The Sun Through a Telescope - Orange & Green/Black EPs (2011)

Κυκλοφορίες
#1

Solo project ενός Καναδού τύπου, ονόματι Leigh Newton (χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Lee Neutron), ο οποίος κάνει τα πάντα όλα και συμφέρει, και αυτό εδώ το διπλό EP αποτελεί το ντεμπούτο του, το οποίο το παλεύει από το 2007 και τελικά στα τέλη του Γενάρη κυκλοφόρησε σε διπλή κασέτα (!).
Το κάθε EP, ηχητικά, διαφέρει αρκετά από το άλλο, αλλά στην ουσία πρόκειται για ενιαία κυκλοφορία, αφού αλληλοσυμπληρώνονται, μοιραζόμενα την ίδια βάση (drone/doom/ambient) και concept, με το πρώτο (Orange) να τελειώνει εκεί που αρχίζει το δεύτερο (Green/Black) και το δεύτερο να συνεχίζει από εκεί που τελειώνει το πρώτο. Έτσι, έχουμε, συνολικά, 62 λεπτά μαγευτικής, πολυεπιπέδης μουσικής που είναι εξαιρετικά δύσκολο να την περιγράψεις και ακόμα πιο δύσκολο να την εντάξεις κάπου. Στα γρήγορα, ίσως να εντάσσεται σαν, drone/doom/sludge/black/grind/industrial/electro/ambient/space/psychedelic, αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά, οπότε πάμε στην ουσία.

Ο τύπος έχει άπειρες επιρροές και προσπάθησε να τις χωρέσει όλες σε μία ώρα, καταφέρνοντας τελικά κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο. Ο δίσκος έχει δομή, στιβαρότητα και απίστευτη παραγωγή. Σίγουρα είναι ακράιος, σίγουρα είναι τρομερά έντονος και σίγουρα δεν είναι εύκολο άκουσμα. Παρ’ όλα αυτά, ρέει πάρα πολύ εύκολα. Όπως είπα, επιρροές υπάρχουν μπόλικες: Sunn O))), Ufomammut, Ulver, Mayhem, Year Of No Light, Earth (τα τελευταία κυρίως), Godflesh, Jesu, είναι μόνο κάποια που ξεχώρισα εγώ, ενώ σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα για τα οποία δεν είμαι ειδικός για να εκφέρω άποψη.

Όλο το concept είναι γύρω από τη φύση. Από το όνομα και τα εξώφυλλα μέχρι τους τίτλους των κομματιών (They Used To Worship the Svn, Trees That Speak, Autumn Tunnel) και φυσικά, από παντού μέσα στο δίσκο με διάσπαρτα samples από νερά να κυλάνε, κύματα και πουλιά να κελαηδούν.

Το Orange είναι πιο επιθετικό και ακραίο και εκεί είναι που διαφέρει ηχητικά από το πιο ατμοσφαιρικό Green/Black. Στο πρώτο ακούμε black ξεσπάσματα (They Used To Worship the Svn), βαλτώδεις ριφάρες (Glowing Hallowe’en Eyes) και drone με εφιαλτικά σαμπλαρίσματα (I Am the Doorway Part I - Ark’Bala Part II - Solar Propeller), ενώ στο δεύτερο, εκτός από ένα grind δυναμίτη (The Priest With One Black Hand), έχουμε πιο πολλά ambient και χαλαρωτικά στοιχεία, που αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και πιο εύκολο, αφού η ένταση παραμένει και μάλιστα κλιμακώνει διαρκώς.

Συμπερασματικά, για μένα, μάλλον είναι η έκπληξη της χρονιάς μέχρι τώρα και το μόνο που μένει είναι να αποδειχτεί αν θα αντέξει στο χρόνο. Σίγουρα τα εφόδια υπάρχουν.

Εδώ παίζουν streaming όλα τα κομμάτια: http://tstat.bandcamp.com/

#2

Έι, είναι κανείς εδώ ? :-s

Ξυπνάτε ρε ! Δεν πρέπει να χαθεί έτσι αυτό.

Δεν το έχω χωνέψει απόλυτα μέχρι στιγμής για να είμαι ειλικρινής.
Ζόρικη φάση. Για δυνατούς λύτες. Τολμήστε το όμως γιατί θα σας ανταμείψει.

Πόσο θεός ο τύπος για να κυκλοφορήσει διπλή κυκλοφορία σε κασέτα εν έτει 2011 ! Respect.
Ολοκληρωμένη δουλειά, με όραμα και στόχο.
Φαίνεται ότι το δούλευε για καιρό μέχρι να φτάσει σε τούτο το αποτέλεσμα.
Έχει μπολιάσει πολλά διαφορετικά είδη που ίσως να φαντάζουν παράταιρα εκ πρώτης όψεως, αλλά το τελικό συνονθύλευμα είναι με τέτοιο τρόπο δουλεμένο που δεν ξενίζει καθόλου. Πράγματι (παραδόξως) κυλάει εύκολα ο δίσκος. Όμως για να εμβαθύνεις χρειάζεται προσεκτική “αποκωδικοποίηση”.

