Φονική και αυτοκαταστροφική blackfolk; Υπερευαισθησία για την φθορά της χαμένης ψυχής; Το όραμα του χαμένου παιδιού μέσα από το καλειδοσκόπιο του απαγορευμένου ηχοχρώματος; Χρυσοστόλιστοι avant-garde πύργοι; Οι κραυγές της αιωνιότητας στο dna ενός άτομου; Απρόσκλητοι εφιάλτες σε παγωμένα νερά και ένα κοριτσάκι στην όχθη ενός πόταμου να ακούει τον ακάλεστο φλαουτίστα; Εxperimental οροπεδιακό ψύχος; Βγαίνει μουσική μέσα από ορφανά παιδιά; Όποιος είναι σίγουρος ότι ακούει την πιο γαματη μουσική του κόσμου, ας μην συνεχίσει να διαβάζει. Aς μην ασχοληθεί καν με το όραμα αυτών εδώ των τύπων. Δεν είναι για σένα, είναι για εμάς που ακούμε κατεστραμμένη μουσική. Μπορεί και θόρυβο, έτσι σε έχω ακούσει να το λες. Ναι σε εσένα μιλάω. Που κατεβάζεις άλμπουμ εν ριπή οφθαλμού και δεν ξέρεις τι σημαίνει βινύλιο. Γίνομαι κακός κυρίες και κύριοι (και όχι μικρά παιδιά) αλλά το avant black folk theatrical dream doom όραμα των THIS IS PAST πρέπει να το ακούσετε, έστω και αν σας δέσουμε σε καρέκλες, και οπλίσουμε τις καραμπίνες. ΝΑΙ, τόσο αναγκαίο είναι για την ψυχή σας.
Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ 2011 ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!
Όποιος βρεί link στείλτε μου κι εμένα να το κατεβάσω εν ρίπη οφθαλμού! 
Αυτό το Εxperimental οροπεδιακό ψύχος δεν θα το ξεπεράσω ποτέ.
το κειμενο το εκανα κοπι πειστ οπως το βρηκα.για να μην νομιζετε οτι αναφερεστε σε αυτον που το εγραψε.ευχαριστω.
Με κατάμαυρη οργή απέναντί τους, με ανυπακοή στα κελεύσματα του κόσμου τους, με πικρή χολή προς την χαρά της ζωή τους, με χλεύη στην θωρούμενη εξωτερική ομορφιά τους, μαγαρίζοντας δυναμικά την ύπαρξή τους, σιχτιρίζοντας από τα τρίσβαθα της ψυχής μας την τυποποιημένη στάση τους, βωμολοχώντας κατά του ωραιοποιημένου ονείρου που τους έμαθαν να ελπίζουν, κραδαίνουμε το φλάμπουρο της μισανθρωπίας. Μιας συναισθηματικής ενέργειας χωρίς οίκτο, χωρίς συμπόνια, χωρίς δικαιολογήσεις. Με σθένος, με πυγμή και πάθος ενάντια στις πράξεις τους, ενάντια στις συμπεριφορές τους, ενάντια στο Είναι τους. Προσευχόμεθα σ? Αυτή σαν γνήσια ζέση, να γίνει έξαψη και έθος, να μαγέψει την αισθαντικότητά μας, να γίνει το φονικότερο από τα όπλα μας, να συντρίψει το θέλημά τους. Σαν ποιοτική ενέργεια, σαν τίμια στάση, σαν έκδηλη συμπεριφορά να μαγέψει όλο και περισσότερους μέχρι να γίνουμε στρατιά, μια δύναμη ανατροπής του μεγαλύτερου εχθρού του Ανθρώπου, του Αστού. Στοιβαγμένοι σαν παράσιτα στις μικρές σχισμές που ζούμε, παρατηρητές στο καλοφτιαγμένο τους τίποτε, πολέμιοι των ενεργειών τους. Είμαστε η φωτιά που ξεπήδησε μέσα από τον πάγο, είμαστε το κακό τους συναπάντημα. Μέχρι να πέσει ο κόσμος τους, μέχρι να τον δούμε να χαθεί να χάνεται, να διαγράφετε από τις συνειδήσεις τους, να εξαϋλωθεί σε άκληρο παράλληλο σύμπαν, θα βροντοφωνάζουμε με έξαψη στα μάτια πως είμαστε εδώ! Απέναντί τους, με άσβεστη ψυχή, κατράμι ως το μεδούλι, στέλνοντας κατάρες.
