ok …απλα ακουσε αν θες τα In The Sign Of Evil και Obsessed by Cruelty …τα καλυτερα τους για μενα 
Bump για τους Violent Force που άκουσα χθες-προχθές. Τι γαμάτη μπάντα ρε σεις! Ντάξει οι επιρροές των πατέρων της σκηνής (Kreator/Sodom κυρίως) είναι εμφανείς αλλά όταν γράφουν κομματάρες όπως τα Sign Of Evil και Destructed Life τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για μένα. :D:D
νταααααααααααααξει τι κουβεντα ειπες τωρα, κ ελεγα μονο εγω τους θυμαμαι ! ΔΙΣΚΑΡΑ το Repent, για μενα ειναι το ευρωπαικο ισαξιο των Demolition Hammer (οκ μονο αυτος ο δισκος ομως, τα υπολοιπα Accuser εχουν αλλο στυλ) ! σωστος!
γερμανικο θρας και λυσσα ρε ! Tankard, Protector, Risk, Rumble Militia, Violent Force, Assassin, Deathrow, Darkness, Necronomicon, Living Death, Liar, Vendetta, Paradox, Holy Moses, Grinder, Angel Dust, ο κατλογος με ΓΑΜΑΤΕΣ μπαντες ειναι ατελειωτος!
καλά τα λέει ο αποπάνως. από το πολλ kreator. γενικά nocturnal.
To Repent είναι όντως ωραίο, και στην ίδια φάση είναι και το Taken By the Throat που βγήκε πιο μετά. Από τα παλιότερα τους, το Who Dominates Who είναι από τους δίσκους που δίνουν το “κατιτίς” παραπάνω, εξαιρετικό.
ναι, ωραιο το who dominates who! το taken by thw throat δεν το εχω ακουσει…
στην παραπανω λιστα ξεχασα να αναφερω Exumer kai Iron Angel…
ΠΦφφ, Possessed by fire ο αγαπημενος μου γερμανικος δισκος!!!
Καλα δεν υπαρχει η Γερμανια… Πολλες μπαντες πραγματικα. Vendetta κι αυτοι μπανταρα τωρα που τους ειδα οπως κι ολες οι μπαντες που αναφερεις ανεξαιρετως ειναι πολυ αγαπημενες…
Επισης και τρεις ακομα μπαντες που δεν εχουν πολυ-αναφερθει γενικο στο φλορουμ,
Death in Action , Toxic Shock και Μinotaur!! Tελειοι κι οι τρεις
Πολυ γαματο το Violent Revenge!
Death In Action και Toxic Shock καλουληδες απλα. Minotaur πολυ καλοι! επισης,
ενα απο τα κρυμμενα διαμαντια του γερμανικου power/speed/thrash metal, με 2-3 ντεμο μονο, χωρις κυκλοφοριες, αλλα αν γουσταρεις Helloween, Running Wild, Blind Guardian (ολοι αυτοι στις πολυ πρωιμες φασεις τους ε!), δεν μπορει…θα κανεις τατουαζ τους XANDRIL !! o ηχος ειναι γαμησετα αλλα ντεμο ειναι τι περιμενεις…
2 κομματακια απο το θεικο ντεμο The Vision του 87 :
και αλλο ενα απο ντεμο/προβα του 85 :
8O
Kαλα γουστα ειναι αυτα… Εμενα μ αρεσουν τιγκα
Ξαναμανα ξέθαμα για τους Toxin και το τρομερό EP Aphorisms!! Τα χει όλα: τεχνικά περάσματα, μελωδίες, ακουστικά περάσματα και τη κλασσική γερμανική καφρίλα σε παίξιμο/φωνητικά. Και όλα αυτά δενουν με σκοπό τη πώρωση :respect:
=D>:thumbup:
[SPOILER]
[/SPOILER]
:D:D Ευχαριστώ ρε Παναγιώτη! Και μια διόρθωση για το πόστ σου: το δεύτερο άλμπουμ λέγεται Misantrophy όχι Two Sided Existence (συμφωνα με το metal-archives τουλάχιστον)
ποιος τους θυμαται ? ποιος τους λατρευει ?? 8) σχεδον ολα δισκαρες… ααααντε ισως οχι τοσο το τελευταιο…
Οι αγαπημενοι μου ειναι οι sodom με ελαχιστη διαφορα απο τους kreator η τους destruction. Μετα δε μπορω να σκεφτω κανενα αλλο αρκετα μεγαλο συγκροτημα για να συγκρηθει με αυτους τους 3.