Δεν έχει νόημα να περιγράψω αναλυτικά το περιεχόμενο. Το αρχικό ποστ είναι κατατοπιστικότατο και ακριβές.
Προσωπικά πάντως δεν διέκρινα σαφή διαχωριστική γραμμή στο ύφος, μεταξύ Orange και Green/Black.
Και τα δύο EP’s κινούνται περίπου στο ίδιο concept.
“Ενοχλητικές” ντροουνο-νοιζιές γροθιά στο στομάχι, μπλακ/γκράιντ λυσσαλέα ξεσπάσματα και γαλήνια samples με ήχους από τη φύση για να πάρεις ανάσες μέχρι να δεχτείς το επόμενο χτύπημα.
Φωνητικά άλλοτε καθαρά και νωχελικά (μου έφεραν στο μυαλό Burton C. Bell στους Ascension of the Watchers), άλλοτε ακραία & βίαια και άλλοτε μου θύμισαν Μογγολικό throat singing !

Τέλος πάντων, πολλά έγραψα. Ακούστε το.

[SPOILER][I]Βλέπεις Keyser, είναι καλό![/I] :–
Μπράβο και για την πρόταση και για την περιγραφή. [/SPOILER]

#3

Χεχε. Θενκς φίλε.
Βασικά, εντάξει, μια τέτοια κυκλοφορία, ίσως έπρεπε καλύτερα να πήγαινε ροκιπίντια αλλά παραήμουν ενθουσιασμένος εκείνη τη στιγμή και του άνοιξα δικό του θρεντ.

Τεσπα, τη διαφορά ανάμεσα στα 2 EP, την εντοπίζω στον ηχητικό τομέα, με το Orange να είναι πιο βίαιο, ενώ το Green/Black, να είναι πιο “ταξιδιάρικο”, ας πούμε (πλην του γκράιντ δυναμίτη που περιέχει).

#4

Βασικά στη μουσική αναφερόμουν και στην όλη ατμόσφαιρα που αποπνέουν τα δύο EP’s.
Δεν εστίασα και τόσο σε στίχους και θεματολογία…:roll:

Εμένα μου φάνηκε παρόμοια η συνταγή και στα δύο (και δεν το λέω για κακό αυτό).
Απλά δεν βρήκα δηλαδή τόση διαφορά, σε φάση yin/yang.
Και το Green/Black έχει ζόρικα σημεία και το Orange έχει “ανάλαφρες” στιγμές.
Νομίζω αυτή είναι και η χρυσή τομή του, αυτό το παιχνίδι των διαθέσεων που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Εκτός αν κάνω λάθος και μου ξέφυγε κάτι ουσιώδες που ίσως ήθελε να τονίσει ο καλλιτέχνης με το διαχωρισμό των δύο κυκλοφοριών.

Και η αρχή του Green/Black με το σχεδόν 13λεπτο “Inside Living Breathing Hell” που φέρνει αρκετά σε ))) θέλει “εκπαιδευμένα” αυτιά και η εκρηκτική όπως είπες συνέχεια με το “The Priest With One Black Hand” επίσης.
Από την άλλη και το Orange κλείνει “μαλακά” μετά το συναρπαστικότερο σημείο του δίσκου (ή μάλλον της κασέτας =p) για μένα: το δίδυμο “Glowing Hallowe?en Eyes” και “I Am the Doorway Part I ? Ark?Bala Part II ? Solar Propeller”.
Το πρώτο, “υπέρβαρο” έπος με τα υπερχέβυ μπασίματα και τα ρομποτικά φωνητικά και το δεύτερο συνεχίζει αρχικά στο ίδιο κλίμα για να καταλήξει στον drone όλεθρο και τα “Μογγολικά” φωνητικά που προανέφερα.

Μόνο δέος για τον τυπά πάντως. Για τις επιρροές του και τον τρόπο με τον οποίο τις αποτύπωσε. Και όλα μόνος του ε :!:

#5

Για τον διαχωρισμό των 2 EPs είναι απλά θέμα αίσθησης και τίποτα περισσότερο. Εξάλλου είναι ενιαία κυκλοφορία.

Γενικότερα, συμφωνώ σε όλα, και επαυξάνω για το μπολνταρισμένο.

Α, και φέρτε τον λάιβ, ΤΩΡΑ :stuck_out_tongue:

#6

Παίζω την παρακάτω κάρτα…

[SPOILER][/SPOILER]

…και το γράφω εδώ, αφενός γιατί υπάρχει αποκλειστικό θρεντ και αφετέρου για να φιλοτιμηθεί κανείς να ακούσει και τα προηγούμενα…

Μπήκα τυχαία πριν από μερικές μέρες στο bandcamp και με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη.
Ο τρελιάρης Καναδός κυκλοφόρησε νέο EP με τίτλο [B]“Summer Darkyard”[/B] !

[B]http://tstat.bandcamp.com/[/B]

4 κομμάτια περιέχει, με συνολική διάρκεια γύρω στα 23 λεπτά.
Περιληπτικά, τo άνοιγμα είναι λιγάκι άρρωστο και ιδιαίτερη προσοχή στο 50’’ μην πάθετε κανα καρδιακό από το πουθενά…
Το δεύτερο κομμάτι είναι πιο βατό, έχει τις noise-ιές του και ψιθυριστά διαολοφωνητικά.
Το 3ο με το γαμάτο τίτλο “I’ll Die, Goodbye” είναι ηρεμιστικό με ρομποτικά φωνητικά και για τέλος έχουμε ένα ambient κλείσιμο.

Ας το ξαναπώ. Ακούστε λίγο τα Orange και Green/Black EP’s (τα οποία δυστυχώς εξαντλήθηκαν και δεν πρόλαβα…) ρε τραμπάκουλες :!:
Για μένα είναι μέσα στις κυκλοφορίες της χρονιάς.