Μπορει να φαινεται ενα χαζο ερωτημα…
Αλλα πχ μου φαινεται πολυ περιεργο ατομα που ειναι οπαδοι της hard rock να απεχθανονται τη μεταλ.
Και δεν εννοω φυσικα να προσεγγισουμε την classic rock με τη death metal.
Χμμ, τι να σου πω, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι η μέτσαλ είναι η πιο ακραία από τις μετεξελίξεις της ροκ.
Αν και γενικά δεν μου αρέσει να βάζουμε ταμπέλες και ή ερώτηση σου είναι πολύ γενική, η πραγματικότητα είναι πως καθώς απομακρυνόμασταν από τη δεκαετία του '80 οι “μεταλοπατέρες” σε αυτή τη χώρα έκαψαν συστηματικά τις γέφυρες ανάμεσα στο μέταλ και στα υπόλοιπα είδη του ροκ μέσα από την ύλη που επέλεγαν για τα περιοδικά τους και τις εκπομπές τους, μέσα από πύρινα editorials του τύπου “μόνο στο μέταλ παίχτηκε καλή μουσική από το '80 και μετά”, “οι μεταλάδες έχουν ανώτερη μουσική αντίληψη, καμμία κουβέντα με τους άλλους τους άσχετους κλπ.”
Δεν θα επεκταθώ στους λόγους που οι μεταλοπατέρες τα έγρψαν και τα είπαν αυτά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι κατάφεραν να “γκετοποιήσουν” το μέταλ κοινό και να το αποκλείσουν σε μεγάλο βαθμό από πολλά αξιόλογα ακούσματα.
Λογικό είναι πως αυτό είχε ως συνέπεια και μία ανάλογη αντίδραση από την άλλη πλευρά, από τον κόσμο που άκουγε rock-hard rock και βλέποντας αυτό το “καπέλωμα” του metal από τους “μεταλοπατέρες” και την επέλαση της στενομυαλιάς, έχασε όχι απαραίτητα το ενδιαφέρον του για να ακούσει και μέταλ αλλά σίγουρα την εμπιστοσύνη του στα media που κάλυπταν τον χώρο. Έτσι αρκετός κόσμος που ακούει ροκ έχει χάσει αξιόλογα πράγματα που παίχτηκαν στο metal τα τελευταία 10-15 χρόνια.
Καλά καταλαβαίνεις βέβαια ότι αυτό που λες είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος.
Παίζει αυτό που λέω να είναι η μία πλευρά του νομίσματος γιατί έγραψα ένα γρήγορο reply δεν έκατσα να γράψω ολόκληρη ανάλυση πιάνοντας το θέμα από όλες τις πλευρές. Αν θες γράψε και την άλλη πλευρά του νομίσματος, με ενδιαφέρει να δώ τι εννοείς 
Ωραια τοποθετηση απο τον Mule.Εχω μιλησει και εγω με κανα 3-4 μεγαλυτερους για αυτο το θεμα και
πανω κατω ειχαν και αυτη την ιδια αποψη.
Αν και υπαρχουν και αρκετοι που ακουνε hard rock/prog rock η οτιδηποτε αλλο και νομιζουν οτι μονο
εκει παιχτηκε ωραια μουσικη.
Τελος παντων τα κολληματα γενικα δεν ειναι ωραια,οποτε τι ετσι τι αλλιως και οι 2 μεριες εχουν χασει
ωραια πραγματα εξαιτιας τους.
Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ ούτε εγώ να κάτσω να το αναλύσω αλλά στα πολύ γρήγορα/πρόχειρα αυτό εννοώ
Δεν αμφισβητώ αυτά που λες. Σαφώς και ισχύουν. Αλλά είναι πολύ αφελές να πιστεύεις ότι ο μόνος λόγος είναι ότι βγήκαν οι σνομπ μεταλλάδες που αφόρισαν τα άλλα είδη και οι ροκάδες ένιωσαν θιγμένοι και αποφάσισαν να μην ακούσουν Judas Priest.
