Είπα να κάνω ένα θέμα για τους Cure. Ανεξαρτήτως το πόσο αρέσουν ή όχι, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί οτι αποτέλεσαν ένα απο τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ήχου των '80ς, που επηρέασαν καταλυτικά τόσο τη gothic σκηνή όσο και εκείνη του new wave και του alternative rock.
Ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70, και η μουσική τους θύμιζε περισσότερο τον βρετανικό punk ήχο της εποχής. To πρώτο τους single υπήρξε το περίφημο “Killing An Arab” το οποίο είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις μια που υπήρξε κόσμος που νόμιζε οτι το τραγούδι εμπεριείχε ρατσιστικά μηνύματα. Στην ουσία όμως αναφερόταν στο βιβλίο του υπαρξιστή συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, στο οποίο περιλαμβάνεται η σκηνή του φόνου ενός Άραβα σε μια παραλία, όπως περιγράφει το τραγούδι.
Το 1979 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, Three Imaginary Boys, το οποίο κυκλοφόρησε ως Boys Don’t Cry στις ΗΠΑ, με κάπως καλύτερο περιεχόμενο τραγουδιών. Μερικά απο τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Cure, κατά τη γνώμη μου, περιλαμβάνονται σε αυτές τις πρώιμες δουλειές τους (τσεκάρετε και τα b-sides της περιόδου, αξίζουν).
Την ίδια περίοδο ξεκίνησε η συνεργασία του Robert Smith με τους Siouxsie And The Banshees, που θα κρατούσε μέχρι τα μισά των '80ς. Μπαίνοντας στη δεκαετία του 80, οι Cure αλλάζουν δραστικά ύφος και γίνονται περισσότερο εσωστρεφείς και μινιμαλιστικοί, κάτι που φαίνεται τόσο στους στοιχειωμένους στίχους, όσο και στα εξώφυλλα των δίσκων τους. Είμαστε στην εποχή του post-punk, τότε που ανατέλλει το gothic κίνημα στη Βρετανία, και οι Cure έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη γέννηση και την εξάπλωση του. Η περίοδος απο το 1980 ως το 1982 μας δίνει τους τρεις σκοτεινότερους δίσκους τους, με το Seventeen Seconds να πατάει ακόμα εν μέρει στις προηγούμενες μέρες τους, το Faith να υμνεί το απόλυτο γκρίζο, και το Pornography να αποτελεί δίσκο-σταθμό του μηδενισμού και της απελπισίας. Προσωπική αδυναμία απο τους 3 θα λεγα μάλλον το 17 Seconds, αν και το Pornography είναι πολύ κοντά. Την ίδια περίοδο μας δίνουν και τον γοτθικό ύμνο “Charlotte Sometimes”.
Και εκεί που θα λεγε κανείς πως οι Cure είχαν αγγίξει το απόλυτο σκοτάδι, να σου ο Robert Smith με τον απόλυτα “χαρούμενο” δίσκο, να ξεφεύγει τελείως απο τον gothic ήχο. Κυκλοφορεί το Japanese Whispers, που περιλαμβάνει απο ποπ τραγούδια ως jazzy, τύπου Lovecats (που υπήρξε και το πιο δημοφιλές τραγούδι τους ως τότε). Το 1984 κυκλοφορούν το The Top, μάλλον το πιο ψυχεδελικό και παράξενο απο όλα τα άλμπουμ τους, στο οποίο ο Smith έπαιζε σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα.
Το 1985, με καινούργιο line-up, κυκλοφορούν τον πιο ποπ και προσβάσιμο ως τότε δίσκο τους, το Head On The Door, με το οποίο είδαν να αυξάνεται η επιτυχία τους. Τραγούδια όπως το In Between Days, A Night Like This και Close To Me είναι απο τα αγαπημένα του συγκροτήματος. Τη συλλογή Staring At The Sea, ακολούθησε το Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me του 1987, το οποίο σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, με τραγούδια όπως το Just Like Heaven και Why Can’t I Be You. Γενικά είναι ένας απο τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους τους πιστεύω, καθώς συνδυάζει πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ, απο hard rock σε new wave.
Η εμπορική κορυφή έμελε να έρθει με τους επόμενους 2 δίσκους τους, το Dinintegration του 1989 και το Wish του 1992. Το πρώτο είδε μια επιστροφή στη θλίψη και την ενδοστρέφεια του παρελθόντος, (περισσότερο μελαγχολικό όμως σε σχέση με την καταστροφολογία του Pornography) και παραμένει ένα απο τα αγαπημένα τους άλμπουμ, το δεύτερο είναι περισσότερο κοντά στον alternative rock ήχο της εποχής και περιέχει κάποια απο τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ (απο την ίδια περίοδο η κομματάρα This Twilight Garden, που κυκλοφόρησε μόνο ως b-side).
Το 1996 κυκλοφόρησαν το Wild Mood Swings, το οποίο, χωρίς να είναι κακό, αποτελεί τον μετριότερο δίσκο τους ως τότε. Και εκεί που ο κόσμος έλεγε πως οι Cure τελείωσαν, επιστρέφουν το 2000 με το Bloodflowers, το οποίο συνεχίζει εκεί που τελείωσε το Disintegration 10 χρόνια πριν, και είναι ένας πραγματικά πάρα πολύ καλός δίσκος. Το 2004 κυκλοφορούν το τελευταίο τους άλμπουμ ως τώρα, με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος.