Μιλώντας με τον φίλτατο συμφορουμίτη Dekay στο skype (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό), για το fastest trip to cybertown των Mayfair , φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι το the 90s είναι το πιο die flucht κομμάτι του δίσκου. Σαν να ήταν έτοιμο από τότε και να το έχωσαν ανάμεσα στα καινούργια κομμάτια που έγραψαν.
Το ίδιο ισχύει και για άλλα κομμάτια. Το NM 156 των Queensryche μοιάζει σαν να είναι το τελευταίο κομμάτι που γράψαν για το warning, πριν αρχίσουν να γράφουν το rage for order, μιας και εκτός της παραγωγής είναι πιο κοντά στο rfo.
To ίσο συμβαίνει και με το through different eyes των Fates, που είναι κάτι σαν προπομπός του parallels και γενικά πατέντα για πολλά κομμάτια από τους επόμενους δύο δίσκους τους
Και οκ επειδή βαρεθήκατε ήδη να διαβάζετε για προγκ, πείτε το κομμάτι μιας μπάντας, που μοιάζει σε σας ότι θα ταίριαζε πιο πολύ σε άλλο της δίσκο
To Winter is Never από Gazpacho δεν μου κολλάει στο Tick Tock. Πιο πολύ θα πήγαινε στο Missa for Atropos ή στο Bravo που δεν έχει συγκεκριμένο στυλ. Firebird και When Earth Lets Go δεν έχω ακούσει για να ξέρω πόσο ταιριάζει εκεί.
Ένα παράδειγμα που μου έρχεται γιατί το σκεφτόμουν μες στη χρονιά είναι το εξής. Πιστεύω πως το Dead End Nights and Bright Mornings των Sun of Nothing από τη συλλογή της Spinalonga “Μiss Fortune was a henhouse manager” είναι τόσο δυσθεώρητα καλό κομμάτι, που αν είχε μπει στο The Guilt of Feeling Alive θα είχε δώσει ακόμα περισσότερα στο δίσκο. Το λέω αυτό γιατί είχσν κυκλοφορήσει με διαφορά ενός μήνα. Από την άλλη ο δίσκος είναι τέτοιος που δε χωρούσαν και πολλά παραπάνω, πόσο μάλλον ένα μελωδικό κομμάτι σαν αυτό.
Όπως και να χει, είναι κομματάρα, και θα ήταν ωραίο κάποια στιγμή να το απέδιδαν και ζωντανά.
το (κομμάτι) empire έπρεπε να είναι στο operation: mindcrime.
Σωστός ο Red Rum πιο πάνω.
Από την άλλη τα περισσότερα κομμάτια της συλλογής ήταν ακυκλοφόρητα ή γράφτηκαν για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, οπότε εκεί είναι το κλειδί της υπόθεσης.
Έχει μεγάλες κομματάρες μέσα, είναι ένα χορταστικό, διπλό αλμπουμάκι για να τρίψεις στη μάπα κάποιου που πλανάται στην άγνοιά του και υποστηρίζει ακόμη ότι η ελληνική σκηνή δεν έχει και πολλά να προσφέρει.
Αν εξαιρέσουμε το στιχουργικό, το Mother Russia πάντα μου έβγαζε ένα Seventh Son… vibe. Δηλαδή κόλλαγε με ένα ομώνυμο ή ένα Prophecy, κάπου εκεί.
dj computers 4gb memory stick pro ossendowski normal life movie intermix accupuncture points camera cctv vacuum covers Moncler Pas Cher
one remote non profit corporation formation s 320 movado repair ht10dbs louboutin shoes
s203 impreza andrea levy small island garmin nuvi 310 AIDS orphans Ethiopia quicken family lawyer smead office supplies wholesale video game consoles ping pong paddle ratings pgp software road runner sports free shipping ¥λ¥Φ¥Ώ¥σ¥Φ©`¥Δ
amd opteron 165 baby moses kaz filters pocket pc wifi dictation transcription wicked game playstation 2 power supply quake3 download
Ωπ, τειντούτο!
Λεπόν. Queensrÿche λατρεία τεράστια, γνωστά αυτά. Operation Mindcrime εξωγήινος δίσκος, νο1 ασυζητητί και Rage for Order νο2. Το Walk in the Shadows είναι το αγαπημένο μου Rage κομμάτι και νομίζω κατάλαβα το γιατί… Είναι το πιο OM κομμάτι (θαρρώ)…! Ομορφιές!
