Mε μεγάλη μου χαρά διάβασα,όπως και όλοι μας φαντάζομαι,το αφιέρωμα που κάνατε στο The Wall,πράγμα το οποίο και το είχατε προαναγγείλει και εδώ στο φόρουμ.
Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον συντάκτη καθώς κατάφερε πολύ πολύ καλά και εξέφρασε κάτι το οποίο το θεωρώ αρκετά δύσκολο και αυτό δεν είναι άλλο από την προσωπική σημασία και τα αμιγώς προσωπικά χαρακτηριστικά που διαθέτει αυτός ο δίσκος και μόνο με βάση αυτά μπορεί να κριθεί.
Κακά τα ψέμματα είναι ένας δίσκος όπου οι γενικεύσεις και τα εύκολα συμπεράσματα που τείνουν να λάβουν και διαστάσεις μόδας δίνουν και παίρνουν,και στο παρόν κείμενο ο συντάκτης το χειρίστηκε με μαεστρία(προάγγελος θαρρώ πως ήταν η προηγούμενη αναφορά του Vic στο κείμενο γενικά για το Τείχος του Βερολίνου η οποία,παρά την συντομία της,ήταν το ίδιο εύστοχη!)
Και επιστρέψτε μου να κάνω κάποιες παρατηρήσεις,που ουδεμία σχέση έχουν με τον κορμό του κειμένου και την ουσία του-ξέρετε είναι αυτά τα μικρά-μικρά.
-Αρχικώς διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό “στο “Animals”, που είναι μία ματιά στις κοινωνικές τάξεις και το πώς αντιδρούν στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα”,ή για να το θέσω καλύτερα δυσκολεύτηκα να το ερμηνεύσω,το βρήκα κάπως απότομο.
-Θεωρώ ότι θα πρέπει να καταλάβουμε,πριν αποδώσουμε ευθύνες στους υπόλοιπους Floyd(πράγμα που το έλαβε υπόψιν του ο συντάκτης,δεν μπορώ να πω)πως η κατάσταση του Waters μόνο φυσιολογική δεν ήταν.Μιλάμε για έναν άνθρωπο όπου το '77 έκανε συναυλίες και φανταζόνταν να…πέφτουν βόμβες στο κοινό,αποτέλεσμα του εκνευρισμού του φυσικά!Όλο αυτό.μαζί με άλλα που τα είχε ήδη και βρίσκομαι εκφράσεις του σε προγούμενους στίχους του,το διοχέτευσε στην συγγραφή μουσικών έργων,πέρασε δηλαδή σε μία υπερπαραγωγικότητα η οποία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την τότε ψυχολογική κατάστασή του.Θεωρώ λοιπόν ότι δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους υπόλοιπους Floyd για “μουσική δυστοκία”-σίγουρα κάτι τέτοιο πίστεψε ο Waters όταν βγαίνοντας από ένα προσωπικό αδιέξοδο τους παρουσίασε 2 τεράστια έργα-κάτι τέτοιο όμως δεν πρέπει να ισχύει και για την κρίση μας.
Ο Gilmour όπως έχω ξαναπει ίσως ήταν στην καλύτερη κιθαριστική του περίοδο από το '74 κίολας ενώ και ο Wright κυκλοφόρησε ένα σόλο άλμπουμ εκείνη την περίοδο, όπως και ο David.
Γενικώς ήταν μία περίοδος όπου μετά από μία τεράστια και έξω από τα νερά του συγκροτήματος περιοδεία,το μεγαλείο και η υπερβολή της οποίας πιστώνεται στον Waters και στην εμφανή μεγαλομανεία του,οι υπόλοιποι Floyd αφοσιώθηκαν στις σόλο δουλείες τους ενώ ο Waters απογοητευμένος πέρασε όσα πέρασε.
