Όλα τα σπάνε ανεξαιρέτως, αλλά λίγο παραπάνω πάει μάλλον το V.
+1:wink:
Αν ρωτησεις καποιον στην τυχη για το ποιος ειναι ο αγαπημενος του δισκος των Symphony X πιθανοτατα να σου απαντησει The Divine Wings of Tragedy ή Paradise Lost.Αυτο εχει σχεση και με την ηληκια του ερωτουμενου αλλα και οι 2 εχουν απολυτο δισκο και συμφωνω.Εχουν τοσες δισκαρες στην δισκογραφικη τους ιστορια.Και το The Damnation Game ειναι μια απο αυτες.Με καινουριο τραγουδιστη στην ομαδα τους,τον Russell Allen,ανεβαινουν πολλα σκαλια σε σχεση με το ντεμπουτο τους.Οπου εχει τραγουδησει αυτος ο ανθρωπος,’‘προσθετει’’.Στιβαρη φωνη,καθαρια,κρυσταλλινη χωρις να τσιριζει και με μεγαλο ευρος φωνητικων δυνατοτητων.
Ολος ο δισκος ειναι γεματος αλλαγες που δεν κουραζουν ουτε στο ελαχιστο.Δεν υπαρχει χωρος για μουσικοαυνανισμους.Τα κομματια ρεουν ομαλα και ΟΥΣΙΩΔΗ.Ομαδικη δουλεια με ολα τα οργανα να ακουγονται οπως και εκει που πρεπει,πλεκοντας ισχυρους ιστους που σε παγιδευουν και σε δυσκολευουν στο να ξεμπερδεψεις ευκολα μαζι του με λιγες ακροασεις.
Η μουσικη ειναι γραμμενη απο ολους με αρχηγο βεβαια τον Michael Romeo(οι κιθαρες του ειναι ο σκελετος ολων των συνθεσεων) ο οποιος απεδειξε και στο επερχομενο μελλον ποσο μεγαλος συνθετης ειναι.Κανενα τραγουδι δεν μετριαζει το συνολο, με το Savage Curtain να ειναι η πιο απλοικη συνθεση του δισκου ενω τα The Edge of Forever,Whispers και η διλογια A Winter’s Dream να μην περιγραφονται με λογια αλλα με μορφασμους απολαυσης και ικανοποιησης.
Δεν μπορω να επιλεξω…ο καθε δισκος εχει τουλαχιστον ενα κομματι που τα υπερ super duper σπαει.
Πιστεύω ότι με το Pradise Lost άγγιξαν την κορυφή…μακάρι να το ξανακάνουν
…δεν έχω ακόμα πολυασχοληθεί με το τελευταίο τους, αλλά απ’ότι έχω ακούσει είναι κιαυτός πολύ καλός
:):!:
:thumbup::thumbup:
αυτο
Ένα τουρ να τα παίξουν ολόκληρα παίζει;
Δεν παρακολουθώ στενά τη μπάντα
1 Like
Αν θυμάμαι καλά είχαν έρθει το 2010 ή το 2011. Νομίζω μια επίσκεψη μετά από τόσα χρόνια χρειάζεται.
1 Like