Καταρχάς ο δεινοσαυρισμός είναι κάτι που απατάνται σε όλες τις δεκαετίες και για όλες τις δεκαετίες. Πχ για τα 70s ή τα 80s. Και δεινοσαυρισμός για να προλάβω δεν είναι να ακούς μόνο τα παλιά, μα να απορρίπτεις τα καινούρια ως φύσει κατώτερα.
Και φυσικά το προφανές. Η αισθητική του μέταλ απείχε παρασάγκας από την αισθητική των ροκάδων, που μετά βίας θα μπορούσαν να ακούσουν Rainbow, πόσο μάλλον πολύ πιο σκληρό. Είναι κάτι που δεν μπορούν να το ακούσουν πάρα πολλοί, όπως και να το κάνουμε. Και λόγω αυτού, πολλοί θα κατηγορίσουν το μέταλ ως θόρυβο/βαβούρα κτλ.
Ε και με βάση αυτά που είπα μπορούμε να φανταστούμε τον μεταλλά ως τον θιγμένο που απαρνιέται έτσι τους Doors και τους Led Zeppelin.
Ε αν συνθέσεις αυτά που είπα εγώ με αυτά που είπες εσύ θα βρεθείς κάπου κοντά στην αλήθεια.
Γενικά πάντως πιστεύω ότι είναι κυρίως καθαρά μουσικό το ζήτημα, και όχι ζήτημα μουσικού ελιτισμού.
Αν και προσωπικά προτιμώ να θεωρώ το ροκ σαν κάτι το πιο ευρύ που περιλαμβάνει και τη ΜΕΤΣΑΛ :evil: 
Συμφωνώ πέρα για πέρα με την ανάλυση του Mule όσο αφορά την “γκετοποίηση” των Μεταλλάδων.
Να θυμίσω πως ως τις αρχές των '80ς, στην Ελλάδα, όταν ακόμα υπήρχε μόνο ένα Ποκ & Ροκ, ακόμα και οι Led Zeppelin αποκαλούνταν “metal” απο τον μουσικό τύπο.
Δε ξέρω ακριβώς που σταμάτησε η ονομασία “μέταλ” να προέρχεται απο τη μουσική την ίδια και που ξεκίνησε να πηγάζει απο τον Τύπο. Ξέρω όμως πως αυτοί οι έντονοι διαχωρισμοί έγιναν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Τότε είχαμε βέβαια και το NWOBHM, το οποίο ήταν εν μέρει η απάντηση στο punk. Και σιγά σιγά ξεπήδησε και το thrash. Οι πιο ακραίες μορφές της ροκ μουσικής θα λεγε κανείς πως χρειάζονταν μια νέα ονομασία.
Όσο αφορά συγκροτήματα όπως τους Judas Priest όμως, που υπήρχαν απο τις αρχές των’ 70ς, δε ξέρω πότε άρχισαν να αποκαλούνται “μέταλ”. Ίσως έπαιξε ρόλο και το όλο ενδυματολογικό πλαίσιο, με τα δερμάτινα κλπ.
Ίσχύει και αυτό που λέει ο Μάνος για τις 2 πλευρές του νομίσματος. Οι πιστοί στη μουσική των '70ς ροκάδες έβλεπαν με καχυποψία πολλά απο τα νέα ρεύματα, με αποτέλεσμα να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους και τη μουσική τους απο αυτά. Έπαιξαν και αυτοί τον ρόλο τους, κυρίως με την τάση τους να μένουν προσκολλημένοι στα παλιά.
Έχει πλάκα πάντως αν κάτσουμε και το σκεφτούμε πως όλα αυτά διακλαδώνονται μεταξύ τους και επηρεάζουν στην ουσία το ένα το άλλο. Σύνορα κλειστά στη μουσική δεν υπάρχουν, μόνο στα μυαλά των οπαδών.
Η όλη διαφοροποίηση αλλα και η συσχέτιση είναι θέμα χρονικό κυρίως .στα προ 80’ς δεν υφίσταται όρος μεταλ…ως πρώτο μεταλ συγκρότημα θεωρούνται οι Black Sabbath …που ξεκινησε το 75’.