Μισάνθρωποι στα χαρακώματα του πολέμου καθόμαστε αγκαλιά με βρόμικα χέρια, δίνουμε φιλιά στους νεκρούς αδελφούς, η απόγνωση μαστίζει την ύπαρξή μας, η λύπη απλώνει τα πλοκάμια της ολόγυρά μας. Το πένθος και ο σπαραγμός κατέκλεισε την καρδιά μας. Γιατί χάθηκαν τα κεκτημένα? Γιατί η απώλεια μαστίζει? Που είναι όσα πίστευα, όσα περίμενα, όσα προσδοκούσα? Ορθώνουμε το ανάστημά μας, αναμένουμε τον Καταλύτη που θα μας ενοποιήσει, νιώθουμε προσήλωση στον σκοπό μας, δεν λιποψυχούμε, δεν χάνουμε το φρόνημα μας, δεν συνθηκολογούμε. Σας μισούμε γιατί χάσατε τον άνθρωπο μέσα σας αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν ψάξατε ποτέ να τον βρείτε. Αντίθετα ταΐσατε τον Αστό, τον βολεμένο μπαγαπόντη, τον τρίφυλλο εραστή, τον έκφυλο υλιστή, τον συναισθηματικό ληστή, τον αδίστακτο παρτάκια ατομιστή.
Οι This Is Past επέστρεψαν και σιγοτραγουδούν για εμάς, αποδίδοντας γκρίζα αντηλιά στο πνιγερό τοπίο, καταπραΰνοντας τον αναστεναγμό μας, προσφέροντας κόκκινο κρασί σε μικρό ποτηράκι χωριού για να ζεσταθούμε, να μαλακώσει η καρδιά μας για τις δύσκολες μέρες. Βάζουμε κάπα και τραβάμε κουκούλα, οι αρβύλες μας πατάνε άχρονα στο έδαφος, είμαστε έτοιμοι: Κατάβαση στα θεμέλια του εαυτού με σκληρά σχοινιά που ονομάζουμε στόχο ενδοσκόπησης και κρίκους από το βαρύ υλικό του αδαμάντινου χαρακτήρα. Καλλιτεχνική διάσταση που σπάει φραγμούς και μια αισθητική που προσανατολίζει διαγράφοντας ανερμάτιστους στροβίλους επάνω από γνωστά και καθημερινά ζητήματα. Γκρεμός πλοκής και μεθυστικό άρωμα, έκφραση δίχως όρια, πέρα από τα στεγανά αλλά με τα ίδια τους τα όπλα. Ερμηνεία και μουσικές αναζητήσεις σε μαυρομεταλικό φόντο, παραλήρημα λόγου και εικόνας μέσα σε μια αποτρόπαια εικαστική μαγγανεία. Εδώ ο παιδικός ρομαντισμός γυρνά την πλάτη του στην ωριμότητα της μέσης ηλικίας και χαϊδεύει στοργικά τον στοχασμό της τρίτης ηλικίας. Ηχοτόπια και μελαγχολία, ατμοσφαιρικό δίχτυ συναισθηματισμού και ιερουργικές εικόνες. Θεατρικότητα με άποψη, μελωδίες από το βυθό, σκοτάδι και στην κορυφή φως που δεν βραδιάζει ποτέ.
