The Cure

Είπα να κάνω ένα θέμα για τους Cure. Ανεξαρτήτως το πόσο αρέσουν ή όχι, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί οτι αποτέλεσαν ένα απο τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ήχου των '80ς, που επηρέασαν καταλυτικά τόσο τη gothic σκηνή όσο και εκείνη του new wave και του alternative rock.

Ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70, και η μουσική τους θύμιζε περισσότερο τον βρετανικό punk ήχο της εποχής. To πρώτο τους single υπήρξε το περίφημο “Killing An Arab” το οποίο είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις μια που υπήρξε κόσμος που νόμιζε οτι το τραγούδι εμπεριείχε ρατσιστικά μηνύματα. Στην ουσία όμως αναφερόταν στο βιβλίο του υπαρξιστή συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, στο οποίο περιλαμβάνεται η σκηνή του φόνου ενός Άραβα σε μια παραλία, όπως περιγράφει το τραγούδι.

Το 1979 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, Three Imaginary Boys, το οποίο κυκλοφόρησε ως Boys Don’t Cry στις ΗΠΑ, με κάπως καλύτερο περιεχόμενο τραγουδιών. Μερικά απο τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Cure, κατά τη γνώμη μου, περιλαμβάνονται σε αυτές τις πρώιμες δουλειές τους (τσεκάρετε και τα b-sides της περιόδου, αξίζουν).

Την ίδια περίοδο ξεκίνησε η συνεργασία του Robert Smith με τους Siouxsie And The Banshees, που θα κρατούσε μέχρι τα μισά των '80ς. Μπαίνοντας στη δεκαετία του 80, οι Cure αλλάζουν δραστικά ύφος και γίνονται περισσότερο εσωστρεφείς και μινιμαλιστικοί, κάτι που φαίνεται τόσο στους στοιχειωμένους στίχους, όσο και στα εξώφυλλα των δίσκων τους. Είμαστε στην εποχή του post-punk, τότε που ανατέλλει το gothic κίνημα στη Βρετανία, και οι Cure έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη γέννηση και την εξάπλωση του. Η περίοδος απο το 1980 ως το 1982 μας δίνει τους τρεις σκοτεινότερους δίσκους τους, με το Seventeen Seconds να πατάει ακόμα εν μέρει στις προηγούμενες μέρες τους, το Faith να υμνεί το απόλυτο γκρίζο, και το Pornography να αποτελεί δίσκο-σταθμό του μηδενισμού και της απελπισίας. Προσωπική αδυναμία απο τους 3 θα λεγα μάλλον το 17 Seconds, αν και το Pornography είναι πολύ κοντά. Την ίδια περίοδο μας δίνουν και τον γοτθικό ύμνο “Charlotte Sometimes”.

Και εκεί που θα λεγε κανείς πως οι Cure είχαν αγγίξει το απόλυτο σκοτάδι, να σου ο Robert Smith με τον απόλυτα “χαρούμενο” δίσκο, να ξεφεύγει τελείως απο τον gothic ήχο. Κυκλοφορεί το Japanese Whispers, που περιλαμβάνει απο ποπ τραγούδια ως jazzy, τύπου Lovecats (που υπήρξε και το πιο δημοφιλές τραγούδι τους ως τότε). Το 1984 κυκλοφορούν το The Top, μάλλον το πιο ψυχεδελικό και παράξενο απο όλα τα άλμπουμ τους, στο οποίο ο Smith έπαιζε σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα.

Το 1985, με καινούργιο line-up, κυκλοφορούν τον πιο ποπ και προσβάσιμο ως τότε δίσκο τους, το Head On The Door, με το οποίο είδαν να αυξάνεται η επιτυχία τους. Τραγούδια όπως το In Between Days, A Night Like This και Close To Me είναι απο τα αγαπημένα του συγκροτήματος. Τη συλλογή Staring At The Sea, ακολούθησε το Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me του 1987, το οποίο σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, με τραγούδια όπως το Just Like Heaven και Why Can’t I Be You. Γενικά είναι ένας απο τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους τους πιστεύω, καθώς συνδυάζει πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ, απο hard rock σε new wave.