Δεν το λες παντως οτι μπηκε και στο λαθος δισκο
όταν ακούω διαβάζω για rage και νο2 και ας είναι σωστό, είμαι ενα βήμα πριν πάθω επιληψία .
πάντως δεν είναι στον λάθος δίσκο οπως λέει και ο τίτλος. αλλά οτι , ναι, μπαίνει και στο om.
Επιληψία because?
Ναι, δεν μπήκε στον λανθασμένο δίσκο όντως, απλά mindcrimίζει, δατς ολ! Δεν ήξερα πού να πω τον πόνο μου (?!) και βρήκα το θρεντ.
γιατι το rage ειναι λιγο πιο πάνω και απο τον θεό. και ας είναι όντως(?) κάτω απο om
Ααααα… Ναι ναι, μαζί σου τότες. Έτσι όπως το είδα, παίζει και να κατάλαβα ότι είναι πιο κάτω κτλ. Για μένα είναι η απειροελάχιστη η διαφορά, δε-γίνεται-να-έχουν-υπάρξει και τα δύο και τέτοια. Anyway, τέλος το οφ τόπικ.
Αρχικά αυτό.
Και συνεχίζω, σοβαρά τώρα μωρέ, mindcrimίζει το Walk in the Shadows; Εγώ αντίθετα θα έλεγα ότι με βάση το ύφος των δίσκων που έχουν βγάλει πριν και μετά, μόνο σε ένα Rage μπορούσε να μπει ώστε να μην είναι παράταιρο.
Και τέλος, σύμφωνος με κάθε πόιντ Ντεκ στο 1ο ποστ, με κάθε ένα όμως.
οχι δεν mindcrimίζει τοοοσο μουσικά. αλλά…
η λογική των στίχων θα μπορούσε να τοποθετήσει το κομμάτι ανάμεσα στο The Mission και το Suite Sister Mary πχ.
οκ. το walk είναι ερωτικοβαμπιρικο τραγούδι στιχουργικά. αλλά θα μπορούσε να λεει και την ιστορία νικι/μαιρι.
θα μπορούσε να ειναι και ενα ξέσπασμα του χαμένου ψυχολογικά νικι σε ενα εκτεταμένο/διαφορετικό Electric Requiem
επίσης το κομμάτι μοιάζει να ειναι διαφορετικού ύφους σε σχέση με τα άλλα του rage. (οκ.μαζι και με του gonna get close to you που είναι και διασκευή.)
ισως για αυτο της λυκαινας της βγαίνει αυτό το “ίσως δεν είναι για εδω, ισως θα μπορούσε να μπει αλλού”
Με την ίδια λογική θα μπορούσε να υπάρχει ένα London κάπου ανάμεσα στο I Don’t Believe In Love και το My Empty Room ή ένα Neue Regel μετά το Speak. Αν το ζορίσουμε μπορούμε να το ταιριάξουμε, δεν λέω. Απλά το Walk in the Shadows μου κάνει για τόσο upbeat κομμάτι(ως και παρτάδικο, με βάση το πώς το έπαιζαν λάιβ τότε) που δεν θα μπορούσε να ταιριάξει στο κάργα απαισιόδοξο O:M.
Α, btw, έχουμε πει για το πως το Screaming In Digital θα μπορούσε να είναι ένα πανάξιο prequel του NM156;
παρτάδικο γιατι έχεις την εικόνα του tate να τραβάει το πουκάμισο και να δειχνει την καρδιά του…
Τέρμα ό,τι να ναι το bump, αλλά ψάχνοντας κάτι βρήκα κάτι και ήταν αυτό και έχοντας μεγαλώσει και ωριμάσει, θέλω να δηλώσω υπεύθυνα πως το αγαπημένο μου Queensryche album είναι το Rage for Order. Eυχαριστώ.
Μιας και μιλάς για Queenshryche, είδες την επιλογή του ομώνυμου EP από Myles Kennedy ως ένα από τα 5 αγαπημένα EP του;
I remember hearing it for the first time when I was on a three-day marching band excursion to California from my hometown in Spokane. (Yeah, I was a band geek … trumpet to be exact). They went on to make some stellar albums in the following years: Rage for Order and Operation: Mindcrime , to name a few. Definitely ahead of their time.
Τα έλεγε ο Χάκος… 