Γιατί το στιλιζάρισμα δεν σας ενοχλεί στον Hendrix, ας πούμε, ή στους ZZ Top;
@Mandrake: Kαλά να είμαστε, να δούμε σε 30-40 χρόνια ποιά τραγούδια των Stripes θα έχουν μείνει να θεωρούνται κλασικά και να διασκευάζονται από τις νέες γενιές ταλαντούχων μουσικών αντίστοιχα με αυτό που γίνεται σήμερα με τα τραγούδια των Beatles, των Stones και των Zeppelin… :roll:
Αναμενόμενο! 
Στον Ηendrix στυλιζάρισμα δεν θεωρώ πως υπήρξε. Η προσέγγιση του ταυτόχρονα πάταγε στις βαθύτερες ρίζες της Αμερικάνικης μουσικής αλλά ήταν ανοιχτή και σε κάθε τι καινούριο. Άλλαξε τον τρόπο που παιζόταν και το πως ακυγόταν η ηλεκτρική κιθάρα. Ανάμεσα στους Experience και τους Band of Gypsies διένυσε μία τεράστια απόσταση και όλα αυτά σε μία -σκάρτη- πενταετία! Δεν τολμώ να σκεφτώ τι άλλο θα είχαμε ακούσει αν είχε ζήσει άλλα πέντε χρόνια!
Στους ZZ Top πράγματι υπάρχει ένας βαθμός στυλιζαρίσματος. Αλλά πάντα μου δίνει την αίσθηση πως γίνεται με μία γερή δόση χιούμορ αλλά και σεβασμού στην παράδοση. Καταλαβαίνω πως μπαίνουμε σε χωράφια υποκειμενικών κρίσεων σε μεγάλο βαθμό, γράφω απλά τι ακούνε τα δικά μου τα αυτιά!
Αν πρέπει να αναζητηθεί ένα αντικειμενικό κριτήριο, αυτό είναι οι μουσικές ικανότητες και η τριβή με το πρωτότυπο. Έχω την αίσθηση πως αν ζητήσεις από τον Gibbons να σου διασκευάσει Willie Dixon, ή Muddy Waters ή Howlin’ Wolf θα το κάνει πειστικότατα ενώ ο Jack White όχι. Δεν έχει τεχνική, δεν έχει φρασεολογία, θα κρυφτεί πίσω από τα εφφεδάκια του στην κιθάρα και στην φωνή!
Ή απλά θα αρκεστεί σε χαβαλέ επιπέδου πενταήμερης:
Πες μου χωρίς να γκουγκλάρεις 3 τραγούδια των Small Faces και των Manfred Mann 
Kαταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, αλλά όταν συγκρίνουμε με την “Βρετανική εισβολή” μάλλον αυτό πρέπει να γίνει με τις δημοφιλέστερες μπάντες του είδους (και εσύ σε Zeppelin αναφέρθηκες πριν!).
Για την ιστορία μπορώ να σου πώ πάνω από τρία Faces αλλά θα ζοριστώ περισσότερο με τους Mannfred Mann που πάντως δεν νομίζω να θεωρούνται τόσο αντιπροσωπευτική μπάντα της “εισβολής” -ήταν και κάπως μεταγενέστεροι- όσο του “progressive” ως υπο-είδους.
Οι Zeppelin δεν ήταν μέρος της Βρετανικής εισβολής αλλά πολύ μεταγενέστεροι. (Οι Βρετανική εισβολή είναι τα χρόνια 64-66). Τους ανέφερα παρεμπιπτώντως, τα άλλα ονόματα ήταν τα βασικά.
Των Small Faces είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πεις 3 τραγούδια; Μην τους μπερδεύεις με την μετεξέλιξή τους, τους Faces.
Μπερδεύεις τους Manfred Mann με τους Manfred Mann’s Earth Band. Καμία σχέση τα δύο συγκροτήματα (πέραν του ηγέτη τους προφανώς). Οι δεύτεροι παίζαν όντως prog, οι πρώτοι κλασικότατο Βρετανικό r’n’b.
Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν η διάρκειά τους στο χρόνο δεν είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή (ακόμα κι αν πιστεύω ότι το “7 nation army” θα ακούγεται στο μέλλον περισσότερο από το “For Your Love” ή το “Do-Wah-Diddy”) αλλά η αξία τους μία δεδομένη ιστορική στιγμή. Αυτό που λέω είναι ότι μπορεί όσοι (ή κάποιοι που) ακούνε μπλουζ να ξινίζουν με τον τρόπο που τα έπαιξαν οι White Stripes αλλά όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκτιμά και αποθεώνει αυτό το νέο και (σχετικά) πρωτοποριακό υβρίδιο με τον ίδιο τρόπο που όσοι ήδη άκουγαν Sonny Boy Williamson το 65 μάλλον κορόιδευαν τους Animals. Αυτό όμως δεν αναιρεί την αξία των τελευταίων.
Σαφώς και οι Zeppelin δεν ήταν μέρος του πρώτου αυτού κύματος της Βρετανικής εισβολής, της περιόδου που αναφέρεις, φαντάζομαι πως και εσύ όμως τους ανέφερες αρχικά στην κουβέντα ως Βρετανούς που γνώρισαν κτηνώδη επιτυχία παίζοντας blues με άμεσες αναφορές στις “ρίζες”.
Ναί, είμαι σίγουρος για τους Small Faces και ας έγραψα Faces στο προηγούμενο ποστ τον Mariott είχα στο μυαλό μου και όχι τον Stewart. Itchycoo Park κλπ. (σοβαρά τώρα πρέπει να σου γράψω άλλα δύο για να σε πείσω; :roll: Tι κερδίζω; :p)
Aντίθετα για τον Μann έχεις δίκιο, είχα στο μυαλό μου τους Earth Band και για αυτό έγραψα για “μεταγενέστερους” και progressive. To θέμα είναι πως και στις δύο περιπτώσεις είχαν αυτές οι μπάντες ιδιαίτερη επιτυχία στις ΗΠΑ (με τη μορφή τους της δεκαετίας του '60) για θεωρηθεί πως συμμετείχαν στο invasion;
Σε κάθε περίπτωση, καταλαβαίνω αυτό που λες πως πάντα μία νέα προσέγγιση σε ένα είδος μπορεί να ξενίσει αυτούς που είναι δεμένοι με την παραδοσιακή του μορφή. Και με τον Country Joe, ας συμφωνούμε για τους White Stripes διαφωνούμε (αλλά όσο δεν πάει άλλο…) για τις μεγάλες fusion μπάντες της δεκαετίας του ‘70. Ίσως γιατί στην jazz εγώ είμαι πολύ λιγότερο “προστατευτικός” με τα standards, αντιλαμβάνομαι το είδος ως εξ’ ορισμού πιό ανοιχτό σε καινοτομίες και νέες προσεγγίσεις.
Όπως έγραψα και πιό πάνω, από ένα σημείο και μετά μπαίνουν υποκειμενικοί παράγοντες στη μέση, προσωπικά γούστα.
Αλλά μπορώ να σου τεκμηριώσω με αντικειμενικά -για μένα έστω κριτήρια- γιατί δεν μου αρέσουν οι White Stripes: Δεν μου αρέσει όπως παίζει κιθάρα ο White, δεν μου αρέσει ο ήχος του, δεν μου αρέσει η τεχνική του στο slide, δεν μου αρέσει η φωνή του! Όταν διασκευάζει Son House μου μοιάζει να το κάνει “διεκπεραιωτικά”, για να αποκτήσει blues αξιοπιστία, χωρίς να έχει πραγματική επαφή με το πρωτότυπο.
Πραγματικά δεν πιστεύω πως ο White μεγάλωσε ακούγοντας αυτή τη μουσική, το νιώθω στο πως παίζει!
Ok,εδώ του δίνω ένα point του Mule…
Εφόσον δε βλέπω εκπεφρασμένες διαφωνίες στο αρμόδιο θρεντ, δεν θεωρώ οτι υπάρχουν διαφωνίες. :-k 
Δε χρειάζεται να με πείσεις για τους S.F. σε πιστεύω. Και ναι, αυτές οι μπαντες είχαν μεγάλη επιτυχία ώστε να θεωρούνται μέρος του British Invasion. Δεν ήταν οι Big 5 (Beatles, Stones, Kinks, Animals, Who) ήταν αμέσως μετα. Δες και το λινκ για να μιλάμε σε κοινή βάση.
Όσο για την “αντικειμενική σου τεκμηρίωση” είναι υποκειμενική άποψη πάνω σε αντικειμενικά κριτήρια - μην μπερδεύεσαι. Ναι, ο τρόπος που παίζει κιθάρα κανείς είναι αντικειμενικό κριτήριο για τη μουσική. Όπως και η φωνή, ο ήχος, η τεχνική κτλ. (Σε αντίθεση με το κριτήριο “δε μου αρέσει η φάτσα του” για παράδειγμα). Το γεγονός ότι αυτά που έχει ο White δε σου αρέσουν η υποκειμενική σου άποψη. Το ότι εμένα μου αρέσουν είναι η δική μου υποκειμενική άποψη. Μου κάνει εντύπωση που πρέπει να κάνουμε κουβέντα περί υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας, θεωρούσα ότι αυτά είναι λυμένα πράγματα…
Το λέω τελευταία φορά κι αν γίνω κατανοητός έχει καλώς. Ο White έφερε τα μπλουζ σε ευρύτερο ακροατήριο όπως και τα συγκροτήματα τους British Invasion. Για αυτό αξίζει τα εύσημα. Επίσης τα έπαιξε διαφορετικά, με δικό του τρόπο που σε κάποιους δεν αρέσει αλλά σε πολύ, πάρα πολύ κόσμο αρέσει. Αυτό από μόνο του ίσως δεν είναι άξιο ευσήμων αλλά το γεγονός ότι (και εδώ μπαίνει η δική μου υποκειμενική άποψη) το έκανε βγάζοντας και ένα μάτσο εξαιρετικά άλμπουμ του δίνουν και αυτόφωτη αξία έτσι ώστε η Ιστορία να μην τον θυμάται μόνο ως τον άνθρωπο που θύμισε τις μπλουζ φόρμες στο alternative κοινό αλλά και ως έναν πολύ καλό μουσικό/συνθέτη. Όπως θυμάται και τα συγκροτήματα του British Invasion.
ποπο παλι σας εβαλα φωτια… :lol::lol:
πρωτα απο ολα να δηλωσω οτι ειμαι πολυ μεγαλος φαν του White!
για μενα δεν ειναι απλα ενας κιθαριστας/τραγουδιστης αλλα ουτε καν μουσικος.
ειναι ενας ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
μια που με τους περισσοτερους εχω μιλησει και εχω κανει πολλες μουσικες κουβεντες καταλαβαινω τι θελετε να πειτε.
Διαφωνω αρκετα σε αυτα που λεει ο mule και συμφωνω πολυ με το αρχικο ποστ του Vega αλλα και με οσα εγραψε ο mandrake
εμενα παντως ο white μου βγαζει αυτο το “blues” Που εχω μεσα στο κεφαλι μου σε αντιθεση με κατι κιθαριστες τυπου Bonamassa
Ο White για εμένα πήρε τα blues και έκανε κάτι διαφορετικό με αυτά,κάτι διαφορετικό από όσα κάνουν οι Βonamass-ηδες και λοιποί νέοι bluesmen.Αυτή η “νέα” του προσέγγιση είναι αυτή που με κάνει να μου αρέσουν οι δουλειές του.
Καταλαβαίνω από την άλλη τον Mule όμως όταν θεωρεί πως όλοι αυτοί οι κύριοι(και ο White) δεν επηρεάστηκαν από τα πρωταρχικά “μαύρα” blues όπως οι μπάντες των 60s-70s(τπτ κακό ως εδώ).To θέμα είναι πως αυτό το “ακούς” στη μουσική τους,και ομολογώ πως ούτε εγώ είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός τέτοιων καλλιτεχνών.
Ta blues πρέπει να είναι “μαύρα”.Ακόμα κι όταν τα παίζουν λευκοί…8)
Πιστεύω ότι ο White βρίσκεται πολύ πιο κοντά στα πρωταρχικά μαύρα blues, σε σχέση με άλλους καλλιτέχνες που ο Mule δεν θα «κακοχαρακτήριζε» με τέτοιο τρόπο, όπως π.χ. ο Gary Moore. Οι λόγοι που πιστεύω πως ο φίλος Mule τσινάει είναι α) η indie διάσταση του πράγματος και β) το γεγονός ότι ο White την έχει δει περισσότερο καλλιτέχνης παρά τεχνίτης, ασχολείται περισσότερο με τον ήχο παρά με τη φράση.
Για διάβασε από την αρχή το συγκεκριμένο θρεντ αλλά και το “Jazz συναυλίες” στις συναυλίες και θα δεις που διαφωνούμε!
Δεν λέμε κάτι διαφορετικό, αν ξαναδείς το προηγούμενο ποστ μου, έγραψα:
από ένα σημείο και μετά μπαίνουν [B]υποκειμενικοί παράγοντες[/B] στη μέση, προσωπικά γούστα.