Η εμπορική κορυφή έμελε να έρθει με τους επόμενους 2 δίσκους τους, το Dinintegration του 1989 και το Wish του 1992. Το πρώτο είδε μια επιστροφή στη θλίψη και την ενδοστρέφεια του παρελθόντος, (περισσότερο μελαγχολικό όμως σε σχέση με την καταστροφολογία του Pornography) και παραμένει ένα απο τα αγαπημένα τους άλμπουμ, το δεύτερο είναι περισσότερο κοντά στον alternative rock ήχο της εποχής και περιέχει κάποια απο τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ (απο την ίδια περίοδο η κομματάρα This Twilight Garden, που κυκλοφόρησε μόνο ως b-side).

Το 1996 κυκλοφόρησαν το Wild Mood Swings, το οποίο, χωρίς να είναι κακό, αποτελεί τον μετριότερο δίσκο τους ως τότε. Και εκεί που ο κόσμος έλεγε πως οι Cure τελείωσαν, επιστρέφουν το 2000 με το Bloodflowers, το οποίο συνεχίζει εκεί που τελείωσε το Disintegration 10 χρόνια πριν, και είναι ένας πραγματικά πάρα πολύ καλός δίσκος. Το 2004 κυκλοφορούν το τελευταίο τους άλμπουμ ως τώρα, με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος.

Χε χε χε… Εννοείται πως προτιμώ τους Cure στα πρώτα τους βήματα γιατί τόσο συναίσθημα συμπυκνωμένο μέσα σε 40’-60’ λεπτά δεν έχω συναντήσει!! Btw, το ξέρεις πως το συγκεκριμένο forumικό αφιέρωμα θα μπορούσε να μπει άνετα στην κεντρική μας, ε; Άνετα! Μ αρέσει πολύ που ανοίχτηκε το συγκεκριμένο topic κ απορώ πως τα κορίτσια του forum μας δεν έχουν ασχοληθεί ακόμα με την τρισμέγιστη προσωπικότητα του κυρίου Smith…
Anyway, well done :slight_smile: keep up :wink:

PS: όσοι θέλουν να πάρουν μια γεύση από Cure κ φοβούνται να ρισκάρουν σε κάποια αγορά συγκεκριμένου άλμπουμ, προτείνουμε ανεπιφύλακτα το Staring at the Sea- The Singles:

μεχρι το disintegration (που ειναι και το αγαπημενομ)…μετά κλάφτα Χαράλαμπε. Κατηφόρα…

Ενα love or hate συγκρότημα το οποίο δεν εμεινε ποτέ στασιμο και παντα κατι καινούριο ανακαλυπτες σε καθε νέο τους album…Την δεκαετία του 90 δεν παρουσίασαν κατι αξιολογο και η νέα χιλιετία τους βρηκε με το εκπληκτικό Bloodflowers και το μετριο ομώνυμο τους…Πριν λιγα χρόνια είχαν βγει σε περιοδεία παίζοντας αποκλειστικά την τριλογία Pornography-Disintegration-Bloodflowers oπου κυριολεκτικά ηταν η απόλυτη oπτικοακουστική εμπειρία…(κριμα που δεν περασε και από τα μερη μας…)…Θεωρω καλύτερα album τους τα Disintegration και Wish και από κομμάτια τα Forest,Lullaby,Fascination street,Disintegration,A letter to Elise,Trust καθώς και ενα διαμαντάκι το οποίο βρίσκεται στο single του A letter to Elise,το A Big hand…

Καλά έπιασες παλιά αγάπη τώρα!

