Πολύ θα ήθελα να ανταλλάξουμε απόψεις, αλλά δεν με καθησυχάζεις. Άμα σου περάσει, πες μου.
Πεθαίνω να διαβάσω την εξήγηση αυτού του σχολίου
Το Artist για μένα είναι από τις καλύτερες ταινίες τις προηγούμενης χρονιάς. Εύκολα θα το έβαζα μέσα στις τοπ-5 μου. Δικαιολογώ τον μεγάλο πάταγο και τις αποθεωτικές κριτικές αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την καθολική του επιτυχία και την μαζική σάρωση όλων των βραβείων “καλύτερης ταινίας” στα όσκαρ αλλά και σε όλα τα φεστιβάλ που προηγήθηκαν.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια τέτοια αναχρονιστική ταινία κατάφερε και σάρωσε τα πάντα εν έτει 2012. Ίσως για λόγους νοσταλγίας και υπενθύμισης του τι ήταν κάποτε το σινεμά, αλλά αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει την καθολική του επικράτηση; Για μένα σε καμία περίπτωση.
Όσον αφορά τα όσκαρ, το Artist μάλλον όντως άξιζε το βραβείο περισσότερο σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες τις οποίες συναγωνιζόταν. Αλλά προσωπικά θεωρώ πολύ καλύτερα τα Tinker Tailer Soldier Spy, We Need To Talk About Kevin και Drive.
Ελπίζοντας ότι εσύ, Dead, θα με προστατεύσεις από τα τερτίπια του Lupin και υποκλινόμενος στο μεγαλείο που αποκτά το περιεχόμενο του μηνύματός σου όταν συνδυαστεί με το ψευδώνυμό σου, έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω την αιρετική αποψάρα μου. Ταραταααράμ!
Να πω εξ αρχής ότι την ταινία ?The Artist? την απόλαυσα δεόντως. Δεν την θεωρώ αριστούργημα, αλλά μάλλον μια συμπαθητική άσκηση ύφους. Θα μπορούσα να κριτικάρω τα (αρκετά) ψεγάδια της, αλλά η ένστασή μου αφορά περισσότερο τα βραβεία του Jean Dujardin. Σε κάθε περίπτωση, με ενοχλεί το γεγονός ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα ανάλαφρη ταινιούλα που παρουσιάστηκε ηθελημένα σαν προσιτό κουλτουριάρικο άλλοθι, για να σαγηνεύσει ακόμη και τα πιο χονδροειδή γούστα και να χρησιμεύσει σαν δόλωμα για Αμερικανούς. Δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως γιατί κατηγορούμε όλοι το ?Midnight In Paris? για ορισμένα πράγματα, ενώ τα ίδια ακριβώς τα συγχωρούμε στο ?The Artist?. Αυτοί οι Γάλλοι ξέρουν να μας βάζουν παρωπίδες. Ο πρωταγωνιστής φέρει δυστυχώς το κουσούρι αυτού του σχήματος.
O Jean Dujardin είναι πρωτίστως ένας αρκετά καλός κωμικός με σημαντική καριέρα στη Γαλλία. Είναι διασημότατος στην πατρίδα του, ήταν ο πρωταγωνιστής του γαλλικού ?Σ?αγαπώ, μ?αγαπάς? και έχει παίξει σε πάμπολλες πετυχημένες τσιχλόφουσκες και σκουπίδια. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως, μέσω αυτής της ταινίας, πουλήσανε στους Αμερικανούς έναν Louis de Funes για Belmondo, έναν Jerry Lewis για Gary Grant, για να μην πω έναν Μάρκο Σεφερλή για Δημήτρη Χορν.
