Οι Black Crowes από το Cabin Fever DVD τους μας δίνουν μια εκτέλεση του Oh Sweet Nuthin των Velvets που για μένα ξεπερνά το πρωτότυπο. Με φωνητικά Rich και τον Luther Dickinson να κεντάει στη slide.
Ελπίζω να τα βρούνε κάποια στιγμή και πάλι. Τώρα ο Rich, ο Sven και ο …Marc Ford έχουν φτιάξει τους The Magpie Salute. Αρχικά είχαν και τον πληκτρά Eddie Harsch μαζί τους, αλλά δυστυχώς πέθανε πριν 2 χρόνια.
…δυστυχώς τα βρήκανε . Και λέω “δυστυχώς” γιατί τα αδέρφια αποφασίσανε να κρατήσουνε όλο το “κασέρι” για τον εαυτό τους, πήραν τον Isiah Mitchell των Earthless στην κιθάρα, τον πληκτρά από τους Chris Robinson Brotherhood και κάποιους άλλους μουσικούς (προσωπικά δεν τους ήξερα) και ανακοίνωσαν 46 συναυλίες Αμερική για το καλοκαίρι του 2020. Εν τω μεταξύ, σήμερα παίζουν Νέα Υόρκη και στις 14 κάπου στη Δυτική Ακτή.
Εγώ μιλάω και λίγο εκ του ασφαλούς, γιατί τους έχω δει . Κι είχαν παίξει και 7 από το SYMM… Αν δεν τους είχα δει, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ο Chris πάντως είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές ΓΕΝΙΚΩΣ.
Πήρανε πίσω τον Sven απ’ ό,τι είδα, η περιοδεία στην Αμερική ξεκίνησε. Όντως παίζουν τον πρώτο δίσκο και μετά, ούϊ μπαναΐαμ’, βάλε My Morning Song, βάλε Thorn, βάλε Remedy, βάλε Sting Me, βάλε Wiser Time. Έχουν τραγουδάρες, μου τη σπάσανε πολύ που κλάσανε τα παλιά μέλη, εδώ ο Rich είχε συγκρότημα με όλους σχεδόν. Love/hate η φάση
Πέτυχα σε καλή τιμή το deluxe edition της επανέκδοσης του ντεμπούτου (κάπου στα 13€) και μου ήρθε σήμερα. Το δεύτερο CD έχει μαζεμένα τα b-sides της εποχής συν κάποια demos που μάλλον δεν πρόκειται να ακούσω ποτέ. Έχει και το horn remix του Hard To Handle, έχει και Waitin’ Guilty, Charming Mess, διασκευή Humble Pie, αλλά το κλου είναι ότι το τρίτο CD είναι μια ολόκληρη συναυλία της εποχής. Για να δούμε αν τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Ο Jimmy Page πήγε και τους είδε τις προάλλες που έπαιζαν στο Λονδίνο και ενθουσιάστηκε. Θυμήθηκε και τη δισκάρα Live At The Greek που είχαν βγάλει παρέα από την περιοδεία που είχαν κάνει στην οποία ο Chris έσκιζε στα Zeppelin τραγούδια.