Πάντως έχω μία μικρή αντίρρηση που έχεις συμπεριλάβει το three imaginary boys με τα πιο γλυκανάλατα άλμπουμς τους kiss me κλπ . Θα έπρεπε να είναι ξεχωριστή κατηγορία ίσως :stuck_out_tongue: :stuck_out_tongue: :stuck_out_tongue:

Όπως και να έχει τα αγαπημένα μου ανήκουν στην goth περιόδό τους, οπότε ψηφίζω αυτή. Βασικά όλα από το 79 ως το 82 είναι δισκάρες… μετά κάνανε μια καμπή… βασικά από την πιο ελαφριά περιόδο τους μου αρέσουνε συγκεκριμένα κομμάτια. Οκ lovecats προσκυνώ κανονικά… Όσο για το Disintegration τι να πω? Μόνο και μόνο που ανήκει στην λίστα με τους σημαντικότερους δίσκους της ιστορίας της μουσικής του Rolling Stone λέει κάτι από μόνο του…

Τα τελευταία τους μου αρέσουν επίσης. Το Bloodflowers βαισκά είναι πολύ ωραίο… The Last Day Of Summer είναι απίστευτο κομμάτι.

Ρε παιδιά το κομμάτι Jumping Someone Else’s Train μόνο σε εμένα θυμίζει Tρύπες?? Ακούστε άλλη μια φορά… Η κιθάρα στην αρχή… το κόψιμο στο τέλος με το μπάσο… νομίζω ότι οι πρώιμοι The Cure αποτέλεσαν ( διακρτικά ) μεγάλη επιρροή για το συγκρότημα από την Θεσαλλονική.

Έχεις δίκιο, βασικά το Three Imaginary Boys είναι κατηγορία απο μόνο του, ο πιο punk δίσκος των Cure… Αν υπήρχε τρόπος να αλλάξω τα ονόματα στο poll θα το έβγαζα και θα έβαζα στη θέση του το Head on the Door, ας πούμε… Πάντως τον διαχωρισμό τον καταλάβατε όλοι, απο τη μία είναι τα σκοτεινά τους άλμπουμ και απο την άλλη τα περισσότερο εύπεπτα στον πολύ κόσμο…

To Jumping Someone Else’s Train μου θύμισε και μένα Τρύπες, απο την πρώτη φορά που το άκουσα κιόλας! Συγκεκριμένα την Ταξιδιάρα Ψυχή! Το ίδιο ισχύει και για το δίδυμο αδερφάκι b-side αυτού του τραγουδιού, το καταπληκτικό Another Journey By Train!

Μαρία, thanks, αν ποτέ έρθουν για συναυλία ξανά οι Cure το συζητάμε για αφιέρωμα :slight_smile: Όντως, η καλύτερη αρχή για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει ποτέ του είναι το Staring At The Sea - The Singles…

Α, να πω ακόμα πως η συναυλία τους 2 χρόνια πριν στη Μαλακάσα υπήρξε μια απο τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει ποτέ, κράτησε γύρω στις 3 ώρες και είχαν παίξει 3 ή 4 encore!

Απλά ΔΕΟΣ…

δε μου αρέσουν,βέβαια σέβομαι αυτό που λένε όσοι γνωρίζουν,ότι επηρέασαν κόσμο (που ούτε η μουσική αυτού του “κόσμου” μ’αρέσει)

θα μπορούσα να κάμω μπάχαλο το τοπικ α:-s

Εξω οι παρεισακτοι από το thread…

:lol:

Δεν είμαι σίγουρη ποιά περίοδο προτιμώ ακόμα… Γενικά μου αρέσουν πολύ και τους θεωρώ αξιόλογο συγκρότημα. Η μουσική τους όντως βγάζει πολύ συναίσθημα και χαρακτηριστικό είναι οτι αυτό ισχύει σε όλες τις φάσεις τους -ακόμα και στα ελαφριά (και εμπορικά συχνά) κομμάτια τους. Κάτι άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση στον ήχο τους, είναι οτι το μπάσο παρά την απλότητα του κυριαρχεί! Ενώ παίζει πολύ απλά ριφς, ξεχωρίζει και γεμίζει κατα ένα περίεργο τρόπο τα κομμάτια τους -και με πολύ όμορφες μελωδίες.

