Για μένα η πιο προοδευτική μπάντα τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον. Αλλά αυτός ο τίτλος δεν τους αντικατοπτρίζει ακριβώς. Μάλλον τους υποτιμά. Γιατί δεν είναι απλά πρωτοπορειακοί. Γράφουν εκπληκτικής ομορφιάς τραγούδια. Τραγούδια που θα μπορούσαν να θριαμβεύσουν ακόμα και αν ήταν τελείως γυμνά. Γυμνά από τις εκπληκτικές ενορχηστρώσεις που τους προστίθονται σταδιακά στην ηχογράφηση αλλά στο τελικό αποτέλεσμα φαίνεται σαν να ήταν πάντα εκεί. Η μπάντα είναι τόσο μπροστά από την εποχή της που δυσκολεύεται να βρει κοινό. Και όταν το κάνει αυτό γίνεται περισσότερο λόγω των διθυραμβικών κριτικών που δέχονται τα album τους από τον τύπο. Για κάποιους είναι πολύ pop για κάποιους πολύ χάσιμο, για κάποιους πολύ ακραίοι. Το Soft Bulletin ήταν η πρώτη μου επαφή με αυτούς και το album που τους έκανε γνωστούς τουλάχιστον σε ένα κοινό που μπορούσε να τους ακούσει. Όλοι οι δίσκοι που ακολούθησαν ξεχωριστοί. Ο περσυνός (Εmbryonic) ήταν ίσως λίγο παραπάνω “ακραίος” και δύστροπος αλλά επιβραβεύει τον ακροατή που θα το προσέξει όπως του αρμόζει. Mακάρι να συνεχίσουν έτσι. Εγώ δηλώνω φανατικός οπαδός.
ΥΓ: Όποιος θέλει να ξεκινήσει ας αρχίσει με το Soft Bulletin και μετά με το Yoshimi Battles the Pink Robots
ΥΓ2: Δεν γνώριζα ότι στο rocking υπάρχουν ήδη κριτικές για τα 2 τελευταία τους album. Ελπίζω να μπει και ένα flashback με το Soft Bulletin.
Καταπληκτικός δίσκος. Απίστευτη παραγωγή εφέ αλλά και τα κομμάτια τρομερά εμπνευσμένα έτσι κι αλλιώς. Χθες το βράδυ θυμήθηκα και ξαναέβαλα το It’s Summertime. Νόμιζω είναι απίστευτη κομματάρα. Συμφωνείς;
Μπανταρα. Καλα το soft bulletin εχει ενα απο τα καλυτερα ανοιγματα δισκου ever, το race for the prize ειναι πανεμορφο και ενα απο σωστοτερα τραγουδια για να ανοιξουν μια συναυλια τους γιατι απλα οι συναυλιες τους ειναι ατελειωτο party και χασιμο (απο οτι εχω δει σε βιντεο μιλαω).
Το περσινο τους οντως ειναι ακραιο, αλλα ειναι και ακραια γαματο! (το silver trembling hands μεγαλη αγαπη)
Απο soft bulletin και μετα ειναι οτι εχω ακουσει απο την δισκογραφια τους.
Μακαρι να μπορεσω καποια στιγμη να τους δω live γιατι ειναι απο τις top live μπαντες! http://www.youtube.com/watch?v=Xc1syUFmGwU
δεν μπορω να πω πως ειναι το αγαπημενο μου “φρουτο” μουσικα αλλα μα την παναγια δηλαδις το πειραμα που εκαναν με το νταρκ σαιντ οφ δε μουν με αφησε με το στομα ανοιχτο να χασκει και να τρεχουνε σαλια :lol: ισως να φταιει ο αγαπουλινος [SPOILER][/SPOILER] που συμμετεχει στο εγχειρημα και ηταν και ο λογος που το ακουσα για να λεμε την αληθεια
Και ας πουμε λιγα καλα λογια για την μουσικη που παιζουν μπας και τους ακουσει και κανενας αλλος σε τουτο το φορουμ…
Βγαζουν ενα διαστημικο συναισθημα, στο τυλιγουν σε μια γηινη ψυχεδελεια, του βαζουν εναν pop/rock φιογκο και στο δινουν για δωρακι.
Ετσι εσυ καθως λυνεις τον φιογκο κολας, στην συνεχεια υπνοτιζεσαι απο το περιτυλιγμα και στο τελος οταν καταλαβεις τι ειναι το δωρο που σου προσφεραν μενεις [U]να κοιτας τους πλανητες να ευθυγραμμιζονται[/U].
