Τα αλάνια επιστρέψανε 8)
Κανείς άλλος το έχει ακούσει;
δισκάρα! επίσης οι anthrax κάπου κλαίνε σιωπηλά σε μια γωνίτσα…
Xαμπαρι δε πηρα.
Συγκινηση επισης ο τιτλος, ολες οι μπαντες Παναθηναικοι ρε!! 
Ιδρυματοποιημένοι Σάικος λέμε :!:
Δεν το είχα πάρει πρέφα, πάω να το ψάξω!
Btw, 4 the punx and the thrashers:
αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
Ε ρε και να είμουν νεότερος:
Αυτό το δισκίο το είχα ανάγκη όπως καμιά φορά έχουμε τάση για γλυκό, δεν βγαίνουν πια τέτοιοι ροκ δίσκοι, μόνο pretentious heavy bullshit.
Σάικος σόου δε γιάνγκστερς χάου του ΣΛΑΜ!
Ροκ δισκάρα και άντε γεια
Till my last breath I ain’t nobody’s bitch!!!
bump γιατι είναι κρίμα να χάνεται…πάει απευθείας στα top της χρονιάς, ένα από τα πιο αλήτικα album που παίζουν φέτος! 8)
yep πολύ καλό, όσο προλαβαίνω το λιώνω στο σπίτι. Show some love to this! http://www.youtube.com/watch?v=Z3F1P3YXgEQ
Και σε μένα χτύπησε τοπ 5, επίσης είναι κρίμα να το περιορίσουμε μόνο στην “αλητεία” γιατί έχει ΠΟΛΥ μουσική μέσα, οι 3 νέοι μουσικοί που ήρθαν είναι τρομεροί τζαμογκρουβάδες και πέφτουν ωραίες ιδέες μέσα στο χαμό, παράδειγμα το “μη σόλο” σόλο του σμας ιτ και πολλά άλλα.
Αυτό το κομμάτι πχ έχει μια ωραία αρρυθμία σε σημεία η οποία ως δια μαγείας κάθε φορά μπαίνει στον κανονικό ρυθμό με έναν αβίαστο τρόπο, το τζαζ σημείο επίσης… brilliant!
Everybody’s a fan already λέμε, τι χάνεται… :lol:
επίσης ξέρεις ότι το album θα groovάρει μόνο και μόνο που βλέπεις αυτόν εδω τον θεούλη:
μεγάλος παίχτης και γενικά η τεχνική όλων στο album δίνει μαθήματα!!
Ακριβώς, ο τύπος είναι εκπληκτικός σε όλο το άλμπουμ, η αλητεία είναι δεδομένη γιατί μιλάμε για ΣΑΙΚΟΣ, αυτό είναι επίσης εντυπωσιακό 3/5 φρεσκαδούρα και ο χοντρός πάλι βγάζει δίσκο ST.
δυνατο το αλμπουμ…αλητεια.!!
Σε γενικές γραμμές μέτρια/αδύναμη επιστροφή, δεν μου πέσαν και τα σαγόνια. Υπάρχουν καναδυό δυνατά κομμάτια, υπάρχουν μπόλικα μέτρια, υπάρχουν και μπόλικα αδιάφορα/φλύαρα.
Η πραγματική αλητεία της υπόθεσης είναι το τουρ με DRI πάντως.
Ψιλο-συμφωνω με αποπανω.
Μπαινει το πρωτο λεπτο του δισκου και πωρωνομαι, ξερω γω καινουριο ST κτλ κτλ
Αλλα βαρεθηκα πραγματικα στα μισα…
Περα απο το στυλ που το θελα πιο thrash-αριστο, τα κομματια σα κομματια ηταν λιγο βαρετα.
Δισκαρα! Τα υπολοιπα λιαν συντομως
Γάμησε. Γάμησε τα πάντα. Δισκάρα, αυτό που έπρεπε να βγει μετά το Suicidal for Life.
Παραμιλάω πολύ ώρα τώρα, τεραστιότητα, τι μπαντάρα από πίσω, επιτέλους ένα παληκάρι να αναπληρώσει τον rocky, το μπάσο δεν το συζητάμε (Τιλ μάι λάστ μπρεθ - σλάπιν ντα μπέις θεΐλα) και τα τύμπανα κατεδαφίζουν το σύμπαν, τι γεμίσματα, τι σκατολοϊδια βάζει παντού, τι χτυπηματάρες, πόσοι τόνοι γκρουβ. Και μετά ο Cyco Miko, απολύτως στο ύψος των περιστάσεων. Και μιλάμε για ΥΨΟΣ τώρα, όχι παπαριές. Σε κάθε κομμάτι με κάνει γκρούπι του να θέλω να υπακούσω το πρόσταγμα. ΘΕΟΣ.
Η αλητεία που λέτε άνωθεν υπάρχει μπόλικια αλλά υπάρχουν πολλά πράματα εδώ μέσα, ΟΛΗ η 90ς φάση (αυτή η γαμημένα παραγνωρισμένη τέλεια φάση) περνάει στον δίσκο. Συνοπτικά πάντως θα έλεγα ότι ο δίσκος είναι για όσους νιώθουν από Suicyco Muthafucka and then some.