like

Εντάξει κι ενός φίλου το αγαπημένο είναι το FoaBP. Ναι, γούστα είναι αυτά. Το μείζον θέμα είναι ότι αυτός ο γαμιόλης επί 30 σχεδόν χρόνια βγάζει δίσκους μέσα στους οποίους ο καθένας μας βρίσκει το δικό του αριστούργημα σε διαφορετική περίοδο.

2 Likes

Κι εγώ το έχω σταματήσει πολλά χρόνια πριν να σου πω την αλήθεια γιατί δεν έχει νόημα. Nα και πριν είπα για FOABP και πεντάδα και δαγκώθηκα.

Έχω λίγη μεγαλύτερη αδυναμία στην πρώιμη και μέση περίοδο τους αλλά πιάνω τον εαυτό μου να συναρπάζεται με οτιδήποτε από όλες τις εποχές γιατί πραγματικά στην τελική όλες έχουν να δώσουν κάτι. Σιγουρα πιστεύω ότι και αν υπάρχουν ποιοτικές διαφορές (λέμε τώρα) είναι τόσο μικρές που δεν έχει νοημα να τις συζητάς.

Μιας και λέει ο Παντελής πάνω για το Raven πάντως χθες σκεφτόμουν ότι αν το απόλυτα αριστουργηματικό του τραγούδι επί P. Tree είναι για μένα το Dark Matter (θα μπορούσαν βέβαια να είναι και άνετα αλλα πολλά) έχει ένα τραγούδι καριέρας και στο τώρα και είναι το ομώνυμο του Raven, το οποίο πραγματικά όσες φορες και να έχω ακούσει, κάθε μα κάθε φορά μου φαίνεται σα να το ακούω πρωτη φορά. Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει κι εσείς ρε παίδες, αλλά πως κατάφερε αυτος ο ανθρωπος να πάρει κάτι που ανήκει στο χθες, να το ντύσει μοντέρνα, να κάνει ένα τόσο σύγχρονο φολκ παραμύθι και ταυτόχρονα να μην ακούγεται ούτε στο ελάχιστο ρετρό…να είναι κατι εντελώς νέο…ε γιαυτό είναι εκεί που είναι, για κατι τέτοια imho…

3 Likes

Ταυτιζόμαστε πλήρως.

1 Like

Το ομώνυμο του Raven παίζει να είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ…σκετη ανατριχίλα, δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές το έχω ακούσει και κάθε φορά έχω το ίδιο συναίσθημα.
Και αν το συνδυάσεις και με το βίντεο…

2 Likes

δεν εχω λογο να διαφωνησω με την επιλογη του raven αλλα νομιζω οτι το drive home μου αρεσει λιιιιιγο παραπανω .

1 Like

It’s out there!!!

mas gamhses pepito despasito asexualito

1 Like

Μου ήρθε κι εμένα ειδοποίηση από το hasitleaked ότι κυκλοφόρησε σχεδόν ένα μήνα πριν την επίσημη κυκλοφορία και μου έκανε εντύπωση.

Το απόγευμα θα έχει ακρόαση!

Τα κομμάτια που μου αρέσουν είναι αυτά που έχω ήδη ακούσει, Pariah και Song Of I συν το Song Of unborn.
Βασικά είναι τα κομμάτια που μου θυμίζουν ότι πρόκειται για δίσκο του Wilson. Που έχουν κάτι που θα με ταξιδέψουν, που θα μου δημιουργήσουν συναισθήματα και εικόνες.
Κατά τ’ άλλα…ισως είναι ώρα να κάνεις ένα διάλειμμα Steven και να μην γράφεις μουσική κάθε 1-2 χρόνια.

Πω πω μου κωλοαρέσει και δε πα να λέτε οι προγκμεταλάδες ότι θέλετε :laughing:

Έχει και για σας ένα Detonation (όνομα και πράμα) έτσι για να μη κλαίτε :stuck_out_tongue:

3 Likes