ε τι να λεμε γαμαει κι αυτο με τη σειρα του, η μπαντα ξερει τι κανει τοσα χρονια.
φοβομουν οτι μετα το Embryonic (μεγαλο μουσικο τερας) θα ξεκινουσε μια κοιλια οπως μας εχει διδαξει γενικα η ιστορια, αλλα το πηγαν ακομα πιο περα. πιο εσωστρεφες και πιο αισιοδοξο(!) απ’ το Embryonic, φλουντιζον σε στιγμες. ιδιοτροπες ψυχεδελειες. αψογη συνδεσμολογια ολων αυτων και κλασικα ενας Wayne Coyne μια καταπληκτικη φυσιογνωμια.
Ποιο ομοιογενές, λιγότερο αλλόκοτο, λιγότερο θορυβώδες από το Embryonic. Εξαιρετικός δίσκος αλλά νομίζω υπερβολικά εύκολος για τους Lips. Δεν υπάρχει ούτε ένα pop τραγούδι πλέον , δείγμα του ότι στέρεψαν ολίγον σε αυτόν τον τομέα.
Mαλακίες λέω, μην με ακούτε. Πάλι δισκάρα βγάλαν οι πούστηδες. Ας γίνει ένα θαύμα να προσθέσουν καμμιά ημερομηνία 4, 5 ή 7 Ιουνίου για Βερολίνο…
το Butterfly (How Long It Takes To Die) και το ομωνυμο, ακομα και η εισαγωγη ειναι χιτς για flaming lips, αν και ποτε δεν μου το εβγαζε αυτο η μπαντα. ιντιντ ειναι πιο ομοιογενες και περιεχει βαθος. το συναισθημα γενικα που σου βγαζει αυτη η μπαντα ειναι πολυ δυσκολο να εκφραστει. θα το τολμησω και θα πω οτι ειναι οτι καλυτερο εχω ακουσει μεσα στο 13.
γραψε λαθος για το εισαγωγικο κομματι, δεν ειχα φτιαξει τα ταγκς και το εχω ακουσει δεκα φορες με διαφορετικη σειρα και ξενερωνω πολυ. οποτε το Always There…In Our Hearts ητο.
Το ακούω 3 μέρες συνεχόμενα μουχει πάρει τα μυαλά. Ειδικά το ομώνυμο είναι μια γαμημένη τελειότητα.