Tankard

ω ναι, και δυστυχώς η τελευταία με τον Βουλγαροπουλο :wink:

Μεγάλη δισκάρα το Disco Destroyer πράγματι! Το νέο κομμάτι σας θυμίζει κάτι από τα παλιά γιατί το ρεφρέν το έχει γράψει το πατριωτάκι ο Andy!

Θα ξεράσω τα επαγγελματικά απόρρητα γιατί δεν νομίζω ότι το Χάμερ θα χάσει αναγνώστες επειδή χάθηκε το σασπένς της κριτικής Tankard, άλλωστε μάλλον πάει για Σεπτέμβριο η δημοσίευση μιας και το επόμενο τεύχος είναι το αφιέρωμα και ποιος περιμένει τώρα, Tankard ρε μουνιά κλπ, κλπ.

Λοιπόν, ο δίσκος είναι στο επίπεδο του Beast of Bourbon. Έχει 4-5 κομματάρες για μας που νιώθουμε από Φρανκφούρτη, η μία εκ των οποίων το ομώνυμο που ακούσατε. Τα υπόλοιπα είναι τυπικά Tankard κομμάτια, τουτέστιν αν ξέρετε τι σας γίνεται την τελευταία δεκαετία με την μπάντα δεν θα πάθετε πλάκα. Είναι καλά κομμάτια, μια χαρούλα, απλά δεν κάνουν την διαφορά κατά την γνώμη μου.

Δυνατά χαρτιά τα hooks και τα ρεφρέν που έχει γίνει πολύ καλή παραγωγή στα φωνητικά, μετράνε. Πολύ καλή και η συνεργασία με την Doro, εκτός από το κουπλέ του κομματιού (The Metal Lady Boy) που μετά από πολλά ακούσματα μου ακούγεται ακόμα αδέξιο και ψιλο-μάπα.

Αξιοσημείωτοι, όπως πάντα, οι στίχοι, πραγματικά αξιολάτρευτοι τρισάθλιοι, με γερμανικό “χιούμορ”. Ειδικά στο ντουέτο με την Doro πρέπει να έπιασαν τον πάτο, η Doro υποδύεται το τραβέλι της ερωτικής ιστορίας. Είναι μπόνους να ακούς την Doro να τραγουδάει “don’t bite my gender” (άκου gender). Θεούληδες.

Επίσης στον δίσκο υπάρχει μπόλικο χέβυ μέταλ. To Running Wild σχόλιο που ειπώθηκε πιο πάνω, θα βγάλει ακόμα πιο πολύ νόημα αν ακούσετε το Son of a Fridge (τιτλάρα και το αγαπημένο μου του δίσκου), μεγάλη RW ριφάρα εκεί μέσα.

Άλλα highlights είναι το Running on Fumes (σπιντ/θρας κομματάρα, όπου κεντρικό θέμα είναι να ξεμένεις από αλκοόλ) και το Rapid Fire.

Είναι για 7/10 αυστηρά, γιατί τέτοιος είναι ο βαθμός του αντικειμενικά για όλους (αν ήταν όλα τα κομμάτια καλά σαν τα προαναφερθέντα εννοείται πως πήγαινε για παραπάνω), με την σημείωση ότι για τον οπαδό είναι 8άρι.

Και για να καταλάβετε πώς την έχω δει με την μπάντα, εκτός από την κλασσική εποχή, τα αγαπημένα μου είναι τα Kings of Beer (τοπ 3 της μπάντας για μένα), το Disco Destroyer (URB ένα από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας έβερ) και το Beast of Bourbon. Τα οποία ακολουθούνται από Β-Day και Beauty and the Beer. Αν διαφωνείτε, πιθανώς θα διαφωνήσετε και με τα συμπεράσματά μου. Στο ιντερνέ που διάβασα άλλες κριτικές, σπανίως αναγνωρίζουν τα ίδια κομμάτια με μένα ως τις τοπ στιγμές αλλά μετά από πολλές ακροάσεις, έχω ακόμα την ίδια γνώμη κατασταλλαγμένη.

