Γιατί από την Δευτέρα έχει ξεκινήσει το “Beacon Run” oι διαδοχικές συναυλίες που παίζουν σχεδόν κάθε δεύτερο βράδυ στο Beacon Theater της Νέας Υόρκης και φέτος λόγω των 40 χρόνων της μπάντας έχουν ακόμα περισσότερους καλεσμένους που τζαμάρουν μαζί τους κλπ.
Προχθές είχε ανέβει στη σκηνή ο Jοhnny Winter λέει! 8O
Σκέφτομαι να ανοίξω ξεχωριστό thread στις “συναυλίες” όπου θα ποστάρω τα set lists κάθε βραδιάς και οδηγίες για το πως μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τις συναυλίες σε streaming (με πανάκριβο κόστος δυστυχώς [-X)
Προτιμώ περισσότερο τους Allman Brothers Band κυρίως για τη δυνατότητά τους να πειραματιστούν και με τζαζοειδείς αυτοσχεδιασμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν και οι Lynyrd Skynyrd ιδίως οι πρώιμοι της περιόδου 73-74.
Allman Brothers Band χωρίς αμφιβολία για μένα και χωρίς φυσικά να υποτιμώ τους Lynyrd Skynyrd (ειδικά πριν το ατύχημα βέβαια), τους οποίους εξάλλου άκουσα πρώτους, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι. Δύο μεγάλα συγκροτήματα, τα οποία συνδέει δυστυχώς όχι μόνο ο southern ήχος, αλλά και οι τραγικοί θάνατοι μελών τους.
Οι κύριοι λόγοι της επιλογής μου είναι τα τρία πρώτα σπουδαία studio albums των Allman Brothers Band (ομώνυμο - 1969, “Idlewild South” - 1970 και “Eat a Peach” - 1972) και πάνω απ’ όλα το μοναδικό “At Fillmore East” (1971), ένα από τα κορυφαία ζωντανά ηχογραφημένα rock albums.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω (ποιος μπορεί άλλωστε;) τους κυρίους Rossington, Collins και King, οι κύριοι Duane Allman και Dickey Betts κερδίζουν στην κιθαριστική τιτανομαχία (πλάκα-πλάκα μερικά από τα καλύτερα solo κιθάρας στη rock μουσική παίχτηκαν από αυτούς τους 5).
Στο Guitar World αναφέρεται για τους Allman & Betts: “I rewrote the rules for how two rock guitarists can work together, completely scrapping the traditional rhythm/lead roles to stand toe to toe.[/I]” (http://www.guitarworld.com/the_allman_brothers_band_the_road_goes_on_forever)
To Rolling Stone σε μία κατάταξη των rock κιθαριστών τοποθέτησε τον Betts στο #58 και τον Duane Allman στο #2, πίσω από τον Jimi Hendrix. :!:
Ποιος μπορεί άραγε να υποθέσει που θα είχε φτάσει μουσικά ο Duane αν ζούσε περισσότερο από 25 χρόνια (τα οποία δεν είχε κλείσει καν όταν σκοτώθηκε);
Εκτός των παραπάνω, σημαντικότατα (και αγαπημένα) στοιχεία είναι η ξεχωριστή φωνάρα του Gregg Allman και η μοναδική μίξη blues, southern rock και jazz από τους Allman Brothers Band, με τα spicy έξτρα κρουστά του Jai Johanny Johanson.
Και τα δύο albums που αναφέρεις αποτελούν “επιστροφές” για τη μπάντα: το “Brothers and Sisters” κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατο των Duane Allman και Berry Oakley (ο τελευταίος πρόλαβε να παίξει μπάσο σε δύο κομμάτια) και το “Seven Turns” αποτέλεσε την επίσημη επιστροφή τους το 1990 μετά τη διάλυσή τους το 1982.
Το “Brothers and Sisters” είναι μια χαρά δίσκος (μερικά μετέπειτα κλασικά τους κομμάτια βρίσκονται εδώ), αν και μου λείπει πάρα πολύ ο Duane. Κατά την προσωπική μου ταπεινή Allman Brothers με μία κιθάρα δε νοούνται και τα πλήκτρα παραείναι πολλά εδώ.
Όσο για το “Seven Turns”, η είσοδος του Warren Haynes στη μπάντα (καταπληκτικός κιθαρίστας κι αυτός) της έδωσε αέρα, φρεσκάδα και το στοιχείο που έλειπε παραπάνω. Ωστόσο, τα κομμάτια του δίσκου μου ακούγονται πολύ country για το γούστο μου και επίσης πολύ προβλεπόμενα. Το περιπετειώδες στοιχείο της μπάντας πιθανώς πέθανε με τον Duane, πιθανώς απλά οι καιροί άλλαξαν ή οι ίδιοι μεγάλωσαν ή οι πιέσεις για εμπορική επιτυχία ήταν αδύνατο να αγνοηθούν ή όλα μαζί ή κάτι άλλο που αγνοώ.
