Φέτος είχαμε και νέο Whoresnation. Το Mephitism το θεωρώ δισκάρα, το φετινό όμως κάπου με χαλάει. Δεν είναι κακό, αλλά κάτι λείπει.
Αξίζει να αναφέρουμε πως και τα «μπλιμπλίκια» τους είναι καταπληκτικά!
Ειδικά το…
Σίγουρα θα είναι στα αγαπημένα μου για φέτος.
Πρόσφατα το βγάλανε και σε μιξ από τον Brandon Hill.
Που να τα έβλεπες και live…
Και το κανονικό τους σετ καλούτσικο ήταν
Φοβεροί ήταν και στα 2, και πολύ cool άτομα.
Το single πάντως είναι αυτό που πρέπει.
Μπορώ να πω με ευκολία πως οι Cloud Rat είναι η αγαπημένη μου μπάντα στο είδος τα τελευταία χρόνια. Με χτυπάν ηχητικά και συναισθηματικά με πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Δύο (+1) πράγματα, γιατί μπορώ.
- Ευχάριστο άρθρο για μια μυθική δισκάρα:
- Μικρό παρανοϊκό έπος από την Κολομβία για άτομα που εκτιμούν Plebean Grandstand και παρόμοιας λογής ανακατώματα.
- Από τα τοπ άλμπουμ της χρονιάς το νέο Wormrot, δεν ξεκολλάει από ηχεία και ακουστικά.
Νομίζω ότι η σύνδεση που κάνει ο αρθρογράφος (το βιβλίο του Φουκουγιάμα που βγήκε το ίδιο έτος) με το World Downfall, είναι λίγο κολακευτική για τον δίσκο αυτό, παρόλο που (σίγουρα) ηχητικά, αυτός ήταν πρωτοποριακός. Δε νομίζω ότι οι Sandoval, Pintado και Garcia το είχαν πάει τόσο βαθιά, χωρίς να αρνούμαι όμως ότι απεικόνισαν εύστοχα την εποχή που ζούσαν (Ρίγκαν - Θάτσερ, πολέμους στη Μ. Ανατολή και Ασία βλ. άλλωστε κι εξώφυλλο κτλ.)
Άλλωστε η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού συνέβη εκείνην ακριβώς τη χρονιά (αναφορά περί ήττας του σοσιαλισμού στο άρθρο, από τον φιλελευθερισμό και καπιταλισμό). Πιο πολύ μεταγενέστερες θεωρίες (και) του Χαράρι, μου θυμίζουν εμένα όλα αυτά.
Εκτιμώ PG αλλά ανέβασες τον πήχη… Θα δούμε.
Ναι. Σίγουρα top Grindcore χρονιάς, με την επιφύλαξη που κρατώ για Grindlink και Cloud Rat. Oι οποίοι αν και:
Γεμάτη ενέργεια (και τραγουδάρες) στο λάιβ, ξέχασα να πω ότι εμένα με χάλασαν (αν και δεν ευθύνονται απαραίτητα αυτοί) στο κομμάτι ήχου. Πολύ μπούκωμα, αν και φορούσα ωτοασπίδες
Τέλος, βρέθηκε συνδιεκδικητής (μαζί με τους Collapsed Skull) για powerviolence δίσκο της χρονιάς, και είναι οι Candy:
Συμπτωματικά, παίρνουν στοιχεία από τους 2 καλύτερους powerviolence δίσκους των προηγούμενων 2 ετών (δλδ 2020 και 2021). Ελπίζω να ξέρετε ποιοι είναι, αλλιώς κλικ.
Αργοπορημένη απάντηση αλλά για πάμε:
Φυσικά και οι Terrorizer δεν πήγαν τόσο βαθιά, αλλά μου αρέσουν οι δύο παράλληλες γραμμές που τραβάει ως αφήγημα ο αρθρογράφος, στο, ρομαντικό του άρθρο. Θέλω να πω, συχνά, υφίσταται μια κατάσταση η οποία βιώνεται και αποτυπώνεται από διαφορετικές οπτικές και μεριές, ακόμη και εκ των υστέρων (όπως εδώ, όπως και οι εξυπνάδες του Χαράρι), και αυτές συγκροτούν το πως μια εποχή (εδώ το “τέλος” της, η αλλαγή σελίδας), αποτυπώθηκε.
Κοινώς, υπάρχουν μερικά μουσικά έργα που τη στιγμή που βγαίνουν αποτυπώνουν μοναδικά μια συγκυρία. Δεν θα δώσω τόση “αξία” στο περιεχόμενο του, τρομακτικού “World Downfall”, αλλά στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε και να ξεδιπλώσουμε αφηγήματα πέφτουμε σε τέτοια “ατοπήματα”. Αν δεις όμως τι γινόταν στα τέλη των '80ς και πως όλα γίνονταν πιο ακραία ηχητικά σε παραπλήσια ηχητικά ρεύματα, (από την βρετανική πρώιμη - και φοβερή - εποχή της Peaceville) μέχρι την αντίπερα όχθη, τότε θα μπορούσε κανείς να πει πως τότε υπήρχε μια συσσωρευμένη οργή που διαδέχθηκε την “παραίτηση” των μέσων της δεκαετίας. Κάτι τέτοιο θέλει να κάνει και το άρθρο, και για μένα μεταξύ μας αφορμή να ξανακούσω το δίσκο ήταν
Εμένα μου άρεσαν οι Cloud Rat, και μοναδική μπάντα στο Roadburn που έκανε τα αυτιά μου να βουίζουν
Για τους Candy, αν και έχω τοποθετηθεί αναλυτικότερα, θα πω ξανά πως είναι ασφυκτικό, και κατάλληλα μπασταρδεμένο με πολλά παραπλήσια. Θα ήθελα λίγες περισσότερες πινελιές διαφοροποίησης στα σφηνάκια του, αλλά είναι από τις κυκλοφορίες της χρονιάς στο χώρο του.
Μην ξεχνάμε και τους No/Más όμως που προσωπικά με “έστειλαν”!
Είμαστε σίγουροι ότι οι Wormrot έβγαλαν τον δίσκο της χρονιάς στο ιδίωμα;
Εγώ που είμαι άσχετος με το είδος και έχω ξαναπεί ότι προτιμώ τα «μπλιμπλικια» τους, έχω πάθει πλάκα με το πόσο συναισθηματικός είναι ο δίσκος (στα πλαίσια του Grind πάντα).
Προσωπική αποψάρα alert για μια ακόμη δισκάρα:
Καλά τα λέτε, τοποθετούμαι και για τους δυο σας.
Κατά τα άλλα, το νέο Escuela Grind το ακούσατε ή ακόμα; Ωραία χρονιά για το ιδίωμα.
Το Κατερινάκι δε θα είχαμε ακούσει; Πολύ βελτιωμένη παραγωγή, τα είχαμε ξαναπεί κι εδώ.
Πάντως για Cloud Rat, το καλό το χύμα το γκράιντ, θέλει ψυχή. Και η σύγκριση σε αυτόν τον τομέα με τους Wormrot, έχει αδιαμφισβήτητο νικητή.
Πολύ καλό το νέο Wormrot και με εμφανή ωριμότητα, η αναμονή άξιζε. Αλλά τα αυτιά και η καρδιά μου επιλέγουν πανεύκολα Cloud Rat.
…σε άλλα νέα και συνεχίζοντας να μιλάμε για μπαντάρες, το παρακάτω teaserακι το είδαμε?
Τους έτρεξες ψυχομετρικά ?
Αν και αποθέωσα και τα δύο, να πω πως για μένα το Wormrot, με την όποια τριβή έχω με τον ήχο, θεωρώ πως είναι ένας all time δίσκος για το ιδίωμα. Το Cloud Rat είναι η φυσική, σταθερή όμως, συνέχεια των τελευταίων τους δίσκων, και δεν είναι τόσο μεγάλο άλμα από το “Pollinator” πχ αν και εμφανώς σε σημεία γίνεται πιο ζόρικο και βγάζει πράγματα.
Λατρεύω όχι απλά το πόσα είδη μπλέκουν κιθαριστικά, αλλά κυρίως όσα κάνει ο ντράμερ, που χώνει κραστίλες στο πουθενά. Συνολικά, το έγραψα και στην κριτική μου, μου αφήνουν μια Converge-ιά που εμένα με λυγίζει, δηλώνοντας φανμπόης εδώ και καιρό. Και ναι τα φωνητικά της MM είναι σεμιναριακά, αλλά αν δεν ήταν αυτές οι εναλλαγές δεν θα είχαν αντίκτυπο, πέραν της προσέγγισής και χροιάς της.
Μην συγκρίνετε μωρέ όμως, κάνει τρελή χρονιά αυτός ο ήχος, rejoice
Ναι απλά προτιμάμε να σταυρώνουμε με πείσμα και δίχως κιχ τα δάκτυλα μας!
Cloud Rat φετος βγαλαν αλμπ9ουμ 5αδας ευκολα #teamcloudrat.
Escuela Grind εχω ακουσει πολυ τελευταια, αν κ μου φαινονται λιγο φασαιοι.
Ναι οκ, καταλαβαίνω τι λες, αλλά θα σου πω και τη δικιά μου άποψη.
Καταρχήν, και οι Wormrot ουσιαστικά, συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν με το Voices. Για μένα οι Σιγκαπουριανοί είναι μια fun to listen μπάντα. Οι δίσκοι τους είναι γεμάτοι riffs, ωραίους ρυθμούς και, με το φετινό, έβαλαν και νέα πράγματα στην παλέτα τους.
Απλά οι Cloud Rat όμως, όπως είπε κι ο φίλος @Kostas_L, έχουν αυτό το τσουνάμι συναισθημάτων κι οργής, που υπερβαίνει (για μένα) το μέσο μετάδοσης (τη μουσική - εκεί που υπερέχουν οι Wormrot). Κι επειδή δε γίναμε γκραϊντοκράδες για τα πρωταθλήματα, εξ ου και η προτίμηση. Χωρίς προφανώς να σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω και τα 2.
Και μιας και αναφέραμε και Gridlink, νομίζω ξέρουμε τι θα περιμένουμε: Υπερτεχνικό και καλογυαλισμένο (δυστυχώς) grindcore με έμφαση στις κιθάρες.
Όσο και να εκτιμώ αυτό που παίζουν, μου βγάζει μια κοντρολαρισμένη αίσθηση, ένα όμορφο αλλά ελεγχόμενο πράγμα που δεν προκαλεί το δέος (για να κάνω και reference στον Καντ) που είχαν πετύχει οι μακρινοί πρόγονοι της μπάντας.