Μέχρι τώρα, η καριέρα του Dujardin στηριζόταν κυρίως σε χαρακτήρες που σατίριζαν την ωραιοπάθεια. Οι περισσότεροι πετυχημένοι ρόλοι του ήτανε η ενσάρκωση του βλάκα που νομίζει ότι είναι γκόμενος. Δεν πρόκειται για υψηλή τέχνη, αλλά δεν το μειώνω για αυτό. Εδώ και χρόνια σύστηνα σε φίλους κάποιες ταινίες του για αυτό που ήταν. Τα δικά του ?OSS 117? είναι ένα καλό παράδειγμα, το ?Brice de Nice? ήτανε μια συμπαθέστατη σκουπιδοκωμωδία. (Ως Λούκι Λουκ ήταν μάλλον κακός, αλλά και πάλι έπαιζε ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα.)
Το πρόβλημα το εστιάζω στο γεγονός ότι ο Dujardin, χωρίς να αλλάξει τίποτα απολύτως στην ερμηνεία του, έρχεται να παίξει μέτρια και μονοδιάστατα έναν χαρακτήρα που δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι δραματικός ή καρικατούρα. Πρόκειται για παρωδία των σταρ του βωβού ή για αποστασιοποιημένη μοντέρνα ενσάρκωση; Δυστυχώς δεν το έχει αποφασίσει ούτε ίδιος. Και να επέλεγε, δηλαδή, δυστυχώς πιστεύω πως δεν είναι τόσο πολυδιάστατος. Έχει τις τάδε γκριμάτσες να πουλήσει και αυτές πουλάει. Δεν είναι ο μεγάλος ηθοποιός που θα οδηγήσει τον θεατή, είναι ο τύπος που ξέρει να κάνει ένα χαμόγελο της Crest και τη μια θα μας χαμογελάσει ως αυτοσαρκαζόμενος γόης και την άλλη σαν french lover. Αυτός που μέχρι τώρα έβγαζε τη γλώσσα στο «δήθεν», τώρα γίνεται πιο «δήθεν» από οποιονδήποτε άλλο, για να τον αγοράσουν τα αμερικανάκια της υφηλίου.
Να δεχτώ ότι ίσως είμαι προκατειλημμένος. Να δεχτώ ότι πιθανόν δεν κοιτάζω την συγκεκριμένη ερμηνεία, αλλά επικεντρώνομαι στο ότι διακρίνω τον ηθοποιό από πίσω (αν και η δουλειά του ήτανε να με κάνει να ξεχάσω τους άλλους ρόλους του). Αυτό που μου κάθεται στο λαιμό είναι πως το oscar Α? ανδρικού που πήρε τολμά να στέκεται δίπλα στο oscar Α? γυναικείου που πήρε φέτος η Meryl Streep για την α-ξε-πέ-ρα-στη ερμηνεία της. Αυτό που μου κάθεται στο λαιμό είναι πως ο χαχαχούχας πήρε το oscar που άξιζε στον Gary Oldman.
Καταρχήν να πω ότι δεν έχω δει καμιά από τις προηγούμενες ταινίες του και πολλές από αυτές τις απέφυγα (λουκυ λουκ) αφού φώναζαν από μακριά πως είναι σάχλες.
Τώρα για τα υπόλοιπα που λες εμένα μου φαίνεται πως είσαι όντως προκατειλημμένος από όσα έχεις δει ως τώρα από αυτόν. Η ταινία ήταν φανερά τόσο ένας φόρος τιμής στο είδος όπως και μια ξεχωριστή ταινία από μόνη της αρά η απάντηση στο ερώτημα σου
Το πρόβλημα το εστιάζω στο γεγονός ότι ο Dujardin, χωρίς να αλλάξει τίποτα απολύτως στην ερμηνεία του, έρχεται να παίξει μέτρια και μονοδιάστατα έναν [B]χαρακτήρα που δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι δραματικός ή καρικατούρα.[/B] Πρόκειται για παρωδία των σταρ του βωβού ή για αποστασιοποιημένη μοντέρνα ενσάρκωση; Δυστυχώς δεν το έχει αποφασίσει ούτε ίδιος.
είναι και τα 2 λοιπόν για του λόγους που ανέφερα, αν και την παρωδία δεν μπόρεσα να την δω πουθενά προσωπικά, ούτε στην ερμηνεία ούτε στην ταινία.
