Suffering Hour

Groups & Artists
#1

Μιλάμε για μια φανταστική νέα μπάντα από τις ΗΠΑ.

0022545514_10
0022545514_101200×803 305 KB

Σαν μουσικό είδος ανήκουν μάλλον στο progressive death/black metal με κάποια post metal στοιχεία και γενικότερη προσέγγιση στη μουσική στα όρια του avant garde.

Τα φωνητικά είναι από τα καλύτερα του ειδους, οι συνθέσεις δαιδαλώδεις αλλά με σαφέστατο όραμα, τα τύμπανα πολύ δυνατά και το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της μπαντας είναι οι κιθάρες της. Έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο ήχο και καταπληκτικά περίεργα riffs με μια τεχνοτροπία που ξεκίνησε από πλευράς full length κυκλοφοριων με το εξαιρετικό ντεμπούτο in passing ascension συνέχισε στο πολύ δυνατο single Dwel και εξελίχθηκε ακόμα περισσότερο στο καταπληκτικό φετινό The Cyclic Reckoning.

Εκτός από τον υπεύθυνο για τη γνωριμία μου με τη μπάντα (ξέρει ποιος είναι ο συνήθης ύποπτος για τα περίεργα και avant garde ακραία ακούσματα του rocking!) και εμένα, έχουμε και άλλους fans της μπάντας εδώ?

9 Likes
#2

Παρών! Το φετινό τους θεωρώ πως είναι η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά, στους καλύτερους/πιο αγαπημένους φετινούς δίσκους και γενικά στα τοπ μου για τον ήχο τα τελευταία χρόνια.

5 Likes
#3

Και για μένα το φετινό είναι ακόμα καλύτερο και από το φοβερό ντεμπούτο.

Ενδιαφέρον έχουν και οι στίχοι τους που μιλάνε για εσωτερικές καταστάσεις περασμενες από φίλτρα και εκφρασμένες συχνά ως μεταφορές. Συχνά και με επιστημονικους όρους ή (κυρίως) φιλοσοφικες νυξεις. Σαν ένα κυκλικό αέναο σχημα ανάμεσα σε εσωτερικά συναισθήματα, την ιστορία της γης και του σύμπαντος και φιλοσοφικες εννοιες και τις συνδέσεις μεταξύ τους. Σε περίπτωση που δεν έβγαλε νόημα αυτό να ξέρετε ότι προσπάθησα!

Τους βρίσκω αρκετά ποιητικούς και κάπως δυσνόητους για να καταλάβεις την πραγματική σημασία τους, αλλά το συναισθημα που βγάζουν σε σχέση με συνδυασμό με τη μουσική μου βγάζει ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικο όραμα που μου αρέσει αρκετά. Στο ίδιο όραμα είναι ταιριαστά και τα artworks των δίσκων τους.

2 Likes
#4

Ωραίο τόπικ!

Έχει μπει στη λίστα μου στο spotify εδώ και λίγο καιρό. Δε θυμάμαι πως τους βρήκα και μου εντυπώθηκαν, λογικά θα πέτυχα ποστ στο “τι ακούτε τώρα” ή στις νέες κυκλοφορίες, υποψιάζομαι και ποιο μέλος ή ποια μέλη τους πόσταρε-αν.

Θα το βάλω, επί τη ευκαιρία, να τ’ ακούσω και θα επιστρέψω αργότερα για εντυπώσεις.

2 Likes
#5

Οντως. Προσωπικα ο ηχος της κιθαρας μου θυμιζει αρκετα early 80’s gothic σκηνη για καποιο λογο. Ειδικα στο Strongholds Of Awakening, η μελωδιαρα που μπαινει στο 2.04 μου θυμισε αμεσα Christian Death του 1982, αλλα σε extreme εκδοχη. Δεν εντοπιζω gothic στην ατμοσφαιρα η στις μελωδιες, αλλα ηχητικα η κιθαρα μου το βγαζει φουλ περιεργως.

Δυνατο γενικα

1 Like
#6

Ναι καλησπέρα, ωραίο τοπικ, ωραία μπάντα, φοβερή δισκαρα η φετινή, εννοείται.

Για μένα το αποκορύφωμα του δίσκου είναι το φινάλε με το “The Foundations Of Servitude”.

Έχει κάτι σημεία όπως εκεί στα 11μιση λεπτά που είναι εκπληκτικά, δίνουν ιδιαίτερη φόρτιση, και συνοψίζει ιδανικά το ποιόν του άλμπουμ, όπου ναι, το μεγάλο όπλο είναι οι κιθάρες.

Οι Suffering Hour κατάφεραν να παίξουν σαν Ισλανδοί χωρίς να είναι όπως το αντιλαμβάνομαι, βάζοντας στην ίδια εξίσωση Svartidaudi, Sinmara και Ulcerate, π.χ. και με πολύ δικό τους ήχο.