Το Παρελθόν ξεκινά αχνό και περίλυπο, μοιάζει σαν intro που πατά τις χορδές της κλασσικής κιθάρας με αγάπη και μίσος εκπέμποντας μελωδίες, μαγεμένο από την Deathspell Omega ανεμοζάλη. Ακολουθεί το Black Metal κρεσέντο που καλείται Σατανάς. Είναι ένα κομμάτι που μπορεί να παραμείνει σταθερό προς αναμόχλευση θέασης μόνο κάτω από την αδιάλειπτη προσοχή του ακροατή. Ένα σχεδόν δεκαπεντάλεπτο έπος με στιβαρό ρυθμικό μέρος (πείτε ότι έχει Darkspace meets Velvet Cacoon & Hate Forest κράση), που κατακλύζεται από σαλεμένες μελωδίες που τραβιούνται στο έπακρο, ανάστροφες εκλάμψεις που χάνονται άμεσα, αχνιστές ανάσες από το πυρ το εξώτερο, εκκωφαντικά φωνητικά που διαπερνούν σαν λεπίδα τον εγκέφαλό μας. Είναι ένα Doom θεώρημα που κατεβάζει την εικόνα στον πάτο της αβύσσου, στην θάλασσα που καίει πυρ και θείο. Ένα Black Metal εκτόπλασμα με Noise καλλιέργεια σαν πικρό γλύκισμα, με τον ήχο να έχει πάρει θέση μπροστά στα μάτια μας, βαδίζοντας μεγαλεπήβολος και αλαζονικός μέχρι το ενδέκατο λεπτό που θα πλημυρίσει την άδεια αίθουσα μ? εσχατολογίες. Ακολουθεί ο Θάνατος, μ? ένα ιερουργικό προσωπείο, μια σύντομη και περιεκτική Ambient Black Metal διάβαση σε mid tempo δράση. Στην Τελετουργία θα βρούμε μια μελωδική στάση, ήρεμη και λίγο ειρωνική σαν τραγούδι προπολεμικών δεκαετιών, είναι μια πλεύση που λειτουργεί σαν γέφυρα των προηγούμενων λάμψεων με την ερχόμενη έκρηξη. Κόλαση, ένας ύμνος που γεννήθηκε στις φλέβες και τις αρτηρίες των συναισθηματικών τριγμών του ανθρώπου. Τα τύμπανα του ΚΑΝΕΝΑ (νέο μέλος, με τον ερχομό του οι This is Past έγιναν από φέτος ντουέτο) εμφανίζουν άλλες βάσεις και άλλες αφετηρίες, τα φωνητικά είναι θεατρικά με υμνικό στόχο αποκαλύπτοντας το τροπάριο της απύθμενης λύπης. Ειδικά όταν ο TIP ξεκινά να ψέλνει την φράση «Η ψευδαίσθηση του ορφανού ότι κάπου υπάρχει μια οικογένεια» προκαλεί σάστισμα, τόσο μεγάλο που μοιάζει να γκρεμίζει δισκογραφίες. Εδώ η ελληνική γλώσσα και το σύνολο των εικόνων που δημιουργεί μαζί με την ερμηνευτική όψη και την μουσική έξαψη μοιάζει στα μάτια μου να υποσκελίζει ακόμα και τους μεγαλύτερους εκφραστές αυτής της μουσικής, όπως οι Ved Buens Ende και οι Deathspell Omega. Αργότερα η Depressive εκδοχή με τους suicidal επιθετικούς σιχτιρισμούς θα εγκολλήσει βαθιά μέσα μας την αληθινή Κόλαση, την πραγματική μοναξιά, την παιδική φωνή και κλαίει γοερά στον ορίζοντα. Στη Νύχτα η κιθάρα θ? απλώσει την διήγησή της λίγο παραπάνω, γνέφοντας μια κάπα από σκοτάδι για να μας ζεστάνει, ξεκουράζοντας