wtf εεε αγαπητέ ellanor…κάνε ένα flashback να δούμε και εμείς οι απλοί θνητοί τι έγινε εδώ…:D:D
Now playing: Bad Religion - Whisper in Time
via FoxyTunes
Μαζι με τους Rolling Stones τα θεωρω τα 2 μεγαλυτερα και σπουδαιοτερα rock συγκροτηματα που πατησαν το ποδι τους πανω στον πλανητη!
Break on Through
Soul Kitchen
Peace Frog
Light My Fire
Την παρακατω κριτικη και αποψη για τους Doors πετυχα σε music portal απο καποιον “υποτιθεται” γνωστη και αντικειμενικο κριτη της μουσικης.
"Ο Jim Morrison μας κλείνει το μάτι κρεμασμένος στους τοίχους κάποιου εφηβικού δωματίου, τα παλιά μας βινύλια ξεσκονίζονται και το ?Light My Fire? με το ?Roadhouse Blues? συναντούν μια νέα γενιά, με διαφορετικά ακούσματα: μια εντυπωσιακή καινούργια συλλογή, μαζί με την επανακυκλοφορία όλης σχεδόν της δισκογραφίας των Doors, φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα ένα από τα πιο διάσημα και συζητημένα ονόματα του rock παρελθόντος. Πόσο μεγάλο συγκρότημα ήταν όμως στην πραγματικότητα οι Doors;
Μήπως όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι και ήταν ο θάνατος του Jim Morrison που έκανε τους Doors μεγάλο συγκρότημα - και όχι η πραγματική καλλιτεχνική τους προσφορά; Μια ματιά στη δισκογραφία τους και στην προσωπικότητα του frontman τους οδηγεί αναπόφευκτα προς τέτοια συμπεράσματα.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ DOORS ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ
Όταν στα 1967 κυκλοφόρησε το The Doors, το ντεμπούτο album του Morrison και της παρέας του, δημιουργήθηκε ένας δικαιολογημένα μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους. Ήταν μια δουλειά κινούμενη με το δικό της ιδιαίτερο ύφος στο κυρίαρχο ψυχεδελικό rock κλίμα της εποχής, την οποία υπερασπιζόταν ερμηνευτικά ένας τραγουδιστής με διαχρονική -όπως αποδείχθηκε- φυσική ομορφιά, που έμελλε να κάνει πολλές εφηβικές καρδιές να πάλλονται από πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. Συνάμα οι Doors έδειχναν γνήσιοι αντικομφορμιστές και επαναστάτες, κάτι που τους καθιστούσε και συμπαθείς πέρα από ταλαντούχους. Φαίνονταν πραγματικά ως το next big thing: δεν μπορούσες παρά να περιμένεις ακόμα μεγαλύτερα πράγματα εκ μέρους τους.
Δυστυχώς, όμως, για αυτούς το The Doors αποδείχθηκε ως το καλύτερο album που έκαναν ποτέ. Ποτέ δεν το ξεπέρασαν, ποτέ δεν παρέδωσαν τα όσα υποσχέθηκαν σε αυτό, ποτέ δεν κατόρθωσαν να κάνουν έναν μεγάλο, αριστουργηματικό δίσκο που θα τους έμπαζε στα rock σαλόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι θαυμαστές τους στην Ελλάδα βασίζουν την εκτίμησή τους για αυτούς στο γνωστό best of με τον Morrison ημίγυμνο στο εξώφυλλο να ανοίγει τα χέρια του. Τα πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα όμως δεν χωράνε σε συλλογές. Ακούγοντας το συγκεκριμένο Best Of εντυπωσιάζεσαι -οι Doors έχουν πράγματι κάμποσες τραγουδάρες στο ενεργητικό τους (δες box 3). Ακούγοντας όμως την υπόλοιπη δισκογραφία τους μετά το The Doors, συνειδητοποιείς ότι πολύ συχνά οι τραγουδάρες αυτές ήταν τα μόνα λαμπερά αστέρια σε σύνολα που κατά τα άλλα ήταν φλύαρα και απελπιστικά βαρετά (δες box 1). Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση ήταν ας πούμε το δεύτερο album τους, το Strange Days (1967): χωρίς το ?People Are Strange? θα ήταν απλά μια μετριότατη δουλειά. Το Waiting For The Sun (1968) ήταν κάπως πιο συμπαθητικό (έστω και αν το πιο διάσημο τραγούδι του, το ?Hello I Love You?, χρωστούσε τη γοητεία του σε μια μελωδία ξεδιάντροπα κλεμμένη από τους Kinks), η μεγαλοπρεπής όμως πατάτα του Soft Parade (1969) απέδειξε περίτρανα πόσο χαμηλά βρίσκονταν τα καλλιτεχνικά όρια των Doors. Το Morrison Hotel (1970) ήταν άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση album βασισμένου σε μία μοναχική κομματάρα (το ?Roadhouse Blues?), ενώ το L.A. Woman (1971) τους βρήκε να κάνουν μια πετυχημένη blues rock στροφή αφού ήταν πια πολύ αργά: ο Jim Morrison πέθανε λίγο μετά την κυκλοφορία του. Οι εναπομείναντες Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore αποφασίσανε παρόλα αυτά να συνεχίσουν -και το έκαναν για λίγο, γενόμενοι μια FM rock μπάντα, η οποία κυκλοφορούσε χαζοχαρούμενους και καταγέλαστους δίσκους σαν το Other Voices (1971) και το Full Circle (1972). Έκαναν δε και μια τελευταία δουλειά το 1978, το An American Prayer, ντύνοντας με μουσική απαγγελίες του Morrison σε δική του ποίηση -μια υπόθεση απευθυνόμενη στους πολύ φίλους τους.
Ήδη πριν τον θάνατο του Morrison ήταν κάμποσοι όσοι μιλούσαν ανοιχτά για την παραπάνω εικόνα της δισκογραφίας των Doors, προειδοποιώντας για το ότι η επιτυχία τους δεν αρκούσε για να τους βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους Led Zeppelin (με τους οποίους σήμερα συγκαταλέγονται). Ο μεγάλος rock κριτικός Lester Bangs δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό της νεολαίας μαζί τους, ο Jerry Hopkins του Rolling Stone αποκάλυψε ότι τα «αυθόρμητα» ζωντανά σόου τους δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόσο αυθόρμητα, ενώ η Lilian Roxon -συγγραφέας μιας πολυσυζητημένης τότε rock εγκυκλοπαίδειας- τους κατηγόρησε ανοιχτά ότι πολλά από τα όσα έκαναν γίνονταν απλώς και μόνο για τα φράγκα. Όλα αυτά όμως βολικά ξεχάστηκαν μετά τον θάνατο του Morrison. Έκτοτε έγινε ταμπού να μιλάς για τέτοια πράγματα και ξεκίνησαν οι ατέλειωτοι λιβανισμοί. Σε αυτό το παιχνίδι μπήκε και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής rock δισκογραφίας μετά τη μεταπολίτευση, καθιστώντας τους Doors rock σύμβολα και στην Ελλάδα. Ορίστε ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής, από τον Νίκο Κοντογούρη του Ποπ + Ροκ: «Όσο εμβαθύνει κανείς στη μουσική των Doors και όσο αναλύει τους στίχους του Morrison, τόσο βιώνει έναν ασυνήθιστο και απολαυστικά τρομερό εφιάλτη». Λαμπρή εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα υπήρξε ο Νίκος Μποζινάκης, που έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους με ένα εξαιρετικό του άρθρο στο πρώτο τεύχος του ιστορικού Zoo.
