Απο τις καλυτερες μπαντες της Βρετανιας την δεκαετια του 90. Σαφως επηρεασμενοι απο το Brit Pop κινημα αλλα σε καμμια περιπτωση δεν περιοριστηκαν ηχητικα σε αυτο, καθως ο ηχος τους ηταν ενα δειγμα ποπ ψυχεδελειας, ροκ. Στην δεκαετια του 90 μας παρεδωσαν 3 δισκους (Α Storm In Heaven, A Northern Soul και φυσικα το μυθικο Urban Hymns) και υστερα διαλυθηκαν…
Οι φημες και η ανακοινωση για επανενωση δεν προκαλεσαν το αναμενομενο ενδιαφερον, αλλα η κυκλοφορια του album “Forth” μες στο 2008 και 11 χρονια μετα την τελευταια τους δουλεια εστρεψε δικαιως για τα καλα παλι τα βλεμματα στους The Verve.
Εχουν πολυ ωραιες στιγμες οπως τα Urban Hymns(με το επιτυχημενο Bittersweat symphony) και το A storm in heaven,ενω και ο Richard Ashcroft εχει κανει καποια ενδιαφεροντα πραγματα μονος του(αυτο το song fore lovers ειναι μεγαλη κομματαρα τελικα).Το comeback τους παλι ειναι απο τα πιο επιτυχημενα που εχω δει ποτε(μακαρι ολα να ηταν ετσι).
Του Aschroft μονο το πρωτο απο τα τρια αλμπουμ του ηταν καλο δυστυχως(αυτο με την κομματαρα A Song For The Lovers) τα υπολοιπα δυο μετριοτητες σαν συνολο με μερικα καλα τραγουδακια. Καλυτερα ομως που δεν πηγε τοσο καλα η σολο καριερα του και εκαναν reunion:p
Πολύ καλό γκρούπ που ναι μεν δραστηριοποιήθηκε στα πλαίσια της Brit pop εποχής, όμως μένοντας έξω απο το δίπολο Blur - Oasis άφησε πίσω του εξαιρετικά κομμάτια μαζι με τα πραγματικά “θηρία” των βρετανικών 90’s τους Pulp και τους Suede…
Α, καταπληκτικοι! Μοναδικες μελωδιες! Τους εμαθα μεσα απο τον Ashcroft και το Brake The Night With Color που ακουγοταν εναν ολοκληρο χειμωνα… Αγαπημενο μου το Bittersweet Symphony.
με πολυ ωραιες μελωδιες και εκπληκτικους στιχους μαγευουν απλα το ακροατηριο. Δεν εχω ακουσει παρα πολλά αλλά μπορω να πω οτι αγαπημενο μου ειναι το love is noise και τους εμαθα απο το drugs don’t work, που ακουγοταν σε μια ταινια:)
Kριμα που δεν τους είδα περσυ στο Νοva rock…To μονο που θυμαμαι ειναι μια θεσπεσια μελωδία απο μακρυά…Τους θεωρω ανωτερους απο Oasis,Blur και σια…εχουν τραγουδια με βαθος και νόημα…
Το Love is Noise παιζει να είναι και το χειρότερο τους κομμάτι, πολύ MTV στυλ και το επαναλαμβανόμενο “φωνητικό ριφάκι” φτάνει σχεδόν στα όρια του ενοχλητικού. Βεβαια πέτυχε και με το παραπάνω το σκοπό του να ακουστεί πολύ, αντίστοιχη περίπτωση με το Ruby, Ruby, Rubyyyyy. Ευτυχώς ο δίσκος δεν είναι καθόλου έτσι και ακομα περισσότερο ευτυχώς που στο παρελθόν έγραψαν ακόμη καλύτερα πράγματα…
