Επιτέλους θα κυκλοφορήσει το 5o album των Φινλανδών ντουμοντεθάδων!!!
Βγαίνει 1 Φλεβάρη και κυμαίνεται στις γνωστές κοψοφλεβιάτικες συνθέσεις με τα death ξεσπάσματα. Πάρα πολύ ωραίος δίσκος, χειμωνιάτικος και μελαγχολικός. Ακόμη δεν μπορώ να συγκρίνω με παλιότερες δουλειές αλλά σίγουρα μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση! Στο Cathedral Walls κάνει φωνητικά η Anette Olzon των Nightwish ενώ στα Emerald Forest and the Blackbird και Labyrinth of London μια άλλη κοπελιά (Aleah Stanbridge).
Εδώ μπορείτε να δείτε το βίντεοκλιπ του Cathedral Walls:
Ωραίο το “Cathedral Walls”, στα γνωστά μονοπάτια της μπάντας. Να πω την αλήθεια τους έχω παρακολουθήσει μέχρι το [B]“Hope”[/B]. Ως τότε είχαν εξαιρετικές δουλειές, για να δούμε και τις επόμενες…
Εκπληκτικός δίσκος… Και ειλικρινά περίμενα πώς κάποια στιγμή θα πέσουν καλλιτεχνικά. Και όμως αυτός ο δίσκος σε διαψεύδει. Αλλά μονο 5 πόστς ρε παιδιά; :?
Το hate, lead the way τί στιχάρες που έχει ρε πούστη
Eλα ντε και είναι κ ο καιρός κατάλληλος για ακρόαση τέτοιων δίσκων…
Προσωπικά νομίζω ότι είναι ίσως η καλύτερη δουλειά τους, με έχει ενθουσιάσει η όλη ατμόσφαιρα που βγάζει…
Όντως! Η αλήθεια είναι πώς είναι καλύτερος ο δίσκος απο το new moon και το the morning never came που θεωρώ εγώ ώς τα καλύτερα τους. Αλλά θα δούμε με τον καιρό πώς θα πάει.
Μουσικά απ ότι καταλαβα, μετά από 4-5 ακροάσεις, είναι ό,τι καλύτερο ακόμα και απ το Hope αλλά το μόνο που υστερεί λίγο είναι το στιχουργικό κομμάτι που ωρες ωρες πετάνε ανούσιους στίχους, αλλά λίγες ειναι οι φορες αυτές.
Πολύ δυνατός ο δίσκος… ατμόσφαιρά κλασικά κατάμαυρη, ενώ οι μελωδίες μαζί με τα ξεσπάσματα δένουν τέλεια και δίνουν ένα από τα καλύτερα αποτελέσματα που έχω ακούσει στο είδος τον τελευταίο καιρό. Στο επίπεδο του New Moon πάνω κάτω, αλλά προσωπικά μάλλον κλίνω προς το πρώτο.
Το επικό ομότιτλο, μαζί με το οργισμένο Hate Lead the Way, το Cathedral Walls που συμμετέχει η -αγνώριστη- Olzon και το απίστευτο Labyrinth of London θα έλεγα ότι ξεχωρίζουν κάπως από το κατά τα άλλα χωρίς υποψία κοιλιάς σύνολο.
Αξιώθηκα κι εγώ. Τα έχουν πει οι αποπάνοι βέβαια, αλλά η γνώμη μου είναι μια ευκαιρία για bump ενός thread μιας πραγματικής δισκάρας. Πολύ δυνατό σαν σύνολο, με στιγμές που σε συνθλίβουν. Τα Emerald Forest and the Blackbird, Hate Lead the Way και Labyrinth of London πιστεύω ότι σου προσφέρουν αρκετές τέτοιες στιγμές, το καθένα με τον τρόπο του, καθώς μου βγάζουν ένα διαφορετικό, αλλά πάντα συντριπτικό συναίσθημα και τα τρία. Ιδιαίτερα το Labyrinth of London αγγίζει την τελειότητα και τελευταία αναπαράγεται συνεχώς στο κεφάλι μου αυτόματα ό,τι και να κάνω. Μιλάμε για σωστό κόλλημα. Χωρίς να έχω ξανακούσει STS στο παρελθόν, είναι μια καλή ευκαιρία να συνεχίσω το ψάξιμο, ο δίσκος με έπεισε απόλυτα για αυτό.