O JIM MORRISON ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ
Καλώς ή κακώς, οι Doors ήταν ο Jim Morrison. Σπουδαίος ερμηνευτής δεν ήταν, αλλά το μειλίχιο, γαλήνιο, στιλ ερμηνείας του αποδείχθηκε αφάνταστα λειτουργικό σε κάποια τραγούδια, ενώ η ομορφιά και τα καμώματά του έδωσαν στους Doors μια ώθηση την οποία διαφορετικά είναι αμφίβολο αν θα είχαν. Όσο καλοί οργανοπαίχτες και αν ήταν οι υπόλοιποι τρεις της παρέας (ο Manzarek ειδικά ήταν πράγματι ένας δεινός δεξιοτέχνης), τους έλειπε αυτός ο μαγνητισμός. Ο Jim Morrison έμεινε στην ιστορία ως μια ασυμβίβαστη rock προσωπικότητα, ως ένας βαθιά ρομαντικός αντι-υλιστής, ως ένας σκοτεινός, καταραμένος ποιητής που εξέφρασε όσο κανείς άλλος την εφηβική έξαρση απέναντι στον κόσμο, ως ένας άνθρωπος ευρισκόμενος σε διάθεση μόνιμης σχεδόν εξέγερσης, έτοιμος να αμφισβητήσει και να γκρεμίσει κάθε είδους όριο. Όλα αυτά είναι πολύ διαδεδομένα πράγματα, τα περισσότερα όμως απέχουν μίλια από την αλήθεια. Τα έφτιαξαν σε κρίσεις υστερικού συναισθηματισμού οι ορκισμένοι οπαδοί των Doors (και κυρίως οι γυναίκες οπαδοί τους, μια σημαντική διάσταση στο όλο θέμα) και, καθώς η μουσική βιομηχανία τα βρήκε βολικά και κερδοφόρα, φρόντισε να διαδοθούν και να αναπαραχθούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια πολύ διαφορετική εικόνα. Έχει ας πούμε χαθεί από το προσκήνιο η εικόνα του Jim Morrison με τη φανταχτερή του Πόρσε και τα πανάκριβα δερμάτινα, ενώ όλοι θυμούνται το νεανικό του look, ξεχνώντας εντελώς τον Morrison της μετά-Soft Parade εποχής - εκείνον τον γενειοφόρο δούλο του αλκοόλ και των ψυχεδελικών ναρκωτικών, που έκανε και έλεγε ένα πλήθος ανοησίες, στο όνομα της ελευθερίας και του «εκφράζομαι» (δες box 2).
Όσο δε για τους περίφημους στίχους των Doors, τους οποίους υπόγραφε κυρίως ο Morrison, δεν ήταν παρά βασισμένοι σε απλοϊκότητες, ευκολίες και ακατάληπτα σλόγκαν. Ορίστε τρία χαρακτηριστικά δείγματα:
? «before I sink into the big sleep/I want to hear the scream of the butterfly» (?When The Music?s Over?)
? «realms of bliss, realms of light/some are born to sweet delight, some are born to endless night» (?End Of The Night?)
? «Do you often stop and whisper in Saturday?s shore?/The whole world?s a savior, who could ever ask for more?» (?Shaman?s Blues?)
Το να αποκαλέσει κανείς ποίηση τέτοια πράγματα, τοποθετώντας τα ας πούμε δίπλα στους στίχους π.χ. του Leonard Cohen, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη για την απουσία κατανόησης της ποίησης. Aκόμα και το ?The End?, που έχει χαιρετιστεί ως η κορυφαία στιχουργική τους στιγμή, καταρρέει από ένα σημείο και έπειτα σε ακατάληπτα και ασυνάρτητα κολλάζ-προϊόντα της χρήσης LSD, κορυφωνόμενο σε μια εξαιρετικά υπερεκτιμημένη αναφορά στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή.
Αυτοί ήταν οι Doors στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ασφαλώς και έχουν βγάλει τραγούδια στα οποία οφείλει να θητεύσει όποιος πιστεύει ότι τον ενδιαφέρει στα σοβαρά το rock ?n? roll, δεν ήταν όμως ούτε θεοί, ούτε μεγάλοι. Ήταν ένα συγκρότημα με το οποίο ξεμπερδεύει κανείς αποκτώντας μια καλή συλλογή, με έναν τραγουδιστή-σύμβολο του σεξ, που αναγορεύτηκε σε θρύλο μόνο και μόνο επειδή πέθανε στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Το The Very Best Of δίνει την ευκαιρία σε μία νέα γενιά να γνωρίσει τους Doors και τον Jim Morrison με τα δικά της τεχνολογικά δεδομένα (σύγχρονο ψηφιακό ήχο, DVD κτλ.). Ό,τι όμως και να ακούσετε να λένε εκεί έξω, να είστε σίγουροι πως μια τέτοια γνωριμία φτάνει και περισσεύει?"
