Δεν ηταν ειρωνεια, ηταν γνησια απορια.
Κοινως, δεν υποννοουσα οτι δεν εισαι σοβαρος ακροατης, αλλα αναγνωριζοντας οτι εισαι σοβαρος ακροατης, οντως δεν καταλαβαινω πως γινεται να εχεις αυτην την αποψη για τα προ- In Absentia αλμπουμς του.
Καλά, αν μιλήσουμε περί homages, τα solo album του προσεγγίζουν επικίνδυνα αυτή την κατηγορία (Grace for Drowning, The Raven that Refused to Sing) και το έχει δηλώσει και ο ίδιος.
Τίποτα εναντίον στα homages βέβαια, απλά συζήτηση να γίνεται. Και το Signify πχ. μια χαρά 100% Wilson είναι, και είναι λιγότερο homage από το Raven στα αυτάκια μου. Εν πάσει περιπτώσει…
Κσι εγώ σαν ασόβαρος ακροατής θα πω οτι οι καλύτερες δουλειές του ήταν από το in Absentia και μετά.
Και αφού το λέει και ο ίδιος, κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Σε ευχαριστώ για τον χαρακτηρισμό, αλλά με τον τρόπο που έγραψες ειλικρινά δεν προέκυπτε αυτό. Γνωρίζω καλά τους περιορισμούς του γραπτού λόγου, αλλά αυτός είναι ένας παραπάνω παράγοντας για να προσέχουμε (αν δεν θέλουμε να παρεξηγούνται τα γραφόμενά μας).
Την άποψη αυτή την έχω, πέραν του προσωπικού γούστου, και για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Ο Amazing δεν συμφώνησε μαζί μου (ή με τον ίδιο τον Wilson ή με όποιον έχει την ίδια άποψη) αλλά φάνηκε να καταλαβαίνει γιατί η πλειονότητα του κόσμου προτιμάει τις μουσικές που έβγαλε από το “In Absentia” και μετά και γιατί η καριέρα του απογειώθηκε από εκεί και ύστερα και όχι πιο πριν.
5 Likes
Αναγκαία διευκρίνιση: προτιμώ meaning όντως προτιμώ, χωρίς να σημαίνει πως δεν θεωρώ τα In Absentia, Deadwing, FOABP όχι απλώς εξαιρετικά, αλλά και γιατί όχι κλασικά. Βασικά απορώ πολύ με κάποιους που βλέπουν όντως άλματα ή πτώσεις ποιότητας στα άλμπουμ 2004 και μετά/πριν. Οι Porcupine Tree υπήρξαν μπάντα με υποδειγματική συνέπεια στα στάνταρντς ποιότητας σε όλη την δισκογραφική τους πορεία, με πολύ ευδιάκριτο μουσικό DNA παρ’όλες τις αλλαγές ήχου και με καταπληκτική πορεία εξέλιξης, πολύ σταδιακή, πολύ λογική σε κάθε βήμα της.
6 Likes
Ενταξει, αλλα οταν απαντας με αυτο στο οτι ειπα ψεκασμενο τον Steven Wilson:
… ειναι σαν να μου λες “ενταξει εχεις αδικο”
Φυσικα δεν παρεξηγησα τιποτα, απλα αυτο με τον γραπτο λογο παει both ways, κι ας φανηκε πιο επιθετικη η δικη μου απαντηση (δεν ηταν, εξηγησα ακριβως τι εννοουσα)
Οσον αφορα τον Steven Wilson, προσωπικα δεν καταλαβαινω και ουτε καταλαβαινα την αποθεωση στα προσωπικα του και τα εχω ακουσει αρκετες φορες. Καλοι δισκοι ειναι, αλλα για μενα αυτα που εχει κανει με τους Porcupine Tree ειδικα οσον αφορα το songwriting ειναι πολυ ανωτερα, και μου φαινεται πολυ ακυρη η δηλωση του, και ασεβαστη και προς τους μουσικους με τους οποιους συνεργαζοταν βασικα στους PT, γιατι οι δισκοι αυτοι που εβγαλε τοτε ειχαν τεραστια συνεισφορα και απο αυτους. Ολα αυτα βεβαια ειναι προσωπικο γουστο.
Συνεισφορα που προσωπικα μου λειπει παρα πολυ, αφου για μενα η χημεια των PT ηταν εξαιρετικη. Τωρα το γιατι η καριερα του απογειωθηκε (καλα τωρα σχετικη η απογειωση παντα…) με τα προσωπικα του αλμπουμ δε νομιζω πως ειναι και καποιο περιπλοκο μαθηματικο προβλημα. Η μουσικη του απο το 2010 και μετα ειναι πολυ περισσοτερο προσιτη απο οτι προηγουμενως, ενω τα πρωτα χρονια με τους PT (μη σου πω μεχρι ΚΑΙ το In Absentia) ηταν σχετικα γνωστος μονο σε indie και μεταλ κυκλους. Δε νομιζω πως το επιχειρημα περι δημοτικοτητας ειναι καποιο που κολλαει στην ποιοτητα της μουσικης του Wilson συγκεκριμενα. Δεν μπορω βασικα να καταλαβω πως γινεται να θεωρουμε τα πρωτα 10 χρονια του ως οτιδηποτε λιγοτερο του εξαιρετικου ουτως ή αλλως.
