Μόλις διάβασα στο φβ της μπάντας ότι διαλύονται μετά από 10 χρόνια και μιας και οι Chariot είναι η καλύτερη μπάντα που ανακάλυψα πέρσι, με αφορμή το αριστουργηματικό “One Wing” που κυκλοφόρησαν, ανοίγω θρεντ αποθέωσης.
Την μπάντα την ξεκίνησε το 2003 ο τραγουδιάρης Josh Scorgin (μοναδικό σταθερό μέλος στη δεκάχρονη πορεία τους), μόλις ένα χρόνο μετά την αποχώρησή του από τις τάξεις των Norma Jean με τους οποίους πρόλαβε και έπαιξε στο φανταστικό ντεμπούτο τους “Bless The Martyr And Kiss The Child” (ίσως ο μοναδικός δίσκος των Norma Jean που δεν βαριέμαι στο ελάχιστο). Ο Scorgin με τους Chariot συνέχισε από εκεί που σταμάτησε με τους Norma Jean, παίρνοντας το ξέφρενο, χαοτικό χάρντκορ με τα έντονα μεταλλικά στοιχεία και το έσπρωξε στα όρια του, προσθέτοντας τόνους από εφέ, σύνθια και avant-garde πειραματισμούς, διατηρώντας στο ακέραιο τους φρενήρεις ρυθμούς,τα math σαλεμένα περάσματα και την ατέλειωτη μανία.
Στα 10 χρόνια τους, οι Chariot κυκλοφόρησαν ένα EP και 5 full length δίσκους.
Ο Scorgin, σε ό,τι αφορά τη διάλυση της μπάντας, δήλωσε εν ολίγοις ότι “οι Chariot δεν ήταν ποτέ μια μπάντα που ήρθε για να μείνει αλλά για να εκπληρώσει κάποιο σκοπό και μετά να αυτοκαταστραφεί” ή κάπως έτσι τέλος πάντων, αφήνοντας να εννοηθεί ότι όλο αυτό ήταν κατά κάποιο τρόπο προγραμματισμένο. Εν πάσει περιπτώσει μας αφήνουν με μια τελευταία περιοδεία που πολύ θα ήθελα αλλά δεν το κόβω να περάσει και από Ευρώπη και απλά περιμένουμε να δούμε το επόμενο εγχείρημα αυτού του τεράστιου μυαλού.
Everything Is Alive, Everything Is Breathing, Nothing Is Dead and Nothing Is Bleeding (2004)
Μπαρουτοκαπνισμένο και καβλιάρικο, του λείπει λίγο η συνεκτικότητα αλλά γενικά ψιλογαμάει. Έχει και την κομματάρα “And Then, Came Then” με το doomy τελείωμα, δεν χρειάζεται κάτι άλλο.
Unsung EP (2005)
Δύο νέα κομμάτια και 4 επανεκτελέσεις κομματιών που ήταν στο ντεμπούτο. Κυκλοφορία χωρίς νόημα αλλά τουλάχιστον τις επανεκτελέσεις τις βρίσκω αρκετά καλύτερες από τα original.
The Fiancée (2007)
Εδώ αρχίζουν τα καλά. Φουλ παράνοια, απόκοσμα σάμπλς, νευρικά riff αλλά ακόμα φαίνεται να τους λείπει αυτό το κάτι που θα τους απογειώσει. Επίσης οι τίτλοι των κομματιών λένε τη δική τους ιστορία: Back to Back / They Faced Each Other / They Drew Their Swords / And Shot Each Other / The Deaf Policemen / Heard the Noise / Then Came to Kill / The Two Dead Boys / Forgive Me Nashville
Wars Αnd Rumors Οf Wars (2009)
Από εδώ και πέρα βαράμε κορυφές. Εδώ ο Scorgin βάζει χαλινάρι στο χάος που υπάρχει στο μυαλό του και μεγαλουργεί, ενώ ταυτόχρονα μειώνει τις αισθητά τις mathcore-ίλες. Τίγκα ψαρωτικό το έκρυθμο άνοιγμα του “Teach” ενώ το χιτάκι “Daggers” καίει εγκεφαλικά κύτταρα, πέρα από αυτά όμως ο δίσκος είναι μια τελειότητα.
Long Live (2010)
Άλλο ένα αριστούργημα, ίσως μεγαλύτερο από τον προκάτοχό του. Τσιτάτοι ρυθμοί που οδηγούν σε έκρυθμες καταστάσεις. Το “The City” είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, μια σπάνια κατάθεση ψυχής από τον Scorgin. Γενικά ο τύπος ηχογραφεί οτιδήποτε βγαίνει από το στόμα του, ακόμα και την κάθε ανάσα του. Καταπληκτικός.
One Wing (2012)
Ο δίσκος με τον οποίο έμαθα τους Chariot έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα τους αλλά και ο καλύτερος τους, όπως και ο πιο αγαπημένος μου. Κάθε κομμάτι γαμάει σύμπαντα. Γενικά δεν υπάρχουν πολλά λόγια, πάει σχεδόν ένας χρόνος από όταν τον πρωτοάκουσα το δίσκο και ακόμα δεν τον έχω βαρεθεί στο ελάχιστο. Απίστευτη τελειότητα. Επίσης και εδώ οι τίτλοι των κομματιών λένε τη δική τους ιστορία: "Forget Not Your First Love. Speak In Tongues And Cheek".
Farewell μωρή μπαντάρα.