Αυτό.
Τέλος.
Aυτος ο ελιτισμος τον οποιο αναφερατε είναι πολυ χαρακτηριστικος ,νομίζω. Θυμαμαι τον εαυτο μου στην εφηβεια (παει γερασα και μιλαω για την εφηβεια), που συνανατρεφομουν αποκλειστικα με μεταλλαδες, που είχαμε συγκεκριμενο μεταλλικο στεκι, που όντως είχαμε αναπτύξει εναν ελιτισμο έναντι στα αλλα ειδη μουσικής. Θυμαμαι ότι εξ ορισμού απέρριπτα αλλα ακουσματα με την αιτιολογία ότι δεν είναι μεταλ. Θυμαμαι σε τοπικες συναυλιες στην πόλη μου, τα οπαδικά συνθήματα υπερ της μεταλ και το πόσο ξεχωριστοι είμαστε έναντι των αλλων μουσικών φυλών. Και βέβαια αυτός ο ελιτισμός προεκυπτε αφενός απο την ρομαντική αυτή ανωριμότητα της ηλικίας, αφετέρου από την επίδραση των διαφόρων μεταλλοπατέρων.
Οι μεταλλοπατέρες. Αλλά και οι “κλασικοροκ- πατέρες”. Η επιρροή του Τύπου γενικά.
Η τάση να ομαδοποιούνται οι έφηβοι, προκειμένου να έχουν μια ταυτότητα (την ίδια τάση φυσικά την ακολουθεί πολύς κόσμος και στην ενήλικη ζωή του). Η θέληση να “ανήκουν” κάπου.
Ο παράγοντας επιρροή των φίλων, της παρέας κλπ (ειδικά σε νεαρότερες ηλικίες η μίμηση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο).
Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους στην οχύρωση του άλλου μέσα σε συγκεκριμένα μουσικά όρια και στην άρνηση του να αποδεχτεί το διαφορετικό. Μια τάση που έχω την αίσθηση οτι ήταν πιο έντονη παλιά (ή θέλω να ελπίζω)…
Τη δεκαετία του '80 υπήρχαν οι μεταλλάδες, οι θρασάδες, οι ροκάδες, οι γότθοι, οι πανκς, κλπ… Και όχι απλά άκουγαν τη συγκεκριμένη μουσική, το έδειχναν κιόλας ενδυματολογικά, στο στυλ κλπ. Και όλοι έβλεπαν με καχυποψία οι μεν τους δε…
Συμφωνώ πως το ροκ είναι κάτι πιό ευρύ που περιλαμβάνει και το metal, αλλά για μένα το θέμα της “γκετοποίησης” δεν είναι καθαρα μουσικό, έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τάσεις που διαμορφώθηκαν από αυτούς που έιχαν δημόσιο λόγο σχετικά με την μουσική στην Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια και με την -ως ένα βαθμό- κατανοητή- ανάγκη των εφήβων για ομαδοποίηση που έχει αναφερθέί από αρκετούς χρήστες.
Όταν αναφερόμουν σε ροκάδες που αποστασιοποιήθηκαν από το metal και τις εξελίξεις σε αυτό δεν αναφερόμουν σε κόσμο που να μην μπορεί να ακούσει Rainbow και να έχει επιχειρήματα περί θορύβου -βαβούρας κλπ. Αυτό είναι πιθανό να συνέβαινε μεε κάποιους που ακούν μουσική στα όρια μεταξύ ποπ/ροκ.
Εγώ αναφερόμουν σε ανθρώπους που μεγάλωσαν με Zeppelin, Purple, Τull, Skynyrd, ZZ Top και Rory και ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να ακούσουν π.χ. Dream Theater ή Pantera γιατί έβλεπαν τα metal έντυπα/εκπομπές να έχουν γυρίσει για τα καλά την πλάτη στην μουσική με την οποία μεγάλωσαν και νέες διαχωριστικές γραμμές να χαράσσονται. Tην δεκαετία του '80 έβλεπε κανείς τους Deep Purple εξώφυλλο στο Metal Hammer (και στον προκάτοχο του, το περιοδικό Ηeavy Metal). Σήμερα ακόμα και οι κυκλοφορίες της συγκεκριμένης μπάντας αναφέρονται στα ψιλά και αν… (φωτεινή εξαίρεση η στήλη του Κισατζεκιάν).
