και δικο μουυυυ 
p.s.: μη δινετε σημασια ξερω γω τι κανω λεω κλπ
Υπάρχει σε ποιο μεγάλο το poster?
κι εδω:):!:
1 βδομαδα εμεινεεεεεεεεεε! [SIZE=“4”]i need holidays[/SIZE]:blink:
Λογικα ναι, αλλα δεν το χω πετυχει.
το ΔΝΤ με ακολουθει οπου παω.
εσενα και ολους τους Ελληνες…!!! 
και σε αλλη χωρα εννοω…
Πορτογαλια εισαι??
Σχετικά με όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω για το άγχος και τις πανελλήνιες. Το να αγχώνονται τα παιδιά, κακά τα ψέματα, είναι κάτι παραπάνω από λογικό. ΚΑΚΩΣ φυσικά, αλλά ρε παιδιά το άγχος δεν ελέγχεται τόσο εύκολα. Η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να τελειώνει όλο αύτο…το άγχος, άλλωστε ΠΟΤΕ δε βοήθησε/ωφέλησε κανέναν…σας διαβεβαιώ ότι παιδιά που έδιναν στην τάξη μου την ‘‘πάτησαν’’ απ’το κ**οάγχος! Και το να αποτύχεις απ’το άγχος, ίσως, τελικά να ναι το λιγότερο που μπορείς να πάθεις…
Όχι συγγνώμη κιόλας, χίλιες φορές να χω την ψυχική και σωματική μου υγεία, παρά να σκάω…για το σχολείο, τις εξετάσεις, τη σχολή κλπ…Βέβαια, στα λόγια όλα είναι εύκολα…να και γω η ίδια γενικά αγχώνομαι εύκολα και πολλές φορές αισθάνομαι πιεσμένη, το θέμα είναι, όμως, να προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση με το να μην σκεφτόμαστε ή μάλλον να ελέγχουμε αυτό το αίσθημα…δε διαθέτουμε, βέβαια, κάποια ‘‘μαγική’’ ικανότητα που να ‘‘σβήνει’’ το άγχος μονομιάς, αλλά αρκεί να προσπαθούμε, έχοντας στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού μας πόσο κακό θα μπορούσε να μας κάνει ή καλύτερα ότι τελικά δεν υπάρχει νόημα να αγχωνόμαστε για κανέναν λόγο…
Κοιτάτε, λοιπόν, να χαίρεστε και αφήστε τα άγχη όσο γίνεται αυτό…
Τα πραγματικά δύσκολα θα ρθουν μετά…είναι πολύ νωρίς να πιεζόμαστε από τώρα…
Α, και κάτι τελευταίο…όταν με πιανε η αναισθησία μου και έλεγα ‘‘α, μωρέ δε βαριέσαι, εγώ θα πάω και ό,τι γίνει…’’ είχα πιο θετικά αποτελέσματα απ’ότι όταν πιεζόμουν…(ε δεν αναφέρομαι στις πανελλήνιες). Πάντως, σαφώς όταν δεν το χεις έννοια και λες ‘‘πωωω ήρθε η ώρα…τι θα γίνει; δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάω καλά κλπ’’ και πας καλά διαβασμένος (εννοείται), δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα πας, τουλάχιστον, καλά…
[B]Έχουμε ένα λεπτό ???[/B]
[SPOILER][SIZE=“4”]Διάβασέ το. Αξίζει τον κόπο, μπορεί να σε βοηθήσει να αναθεωρήσεις πως βλέπεις κάποια πράγματα. Έχουμε ένα λεπτό;;;
Ουάσιγκτον.
Σταθμός του μετρό.
Ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007.
Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για
περίπου 45 λεπτά.
Στο διάστημα αυτό, περίπου 2
χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι
περισσότεροι καθ’οδόν για τη δουλειά τους.
Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε
μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα
δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον
προορισμό του.
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του
δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί
του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.
6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον
ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να
περπατά.
10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η
μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το
παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η
μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί
ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι
προς τα πίσω.
Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά
άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα
πίεζαν να προχωρήσουν.
45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6
άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20
άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το
ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.
1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε
παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε
χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος
αναγνώρισης.
[B]Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο
Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς
στον κόσμο.
Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια
που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5
εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο μέρες νωρίτερα, ο
Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη
Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου
άγγιξε τα 100 δολάρια.[/B]
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ
έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια
ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η
Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις
προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που
προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε
ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την
ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε
ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;
Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το
συγκεκριμένο πείραμα είναι:
[B]Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και
ν’ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του
κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που
γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά
όργανα… πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;…[/B][/SIZE]
http://www.youtube.com/watch?v=myq8upzJDJc&feature=player_embedded#at=48
[/SPOILER]
το ειχα δει αυτο…με το βιντεακι μαζι!τραγικο,ετσι; :?
Όταν δεν υπάρχει γενικά μουσική παιδεία πως να καταλάβουν τα άτομα πού περνούσαν τι άκουγαν.
Σε οποιαδηποτε μεγαλουπολη το ιδιο θα γινοταν.
Που το περιεργο ? Εγω καθε φορα που φτανω Αθηνα
αγχωνομαι μονο και μονο με το πως τρεχουν ολοι πανω-κατω.
κομμεντ από το βίντεο
If Justin Bieber had stood there playing a ttriangle they would have had to close the street for people stopping.
Now that’s a depressing thought.
πόσο δίκιο έχει? #-o
ωραίος [B]ο πασχάλης[/B]. Αυτό το άρθρο το είχα διαβάσει παλιότερα και το’ ψαχνα. Νταξει δε χρειάζεται να τοποθετηθω κι εγω για να πω τα αυτονοητα.
Παντως δε θυμάμαι αν ήταν στο παρίσι ή στο λονδίνο, αλλά στους σταθμούς μετρό μιας απ’ τις δύο πόλεις είχα δει πραγματικά ταλαντάχους καλλιτέχνες. Στη γωνίτσα τους, αμίλητοι, να παίζουν με τις ώρες. Και δεν γρατζούναγαν απλά μια κλασσική, πολλοί είχαν μαζί τους ενισχυτές (μικρούς), ή παίζαν ως μπαντούλα, κι άλλα τέτοια ωραία.
Και στη Βαρκελωνη ειναι γεματο με καλλιτεχνες του δρομου,αρκετοι απο αυτους αρκετα καλοι,καποιοι αλλοι ειχαν απλα ενα στερεο και επαιζε μουσικη!
Πολυ σωστο πειραμα παντως και λεει πολλα για το αγχος και πως ο γαμημενος χρονος εχει γινει η μεγαλυτερη αρρωστεια για πολλους.
Έγω έτσι έπαθα την πλάκα μου στο Λονδίνο με αυτό που περιγράφει ο worst. Πραγματικοί καλλιτέχνες. Μάλιστα με έναν έπιασα και συζήτηση. Καθηγητής μουσικής με πτυχία κλπ κλπ ψαγμένος και τα ρέστα. Μεγάλη μορφή ο robert!