-Ο Wright δεν είχε μόνο προβλήματα με την συζηγό του αλλά το κυρίως θέμα ήταν τα ναρκωτικά.Από ένα σημείο και μετά όντως ήταν ανέφικτο να δουλέψει,και λόγω της πίεσης.Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πως περιγράφει ο ίδιος ο Waters τις κινήσεις του Wright-έλεγε ότι πήγαινε πρώτος πρώτος στο στούντιο και απλώς καθόταν στην κονσόλα δίχως να κάνει τίποτα,θέλοντας να δέιξει ότι δουλεύει και είναι εκεί-.Δυστυχώς η τότε θεώρηση του Waters δεν του επέτρεψε να σταματήσει να είναι τόσο απαιτητικός και να ενδιαφερθεί ουσιαστικά για τον Rick,ο οποίος βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση καθώς έβλεπε την φυγή του να έρχεται.
Κάπως έτσι το βάρος πέρασε στον Γκίλμορ και στην συνέχεια στον Ezrin,ο οποίος ήταν και μικρότερος τότε από όλο το συγκρότημα-καταλαβαίνετε τι εννοώ!- έτσι ώστε να υπάρχει μία ισορροπία στο συγκρότημα.
Ο ίδιος ο Wright έλεγε πως “ποτέ δεν ηταν τόσο κοντά με τον Waters” και για αυτό θα έφευγε ενώ και ο ίδιος ο Mason πίστευε πως θα ήταν το επόμενο θύμα.O Γκίλμορ αναφέρει κάτι τέτοιο όμως ο Waters στις τότε συνεντεύξεις του αναφέρει πως όλο αυτό γινόταν εν γνώση του David όπως και με την συγκατάθεσή του(νομίζω επικαλείται μία συνομιλία που είχαν στον κήπο του).Τέλος πάντων είναι πραγματικά μπέρδεμα η κατάσταση εκεί,αν και η μετέπειτα συγγνώμη του Waters δείχνει κάτι πιστεύω που πρέπει να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν μας.
-Εκεί που πρέπει να σταθούμε όμως και να το γνωρίζουμε καλά όταν μιλάμε για το Wall είναι η συμμετοχή και ο ρόλος που παίζει ο David Gilmour(πάλι το αναφέρει το άρθρο βεβαίως).
Η παραγωγή για πρώτη φορά δεν γίνεται από όλο το συγκρότημα αλλά από τον Gilmour,τον Waters και τον Ezrin.O Waters μαζί με τον Ezrin αφοσιώνονται κυρίως στην βελτίωση του concept ενώ ο Γκίλμορ,κάτι το οποίο είναι και ηχητικά εμφανές,ασχολείται με τον ήχο(μάλιστα λόγω πίεσης από τον χρόνο είχαν δύο στούντιο το ένα στην ακτή και το άλλο ψηλά στις Άλπεις,όπου κάτω ήταν ο Waters στα φωνητικά και πάνω ο Γκίλμορ στην κιθάρα,και οι μηχανικοί έκαναν κόντρες στην διαδρομή!),ασχέτως αν δεν παίρνει credits στα κομμάτια,παρά μόνο σε τρία τα οποία τα υπογράφει κιόλας (τα όποια επίσης τα έδωσε στον Waters στην αρχική φάση σαν αναταλλαγή καθώς πήγαιναν για το σόλο του άλμπουμ).
Γενικότερα θεωρώ ότι ο Gilmour λαμβάνει πολύ λίγα credits σε σχέση με όλα όσα έχει προσφέρει στο άλμπουμ και κυρίως στην περιοδεία,μιας και θα δούμε το remake της,όπου πραγματικά αποτελεί ο ίδιος το Α και το Ω και είναι ο ουσιαστικός υπέυθυνος για την λειτουργία του live show!
Επίσης να πούμε ότι και στο The Wall υπήρχε μία σχετική επικοινωνία με τον Waters,παρόλα τα προβλήματα και τους τσακωμούς(μυθικότερος όλων εκείνος στο εστιατόρειο για το Comfortably Numb και το παρολίγον ξύλο μεταξύ τους).
Όπως επίσης σωστά αναφέρθηκε η “αλλαγή” στον ήχο και τα disco beat,όπου ο Ezrin προσπαθούσε να πείσει τον David να πάει σε disco και να ακούσει την μουσική!
Μέχρι και με Les Paul σόλαρε
8)
:lol: