Πλάκα έχει…
Άκουσα τον δισκο, οκ όπως το περίμενα δεν μου έκανε κάποια αίσθηση. Κάποιες καλές στιγμές και μεχρι εκει.
Δεν με ενδιαφέρει αν ειναι pop, δεν εχει κιθάρες κτλ, αυτο που άκουσα γενικα ειναι αρκετα πιο κάτω από αυτό που έχω μάθει να περιμένω από τον Wilson όλα αυτά τα χρόνια. Σε επίπεδο συνθέσεων, ιδεών, έμπνευσης, συναισθημάτων.
Personal Shopper και Eminent Sleaze οι καλύτερες στιγμές για μένα.
1 Like
Το 12 Things I Forgot είναι κομματάρα και 101% Wilson.
Γενικά το μόνο που με άφησε αδιάφορο είναι η αρχή και το τέλος (Self/Unself και Count of Unease).
Βέβαια διαφωνώ με τη λογική ότι έχω 25 τραγούδια αλλά βάζω μόνο 9 στο δίσκο, 6 στο deluxe, 1 στο mega-deluxe του 1 αντιγράφου και 10.000 λιρών και βλέπουμε τα υπόλοιπα (3 είναι μέχρι στιγμής στα b-sides των singles).
Δεν έχει έρθει ακόμα το deluxe για να ακούσω τα άλλα 6, αλλά αυτά από τα b-sides άνετα θα ήταν στο δίσκο.
Μ’ αρέσει που στο χρόνο που καθυστέρησε άλλαξε και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου για καλύτερη ροή…
Εγώ συνεχίζω να ευχαριστιέμαι το άλμπουμ περισσότερο από όσο περίμενα, λόγω ηχητικής προσέγγισης.
Και φυσικά πάντα απολαμβάνω τις συνομιλίες μου μαζί του.
2 Likes
Α καλά αυτός έχει γίνει εντελώς ψεκασμενος…
Αν σχολιάζεις τον τίτλο της συνέντευξης, την αλήθεια λέει βασικά… 
Ε όχι δα. Μπορεί τα Up the Downstair/The Sky Moves Sideways να είναι tributes στους Floyd (μεταξύ άλλων), αλλά αδικεί κατάφορα τα Signify/Stupid Dream/Lightbulb Sun.
To The Sky Moves Sideways, Stupid Dream και Lightbulb Sun ήταν η εισαγωγή μου στους PT και τα έχω μέσα στην καρδιά μου. Ο Στεφανάκος ας λέει ό,τι θέλει, αλλά την τριάδα αυτή δεν θα την ξαναπιάσει στο στόμα του! Την ΤΡΙΑΔΑ!
To The Future Bites αδιάφορο, αν και μάλλον αναγκαίο για να κρατήσει το πάθος του ζωντανό. Ίσως επειδή είναι το πρώτο σε αυτό το στυλ, να θέλει λίγο την εξοικείωση με τις νέες δυνατότητες και διαδικασίες, και στο επόμενο (αν κι εφόσον συνεχίσει σ’αυτό το μονοπάτι) να είναι πιο σίγουρος και ευέλικτος
Μωρέ, μια χαρά είναι όλα, αλλά από το “In Absentia” και μετά θεωρώ πως έχει και περισσότερα καλά τραγούδια σε κάθε άλμπουμ, έχει αποτυπώσει περισσότερο δικό του χαρακτήρα στις συνθέσεις, και έχει καλύτερο ήχο/παραγωγή και γενικά ανέβηκε επίπεδο σε πολλούς τομείς. Θα έλεγα και σε επίπεδο songwriting αλλά αυτό ενδεχομένως περιέχει και πιο υποκειμενικά στοιχεία.
Παντως για να πω κι εγώ την πικρή αλήθεια, μου πέρασε ψιλοαδιάφορος ο δίσκος.
Εχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά δεν νιώθω οτι βρίσκω τόσες ώστε να θέλω να το ξανακούσω.
Και δεν είναι θέμα είδους, εξάλλου δε με χαλάει καθόλου η αλλαγή, απλά νιώθω μια σχετική βαρεμάρα/αδιαφορία συνολικά.
2 Likes
Αλήθεια, έχει παραγγείλει άλλος εδώ το deluxe; Πώς χειρίζεται το Brexit κλπ., δεδομένου ότι έρχεται από UK;
Άστο, οι πρώτοι θα είμαστε 
1 Like
να δείτε που μας δουλεύει όλους και θα γυρίσει ντοκυμαντέρ κάποια στιγμή, a la ‘‘I’m still Here’’
Πάντως, σύμφωνα με κάποια συνέντευξη που διάβασα, θα βγάλει και βιβλίο μέσα στο 2021, ένα κεφάλαιο του οποίου θα αναφέρεται στη σχέση του με τους οπαδούς του…
(και κάπου στο βάθος παίζει το Never Enough των Dream Theater)
Πιστεύω πως το σχόλιό του SW για τα άλμπουμ μέχρι In Absentia (που θα το καταλαβει ο οποισδήποτε λίγο αν σκεφτεί σαν δημιουργός και όχι σαν ακροατής) είναι αυτό που λεει ο Outshined, με σημαντικότερο όλων ότι απεκτησε δικο του χαρακτήρα σε συνθέσεις/ήχο. Τα προηγούμενα άλμπουμ οκ, ήταν καλά και τρι-καλα θα πω, αλλά ναι υπάρχει μια κάποια ορατή ανωριμότητα και στις αναφορές (τα homages που επαναλαμβάνει πολύ συχνά στις συνεντεύξεις του) και σε ήχο/συνθέσεις. Ήθελε να δημιουργήσει την δική του version των πραγμάτων που αγαπούσε να ακούει. Aπό το In Absentia και μετά η μουσική του απελευθερώθηκε εντελώς, οι αναφορές κρύφτηκαν και εγινε ένα πράγμα της εποχής του, φουλ μοντέρνο. Για να μην παρεξηγηθώ και γώ την πρωτη του περίοδο στους PT προτιμώ πάντως. Αυτή πάντα θα υπερέχει εναντι οποιουδήποτε άλμπουμ εβγαλε μετά είτε σαν PT είτε σαν σόλο σε ένα βασικό παράγοντα: στο συναίσθημα και στο πάθος. Τα χει κανει λίγο sterile τα άλμπουμ του είναι η αλήθεια. Επενδύει σε ενα σωρο μικρολεπτομέρειες, πως θα ακούγονται, την φιλοδοξία που θα κρύβουν, ποιους συνεργάτες θα έχει, πως θα ήχει το τάδε πιατίνι και δεν ξέρω γω τι ενώ όλα μα όλα έρχονται από την έρμη την ψυχούλα. Ο επαγγελματισμός του την έχει παραμερίσει λίγο.
3 Likes
Δηλαδή βρίσκεις τραγούδι της πρώτης περιόδου με περισσότερη “ψυχούλα” από το “Routine”;
(και μπορώ να αναφέρω πολλές ακόμα συνθέσεις)
Μπορώ να βρω κι ένα Raven ομώνυμο και άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά μου αρέσει να κοιτώ τα πράγματα μακροσκοπικά και όχι μικροσκοπικά. Το τελευταίο του άλμπουμ παρόλο που μου αρεσει αρκετά, ναι μου ακούγεται φουλ αποστειρωμένο και κλινικό. Το προηγούμενο επίσης για άλλους λόγους. Για να μην παρεξηγηθώ πάλι εχει βγάλει μερικά από τα καλύτερα άλμπουμς του και τραγούδια σαν σόλο καλλιτέχνης. Παντως γενικώς δεν βλέπω από τον κόσμο -που παρόλο δεν γουστάρει την μεγάλη απουσία κιθάρας- να έχει καμιά τάση ευκολης απαξίωσης, θετικό αυτό γιατί μας ξέρω εμάς τι κουμάσια είμαστε. Μπορούμε να απαξιώσουμε το οτιδήποτε στο δευτερόλεπτο
2 Likes
Δεν ξερω πως μπορει να το δηλωνει καποιος σοβαρος ακροατης αυτο, αλλα τελος παντων περι ορεξεως κολοκυθοπιτα.
Οτιδηποτε κι αν εχει βγαλει ο Wilson μετα το In Absentia, ειναι για μενα κατωτερο και πολυ λιγοτερο ειλικρινες απο οτιδηποτε εχει βγαλει μεχρι και το In Absentia.
Φυσικα αυτος μπορει να διαφωνει και καλα κανει, αλλωστε δικη του ειναι η τεχνη, απλα κι εγω μπορω να θεωρω οτι καποια στιγμη το 2004 εφαγε μια χαλασμενη σουπα που του αλλαξε το DNA στον εγκεφαλο, γιατι ειναι η πιο λογικη εξηγηση που μπορω να κανω. Εκτος φυσικα αν τα δηλωνει ολα αυτα γιατι θελει να πουλησει την παρουσα φαση της καριερας του, αλλα ο Στηβενακος δε θα το εκανε αυτο… αλλωστε δεν εχει κανει τιποτα για το χρημα, ουτε ηταν ο τελευταιος στον χορο με το να αφησει ελευθερη την μουσικη του στο YouTube ουτε τιποτα…
Μετά απορείς γιατί σε θεωρούν εριστικό και αρπάζεται κόσμος μαζί σου.
Εγώ λοιπόν, που είμαι ασόβαρος ακροατής - προφανώς σε σύγκριση με εσένα - θεωρώ το ακριβώς αντίθετο με σένα.