Πριν κάποιο καιρό τσέκαρα κάποιες λίστες με δίσκους που άκουγε ο συγχωρεμένος Rick Wright των Pink Floyd και είχε μέσα διάφορα.Miles Davis,Steely Dan,Talking Heads,Byrne/Eno και μεταξύ αυτών και τους Talk Talk.
Λέω “ώπα δω είμαστε αδερφέ” και επειδή ο φανμποησμός σε κάποια πράγματα δεν κρύβεται είχα πάρει απόφαση να τους ακούσω με πολύ καλές διαθέσεις,λόγω του Ρικ.
Για κάποιο λόγο δεν το έκανα,δεν θυμάμαι γιατί,ώσπου ένας καλός φίλος μου τους πρότεινε να τους ακούσω.Ε το έκανα!
Άγγλοι οι οποίοι έδρασαν την δεκαετία του '80 και προφανώς δεν έπαιζαν μέταλ.“Ωχ” θα πείτε “θα πήξουμε στις γνωστές νιουγουειβο αγγλόφωνες καταστάσεις του τότε”.Ομολογώ το είπα και γω μιας και δεν είμαι θαυμαστής του είδους.Και για να λέμε την αλήθεια όταν η τετράδα Ηollis/Harris,Webb/Brenner ξεκινούσε δειλά δειλά το μακρινό 1981 και όντας support στους Duran Duran,δεν μπορούσαν να είναι και διαφορετικά.Ο ήχος της εποχής ήταν αυτός,αλληλεπίδρασαν μαζί του όπως όλοι,ασχέτως-για μενα πάντα-αν μετά ξέφυγαν τελείως από την άλλη φάση έχοντας μεγαλύτερους δεσμούς με το art rock κτλ.
Μετά τους Duran Duran ανοίγουν για τους…Genesis στο reunion του 1982 και πλέον,όντας αρκετά γνωστοί,πλέουν προς το πρώτο τους δίσκο το “The Party’s Over”(που θα ελεγε και ο βουλευτής της ΝΔ με αγγλική προφορά).
Ακολουθεί το “It’s My Life” του 1984 όπου τους βάζει για τα καλά στην Ευρωπαϊκή αγορά (χιτ σινγκλς κτλ) και το 1986 βγάζουν τελείως από πάνω τους την νιουγουεβιλα,που ήθελαν δεν ηθελαν την κουβαλούσαν,και κυκλοφορούν το “The Colour Of Spring”.Δείγμα του ότι πλέον είχαν ωριμάσει σαν μουσικοί και έκαναν τα μεγάλα βήματα σαν καλλιτέχνες είναι το ότι πήραν περισσότερους μουσικούς στο συγκρότημα για τις ζωντανές εμφανίσεις κτλ,κατι το οποίο είναι εμφανές και στο dvd από τις εμφανίσεις τους στο Μοντρέ και το Τζαζ Φέστιβαλ το 1986(κουλτούρα λεμεεεε)
Πλέον ήταν καταξιωμένοι και είχαν λεφτά και χρόνο για να ετοιμάσουν τον νέο τους δίσκο.Μετά από κάτι περιπέτειες που είχαν με την ΕΜΙ(την εταιρία που άνηκαν)τις ξεπερνάνε και πλέον απο το label της ΕΜΙ,την Parlophone,ξεκινούν τον νέο δίσκο.
Έτσι με πειραματισμούς,στοιχεία από διάφορα είδη,διάφορους μουσικούς μέσα κτλ κυκλοφορούν το “Spirit Of Eden”,που αποτελεί ίσως και την κορυφαία στιγμή τους μαζί με τον επόμενο και τελευταίο δίσκο τους,το “Laughing Stock” του 1991 που κυκλοφόρησε από την Polydor.
Τότε διαλύθηκαν αφήνοντας πίσω τεράστια κληρονομία και επηρεάζοντας πάρα πολλές μπάντες των 90s(εδώ για μένα μπαίνει το θέμα του θρεντ που συζητούσαμε για το πως αγαπημενες μπάντες επηρεάζουν μετέπειτα είδη/μπαντες που εμας δεν μας αρέσουν…:roll:)
Για μενα πολύ ωραία μπάντα,από τις καλύτερες της εποχής,και ιδιαίτερα στα 2-3 τελευταία άλμπουμ της πατά κορυφή!Όμορφη μουσική,ωραία αισθητική,ένα “αρτ” στοιχείο γενικά τους διαπερνά!
Λοπόν,τις γνωμες σας:D