Ξεθάβω για να πώ πόσο ΓΑΜΑΕΙ το Misantrophy των Toxin που εξελίσσονται σε αδυναμίες μου στο Γερμανικό Thrash. Επίσης το Disintegration είναι απερίγραπτο. Στο δικό μου μυαλό, πάρτε μουσικά τους Kreator (περιόδου Coma Of Souls) σε συνδυασμό με Metallica (περιόδου Master Of Puppets/…And Justice For All) και φωνητικά που πράγματι παραπέμπουν σε σημεία και σε Flotsam And Jetsam (περιόδου Doomsday For The Deceiver). Τραγικά υποτιμημένη μπαντάρα (κλικ στο link παραπάνω:wink:)
Για μένα οι καλύτερες στιγμές της αγίας τριάδας απλά δεν αγγίζονται από τις υπόλοιπες μπάντες. Κατά την ταπεινή μου άποψη δεύτερο Pleasure to kill και In the sign of evil δε θα βρει κανείς στο underground της Γερμανίας και, ίσως, ούτε σε ολόκληρο το παγκόσμιο στερέωμα.
Γενικότερα πάντως βλέπω μια τάση, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, να μεγαλοποιούνται μπάντες και δίσκοι οι οποίοι μπορεί να μην είναι εντελώς σκουπίδια, αλλά από την άλλη δεν έχουν ( ή μάλλον είχαν μιας και έχουν περάσει κάμποσα χρονάκια από τότε) να προσφέρουν κάτι καινούριο όντας απλά τίμιο thrash, τυπικό χωρίς πολλές εκπλήξεις και συγκινήσεις. Για περιπτώσεις που θεοποιούνται πραγματικά σκουπίδια δεν το συζητάω καν. Δεν είναι τυχαίο που πολλά από αυτά τα γκρουπ ξεχάστηκαν ή πέρασαν απαρατήρητα ήδη από την εποχή που έβγαζαν τα άλμπουμ τους και δεν τους θυμηθήκε κανείς παρά μόνο πρόσφατα με τη λεγόμενη αναβίωση του thrash. Ναι μεν ο καθένας με τα γούστα και τις προτιμήσεις του, από την άλλη όταν βλέπω λίστες κατέβατες με ό,τι μπάντα υπάρχει και δεν υπάρχει, αρχίζω και γίνομαι λίγο σκεπτικός. Διάβασα το thread από την πρώτη σελίδα και πραγματικά πλην των γνωστών τριών είναι ζητήμα να ξεχωρίζω 5 μπάντες από τις υπόλοιπες που αναφέρθηκαν.
Για λίγο πιο θετικό feedback τώρα, ανάμεσα στα αγαπημένα μου είναι το πρώτο MLP των ASSORTED HEAP - The Experience of Horror (κι όχι τόσο το Mindwaves) καθώς και το φοβερό πρώτο demo των MEGACE - The Sign of the Ape, το οποίο πατάει κάτω ό,τι κι αν έβγαλαν μετά.