τα παιδιά της Μισανθρωπίας μ? ένα αλλοτινό νανούρισμα. Στα Δάκρυα συναντούνται για λίγο η Ved Buens Ende και η Virus πλοκή για να μας φέρουν σε μια νέα κατάσταση, όπου οι ορθόδοξες βυζαντινές ψαλμωδίες και οι στάλες της βροχής θα υλοποιήσουν επάνω στο πρόσωπο του ανθρώπου τον πόνο. Το album κλείνει η Μισανθρωπία, σιωπή και βιομηχανικός ήχος, παροξυσμός και ένταση στο μοτίβο των Allerseelen και το ψύχος μαστίζει ολόγυρα…
Οι This Is Past μέσα από το φετινό τους πόνημα κατάφεραν να εκφράσουν στο έπακρο την προσωπικότητά τους. Είναι μια γνήσια δύναμη, αυτόνομη και με άποψη. Ζει στο παραπέτασμα γαλουχημένη από συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο που μοιάζει να έχει κατανοήσει στο έπακρο πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Με μια αισθητική που ερεθίζει το υποσυνείδητο χωρίς να καλουπώνει την αντίληψη του ακροατή σε συγκεκριμένες θέσεις έρχεται και σπέρνει μουσικές που καταφέρνουν την ενοποίηση πολλών εκδοχών από το Black Metal του σήμερα τόσο ηχητικά όσο και σε feeling εκπομπής. Συνάμα το album βρίθει από πληθώρα επιρροών διαφορετικών μουσικών όψεων, αλλά με δομές που ζουν μέσα στο ίδιο συναισθηματικό μοντέλο. Δεν μπορώ να ξέρω πως θα αισθανθεί κάθε ακροατής μετά το τέλος της Μισανθρωπίας, γνωρίζω μόνο πως αυτό το album είναι ικανό να σας θυμίσει γιατί ακούγατε, ακούτε και θα ακούσετε στο μέλλον Black Metal. Με δόξα και τιμή ο καλύτερος δίσκος του 2011.
Για τις τρεις πρώτες παραγράφους θα σε κεράσω ένα καλό κράξιμο όταν σε δω από κοντά. Να σου πω, αυτό υπάρχει σε φυσική μορφή?
καλή χρονιά Red Rum 
Για την κασέτα των This Is Past μπορείτε να επικοινωνήσετε με το:
Και όπως αναφέρει στην παραπάνω συνέντευξη ο ΚΑΝΕΝΑΣ:
…η «Μισανθρωπία» είναι το νέο άλμπουμ και κυκλοφορεί από εμάς τους ίδιους σε εργοστασιακής κοπής κασέτα. Πέρα από την κανονική έκδοση θα υπάρχουν και άλλες δυο, πιο περιορισμένες φυσικά λόγω του ότι τις φτιάξαμε μία προς μία στο χέρι. Για την πρώτη «σκάψαμε» προσεχτικά διάφορα θρησκευτικά βιβλία και παραχώσαμε εκεί την κασέτα. Στη δεύτερη διαλέξαμε να βάλουμε την κασέτα παρέα με ένα παραμορφωμένο από τη φωτιά ξαδερφάκι της μέσα σε κουτιά από παλιές βιντεοκασέτες, όπου με τη βοήθεια της νεκρής φύσης θα αποικοδομηθούν μετά από μερικές εκατοντάδες χρόνια. Οι δύο αυτές συσκευασίες εξωτερικά δείχνουν τελείως οικίες και ακίνδυνες, τόσο που να περνούν απαρατήρητες περισσότερο από ότι η ίδια η κασέτα από μόνη της…
Άντε, με το τσιγγέλι σας τα βγάζουμε παλιοτόμαρα!