Μα ποσο ασχετος μπορει να εισαι για να πεις οτι για να γνωρισει καποιος τους Doors αρκει και περισευει το Best Of…Mα καλα πληρωνονται αυτοι που λενε τετοιες αρλουμπες;
Καλύτερα εδώ απο τη στιγμή που υπάρχει θρεντ. Όσο αφορά την κριτική… θα υπάρξει κόσμος (και εδώ στο φόρουμ) που θα συμφωνήσει μαζί της…
οσο αναφορα την παραπανω κριτικη ναι υπαρχουν σωστα στοιχεια οπως πχ οτι ο θανατος φερνει διασημοτητα οπως του morrison.Για μενα οι doors δεν ηταν τιποτα ιδιετερο αλλα πιστευω οτι σεβασμος στην μουσικη τους ναι υπαρχει.Επισης οταν λενε οτι οι στιχοι και τα λοιπα δεν ηταν και τοσο ‘ποιητικοι’ ας αναλογιστουμε τα τραγουδια της εποχης τους και τους αλλους μη ροκ καλλιτεχνες. Βεβαια φυσικα δεν προκειτε να μπουν ποτε για μενα στο ιδιο τσουβαλι με led zeppelin black sabbath κτλπ
H παραπάνω κριτική μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει διαβάζοντας ότι πχ το Strange Days αξίζει μόνο για το People are Strange.
Πηγα στον ταφο του Morrison στο Παρισι πριν καμμια εβδομαδα. Ενοιωσα δεος πραγματικα, βλεποντας και την ελληνικη επιγραφη “ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟY”. H φαση ειναι πως τον εψαχνα τον ταφο στα τυφλα περιπου και καποια στιγμη βλεπω κατι μουσομαλλιαδες γυρω απο εναν μνημα και προσανατολιστηκα:)
Eγώ δεν τους είχα δει τους μουσομαλιάδες αλλά τον “μύρισα” τον συγκεκριμένο τάφο αν καταλαβείνεις τι εννοώ… :roll:
:lol:
Στο αρθρο λεει γενικως χαζομαρες…Ναι λεει τα σωστα περι θανατου,φημης,κοριτσακιων κλπ αλλα αυτα σε οποιον εχει ασχοληθει λιγο ειναι γνωστα…Σιγα την ανακαλυψη…Οι κριτικες που κανεις στους δισκους ειναι τραγικα απλοικες ενω αυτο που κανει στος στιχους(τους παιρνει ξεχωριστα και τους σχολιαζει) ειναι ανουσιο και προσπαθεια υποβαθμισης απλα…Το ξερουμε οτι ειναι υπερτιμημενοι ρε φιλε.Δεν παυει να ειναι γκρουπαρα ομως.