Όσο αφορά αυτό
Σε κάθε περίπτωση, με ενοχλεί το γεγονός ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα ανάλαφρη ταινιούλα που παρουσιάστηκε ηθελημένα σαν προσιτό κουλτουριάρικο άλλοθι, για να σαγηνεύσει ακόμη και τα πιο χονδροειδή γούστα και να χρησιμεύσει σαν δόλωμα για Αμερικανούς. Δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως γιατί κατηγορούμε όλοι το ?Midnight In Paris? για ορισμένα πράγματα, ενώ τα ίδια ακριβώς τα συγχωρούμε στο ?The Artist?.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μόνο οι “κουλτουριάρικες ταινίες” (τι άσχημος όρος) μπορούν να διεκδηκήσουν τον τίτλο του αριστουργήματος. Ναι ίσως ο δεύτερος όρος να χρησιμοποιείται πιο εύκολα από πολλούς (ίσως και από εμένα) αλλά μια ανάλαφρη ταινία μπορεί να πάρει το τίτλο αυτό εύκολα. Επίσης το midnight in paris το λάτρεψα (εδώ ο Lupin έχει και εμένα αντίπαλο :razz: ).
Κράτα και μια πισινή.
Σωστή η παρατήρηση, αλλά θα πρόσεξες ότι δεν λέω αυτό.
Ε ναι οκ απλά πολλές φορές το κουλτουριάρικο άλλοθι που γράφεις λειτουργεί both ways για αυτό το ανέφερα.
H ‘παρωδία’ στην ερμηνεία του Dujardin ή υπάρχει και εγώ δεν την βλέπω ή ‘κρύβεται’ καλά μέσα στον οχετό και χείμαρρο υπερβολής στις εκφράσεις και στις κινήσεις που χαρακτηρίζει γενικότερα το βουβό κινηματογράφο ή μάλλον τους ηθοποιούς τους μιας και δεν υπάρχει ήχος, τουλάχιστον απο τη μεριά του ηθοποιού, ώστε να μπορέσει το κοινό να κατανοήσει καλύτερα αυτά που θέλει να εκφράσει ο ηθοποιός. Άρα η ταινία αφήνεται κρεμάμενη να ακροβατεί μεταξύ της μετενσάρκωσης του αισθήματος που αφήνει στο θεατή ο βουβός κινηματογράφος και τα μέσα που διέθετε για να το κάνει αυτό και μεταξύ της τωρινής θέσης των μέσων αυτών, στο σύγχρονο κινηματογράφο, όπου η υπερβολή διαγράφεται μάλλον ώς αρνητικό πολλές φορές, θετικό σε άλλες.
Τολμώ να πώ πως δεν περίμενα απο έναν σκηνοθέτη στα μέτρα του Hazanavicius να πετύχει κάτι τέτοιο, ούτε και απο το κάστινγκ που διέθετε! Ειδικά αν κρίνω απο το παρελθόν των ηθοποιών. Βλέπω όμως πώς κανείς σας πρίν δεν ανέφερε τη Bejo μέχρι στιγμής, όπου για μένα έπαιζε περισσότερο παθιασμένα απο ότι θα ονειρευόταν ο Dujardin να έπαιζε στην ταινία 
(όχι πώς τον υποτιμώ- οκ είμαι υπερβολικός).
Δεν ξέρω αν άξιζε τα όσκαρ, δεν με ενδιαφέρει αν άξιζε τα όσκαρ, και πραγματικά ξεκολλάτε απο τη μαλακία που λέγεται ‘βραβεύω πωλήσειςκουλτουραγκλαμουρια’. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πώς σε λίγα χρόνια θα συζητάμε ακόμα για το the artist, άλλοι θετικά άλλοι αρνητικά, αλλά κυρίως θετικά.
Την ταινία την είδα σπίτι μου και έχασα το κινηματογραφικό αίσθημα. 