Αλλά μπορώ να σου τεκμηριώσω με [B]αντικειμενικά -για μένα έστω[/B] κριτήρια- γιατί δεν μου αρέσουν οι White Stripes:
Είσαι γνωστός, σεσημασμένος φορουμοεμπρηστής! 
Αλλά είσαι και δάσκαλος και αν τον είχες μαθητή κάτι μου λέει πως δεν θα τον άφηνες να παίζει έτσι slide!
Και για να διασκευάσει Son House θα τον ξανάστελνες να ακούσει το πρωτότυπο μέχρι να καταλάβει γιατί καταστρέφει όλη την ρυθμική του μαγεία όταν παίζει το grinnin’ in your face γρήγορα…
Kαταλαβαίνω -επειδή τα ξέρω τα γούστα σου και την προσέγγιση σου στο ιδίωμα- πως αυτό το χύμα, το sloppy του White του το πιστώνεις ως “αλητεία” που σου λείπει σε πιό “γυαλισμένους” παίχτες όπως ο Bonamassa (αλλά και τα πρότυπα του ο Robben Ford και ο Eric Johnson, ή ο Landreth, που κανείς τους δεν σου αρέσει!).
Το θέμα μου εμένα είναι το εξής: Aναγνωρίζω στον Bonamassa blues αξιπιστία; Όχι!
Γουστάρω να τον ακούω; Ναί, θεωρόντας τον ροκ κιθαρίστα. Γιατί είναι καλός τεχνίτης, έχει ωραίο ήχο και τον ακούω πολύ ευχάριστα!
Αν θέλω να ακούσω blues, υπάρχουν πολλοί άλλοι για να με κάνουν να νιώσω αυτο που θέλω, το πρωί στο αμάξι άκουγα BB King 8) (χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και πολλοί μεταγενέστεροι bluesmen που αξίζουν, έτυχε να ακούω BB σήμερα)
Τον Gary Moore και αν έχω “κακοχαρακτηρίσει” για τα τελευταία 20 χρόνια της καριέρας του! Τον θεωρώ έναν πολύ καλό Hard Rock κιθαρίστα, oι καλύτεροι δίσκοι του σε αυτό το είδος ήταν! Η εμπλοκή του με τα blues ακόμα και αν ξεκίνησε -με αγνές προθέσεις πιστεύω- το '90 με έναν δίσκο που για τα τότε δεδομένα ήταν πρωτότυπος ως ιδέα, κατέληξε να είναι ένα αστείο που παρατράβηξε! Τα έγραφα και τον καιρό της συναυλίας του το 2008 και με τον Mandrake μαζί είμασταν στη συναυλία, θα την θυμάται τη μουρμούρα μου!
Δεν έχεις άδικο για αυτά που αναγνωρίζεις ως λόγους που τσινάω, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά:
α) Η Indie/alternative διάσταση. Kαι λέω εγώ: Οι όροι αυτοί έχουν χάσει τη σημασία τους σαν Οργουελιανό newspeak: Τι Ιndie όταν ηχογραφείς σε πολυεθνικές και κάνεις κλιπάκια στο mtv ενώ οι “πιουρίστες” ηχογραφούν σε ανεξάρτητες εταιρείες και παίζουν πάνω από 200 live το χρόνο μπας και τους μάθει κανείς!
β) Καταλαβαίνω απόλυτα την σημασία του να υπάρχει ένα μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όραμα που να υπερβαίνει την τεχνική. Και έτσι πρέπει να είναι και είναι στην περίπτωση κάθε σημαντικού καλλιτέχνη. Όμως στο συγκεκριμένο ιδίωμα η φρασεολογία μετράει. Είναι απαραίτητη, έτσι χτίστηκε το είδος, είναι προαπαιτούμενη πριν κανείς ασχοληθεί με το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σου όραμα!
Φφφφ…Ένα δύο, ένα δύο, ναι, ναι…
Ανακοίνωση: Παρακαλώ μην ρίχνεται την μπάλα στην εξέδρα, αντιμετωπίστε τον “αντίπαλο” στον αγωνιστικό χώρο!!! :lol:
Kαλά, καλά, να τα πούμε σε εκείνο το θρεντ, να μην ξεφεύγουμε εδώ! :lol:
Αλλά τι περιμένεις να σου απαντήσω όταν το κύριο επιχείρημα σου ήταν πως είναι… “κιτς”; :roll:
Πολύ σωστά. Τωρα τις αγεφύρωτες ( διαφωνίες σου αν δεν τις αναφέρεις τι να να πω εγώ; :-k