Ολες οι περιοδοι τους μ’αρεσουν αλλα στη γοτθικη τους εχουν βγαλει τους καλυτερους τους δισκους(Disintegration,17 seconds κλπ).
Έκανα μια μικρή αλλαγή στο poll και στη θέση του Three Imaginary Boys έβαλα το Head On The Door ως περισσότερο ενδεικτικό της ποπ/ροκ φάσης τους.
Η αλήθεια είναι πως ο πρώτος τους δίσκος είναι πολύ διαφορετικός απο οτιδήποτε άλλο έκαναν στη συνέχεια (οι πανκ επιρροές είναι έκδηλες). Και είναι δισκάρα, μαζί με τα b-sides και όλα τα άλλα που δεν είχαν κυκλοφορήσει στην αρχική έκδοχη! Όσο σκέφτομαι πως ακούσαμε σχεδόν τον μισό απο αυτό τον δίσκο στην Μαλακάσα…
Βέβαια, κυκλοφορεί 13 Οκτωβρίου με τίτλο 4:13 Dream
Έχω ακούσει τα τα The only one και Freakshow τα οποία είναι πολύ καλα αλλά λογικά θα πρέπει να έχουν βγεί και άλλα γιατι είχαν πει πως θα κυκλοφορούν καθέ 13 του μήνα και απο ένα σινγκλ σε διαφορετική εκτέλεση απο αυτή που θα περιλαμβάνει το αλμπουμ. Τώρα που το θυμήθηκα θα ψαξω μήπως υπάρχει τίποτα. Αναμένουμε…
Ωπ! Να κάτι ωραίο! Στην αναμονή όντως λοιπον. 
Εθνική Γιορτή!
28 Οκτωβρίου τελικά…
Ο Σμιθ λέει έστειλε επιστολή που τους τα έχωνε γιατι το i tunes χρέωνε πολύ ακριβα το ep που κυκλοφόρησαν το Σεπτεμβριο…
Γμτ μ αρέσουν και οι 2 φάσεις.αλλά είπα τη γοτθική κι έτσι γιατί το disintegration δε ξεπερνιέται
Δεν είχα ιδέα οτι σου άρεσαν οι Cure!!! 8O
(μέσα στις τοπ-5 αγαπημένες μου μπάντες, άνετα)
άντε καλέ.χθες με γνώρισες???
Βασικά η αδερφή μου φταίει.Ευτυχώς που την έχω:)
Καλώς τα δεχτήκαμε…
Πάρα πολύ καλό άλμπουμ μπορώ να πώ μετα τα πρώτα ακούσματα. Έχει και φως, έχει και το σκοτάδι του. Γενικά η πρώτη εντύπωση που μου άφησε ήταν σαν να είχα ακούσει ταυτόχρονα το Pictures of you και το High.
Καλή αρχή έκανε πάντως…
Πρώτη κατηγορία. σκοτάδι ποστ-πανκ, πρωτογότθικη ατμόσφαιρα κτλ.
Γενικώς έχω την εντύπωση ότι ο Ρομπερτ τείνει να μεγαλουργήσει όταν επιλέγει αυτό το μονοπάτι. Επίσης το μπλαντφλαουερς, χωράει άνετα σε αυτήν την κατηγορία, όντας το καλύτερο τους άλμπουμ (ιμο) μετά το disintegration. Αρκετά υπερτιμημένοι βέβαια, με μεγάλη δισκογραφία όμως που δικαιολογεί την αξία τους.
Τέλος, φοβερή φωνή ο τύπος, πραγματικα.
Πολύ μελωδικοί οι Cure,πολύ ατμόσφαιρα και συναίσθημα…κι εγώ θεωρώ πως ο Σμιθ αστράφτει περισσότερο στις πιο goth-μελαγχολικές του συνθέσεις,αν και μ’αρέσουν οι περισσότερες δουλειές τους πριν και έως το Disintegration–πιο μετά,μμμ…
Και το Burn με την ταινία “Το Κοράκι” 'εδεσαν γάντι… http://www.youtube.com/watch?v=YFPlEpi__wc Πολύ ωραίο βίντεο.
Fishcakes! το βίντεο που μας έδωσες ήταν όλα τα λεφτά!!
