τέταρτος δίσκος για τους kills, τρία χρόνια μετά το πιο πειραματικό “midnight boom”.εδώ το δίδυμο επανέρχεται σε ηλεκτρισμένες και bluesy καταστάσεις, χωρίς την έκρηξη του ντεμπούτου μεν, αλλά με μία μεγάλη εσωτερική ένταση δε.υπάρχει από την άλλη μια μπαλάντα, ‘the last goodbye’, το οποίο είναι η πιο χαλαρή στιγμή της δισκογραφίας τους.το πείραμα όμως πετυχαίνει, και η αποδεικνύει πως η alison έχει ωριμάσει.σε όλο το δίσκο έχει την αύρα των γυναικείων προτύπων των 60’s και των 70’s.οι ερμηνείες της είναι οι καλύτερες της καριέρας της.κάθε στίχος και μια ιστορία.απλά την αγαπώ.το distortion pedal του jamie hince παίρνει φωτιά, και το ‘pots and pans’ θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους.
με το “blood pressures” οι kills καλύπτουν το κενό που δημιουργήθηκε από τη διάλυση των white stripes.
δισκάρα παιδιά.
μετά από τις κυκλοφορίες των kills και radiohead, προσωπικά είμαι καλυμμένος από το 2011.
α, και το pots and pans είναι άνετα το καλύτερο κλείσιμο δίσκου της χρονιάς.
Ο πρωτος [B]πραγματικα[/B] γαμηστερος ιντι δισκος της χρονιας ειναι γεγονος !Και ομολογω οτι απο τους μονους που δν περιμενα να το πω αυτο, ηταν οι The Kills !
Οι κιθαρες επιτελους ειναι παρον ,η garage rock αισθητικη ειναι διαχυτη και αυτο γαμει ,τα [B]nail in my coffin, heart is a beating drum και DΝΑ [/B] ειναι οσο groovy πρεπει για να σε βαλουν θελωντας και μη στο ρυθμο τους.
-Επιπλεον ,ο δισκος εχει [B]στιχαρες [/B]και αυτο ανεβαζει πολυ την ποιοτητα του .Συγκεκριμενα βοηθανε το [B]future starts slow[/B] να γινει ισως το καλυτερο κομματι του δισκου ,ενω στο μικρο διαμαντακι [B]baby says[/B] πραγματικα εμεινα Μαλακας !
-Επισης,το ξερω πως θα γινω το λιγοτερο υπερβολικος αλλα η Alison νομιζω πως μαθαινει λιγη μπαλιτσα στην PJ Harvey ,συγκρινοντας τους τελευταιους δισκους παντα (ναι οκ ειμαι απο αυτους που δν βαλανε 10 στο LES …)
-Tα wild charms και the last goodbye θα μπορουσαν να λειπουν.Χαλανε την μαγ[B]Κ[/B]ια του δισκου.
ξέχασες να πεις πόσο κάβλα είναι η alison. όχι, να τα λέμε αυτά!
κατά τα άλλα, μάλλον συμφωνώ σε αυτό που λες για τα wild charms και last goodbye. όχι ότι δεν είναι καλά, αλλά κάπου μέσα στη ροή του δίσκου δεν κολλάνε.
πάντως ναι, πρόκειται για πολύ δυνατή κυκλοφορία, που μάλλον στο τέλος του '11 θα είναι το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο μέσα στη χρονιά. αξίζει να το ακούσουν κι άλλοι.
damn! δεν το είχα δει αυτό το κλιπ.
και πάλι όμως μ’αρέσει. δεν ξέρω, απλά δε γίνεται να μην την ερωτευτείς με ερμηνείες όπως αυτή του “pots and pans”. σίγουρα δεν είναι όμορφη, είναι όμως τρομερά sexy. όπως και η μουσική των kills άλλωστε…
και θα το ξαναπώ ότι οι φανς των white stripes ΠΡΕΠΕΙ να ακούσουν το δίσκο.
πάντως ειλικρινά, δεν ξέρω πως γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος από τον ηλεκτρισμό του “blood pressures”. anyway, εμείς συνεχίζουμε να λιώνουμε έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς.
[SPOILER]όσο άκυρη και αν είναι πάντως η σύγκριση, το “blood pressures” είναι ένας καθόλα [I]ψυχαγωγικός[/I] δίσκος που ακούγεται πολύ εύκολα στο repeat, ενώ από την άλλη το fleet foxes είναι αρκετά πιο [I]απόμακρο[/I]. θα το ακούσεις δυο-τρείς φορές, θα πεις πόσο τέλςιο είναι, και ίσως να μην το ξανακούσεις και ποτέ. σχωράτε με, αλλά εγώ θα πάω με την πρώτη περίπτωση…[/SPOILER]
Aν και εχει περασει ο ενθουσιασμος μου με τον δισκο,παραμενει μια απο τις καλυτερες κυκλοφοριες για φετος γενικα και η καλυτερη στα του ιντιε.
Μιλαω για το Κιλλς προφανως.Τωρα για το φοξις δν ειμαι ο πιο καταλληλος να κρινω μιας και δν ειναι του στυλ μου αυτα που παιζουν,αλλα το αντεξα για τρεις ακροασεις με το ζορι και γενικα ειναι οτι πιο νεροβραστο εχω ακουσει φετος.
Παρ ολα αυτα ως επι το πλειστον εχει παρει πολυ καλες κριτικες ,οποτε σταματαω το κραξιμο εδω και λεω πως ισως ειναι θεμα ακουσματων.
[SPOILER][SIZE=“3”][B]Βεβαια στο P4K η αμπαλοσυνη δεν οριζεται ρε,φτανει το απειρο πολλες φορες ! ναφ σεντ :p[/B][/SIZE][/SPOILER]
[/SPOILER]Βεβαια συμφωνα με αυτο το προσφατο κλιπ ,βλεπω κατι μαγουλα ανησυχητικα :-k >> 