Το πρωτο ομωνυμο ντεμπουτο τους ειναι τρομερο
Kαι γω the doors ψηφιζω. Χοκαμ εσενα; :lol:
Χαχαχα, έχω γελάσει πολλές φορές με τέτοιου είδους συζητήσεις για συγκροτήματα όπως οι Doors. Λοιπόν, είμαι 18 χρονών κι οι Doors είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα κι αναφέρω την ηλικία μου γιατί πολλές φορές γίνεται, αναφορά στο ότι τους Doors τους ακούνε μόνο ?παλιοροκάδες?. Βλέπω ότι τους βρίζουνε πολλοί από εδώ μέσα οι οποίοι είναι ?κολλημένοι?, με κλασικά μεταλ συγκροτήματα του τύπου: Metallica, Iron Maiden, Megadeth, Motorhead, Ac/Dc, Nevermore, Black Sabbath, Slayer, In Flames, Judas Priest, Dio, Pantera, Manowar κτλ? Ε, είναι φυσικό η ποιο σκοτεινή, η ποιο blues μουσική των Doors να μην τους κάνει τίποτα. Όταν ακούνε τα τρελά riff των Leftallica (που κατά την γνώμη μου, μόνο πονοκέφαλο φέρνουν?) που να ακούσουνε την ποιο blues ροκ μουσική. Προσπαθείτε να τους βάλετε στο ίδιο τσουβάλι με τους Floyd, των Hendrix, τους Zeppelin κι με όλα τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής τα οποία έπαιζαν METAL! Βάλτε το αυτό στο κεφάλι σας κι ξεκολλήστε. Κάποιος που ακούει μεταλ, όχι δεν του αρέσουν, αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ κατά την γνώμη μου να ακούσει Doors. Με απλά λόγια ο μεταλάς θέλει να ακούσει το riffaki του, να χτυπηθεί λίγο, να πιει την μπυρίτσα του κι όλα οκ. Με τους Doors δημιουργείτε κάτι παραπέρα που είναι δύσκολο να το νιώσουν όλοι, για αυτό το λόγο οι Doors κι ειδικά ο Jim είναι για τους λίγους. Οι ποιο πολύ εδώ μέσα από ότι έχω καταλάβει ταυτίζονται με τις απόψεις του Metal Hammer κι ειδικότερα του Χάκου, κι από εκεί καταλαβαίνω γιατί κάποιοι από εδώ είναι τόσο κολλημένοι κι δεν βλέπουν παραπέρα. Συγκρίνετε τα Blues με το Heavy Metal, εεε? ΕΛΕΟΣ δηλαδή αυτό δεν γίνεται. Είναι σαν να συγκρίνετε τους Maiden με τον Howlin’ Wolf, μα πάτε καλά;
Θα ?θελα να απαντήσω σε κάποια post του bluezlick, αλλά μου φαίνονται λίγο ανώριμα. Προτιμώ να σταθώ στα μηνύματα του Hokam, που όλο το rocking στηρίζεται στο τι θα πει, για να εκφέρει κι το άλλο site άποψη. Κοιτά να δεις φίλε μου, μίλησες για ασυναρτησίες στους στίχους του Morrison, αυτό το λες επειδή διάβασες κάποιους στίχους του και δεν τους κατάλαβες; Έχεις διαβάσει ποτέ Baudelaire, Edgar Allan Poe, Rimbaud, Καρυωτάκη? κτλ; Αυτά δεν στα ρωτάω για να το παίξω έξυπνος, στα ρωτάω για να δω αν έχεις καθόλου σχέση με την ποίηση, γιατί αν δεν έχεις διαβάσει ποτέ ποίηση είναι, πολύ λογικό να μην καταλάβεις τους στίχους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ασυναρτησίες, και ότι οι στίχοι του δεν θεωρούνται ποίηση… Έπειτα μίλησες για τον απαίσιο ήχο του synthesizer του manzarek, αν ακούς Ac/Dc, Maiden, Metallica? λογικό δεν είναι να σου φανεί απαίσιος ο ήχος του manzarek; Όταν ακούς συγκροτήματα που σαν βασικό τους ήχο έχουν τις κιθάρες με τα δυνατά distortion, πώς να ακούσεις ένα συγκρότημα που βασίζεται ένα μεγάλο μέρος του στα πλήκτρα. Πως συγκρίνετε Metal συγκροτήματα με συγκροτήματα εντελώς άλλου είδους; Κι τέλος το δικό σου κείμενο δεν είναι αποκλειστικά προσωπικές σκέψεις χωρίς προσπάθεια για αντικειμενικότητα; Λες “τις πραγματικά ελάχιστες καλές συνθέσεις τους (και ειδικά σε αναλογία με άλλους καλλιτέχνες της εποχής οι Doors φαντάζουν τόσο μα τόσο “λίγοι”).” Αυτό δεν είναι προσωπική γνώμη; Για τα δικά σου μάτια φαντάζουν λίγοι, κι είμαι σίγουρος ότι για ακόμα μια φορά τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής που αναφέρεις είναι metal.