εγω να πω- πριν κατσω να γραψω κανενα κατεβατο για τη δισκογραφια τους- οτι περα απο αυτα που λεει ο Nodi αποπανω-και ισχυουν στο απειρο- οτι με το yoshimi εχω περασει πολλα βραδια στο καταστρωμα του πλοιου, διαδρομη ηρακλειο-αθηνα και αναποδα, να κοιταζω τη θαλασσα το βραδυ και μετα τα αστερια, περιμενοντας να με τραβηξει κατι προς τα πανω και να κανω την υπολοιπη διαδρομη αιωρουμενος στο ενδιαμεσο…μαγεια
Εγω αυτο που πρωτο-λατρεψα στους flaming lips ειναι οτι οταν βαδιζουν σε ψυχεδελικα μονοπατια δεν μενουν στην μοβ ψυχεδελεια του ανθρωπινου μυαλου με τα περιεργα καμπυλωτα σχηματα, σε πανε παραπερα, στην ψυχεδελεια που μπορει να βγαλει ενα δασσος και τα ζωα του π.χ.
Και οταν πια αποφασισουν να στησουν ενα παρτυ θα κατεβασουν και 2-3 ηλιους στην γη και θα αρχισουν να χορευουν μαζι με τα ζωα… http://www.youtube.com/watch?v=DgsAah2cAm0 ενα τετοιο πραμα δηλαδη
Όπως και οι περισσότεροι, έτσι και εγώ τους γνώρισα το 1999 μέσα από μία διθυραμβική κριτική της N.M.E. και ένα ακριβοθώρητο για τότε εννιάρι που έδωσε επάξια στο The Soft Bulletin. Τα σχόλια νομίζω πως περιττεύουν για αυτόν τον σπουδαίο δίσκο. Δικαιωματικά έχει προσλάβει πλέον κλασικό status μιας και αναμφίβολα πρόκειται για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της δεκαετίας του '90. Με το Yoshimi Battles The Pink Robots νομίζω πως ξεπέρασαν τις προσδοκίες όλων όσων τους γνωρίσαμε με το The Soft Bulletin και παρέδωσαν ένα δεύτερο απανωτό αριστούργημα - σπάνιο επίτευγμα για τη σημερινή δισκογραφία. Το At War With The Mystics, αν και δεν φτάνει τα συνθετικά ύψη των δύο προηγούμενων δίσκων, εντούτοις εμπεριέχει και αυτό γοητευτικές στιγμές και ιδιαίτερα τα ορχηστρικά του περάσματα είναι εξαιρετικά υποβλητικά. Με το Embryonic δεν έχω ‘‘δεθεί’’ ακόμη και βρίσκω πως αναλίσκεται σε έναν ατέρμονο πειραματισμό. Δεν έιναι αδιάφορο όμως. Από την αρχική τους φάση, ξεχωρίζω το Transmissions From The Satellite Heart το οποίο παρόλο που κινείται σε ευρύτερες rock φόρμες, προσημαίνει υπαινικτικά την μετέπειτα εξέλιξή τους. Το μεγάλο μου άχτι βέβαια παραμένει πως δεν έχω ακούσει ακόμη το Zaireeka όπως του πρέπει, αν και το έχω αποκτήσει εδώ και μερικά χρόνια. Αν τα έχει καταφέρει κανείς να συντονίσει τα 4 cd players, όπως απαιτείται,και να το ακούσει, ας αναφέρει εδώ τις εντυπώσεις του.
Υγ. Αν υπάρχει ένα συγκρότημα με τους οποίους μπορώ να τους αντιπαραβάλω ως προς της ευρηματικότητα και τη δημιουργική τους φαντασία, αυτοί θα ήταν οι Super Furry Animals. Οπότε όποιος αρέσκεται στους Flaming Lips, θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί και με τους ουαλούς.
Πάντως τώρα που βγάζουν μεμονωμένα τραγούδια φαίνεται τους σμπρώχνει να γίνουν ακόμα πιο πειραματικοί. Αυτό δεν είναι αναγκαία καλό. Μου φαίνεται ότι αυτή η αμεσότητα του να βγάζεις κάτι τόσο εύκολα και γρήγορα τους κάνει λίγο βιαστικούς. Δεν ενθουσιάστηκα με την πρώτη ακρόαση.