Πάραυτα απόλαυσα κάθε λεπτό.
Και κάπου εδώ τελειώνει το βραδινό παραλήρημα μου.
Ωραία τα λες για τον βουβό. Θα κατηγορούσαμε τον Τσάπλιν ότι έκανε ηλίθιους χαρακτήρες πριν πούμε ότι έβγαζε γέλιο; δεν υπήρχαν τα μέσα τότε. Και το 2011 είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν έχεις τα μέσα και έχεις μάθει να δουλεύεις μ’ αυτά. Αλλά και πάλι δε νομίζω να κάνει κανείς έτσι την χάρη στον Dujardin για να πει ότι “παρόλα αυτά έβγαλε έναν αξιοπρεπή ρόλο”. Ήταν ένας γόης που τα είχε όλα έτοιμα. Κι αυτό δοσμένο κωμικά. Μου φαίνεται πολύ απλό.
Δε μπορώ να κάθομαι να συγκρίνω το ύφος με τον ρόλο για να βγάλω κάτι το διαφορετικό εφόσον μιλάμε για βουβό κι εφόσον ποτέ δε μιλήσαμε έτσι για ηθοποιούς του βουβού, πόσο μάλλον τον έναν ρόλο με τον άλλο.
Στο ερώτημα που έθεσε ο vic vega πιο πάνω νομίζω ότι είναι ξεκάθαρα μια “αποστασιοποιημένη μοντέρνα ενσάρκωση”. Οκ, δεν περίμενε κανείς το artist για ν’ αλλάξει η ζωή του, αλλά αφενός φέρνει στο φως μια κινηματογραφική εποχή που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν γνωρίσει και αφετέρου είναι μια πανέμορφη ανάλαφρη ταινία που σου φτιάχνει το κέφι. Ίσως ζω μες τη μιζέρια, αλλά δεν ξέρω πολλές που το κάνουν αυτό.
Vic Vega, άλλο Αμερική κι άλλο Γαλλία και άλλο Όσκαρ κι άλλο “αριστούργημα”. Αν είσαι προκατειλημένος, τότε εξίσου προκατειλημένοι είναι και όσοι έδωσαν τα βραβεία στην Γαλλία (και εγώ μαζί σου). Το α’ ανδρικό το κέρδισε ο ήρωας από το Intouchables (εξαιρετική ταινία!) κι όχι ο Dujardin. Απλά τα “Όσκαρ” έτσι είναι. Δεν καταλαβαίνω γιατί σου προκαλεί έκπληξη.
Η ομορφιά στον “The Artist” ήταν το ήταν “βουβή” ταινία με πολύ έξυπνο τρόπο και στο τέλος σε έκανε να κοιτάς στην οθόνη και να έχεις τεράστιο άγχος για το τι θα ακολουθήσει, ακριβώς όπως οι θεατές μιας βουβής ταινίας στα 20s. Κατά τα άλλα, εν έτη 2012 το να παίξει ένας ηθοποιός όπως έπαιξε ο Dujardin, δε το θεωρώ κάτι τόσο δύσκολο για να το βραβεύουμε κι όλας. Πιο δύσκολος ήταν ο ρόλος για το σκυλί, παρά για τον Dujardin…
Αν και δεν θέλω να βάζω βαθμό δυσκολίας σε ρόλους καθώς μου φαίνεται κάπως, αυτό που λες μου φαίνεται υπερβολικά απαξιωτικό για να μην πω κουλό. Δηλαδή πως έγινε ξαφνικά τόσο εύκολο ένας ηθοποιός να εκφράζεται στην οθόνη μόνο με την γλώσσα του σώματος του όταν το Α και το Ω ενός καλού ρόλου σήμερα έχει γίνει ένας καλογραμμένος διάλογος, ένας πύρινος λόγος έστω κάποια μνημειώδης ατάκα; Δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα το σκεπτικό πως δεν είναι δύσκολο να παίξει κάποιος έτσι σήμερα.