Οσον αφορα τα τραγουδια και τις περισσοτερες καλες στιγμες που εθιξες τι να σου πω, για μενα στα αλμπουμ απο TSMS εως και IA δεν υπαρχει οτυε μετρια στιγμη, και καθε δισκος εχει μεσα απο 3 εως 6 αριστουργηματικες συνθεσεις. Δε μπορω να πω το ιδιο για τα προσωπικα του αλμπουμ. Αλλα ειπαμε, περι ορεξεως κολοκυθοπιτα. Και οι συγκρισεις ειναι ενα πραγμα. Ειναι ενα εντελως διαφορετικο πραγμα να λεει “δεν εγραψα πραγματικη μουσικη μεχρι το In Absentia” με κυριο επιχειρημα κατα αυτης της δηλωσης οτι ολοι οι εκατονταδες χιλιαδες που αγαπουν αυτα τα τραγουδια ε δεν ειμαστε κουφοι 
Σε μεταλ κυκλους εγινε γνωστος κυριως απο το In Absentia και μετα. Γενικως το In Absentia ηταν απο τα σημαντικα turning points στην καριερα του.
Ναι γι αυτο εγω κι εσυ και ολοι οι φιλοι μου που ακουγανε μεταλ στην εφηβεια τους τον ακολουθουμε απο τα μεσα των 90ς… οι Porcupine Tree ηταν απο τα πιο κλασικα παραδειγματα συγκροτηματων που δεν παιζουν μεταλ αλλα τους παραδεχονται ολοι οι μεταλλαδες, τι να λεμε τωρα. Και μετα εννοειται αυξηθηκε η δημοτικοτητα τους στους μεταλ κυκλους.
1 Like
Ο Wilson ξεκινησε με αλλο κοινο, στην πορεια απεκτησε διαφορετικο κοινο και σημερα εχει παλι μερικως διαφορετικο κοινο. Δεν ξερω τι κανατε εσυ και οι φιλοι σου οι μεταλλαδες που ακουγατε μεταλ στην εφηβεια σας, εγω ροκ ακουγα ο ανθρωπος
1 Like
Opeth “Blackwater park” νομίζω ήταν η πρωτιά (ή έτσι μου είχε αποτυπωθεί εμένα, τέλος πάντων).
mmmmmmm ναι οκ
αρα στα γεραματα χαλασες ε?
Σε ποιον λέει την παραπάνω ατάκα ο Mad Clip ?
Εδώ σας θέλω! 
Δε παλεύω να τ ακούσω 2η φορα
Στον Steven Wilson ;
E όχι δα ρε μαν. Ούτε κατά διάνοια, ίσα ίσα. Η σόλο μουσική του καριέρα είναι πολύ πιο ιδιοσυγκρασιακή. Insurgentes προσιτό; Μήπως το Grace for Drowning; Το Raven επίσης για στοχευμένο κοινό. Μετά σταδιακά άρχισε να γίνεται πιο προσιτός, αλλά και πάλι αν δεις συνολικά την σόλο καριέρα του, κόβει οπαδούς με τις αλλαγές στον ήχο, είναι αρκετά δύσκολο στον ίδιο ακροατή να κάνουν γκελ η prog rock/metal νοοτροπία, το prog-pop των 80’s, το experimental ambient/noise των 80’s, η sophisticated eletro-pop κ.ο.κ. Θεωρώ πως ο Wilson απλά καρπώθηκε σαν σόλο καλλιτέχνης την εμπορική επιτυχία των post-In Absentia Porcupine Tree. Δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι ο κόσμος θα τον ακολουθούσε. Καλώς ή κακώς όμως όπως φάνηκε και κέρδισε τον κόσμο με τη σόλο μουσική του αλλα βεβαίως παίζει ρόλο ότι και ο κόσμος έβλεπε στους PT σαν απόλυτο mastermind τον Wilson. Κατάφερε δλδ να πείσει ότι η σόλο του καριέρα θα ήταν μια φυσική συνέχεια των προηγούμενων πεπραγμένων. Είναι παντως πολύ δύσκολο το ότι κατάφερε και πέτυχε σαν σόλο. Έχει καταφέρει να παρασύρει πολύ κόσμο στο να του αρέσει (ή τουλάχιστον να βρει ενδιαφέρον) οτιδήποτε και να δοκιμάσει.
5 Likes
Αυτό που παραδεχόταν ο Steven στα λάιβ του, ότι είναι ο λιγότερο ταλαντούχος οργανοπαίχτης πάνω στη σκηνή, ήταν μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Ακόμη κι αν ήταν ο κύριος συνθέτης των PT, οι μουσικοί γύρω του μπορούσαν να συνεισφέρουν με τη σταθερή ποιότητά τους στο να πραγματοποιούν τις ιδέες του.
Ως σόλο καλλιτέχνης, όσο πιο πολύ επιλέγει να το πάρει πάνω του, τόσο πιο πολύ χάνει σε ποιότητα το αποτέλεσμα
Αυτό ακριβώς. Τα The Raven και Hand πιο προσιτα; ούτε καν…τα Grace for drawning και insurgentes έχουν αρκετά στοιχεία από PT.
Οκ τα to the Bone και το καινούριο τα λες πιο προσιτα αλλά και πάλι δεν είναι εύκολα στο άκουσμα για αρκετο κόσμο.
Το νέο άλμπουμ πάντως είναι το μόνο άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια που δεν μπορώ να βρω ένα κομμάτι να με ενθουσιάσει, να θέλω να το ακούω συνέχεια.
Τα μόνα που μ’αρέσουν και τα έχω ξεχωρίσει είναι το Self και το King Ghost, χωρίς ξετρέλαμα πάλι… Δλδ το Pariah όταν είχε βγει μόνο το βιντεάκι από τις ηχογραφήσεις, το άκουγα ξανά και ξανά!
1 Like
Πάντως υπάρχουν αρκετά από τα Bonus της Deluxe έκδοσης που θα έμπαιναν άνετα στο δίσκο - ακόμα και τα extended των Unself / King Ghost / Eminent Sleaze.
