το βίντεο για το self
έξυπνη ιδέα και πολύ καλά εκτελεσμένη… Αλλά για άλλη μια φορά όσον αφορά στο άλμπουμ αυτό, έχει μια καλή ιδέα και την πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Χωρίς κανένα λόγο βάζει το μισό καστ από τους Αβέντζερς κι άντε κι έναν Τραμπ για ξεκάρφωμα…
Έρωτα έχει με το Seeds Of Love πια :P. Γαμάει αλλά όπως και να’χει το Songs From A Big Chair είναι καλύτερο, και το λέει progger αυτό (αλήθεια δεν θα’λεγα ποτέ ότι το Seeds of Love έχει το οτιδήποτε prog as in prop-pop, art pop μήπως καλύτερα;). To Seeds Of Love από τα ακριβότερα άλμπουμ στην ιστορία της ροκ μουσικής ε.
Επίσης το’χουμε καταλάβει οτι με άλμπουμ σαν το τελευταίο προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει ένα Sign O’ The Times…αλλά δεν :P.
Notes Reviews βλέπουμε; Συμπαθέστατος ο τυπάκος αυτός, με σωστή προσέγγιση αλλά και αρκετές ανορθόδοξες απόψεις (π.χ. αγαπημένο Opeth το Pale Communion). Θετικό το πρόσημο για το νέο SW, και με ωραία λογική. (να του συγχωρέσετε τα πολλά mispronounciations, έχει μια βαριά δυσλεξία, και πολλά δεν μπορεί να τα διαβάσει σωστά)
Ο τύπος που αγόρασε την περιορισμένη έκδοση του ενός κομματιού, ανέβασε το τραγούδι που προοριζόταν αποκλειστικά για αυτή την έκδοση, και έφτιαξε και βίντεο κιόλας!
χααχαχ θεός ο τύπος. Πολύ έξυπνο βίντεο και ταιριάζει και με την αισθητική του άλμπουμ. Το ‘‘second-hand hand’’ ήταν τέλειο.
Το τραγούδι όχι τόσο.
Ένα χρόνο δεν έχουμε πει τίποτα για τον βλαμμένο της καρδιάς μας.
Σήμερα πάντως θυμήθηκα αυτήν την εκτέλεση και λίγο συγκινήθηκα πάλι
Τι να πεις μετά το The Future Bites.
Eντάξει, είχαμε και μία αναβίωση των PT, δεν είναι ότι δεν έχουμε να πούμε κιόλας…
Εντωμεταξύ είχα κλείσει εισιτήρια από Viagogo να πάω να τους δω 7 Νοέμβρη Ολλανδία. Η Viagogo αποδείχτηκε σκαμ και εγώ πρωτάρης. Ευτυχώς πήρα πίσω τα χρήματά μου μέσω τραπέζης, αλλά ξενέρωσα τόσο στο μεταξύ που το πιστόλιασα και δεν πάω…
Πήγαινε να τους δεις και θα σου φύγει το ξενέρωμα 
τώρα πάει, πέρασε… Αν έρθουν από εδώ έχει καλώς, αλλιώς ας μου πληρώσει το Rocking τα έξοδα να πάω να κάνω και κάλυψη 
Ολλανδία φημολογείται ότι θα γίνει κινηματογράφηση!
Αλλά ναι, όποιος μπορεί ας πάει. Αν και θα κάνουν κάτι καλοκαιρινά φεστιβάλ λέει (κάποιος γλυκάθηκε με την επιτυχία ή γουστάρει να παίζει με Gavin και Richard ξανά; μπορεί και τα δύο!), δε θα είναι το ίδιο όπως μια δική τους συναυλία με φουλ τρίωρο πρόγραμμα!
Χρόνια πολλά στον μάστορα, ο οποίος γίνεται 55 ετών (I was born in '67, the year of Sergeant Pepper and Are You Experienced) και μοιάζει για 40!
Εύχομαι να βγάζει μουσική για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, αν και έχει ρίξει ρυθμούς τελευταίως (λίγο η οικογενειακή ζωή, λίγο ο COVID…)! 
Μόνο το '18 δεν κυκλοφόρησε κάτι (πέρα από το εκπληκτικό live του Royal Albert Hall). Το '17 “To the Bone” και “Blackfield V”, το '19 νέο No-Man μέσα σε 11 χρόνια, το '20 είχαμε το “For the Music” (έστω με μειωμένη συμμετοχή), το '21 είχαμε το “The Future Bites” και το '22 το “Closure/Continuation”. Δεν τα λες και λίγα για ριγμένους ρυθμούς… Το πρόβλημα είναι ότι έχει πέσει αρκετά η ποιότητα, ενώ κάποτε όλα τα σχήματα με τα οποία κυκλοφορούσε έδιναν διαμάντια στο είδος τους.
Υποκειμενικό αυτό το τελευταίο. Προσωπικά έχω να ακούσω κάτι συνταρακτικό από Steven Wilson πάνω από δεκαετία. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο το 90% των κυκλοφοριών του από το 2010 και μετά , και ακόμα και το καινούριο Porcupine Tree ήταν μια μεγάλη απογοήτευση δυστυχώς.
Καλά, δεν διαφωνείς σε τίποτα από αυτά που έγραψα παρά μόνο στο πού μπαίνει η γραμμή του “κάποτε”, την οποία την άφησα ανοιχτή έτσι κι αλλιώς
Ωστόσο, η καριέρα του μέχρι το 2016 για μένα ήταν υποδειγματική, ακόμη και τα απομεινάρια του 4 1/2. Το “To The Bone” είναι ένας δίσκος που επίσης απολαμβάνω πάρα πολύ, αλλά η σχέση μας είναι πολύ επιφανειακή. Τα υπόλοιπα είναι να 'χαμε να λέγαμε
Χμ, νομίζω πρώτη φορά διαβάζω κάποιον να περιγράφει το νέο δίσκο των PT ως μεγάλη απογοήτευση.
Ο καθείς και με τα γούστα του βέβαια.
Σε αυτό είμαι με τον Quintom. Μεγάλη απογοήτευση ίσως όχι, αλλά απογοήτευση παρ’ όλα αυτά. Το Harridan το λατρεύω, το Chimaira’s Wreck Μ αρέσει πολύ, τα υπόλοιπα είναι χλιαρά. Περίμενα πολλά πολλά περισσότερα.
Δεν έχω καταφέρει να ακούσω τον δίσκο ούτε μια φορά ολόκληρο, και δεν μου έχει μείνει κανένα τραγούδι. Μπορεί και να μην είμαι σε φάση Porcupine Tree, αλλά γενικά μου ακούστηκε πλήρως αποστειρωμενο και αδιάφορο όσες φορές προσπάθησα.