Thirst και Vol(l)ume 14, χωρίς να τα έπαιξα και πολύ και με πολύ ενδιαφέρον, μου φάνηκαν βαρετά και αδιάφορα αν και κάτι καλά σημεία θυμάμαι που πιθανώς να μου έκαναν πιο κούκου αν επέμενα. Πάντως είχα μπει στο τριπάκι ότι θα είναι ψιλομάπα η δουλειά και φέτος και εξεπλάγην πολύ ευχάριστα, πραγματικά ευχαριστήθηκα πολλές φορές αυτόν τον δίσκο.

Vic, να εισαι καλά για το ποστ αυτό! Τελικά δεν ήταν τυχαία η αναφορά μου στον Βουλγαρόπουλο και στο ντίσκο ντηστροηερ!

Αν δεν με γελά η μνήμη είναι η δεύτερη φορά που η Doro (milf alert) συνεργάζεται με γερμανοθρασάδες (η πρώτη ήταν όταν είχε ανέβει στην σκηνή με τους Holy Moses πριν λίγα χρόνια και παίξανε το To drunk too fuck). Θα το πετύχω σε κάνα δισκάδικο το άλμπουμίδιο στάνταρακι η αγορά!

Σωστά τα λες ωρέ Βικ.

Rapid Fire και Running On Fumes, το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου δηλαδή είναι αυτά που ξεχωρίσα με την πρώτη, κάργα μεταλιές αμφότερα, βάζω και το Witch Hunt που μπορεί να είναι απλό, αλλά έχει αυτά τα αγχωτικά στριφογυριστά ριφάκια που σε κρατάνε στην τσίτα όλη την ώρα χωρίς παύσεις.

Το Son Of A Fridge αν είχε λίγο πιο επικό ρεφρεν άνετα ήταν το αντίστοιχο Conquistadores των Tankard, μέχρι και εισαγωγή με μπάσο (και κιθάρες, οκ) έχει, μελωδικές δισολίες, είναι κομματάρα. Kαι φυσικά με κλασικούς στίχους τραγέλαφος-κλαυσίγελος-πανωλεθρίαμβος: “That’s why they call me a son a fridge, father’s a prick and my mother a bitch”.

Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν υστερούν, απλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω για να κολλήσουν όσο πρέπει, πχ. τα Master Of Farces, Fandom At Random και Metal Magnolia, ενώ σε προϊδεάζουν για τραγούδια-ανέκδοτα με τέτοιους τίτλους, έχουν μερικά ριφς που σπέρνουν, αλλά δεν αναπτύσσονται εξίσου δυναμικά για να ξεχωρίσουν. Γούστα είναι αυτά βέβαια και ο καθένας θα βρει τα δικά του για να γουστάρει.

Τελικά τους βγήκε σε καλό η Nuclear Blast, η παραγωγή είναι ισορροπημένη, δυναμική, σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο το μπάσο είναι παντού και τα κομμάτια ακούγονται πιο ογκώδη, γενικά μου φαίνεται πως έγινε κάτι αντίστοιχο με τους Overkill. Η αλλαγή περιβάλλοντος σε συνδυασμό με την εγγυημένη προώθηση που προσφέρει αυτή η εταιρεία και πάνω απ’ όλα φρέσκιες ιδέες από το συγκρότημα δημιουργούν καλούς δίσκους.

Tankard-Zombie Attack

Επαναληψη δισκογραφιας Tankard μετα απο μια 2ετια.Το ντεμπουτο,Zombie Attack,ειναι ενα εθιστικο,διασκεδαστικο thrash αλμπουμ.Συντομες συνθεσεις,επαναλαμβανομενα ρεφραινς,ροκ ν ρολ διαθεση,τις απαραιτητες πανκ επιρροες,τις χαβαλετζιδικες στιχουργικες εκφρασεις,γρηγοροι ρυθμοι,απλοικο μεχρι το κοκκαλο.Αυτα λοιπον ειναι τα κυρια χαρακτηρηστικα αυτου του δισκου και αναλογως ταιριαζουν και τα γουστα.Για μενα τπτ παραπανω απο εναν καλο δισκο που αν δεν ειχε το λογκο των Tankard απανω του θα περνουσε απαρατηρητο.Εννοειται οτι η συνεχεια ηταν σαφψς πολυ ανωτερη.Και καλυτερο τραγουδι του δισκου???Τα Maniac Forces και (Empty) Tankard.

ΣΥμφωνω 100% με την περιγραφη, διαφωνω με το πορισμα!
Γαμω τους δισκους ειναι