Σε κάθε περίπτωση δικαιολογώ και καταλαβαίνω κάποιον που αγαπά αυτά τα albums (ειδικά το “Brothers and Sisters”), γιατί είναι σίγουρα καλοδουλεμένα. Τα πάντα είναι θέμα άποψης και βιωμάτων.
Σχετικά με το πρώτο που γράφεις: Πολλά μεταλλοπαίδια εδώ μέσα δεν το γνωρίζουν αλλά χωρίς το δίδυμο Duane & Dickey δεν θα υπήρχε αυτό που σήμερα ονομάζεται “δισολία” και έφτασε στα αυτιά τους: Xωρίς τους Allmans δεν θα έπαιζαν αυτά που έπαιξαν ούτε οι Thin Lizzy ούτε στη συνέχεια οι Maiden!
Σχετικά με την κατάταξη που γράφεις του RS (αν και έχω πάρα πολλές ενστάσεις και όταν είχε βγεί το 2002 είχε γίνει χαμός) εκεί μέσα βρίσκονται και οι σημερινοί Haynes και Trucks.
To country στοιχείο πάντα το κουβάλαγε ο Dickey και μετά τον θάνατο του Duane γινόταν όλο και πιό έντονο. Το ομώνυμο Seven Turns παίζει να είναι το εμπορικότερο κομμάτι που έχουν βγάλει ποτέ -ως άκουσμα όχι από άποψη πωλήσεων- αλλά παρ’ όλα αυτά ο δίσκος περιέχει μερικές πολύ καλές στιγμές. Το κορυφαίο πάντως άλμπουμ της νεώτερης -μετά την επανένωση- περιόδου είναι το Hittin’ the note.
Είναι σημαντικό όταν μιλάμε για τους ΑΒΒ να μην αχολούμαστε μόνο με το παρελθόν γιατί η μπάντα αυτή τη στιγμή είναι ακόμα η κορυφαία live μπάντα στον κόσμο. Μπορεί να μην παίζουν πάνω από 20-30 συναυλίες τον χρόνο, αλλά όταν ανεβαίνουν στη σκηνή ο χρόνος σταματά και η μπάλα χάνεται!
Καλά, ότι ψηφίζουμε Allman brothers band (όσο κι αν γουστάρουμε Skynyrd) δεν θέλει καν συζήτηση.
Όσο αφορά την κατάταξη του RS, ομολογώ δεν την είχα ξαναδεί και μόλις πριν λίγο έριξα μια ματιά, αλλά σταμάτησα στην 15η θέση και δεν πήγα παρακάτω. Στην 12η θέση βρίσκεται ο Cobain και στην 15η o Santana!! Ε, δεν είναι δυνατόν… Πολύ απλά…
Εξάλλου δεν νομίζω να έχει κανείς μας ανάγκη την κατάταξη του RS για να τοποθετεί εκεί ψηλά τον Duane Allman.
Φυσικά ο Mule έχει δίκιο όσον αφορά την καθοριστική επιρροή στο παίξιμο των μετέπειτα μεταλλικών κιθαριστικών διδύμων.
Αυτή η ιστορία με το Rolling Stone και τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, φτάνει στα όρια της γελοιότητας. O Kobain είναι αυτό που λέμε “το κερασάκι στην τούρτα”. Εν τω μεταξύ υπάρχει και ο McLaughlin στη λίστα (δικαίως) από τη τζαζ και μου φαίνεται ότι είναι ο μόνος, λες και δεν υπάρχουν άλλοι τζαζ κιθαρίστες που να αξίζουν να βρίσκονται μέσα. Η ιστορία μπάζει από παντού.
@Mule
Τους σημερινούς Allman Brothers Band βλέπω τους έχεις σε μεγάλη εκτίμηση. Έχεις να προτείνεις τίποτα ενδιαφέρον και σε μας που έχουμε μείνει ακόμα στα παλιά τους; Κατά προτίμηση στούντιο δουλειά, τώρα αν υπάρχει και κανένα σούπερ λάιβ, καλοδεχούμενο.