κοιτα η αγια τριαδα ειναι “αγια” και “ιερη” και δεν ξερω κ εγω τι αλλο επειδη συνδυασε επιθετικοτητα, πιασαρικα ριφ (εννοωντας οτι σου μενουν και οτι δεν ειναι βαρετα) και πρωτοπορια. οκ, δεν υπηρξε παρθενογενεση, αλλα ηταν το πρωτο κυμα ενος καινουριου παρακλαδιου. οποτε μοιραια οι υπολοιποι απλα ακολουθησαν αυτον τον ηχο. αν εισαι οπαδος του συγκεκριμενου ηχου ομως, μπορεις να γουσταρεις (και γιατι οχι να θεοποιησεις - παντα σε μουσικα πλαισια) μπαντες και δισκους που μπορει να μην ειναι ΤΟΠ αντικειμενικα, εσυ να τα γουσταρεις ομως. πχ μπλακ μεταλ μπορω να ακουσω δισκους μετρημενους στα δαχτυλα γιατι δεν ειμαι οπαδος, και μπορει εγω να μην το κανω με τιποτα, αλλα καταλαβαινω γιατι μπορει να “θεοποιησει” καποιος ενα δισκο των νταρκ φιουνεραλ πχ, οσο ακυρο κ να το θεωρησω εγω. οπως μπορω να καταλαβω για ποιο λογο καποιος ενω γουσταρει την κλασικη περιοδο των ρανινγκ γουαιλντ (ναι, βαριεμαι να αλλαξω τη γλωσσα), να βαριεται οσο δεν παει το ραιβαλρυ πχ. που ενω σιγουρα δεν ειναι πρωτοποριακο, εγω πχ το προσκυναω. ετσι και με το γερμανικο ηχο, για μενα εχει να κανει με το ποσο εισαι “οπαδος” του συγκεκριμενου ηχου. οχι μονο, σιγουρα, αλλα ειναι πολυ σημαντικη παραμετρος.
ΥΓ Ντεθροου ρε μαλακες…
Αν το οπαδός ενός ήχου σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να μου αρέσει οτιδήποτε έχει τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ήχου, τότε μπορώ με ασφάλεια να πω ότι δεν είμαι οπαδός κανενός ήχου. Για μένα υπάρχουν καλές και κακές μπάντες σε όλα τα είδη/στυλ. Το ότι προσκυνώ Pleasure to kill (που είναι δίσκος που διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό που λέμε γερμανικό thrash) δε σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσει ντε και καλά οτιδήποτε θυμίζει Pleasure to kill. Running Wild επίσης προσκυνώ, Lonewolf όμως τους βρίσκω γενικά μέτριους, τους δε Cast Iron εντελώς για τον πούτσο παρόλο που μπορεί να είναι πιο true απ’ ότι οι ίδιοι οι RW στους τελευταίους τους δίσκους.
Anyway, αυτό που θέλω να πω είναι ότι π.χ. στην Αμερική μπορεί να μη βρεις ένα δεύτερο Darkness Descends ή ένα Seven Churches, αλλά θα βρεις δίσκους που αγγίζουν, έστω και λίγο, το μεγαλείο τους. Αυτό στη Γερμανία, για μένα, δεν θα το βρεις, χωρίς, ξαναλέω, να σημαίνει ότι όλα τα υπόλοιπα πλην των τριών να είναι αυτομάτως σκουπίδια ή ανάξια λόγου. Κι όπως λες κι εσύ μπορώ κι εγώ να καταλάβω το κολληματάκι κάποιου με ένα στυλ, αλλά κι αυτό μέχρι ενός σημείου. Το δέχομαι να μου πει κάποιος θεούς τους Protector και τους Necronomicon, παρ’ολο που για μένα δεν είναι, αλλά τώρα να μπλέκουμε στην ίδια κουβέντα Infernal overkill και Toxik Shock, κάπου με κάνει να κουνάω το κεφάλι μου λίγο σε απόγνωση (χωρίς παρεξήγηση στο φίλο που είπε ότι τους γουστάρει πολύ)
οχι “ντε και καλα”, εννοειται, αλλα οταν εισαι οπαδος του “Χ” ηχου, ειναι πιο πιθανο να σου αρεσουν αλμπουμ εκεινου του χωρου, ακριβως επειδη εχουν καποια κοινα χαρακτηριστικα που σου αρεσουν. νταξει αναλογα την μπαντα κιολας, και εγω θα κοιταξω στραβα με υφος “μα καλα ειναι δυνατον?” καποιον που θα μου πει θεους τους Deth in Action πχ…