Ον τοπικ
Ειναι φοβεροι. Ο Ρομπερτ φωνάρα…και φυσικά η ψηφος παει στην πρώτη “περίοδο”, οχι βεβαια οτι μετα χαλάσανε…
'Οπα, όπα, κάτσε. Κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ??? 8O
Aν και ο Smith ειχε δηλωσει κάποτε πως θα τους διέλυε μετά τα 40…:lol:Τεσπα…
Kατά την γνώμη μου πάντως υπάρχουν τρεις κατηγορίες για τους Cure. Η πρώτη είναι η πάνκ, η δεύτερη η γκόθικ και η τρίτη η πιο pop…
…και η τέταρτη η πιο alternative rock θα μπορούσαμε να πούμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης, ο πρώτος τους δίσκος και τραγούδια όπως το Killing An Arab. Της δεύτερης, άλμπουμ όπως το 17 Seconds και τραγούδια όπως το Forest… Της τρίτης, άλμπουμ όπως το Head On The Door και τραγούδια όπως το A Night Like This… Και της τελευταίας διάφορα σκόρπια τραγούδια σε δίσκους τους όπως το From The Edge Of The Deep Green Sea…
Απλά η πρώτη (που τείνει περισσότερο στο post-punk παρά στο αμιγές πανκ) διαρκεί πολύ λίγο και συγχωνεύεται ευκολότερα με την gothic εποχή τους (post-punk και gothic είναι πρώτα ξαδέρφια εξάλλου), ενώ η τρίτη και η τέταρτη, ως πιο mainstream, επίσης πάνε μαζί.
Σε γενικές γραμμές το poll στηρίζεται στο κατά κύριο λόγο διπλό πρόσωπο των Cure, εκείνο της μπάντας που σου σερβίρει στα μούτρα ένα Pornography και εκεί που λες πως σε έχει σκοτώσει, επανέρχεται με ένα Japanese Whispers και τραγούδια όπως το Lovecats και λες wtf???
Ένας απο τους λόγους που γουστάρω τόσο αυτό το συγκρότημα. 8)
Νομίζω ότι το καινούριο δείχνει αυτό το διπλό πρόσωπο…
Πρώτες εντυπώσεις απο το νέο άλπμουμ!
Όντως, δείχνει και τα δύο πρόσωπα των Cure, και όχι μόνο. Το πρώτο κομμάτι, Underneath The Stars, είναι απο τα ομορφότερα του δίσκου και θυμίζει πολύ το Disintegration άλμπουμ. Τραγούδια όπως τα Scream και It’s Over μου θύμισαν την ψυχεδέλεια του The Top! Υπήρξαν και κομμάτια που παρέπεμπαν στο Wild Mood Swings, συγκεκριμένα εκείνα που βρήκα τα πιο αδύναμα του άλμπουμ. Πολύ καλά είναι επίσης τα Only One, Reasons Why και Sleep When I’m Dead, ενώ το, επίσης ψυχεδελικο-ροκ Switch ήταν απο τα αγαπημένα μου του δίσκου!
Σε γενικές γραμμές είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος θα λεγα. Δεν δίνει το κάτι παραπάνω, δεν κάνει τη διαφορά σε σχέση με τα παλιότερα τους άλμπουμ, έχει και κάποια τραγούδια που τα βρήκα μάλλον αδύναμα, αλλά και κάποια πολύ όμορφα κομμάτια.
Είναι Cure, σε όσους απο μας τους γουστάρουμε θα αρέσει σίγουρα… 8)
ΥΓ - Αειθαλής η φωνή του Robert Smith… Απίστευτο, λες και δεν έχουν περάσει τα χρόνια…
Κατέβηκε το τελευταίο, για να δούμε…
Εχω δει ιδιαίτερα αποκαρδιωτικά reviews για το συγκεκριμένο, εύχομαι να είναι όπως τα λες αποπάνε. Το προηγούμενο ήταν τρελή μετριότητα σε αντίθεση με το μπλαντφλαουερς…
Πραγματικά, τα φωνητικά είναι εξαιρετικά, απο τα πολύ δυνατά σημεία του άλμπουμ…