Όμορφo πρωινό το σημερινό. Ξυπνάς και βλέπεις έξω να πέφτει χιόνι. Και είναι Σάββατο και δεν έχεις τίποτα να κάνεις μέχρι να πας για έναν χαλαρό καφέ το απόγευμα, οπότε αποφασίζεις να μείνεις ξαπλωμένος, κοιτάζοντας το ταβάνι αλλά ρίχνοντας και κλεφτές ματιές στο παράθυρο και βάζεις να ακούσεις Mercury Rev. Τι ωραία που είναι, λες, καλό χειμώνα να έχουμε, ας βάλω λίγο Bon Iver να πιάσω περισσότερο τη γλυκιά μελαγχολική πλευρά του, δυσεύρετος είναι πια. Και συνεχίζει να χιονίζει έξω και φαντάζεσαι τι ωραία που θα ήταν να το έστρωνε, βέβαια δεν πρόκειται, το βλέπω στα δελτία καιρού και φαίνεται κιόλας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ο δίσκος είναι το Pope Killdragon των Strand Of Oaks. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω σε όσους βλέπουν το γαμάτο εξώφυλλο σε συνδυασμό με το όνομα και περιμένουν τίποτα μεταλλικό σε στυλ Slough Feg κτλ να πάρει δρόμο και ταυτόχρονα να προσκαλέσω τα indie τσουτσέκια στην παρέα μας καθώς και όποιον άλλον είναι σε θέση να εκτιμήσει κάτι τόσο κατάφωρα φλώρικο. Κάτι τυπάκια του στυλ Tyler Durden, Isis, Stelios, Horror (το πιτσφορκ του έβαλε 8.1. Ούτε καν 8! Ξέρετε τι σημαίνει αυτό για Πιτσφορκ ?άσχετα αν προμοτάρει μαλακίες ;ρ) και λοιπούς.
Όμορφο πρωινό, λοιπόν, το σημερινό και μας έκανε την ιδανική παρέα μετέπειτα ετούτος ο δίσκος. Εδώ έχουμε το indie το σωστό. Τι είναι indie θα μου πείτε. Και τι είναι σωστό. Πίσω από το όνομα Strand Of Oaks βρίσκεται ο Timothy Showalter κάτι που θα αποτρέψει κάμποσους να τους/τον αποκαλέσουν κλασικά (και ψιλο-εμετικά) indie-folk singer/songwriter. Μικρή σημασία έχει. Όσο μελιστάλαχτο και κλαψομούνικο κι αν είναι ?και όσο φοβερά και να τα καταφέρνει σε αυτό- κρύβει πολύ πολύ προσεκτικά μέσα του μια ?δε θα το ?λεγες διαστροφή. Ίσως, κάποια ψηφίδα ειρωνείας.
Και φυσικά και κρύβει, όταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του, το Daniel?s blues (κλικάρετε και κλαίτε) αφορά το θάνατο του John Belushi από την σκοπιά του Dan Aykroyd. Μην γκουγκλάρετε, τους ξέρετε. Ο Aykroyd είναι αυτός και ο John Belushi είναι ο φίλος του εδώ. Ή όταν στο Kill Dragon παρακαλάει την Παρθένο Μαρία να τον παντρευτεί. Mary, Mary, Mary would you marry me. Ή όταν από το πουθενά, στη μέση σχεδόν Τζεημςμπλαντικής φλωριάς σκάει ένα βαρύ ινστρουμένταλ που θυμίζει Kylesa, το Giant’s Despair. Και κάτι παρόμοιο δεν επαναλαμβάνεται πουθενά στο δίσκο…
Πριν πάτε να διαβάσετε άλλο θρεντ, ακούστε οπωσδήποτε και το Bonfire? Όχι όλοι, είπαμε μόνο όσοι μπορείτε να αγαπήσετε μπάντες όπως οι Bon Iver ή οι Fleet Foxes και δεν τις αναφέρω σε επίπεδο επιρροών. Οι άλλοι ν’ακούσετε ιμμορταλ τώρα που χιονάει, δε μας νοιάζει η άποφσή σας.