οι ρολοι που απαιτουν κινηση και εκφραστικοτητα του προσωπου στην μεταδοση του συναισθηματος ειναι εξαιρετικα δυσκολοι, γιατι οπως λεει και ο Ντεντ παραπανω, απαιτουν μεγαλο βαθμο πλαστικοτητας στις εκφρασεις του ηθοποιου, καθως πρακτικα προσπαθει να εκφρασει το οτιδηποτε με τη γλωσσα του σωματος του και μονο…επισης πολυ συχνα δεν αρκει μονο αυτη η προσπαθεια, καθως αμα δεν υπαρχει και η καταλληλη φωτογενεια με τον ηθοποιο να ‘γραφει’ στο πανι, ολο το εγχειρημα μπορει να παει για πεταμα…
ακομα και οι πιο διασημες μεθοδοι, οπως το ‘συστημα Στανισλαφσκι’ που χρησιμοποιει σχεδον καθε σοβαρος ηθοποιος που εχει να ερμηνευσει απαιτητικους ρολους, αν και εριχνε βαρος στην παραγωγη αληθινων συναισθηματων μεσω της συναισθηματικης μνημης-αυτο που ο Ταρκοφσκυ πηρε στη συνεχεια και το ενσωματωσε στην Τεχνη του-, η τεχνη της σωματικης αντιδρασης ηταν απο την αρχη στα πιο σημαντικα αντικειμενα που επρεπε καποιος ηθοποιος να ‘κατακτησει’ ωστε να κανει το παραπανω βημα…το να αποδωσει δηλαδη συναισθημα η σωματικη δραση!
οπωτε, μιας και τον Dejardin τον γνωριζα μονο μεσω του πρωτου-καλουτσικου- OSS, μπορω χωρις προκαταληψη ή λοιπα ‘κολληματα’ οτι στο Artist ηταν εξαιρετικος, καθοτι καταφερε τα παραπανω αψογα…σιγουρα το απιστευτα φωτογενες προσωπο του βοηθησε αλλα μια τετοιου ειδους ερμηνεια δεν ‘κερδιζετε’ με ενα μονο φωτεινο χαμογελο…ηταν μια ερμηνεια ανταξια μεγαλων ηθοποιων του βωβου…αν θα κανει καριερα τωρα ή θα χαθει, ποσως με απασχολει, στο Artist ηταν απλα αψογος σε αυτο που επρεπε να κανει!
Υγ. και γω αγαπαω τον Γκαρυ Ολντμαν…με απολυτη σιγουρια περισσοτερο απο σχεδον ολους εδω μεσα:p…αλλα οχι, αν και αψογος, μια τετοια ερμηνεια δεν κερδιζει οσκαρ, παραηταν εσωτερικη για να αναδειξει μια παραπανω αρετη, ενα εξτρα επιπεδο δυσκολιας πλην του ηδη υπαρχοντως-που ηθοποιοι σαν τον Ολνταμ το εκφραζουν αψογα εννοειτε-…not challenging enough
απο τους αλλους υποψηφιους, oσους ειδα δλδ, Κλουνεη και Πιτ ηταν παντελως αδιαφοροι…
οφτόπικ: Στον Πιτ θα διαφωνήσω λίγο. Όχι ότι άξιζε όσκαρ, αλλά αδιάφορη ερμηνεία δεν την λες με τίποτα.
το moneyball η αληθεια ειναι οτι πρεπει να το ξαναδω γιατι το ειχα δει σε μια κατασταση hangover meets insomnia meets boredom και ισως να το αδικω-οπως και τον Πιτ
δεν αλλάζει ζωές, αλλά είναι πάνω από τον μέσο όρο based on a true story αμερικάνικης ταινίας, ίσως και λόγω της κατάληξής της
+1 για την ερμηνεία του, ήταν άψογη από τις πιο ώριμες που έχει δώσει ποτέ ο Πιτ, η ταινία όντως δεν είναι κάτι το απίστευτο.