Πρώτον, η αναφορά στη λίστα του Rolling Stone και στο αφιέρωμα του Guitar World έγινε για να τονιστεί (κυρίως για όσους δεν το ξέρουν) πόσο σημαντικοί κιθαρίστες ήταν οι Duane & Dickey, τόσο ο καθένας ως μονάδα όσο και ως κιθαριστικό δίδυμο. Ίσως η μοναδική μπάντα με “δισολίες” εκτός των Allman στις αρχές των 70s ήταν οι Wishbone Ash, οι οποίοι θεωρώ ότι επηρέασαν μάλλον περισσότερο τους Thin Lizzy και Iron Maiden, ως Βρετανοί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Η εμπορικότητα του “Seven Turns” δε με χαλάει καθόλου Mule, απλώς δεν είναι δίσκος του γούστου μου, όπως και το (συμφωνώ) ανώτερό του “Hittin’ the note”. Ως live attraction οι Allman Brothers σωστά και καλά λες ότι ακόμα δίνουν μαθήματα στους πάντες. Πάντα ήταν καταδικαστικοί live και για να αποφύγω πάσα παρεξήγηση (αν και είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει, απλώς είμαστε hobbίστες της κουβέντας για τις αγαπημένες μας μπάντες), συμφωνώ ότι αξίζει μνεία σε ολόκληρη την ιστορία της μπάντας, απλώς κατά την προσωπική μου ταπεινή η πρώτη περίοδός τους (το ίδιο για Skykyrd) είναι ο λόγος που γράφουμε τώρα αυτά που γράφουμε.
Kαλά η λίστα είναι τραγική… #86 Iommi #85 Randy Rhoads
82 Gilmour
#70 Van Halen #34 Τhurston Moore (Sonic Youth) #-o
24 Edge :roll:
#17 Jack White :lol:#-o:p #12 Cobain :?
…και όπως επισημαίνεις Country Joe, από jazz μόνο ΜcLaughlin…
Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς σοβαρά…
Studio με τη σημερινή σύνθεση της τελευταίας δεκαετίας μόνο το εξαιρετικό Hittin’ the note, μας χρωστάνε άλλο ένα μέχρι την συνταξιοδότηση των τριών ιδρτυτικών μελών/διάλυση που όπως έχουν προαναγγείλει θα έρθει κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα χρόνια.
Η εκτίμηση μου όμως για αυτούς χτίστηκε στα live και ευτυχώς υπάρχουν πάρα πολλά από αυτή την περίοδο. Η ηχογράφηση κάθε βραδιάς από την κονσόλα πωλείται στο site τους (και στις συναυλίες μπορείς να την πάρεις βγαίνοντας αν έχεις δηλώσει από πριν πως την θέλεις!) αλλά επειδή επιτρέπουν και την ηχογράφηση από το κοινό (αλλά όχι την ηλεκτρονική διακίνηση) δεν χρειάζεται να ξοδευτείς, πολλές συναυλίες κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι, με αρκετά καλή ποιότητα!
Και φυσικά υπάρχει και το επίσημο DVD Live at the Beacon Theater που είναι πολύ καλό δείγμα.
Τώρα για “σούπερ live” τι να σου πώ…
Θεωρώ πως όλη η σειρά των συναυλιών στο Beacon για τα 40 χρόνια τον Μάρτιο του 2009 με τους απίστευτους καλεσμένους κάθε βράδυ έλεγε χοντρά! Αντίστοιχα και από τις φετινές συναυλίες αυτή που έπαιξαν ολόκληρο το Live at Fillmore East για τα 40 χρόνια του και προσωπικά μου αρέσει πολύ και μία από τις βραδιές του έπαιξαν το Blind Willie Mc Tell του Dylan που το διασκευάζουν εκπληκτικά!
Μπορούμε να επικοινωνήσουμε και μέσω πμ για το πως να σας πασάρω μερικά καλά live σε όσους ενδιαφέρεστε.
Για την ώρα δείτε εδώ φρέσκο πράγμα, προχθεσινό, που ξέρω πως θα γουστάρει πολύ ο Hopeto! 8)
25 απολαυστικά λεπτά, φροντίστε να έχετε χρόνο να το δείτε ολόκληρο!
Ναι, καταλαβαίνω πως το ανέφερες το Rolling Stone.
Πιθανότατα οι Maiden ειδικά να άκουγαν περισσότερο Wishbone Ash, αλλά και οι Wishbone Ash βγήκαν λίγο μετά τους Allmans (Mάρτιος '69 το πρώτο ABB, τέλη 70 το πρώτο WA)
1.Mule ευχαριστώ για τις προτάσεις σου, το “Hittin the Note” μπαίνει στη λίστα με τις άμεσες αγορές.
2.Και τα λάιβ που προτείνεις μπαίνουν επίσης προς εξέταση. Όταν έγραφα για σούπερ λάιβ, εννοούσα κάτι που να μοιάζει με το κλασικό “Allman Brothers Band at Fillmore East” αλλά επειδή φοβήθηκα ότι αυτό συνιστά υβρή, το ανέφερα έμμεσα ως σούπερ λάιβ.8)
3.Hopeto, μη βαράς ρε φίλε, δεν είδα ότι είχε αναφερθεί πιο πριν. Άσε που είχα στο μυαλό μου και την προηγούμενη περίπτωση…(βλ. 2)!!!
Τα έχω σε mp3 μωρε,αλλά είδα το βινύλιο και γούσταρα…Αυτό πάντως θα ήταν κάτι ωραίο να επανακυκλοφορήσει μαζί αν είχε κάποιος το μεράκι και την όρεξη να το επιμεληθεί…