Ακόμη θυμάμαι τι ρίγη συγκίνησης και έκστασης είχα νιώσει όταν το 1989, 16 ετών, είχα αγοράσει το Disintegration, την πρώτη μου ουσιαστική επαφή με Cure (κάποια σκόρπια κομμάτια που είχα ακούσει πριν δεν τα υπολογίζω ως ουσιαστική επαφή). Περιττόν να πω ότι σε διάστημα ενός τριμήνου είχα αγοράσει όλες τις μέχρι τότε κυκλοφορίες τους και ότι έκτοτε αποτελούν μία από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες. :smiley: :smiley:

Και η μετά Disintegration εποχή τους μπορώ να πω ότι μου αρέσει αρκετά (το Wish και το Bloodflowers είναι καταπληκτικοί δίσκοι και για πολλές ακροάσεις). 8) 8)

Τον τελευταίο δίσκο, του 2004, δεν τον έχω ακούσει και δεν γνωρίζω τι μουσικό ύφος έχει, αλλά κάποια στιγμή θα το κάνω.

Επίσης, δεν μπόρεσα να βρίσκομαι στην συναυλία του 2005 στην Μαλακάσα, (1-9-2005 ήταν, αν θυμάμαι καλά), :frowning: :frowning: :cry::cry: αλλά απ’ ό,τι διαβάζω ήταν πάρα πολύ καλή η εμφάνισή τους (και με τον Porl Thompson να έχει επιστρέψει) 8) 8)

καλοι ειναι. μ’αρεσουν περισσοτερο οι popιλες τους, ειδικα το τελευταιο τους μ’αρεσε αρκετα.

[/B]

Ε, Simon Gallup είναι αυτός! :wink: :wink: 8) 8) 8)

Πολύ καλοί κι απ’τα λίγα gothic συγκροτήματα που μου αρέσουν.

Τσεκαρετε την φοβερή διασκευή του Forest από τους Ελληνες Astralon…

ρε αυτοι όσο πάει όλο με εντυπωσιάζουν ακόμα περισσότερο…

Τι να λέμε τώρα, τριμέγιστο συγκρότημα. Βασικά τριμέγιστος είναι ο Ρόμπερτ Σμιθ γιατί κακά τα ψέματα αυτός είναι όλοι οι Cure. Αυτός τους έφτιαξε, αυτός γράφει τα τραγούδια, αυτός έχει αλλάξει δεκάδες φορές την σύνθεση του γκρουπ γενικά άνετα θα μπορούσαν να λέγονται Robert Smith’s band. Προσωπικά ψηφίζω την γκόθικ περίοδό τους αν και προσκυνάω τις κατά κάποιο τρόπο πανκ ρίζες τους. Το Bloodflowers, επειδή έγινε ένας σχολιασμός πιο πριν, για εμένα αδικείται από την περίοδο που κυκλοφόρησε. Αν το είχαν βγάλει την περίοδο της μεγάλης τους επιτυχίας δηλαδή μέσα στα 80’ς και όχι την περίοδο της παρακμής τους θα θεωρούταν μεγάλο αριστούργημα. Όσο για την συναυλία τους στην Μαλακάσα τι να πούμε τώρα;

Σε μια περίοδο που η πλειοψηφία των γκρουπ που έρχονται στην Ελλάδα παίζει μια ώρα, άντε μιάμισι και λέμε και ευχαριστώ η παρέα του πιο νταρκ πενηντάρη της Γης ήρθε, έπαιξε ένα γεμάτο τριώρο, στο οποίο αφού αισθανθήκαμε οι πιο τελειωμένοι νταρκάδες μας έκανε ξαφνικά να χοροπηδάμε σαν πανκιά βγαλμένα από την δεκαετία του '70 και τούμπαλιν ξανά. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Ι(Σ)

Όντως, πολύ καλή η διασκευή.