Πωπω οντως εχουν γραφτει “τερατα” εδω μεσα, τωρα τα πηρα χαμπαρι… καλα που δεν ασχολιομουν πολυ με το φορουμ εκεινη την εποχη που ειχε παρει φωτια η συζητηση γιατι ακομη θα “πλακωνομουν” σε αυτο το τοπικ:p
Οι Hendrix, Zeppelin, floyd που ανεφερες, δεν νομιζω οτι κατατασονται σε metal συγκροτηματα…οι επιρροες τους ηταν καθαρα απο blues καλλιτεχνες…
τωρα οσον αφορα αυτο για τους doors, συμφωνω μαζι σου και μενα μου αρεσουν πολυ, και αρκετοι στο φορουμ εκφραζουν την αρνητικη αποψη τους για το συγκροτημα λιγο απολυτα…αλλα νομιζω δεν χρειαζεται να ασχολεισαι προσπαθωντας να πεισεις καποιον να του αρεσει κατι, αυτα ειναι γουστα και πρεπει να ειναι απολυτως σεβαστα
α και αυτο που πες για το μεταλ χαμερ, κανεις εδω δεν αγοραζει μεταλ χαμερ, ειναι ενα τευχος που γυρναει απο χερι σε χερι:p
Xμ… Βαριέμαι να διαβάσω τότες σελίδες και δεν έχω ασχοληθεί και καθόλου με το εν λόγω thread αλλά…
[SIZE=“3”]ΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ ΚΑΚΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ DOORS;;;;;;[/SIZE]
- Earendil
Υπάρχουν πολλά είδη metal, κι εκείνη την εποχή οι Zeppelin κι ο Hendrix ήταν ένα είδος metal μουσικής στα αρχικά της στάδια, εξάλλου για πολλούς οι Zeppelin ήταν αυτή που πρώτο κάνανε metal. Οι επιρροές μπορεί να ήταν blues αυτοί όμως δεν ήταν.
Φιλικά, πάντα. 
μαλιστα
οι pink floyd metal!!!
Εννοειται φιλικα:)
Κοιτα, οτι οι zeppelin βαλανε τις βασεις γιατι αρχισαν να παιζουν πιο “δυνατα” ναι…αλλα προσωπικα δεν μπορω να τους καταταξω σαν metal συγκροτημα…και στο λεω αυτο εχοντας ακουσει τα albums πολλες φορες και καθως ειναι η αγαπημενη μου μπαντα, οτι πιστευω πως ειναι ενα καθαρα blues rock σχημα…
βεβαια εδω που τα λεμε δεν εχει νοημα να το ψαχνεις με την ονοματολογια …heavy metal hard rock και πουτσες μπλε, τους ιδιους τους καλλιτεχνες να ρωτησεις τα ορια μεταξυ των ειδων δεν θα μπορουν να στα διακρινουν…παντως προσωπικα απο τα 70s και 60s μονο τους black sabbath θα ελεγα ως heavy metal band…
anyway on topic για πες αγαπημενο the doors album…προσωπικα αν και δεν τους εχω πολυψαξει , ακουγοντας ολα τα album τους μερικες φορες μαλλον το πρωτο προτιμω
Μου αρεσουν παρα πολυ οι Doors, ειναι απο τα πρωτα συγκροτηματα που ασχοληθηκα πολυ και η το πρωτο T-Shirt που ειχα παρει ηταν απο αυτους… Αγαπημενο αλμπουμ το πρωτο το The Doors, εχει μεσα το αγαπημενο μου κομματι απο Doors το Break On Through To The Other Side,:bow2::bow2::bow2: μου αρεσει επισης τρελα το Alabama Song, το Light My Fire φυσικα και γενικα ΦΟΒΕΡΟ αλμπουμ… Τι [SIZE=“3”]ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ[/SIZE] μελωδια το The Crystal Ship? :respect:
Το έριξα στο πρώτο αν και Strange Days(When the Music is over έπος) και L.A Woman καταπληκτικά.