Επειδή γίνεται ωραία συζήτηση και θέλω να τη συνεχίσω, να πω πως στιχουργικά όπως το αντιλαμβάνομαι, και δεδομένης της αισθητικής συνέχειας των εξωφύλλων τους, ή και επειδή εγώ θέλω να το δω έτσι, πατάνε πολύ στην “αιώνια επιστροφή” του Νίτσε και της θεωρίες του περί πνευματικής ένδειας/σκλαβιάς.

Επηρεάζονται όντως από πιο επιστημονικιστικη γλώσσα, κάτι λογικό εν μέρει, αλλά αυτό ίσως είναι μεγάλη συζήτηση.

Και ναι, οι κιθάρες αυτού του ύφους, αν το πάμε πολύ πίσω, είναι λογικό να εδραζουν στις πρωιμες δυσαρμονιες του 80ς death rock/post-punk, καθώς και σε δομές συνθετικές που δεν είναι rock/metal αυστηρά, ήταν εύστοχο το σχόλιο του @Death.Eternal .
Για παράδειγμα, στα αυτιά μου το “The Abrasive Black Dust Pt. II” αν αφαιρεθεί ο ήχος και η παραγωγή απέχει πολυ από το μέταλ.

Πλέον, όπως και σε άλλα συγκροτήματα αυτού του ύφους, το metal δίνει συνεχώς άκρως ενδιαφέροντα και ποιοτικά δείγματα (όπως και πολλές απομιμήσεις) εδώ και περίπου 10-15 χρόνια που έγινε το μεγάλο άνοιγμα στον ηχητικό αυτό κόσμο.

Αυτό το άλμπουμ θεωρώ πως είναι ταυτόχρονα δύστροπο και άμεσο (όσο γίνεται) και χαίρομαι που δικαίωσαν στα αυτιά μου τις οποίες προσδοκίες και που υπάρχουν και άλλα άτομα που το ξεχωρίζουν μες την χρονιά, και όχι μόνο!

6 Likes
#7

Άψογο κομμάτι το “The Abrasive Black Dust Pt. II”, το ξεχώρισα, μέχρι στιγμής, αν και απέχω πολύ από το να το συγκαταλέξω στα καλύτερα της χρονιάς, ή, έστω, να το θεωρήσω το αγαπημένο μου από το δίσκο.

Είναι δύσκολο άλμπουμ και χρειάζεται χρόνο για ν’ αφομοιωθεί. Πιο πολύ, ως τώρα, μου άρεσαν τα πιο μελωδικά σημεία και τα φωνητικά που παραπέμπουν έντονα στις μπάντες που αναφέρθηκαν παραπάνω και παρόμοιου στυλ. Στιχουργικά είμαι σκράπας. Πάντως τα δύο πρώτα τραγούδια που κοίταξα, τα μετέφρασα αυτολεξεί (oh no, no) και δε βοήθησε πολύ, αλλά κατάλαβα το κυρίως θέμα: αναμνήσεις, λήθη, ματαιότης και θάνατος (πνευματικός & υλικός). Σε γενικές γραμμές, δεν πρωτοτυπούν.

2 Likes
#8

Αρκετα σημεία στους στίχους του cyclic reckoning (ενδεχομένως!) παραπέμπουν στον Φρειδερίκο με θέματα που θυμίζουν τις ιδέες του για καταστροφή όλων των στρεβλων του παρελθόντος και δημιουργία εκ νέου, τη θέληση σαν κινητήριο δύναμη, την αιώνια επιστροφή που γράφεις (Cyclic Reckoning, χμ!). Τα εξώφυλλα “μυρίζουν” λίγο Ubermensch, θέληση για δύναμη και όλα αυτά τα Νιτσεικα όντως. Δεν είμαι ειδικός στο θέμα και μπορεί να είναι τελείως άλλο αυτό που θέλει να πει η μπάντα, άλλωστε οι στιχοι τους είναι ανοιχτοί σε αρκετές ερμηνείες.

Μουσικά τώρα, εκτός από το τελείωμα του foundations που είναι όντως φανταστικό, στις κορυφαιες στιγμές του δίσκου θα έβαζα και το τελείωμα του (καταπληκτικου) strongholds of awakening με τα (κάπως πιο) thrashy τύμπανα που συνδιάζονται με τα διεστραμμένα riffs δίνοντας κάποιου είδους εκτόνωση της έντασης. Και το πολύ περίεργο “κατι-σαν-lead” στο 6:00-6:30 του abrasive black dust pt II μαζί με το πώς χτίζεται η σύνθεση για να φτάσουμε ως εκεί. Γενικά φανταστικό κομμάτι και αρκετά “εξωτικό”. Δεν βρίσκω κανένα κομμάτι στο δίσκο μη-γαματο και είναι πολύ ωραίος και ο τρόπος που συνδυάζουν κάπως πιο brutal και ντεθμεταλλαδικα μέρη με πιο (πρωτότυπα, στο δικό μου αυτί τουλάχιστον) αιθέρια και μελωδικά στοιχεία.

2 Likes
#9
1 Like