Και πάμε τώρα σε κάτι που στους φίλους των Cure θα προκαλέσει ανατριχίλες… παιδιά, τα είδα και πραγματικά μου σηκώθηκε η τρίχα!

[SIZE=“4”][FONT=“Times New Roman”]Οι Cure στο Rock In Athens το 1985!!! [/FONT][/SIZE]

Μιλάμε για οργασμική εμπειρία, κρίμα που ήμουν μόνο 4 χρονών τότε… Τα βίντεο (απο την κρατική τηλεόραση) είναι απίστευτα, μπράβο στο παιδί που τα ανέβασε…

10.15 Saturday Night http://www.youtube.com/watch?v=PgszeNMN7VA

Killing An Arab http://www.youtube.com/watch?v=x2a-iNnvZDQ

Three Imaginary Boys http://www.youtube.com/watch?v=O54chqg-5Gc

A Forest (μιλάμε για οργασμό, όχι αστεία…) http://www.youtube.com/watch?v=z1zNsRf-dVQ

Και μια μίνι συνέντευξη των Cure τότε στον ελληνικό τύπο! Στην αρχή βλέπουμε τη Nina Hagen να τα λέει με την (τότε υπουργό πολιτισμού) Μελίνα Μερκούρη! #-o

Και αν επιζήσατε απο τα πάνω βίντεο, πάρ’τε και μια καταπληκτική live εκτέλεση του Pornography, στην περιοδεία της τριλογίας, λίγα χρόνια πριν…

Και ένα περισσότερο ακατέργαστο βίντεο, που αποτυπώνει τέλεια όμως τι γίνεται στα live των Cure. Είναι το Play For Today.

Φοβερό festival που είχαμε την μεγαλη ατυχία να μην ξερουμε καν τι σημαίνει μουσική τότε…:lol: Τυχεροι οσοι εζησαν αυτην την εμπειρία…(και η εκτελεση του forest είναι απλά μαγική…)

Κρίμα ρε γμτ που δεν μπορώ να δώ τα youtube απο εδω και θα πρέπει να πώ το βράδυ σπίτι!!! Μου έφτιαξές τη μέρα πάντως…

Δυστυχώς ήμουν πολύ μικρός για το Rock in Athens του 85 αλλά τους είχα δει κάπου το 95 νομίζω στη Λεωφόρο μαζι με τους Jesus and Mary Chain σε μια συναυλία που δεν ξέρω αν θα τη χαρακτήριαζα καλή με τα σημερινά δεδομένα αλλα σίγουρα ήταν πολυ σημαντική για μένα εκείνη την εποχή

Τώρα σχετικά με το ύφος της μπάντας, δεν θα έλεγα ότι προτιμώ κάποιο συγκεκριμένο. Αυτό που μου αρέσειπερισσότερο είναι ότι μετα τα ψιλοπάνκικα κομμάτια στις αρχές, συνέχισαν μέσα στην απόλυτη μαυρίλα και το σκοτάδι. Και ενώ το είχαν γυρίσει περίπου στο ποπ - alternative (με ύμνους βέβαια, όχι με σούπες) επιστρέφουν με το απόλυτο dark του Disintegration, και ξαναγυρίζουν στην ποπ-ροκ. Γενικά πάντοτε μου άρεσε το ύφος, και το αγαπημένο μου ξεσηκωτικό τους κομμάτι είναι το Jumping someone else’s train ενώ απο τα σκοτεινά το Forest με το καταπληκτικό μπάσο να κυριαρχεί

Μακάρι να μας εκπλήξουν ευχαριστα στο μέλλον…