Λόγω ηλικίας και ακουσμάτων γνωρίζω πολύ κόσμο που έιναι σε τέτοια φάση.
Την εποχή που υπήρχε μόνο το “Ποπ & Ροκ” που έιχε μέσα από metal μέχρι pop one hit wonders, μπορούσες να δείς κλασικοροκάδες να υποστηρίζουν π.χ. το Powerslave που έιχε δεχτεί κακή κριτική από κάποιον συντάκτη που δεν γούσταρε γενικά rock και μπορεί να ήταν τόσο ανίδεος που να θεωρεί τους Zeppelin metal (αλλα΄παρ’ 'ολα αυτά είχε κανέι κριτική στον συγκεκριμένο δίσκο! #-o).
Αργότερα όμως, με την κυκλοφορία εξειδικευμένων metal εντύπων άρχισε η “γκετοποίηση”, οι διαχωρισμοί, η χρήση του όρου “True” που επιζεί μέχρι σήμερα και χρησιμοποιείται και εδώ στο φόρουμ (ευτυχώς συνήθως για πλάκα :p)
Το '69 για την ακρίβεια.
Πάντως κατά την άποψή μου, σήμερα κάθε άλλο παρά υπάρχει γκεττοποίηση του μεταλ. Και δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς. ¶σχετο αν υπάρχουν ακόμα κατάλοιπα.
:-k
Εννοείς πως δεν υπάρχει γκετοποίηση σε ότι αφορά στο εύρος των ακουσμάτων των ίδιων των μεταλάδων ή στην αποδοχή του μεταλ (έστω κάποιων μεγάλων συγκροτημάτων) από ευρύτερο κοινό;
Θα συμφωνήσω,παλιά όμως τα πράματα ήταν δύσκολα.
Σιγουρα δεν υπαρχει πια η γκετοποιηση στο ευρος των ακουσματων των μεταλλάδων… και αυτό γιατί η ιδια η μεταλ έκανε ανοίγματα προς άλλα είδη μουσικής τα τελευταία χρόνια (δείγμα ασυνείδητης προσπάθειας για επιβίωση και απογκετοποιηση???) με συνέπεια παρα το αρχικό κράξιμο να συμπαρασύρει και ακροατές στο ανοιγμα αυτό. Κάποιοι γραφικοί βέβαια παραμένουν στον κόσμο τους - οι true που λέμε.Τωρα κατα πόσο αυτή η απογκετοποίηση έχει πετύχει είναι αλλο θεμα ,καθώς ακόμη οι υπόλοιπες μουσικές φυλες παραμένουν ύποπτες απέναντι στη μεταλ.
συμφωνω με πολλα πραγματα που ειπωθηκαν σε αυτο το θρεντ,αλλα γενικα δεν νομιζω οτι χρειαζεται να καταλαβουμε τι ακριβως γιατι ετσι…πως να το πω…χανεται η μαγεια,you lose the point,καταλαβαινετε?ακουστε τη μουσικη που σας αρεσει χωρις,ας πουμε να ψαχνετε τα παντα γυρω απο αυτο γιατι στο τελος θα καταληξουμε να μην ακουμε καποια πραγματα επειδη δεν μας το επιτρεπει η θεωρια που εχουμε φτιαξει στο μυαλο μας.εγω ενα εχω να πω…
Oτι ακριβως η Blues με την Rock…
rock/metal εννιαια μουσικη στη συνειδηση μου.
Δεν νοειται μεταλλας που να μην ακουει-σεβεται την ροκ, αλλα ουτε και ροκας που να σνομπαρει την μεταλ…