[SPOILER]Καλή χρονιά και σε σένα μορφή, γάμησε το κείμενο περισσότερο από κάθε άλλη φορά 8)[/SPOILER]
o πλαντερερ εχει ξαναδειξει με με την πενα του οτι μπορει να γραφει ουσιωδη κειμενα εντασης.Ειναι κριμα ακομα να μην εχει βγαλει κανενα βιβλιο η μηπως εχει?Πραγματικα αυτος ο δισκος ειναι αλλου.
Μην του βάζετε ιδέες! :lol:
Εγώ στον Σατανα διαπίστωσα μια εξόχως παραμορφωμένη αποτύπωση της ήδη παραμορφωμένης οπτικής των -για μένα- τεράστιων SLAGMAUR, οπότε επίκειται ενδελεχής μελέτη.
ChrisP πολύ σωστό αυτό που λες για τους Slagmaur, θα ήθελα να το είχα σκεφτεί.
stabbedfuneral για βιβλίο δεν το έχω ακόμα, γράφω ένα τρία χρόνια. Όλο το διαβάζω και όλο αισθάνομαι ατάλαντος…
Έχω κολλήσει τόσο πολύ με το album που δεν μπορώ ν’ ακούσω αλλο…
Αν αυτό το album μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις, αν τα συναισθήματα που γεννάει μπορούν να γίνουν γραπτός λόγος, τότε αυτό είναι το κείμενο του Plunderer! Συγχαρητήρια!
Η μουσική και η όλη αισθητική (νομίζω πως γενικότερα πρέπει να δούμε τη δουλειά τους σαν ολοκληρωμένο έργο τέχνης) κατατάσουν αυτή την κυκλοφορία σαν μία από τις σημαντικότερες της προηγούμενης χρονιάς.
Από αυτά που άκουσα είναι εξαιρετικοί και πρωτότυποι.
Δεν παίζει να το βγάλουν σε cd;
Ή κάπου που να μπορώ να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ;
απο οτι βλεπω οποιος ενδιαφερετε μπορει να δει εδω της εκδοσεις και να παραγειλει.Προς το παρον νεφιλιμ μονο κασετα και οχι σιντι.Και απο οσο ξερω το αλμπουμ δεν εχει λικαρει ακομα.Αλλα προσωπικη μου αποψη αξιξει να το παραγειλεις και να περιμενεις στο γραμματοκιβωτιο σου να σου ερθειhttp://thisispast.blogspot.com/2011/12/is-now-available-for-sale-5euros-single.html
όντως αξίζει.
5 ευρώ η κανονική και 8 οι ειδικές εκδόσεις.
Με έχει κολλήσει στον τοίχο!!
Oι άνθρωποι είναι μπροστά.
Το κακό είναι ότι δεν έχω πλέον player που να παίζει κασέτα!
Ελπίζω να το σκεφτούν να το βγάλουν σε cd αντίστοιχα “περιποιημένο” αισθητικά όπως συμβαίνει με την κασέτα…
Έχω το ίδιο πρόβλημα με τον αποπάνω.
Οπότε stabbedfuneral αν έχεις επαφή με τη μπάντα, μετάφερέ τους το αν έχεις την καλοσύνη.
Βέβαια υπάρχει και η τολμηρή λύση του να πάρω καινούριο κασετόφωνο με αφορμή αυτό, αλλά πρώτα θέλω να σιγουρευτώ ότι αξίζουν τον κόπο οι μισάνθρωποι φίλοι μας, τουτέστιν ν’ ακούσω λίγο περισσότερο τα εμπίθρια.
Απο οσα ξερω προς το παρον εκδοση σιντι δεν θα υπαρξει ακομα.Τωρα ξερω γω μπορειτε να βρειτε τειπ πλειερ και με 20 ευρω.Σιγουρα βεβαια δεν ειναι λυση για μια κασετα μονο,αλλα επειδη η κασετα και το βινυλιο κανουν πλεον θριαμβευτικο κομ μπακ θα σας ελεγα να το σκεφτειτε.