Ποικιλομορφία έχουν όλοι οι δίσκοι των ΤΙΑΜΑΤ (εκτός ίσως από το Σκελετρον και το ντεμπούτο), αλλά έτσι κι αλλιώς η ποικιλομορφία από μόνη της ούτε πλεονέκτημα είναι, ούτε μειονέκτημα.
Για ροή ούτε καν, 62 λεπτά παραείναι πολλά για τέτοιας λογικής δίσκο.
Οι Αμανέδες έχουν μέσα ορισμένα πολύ καλά τραγούδια (τα λιγότερο χέβι), αλλά και κομμάτια τόσο τυπικού γκοθ μεταλ (“Equinox…”, “Via Dolorosa”) που είναι ν’ απορείς πώς βρήκαν χώρο μέσα στη δισκογραφία της μπάντας.
Και βέβαια παραγωγή τσίτα για να πιάσουμε το γοτθομεταλλικό κοινό της Γερμανίας που ήταν (και είναι) και ο κύριος στόχος της Nuclear Blast. Ευτυχώς η συνεργασία κράτησε μόνο για έναν δίσκο και ησυχάσαμε γρήγορα.
Θα συμφωνήσω στα της παραγωγής, αλλά γενικώς θεωρώ ότι όπως και το Prey, το Amanethes έχει υποτιμηθεί, ενώ είναι ένα πολύ καλό “τυπικό” άλμπουμ tiamat. Τώρα αν το “τυπικό” συνεπάγεται με μέτριο, αυτό εξαρτάται από τα γούστα του καθενός.
Το καινούριο μια χαρά ακούγεται, αλλά εν αρχής δεν προκαλεί εντύπωση. Κάτι που έγινε και με το (ίσως πιο αδύναμο άλμπουμ τους) Judas Christ.
στα 00’ς γενικά κάπως έτσι:
Prey>Amanethes>Judas Christ>Scarred People
Το Skeleton Skeletron είναι tiamat των 90’ς, οπότε ανήκει σε μια σειρά δίσκων με προοδευτικό πειραματισμό που απογειώθηκε στο Deeper Kind… οπότε κρίνεται διαφορετικά.
Για μένα τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά, και βασίζομαι στο πόσο θα με κρατήσει ο δίσκος, πόσες φορές θα τον ξανα-αναζητήσω, στο τι τραγούδια έχει στην τελική. Ε, και το ‘‘Amanethes’’ και το ‘‘Prey’’ και το ‘‘Judas Christ’’, ανεξαρτήτως ύφους/αντίληψης, το καθένα έχει από κάμποσα κλασικά κομμάτια μέσα. Το καινούριο χωλαίνει σε αυτό, με το ζόρι ψάχνω τέτοια τραγούδια. Και χωλαίνει στο ότι δεν προχωράει τον ήχο τους καθόλου παραπέρα, ακόμαι και το ‘‘Amanethes’’ είχε τις εκπλήξεις του σε αυτόν τον τομέα -για τα άλλα δε συζητάω καν.
Το τελευταίο άλμπουμ που προχώρησε τον ήχο τον ΤΙΑΜΑΤ είναι το “Deeper Kind…” και τα κλασικά κομμάτια τους έχουν σταματήσει κάπου στο [I]“Brighter Than The Sun”. [/I]Για τα επόμενα, μπορούν να ειπωθούν 100 διαφορετικές γνώμες, πράγμα που εξ’ ορισμού τα κάνει μη κλασικά.
Μικρές εκπλήξεις είχαν όλα τους, το “Judas…” έπαιξε με ηχητικά τερτίπια ([I]“Angel Holograms”[/I]), το “Prey” εμβάθυνε κάπως στους FIELDS OF THE NEPHILIM, οι “Amanethes” έβαλαν γκάζια και το τωρινό (εξαιρώντας τα 2 SoM) είναι πιο alternative pop από ποτέ -και νομίζω ότι εδώ μάλλον βρίσκεται και αιτία των αντιδράσεων.
Το θέμα με το “Scarred…” είναι ότι σε αντίθεση με τον σφιγμένο (σε μεγάλο μέρος του) προκάτοχο, είναι εντελώς cool δίσκος. Και το coolness, υπήρξε ανέκαθεν χαρακτηριστικό της μπάντας, δε γίνεται να τραγουδάς για τα ναρκωτικά με τέτοιο τρόπο όπως στο [I]“Alteration x10”[/I] και να μην είσαι cool.
Επομένως εγώ προτιμώ τους ΤΙΑΜΑΤ cool και να παίζουν “The Sun Also Rises” παρά τσιτωμένους και να λένε για κάτι “Raining Dead Angels”, κομμάτι που θα άρμοζε σε τρίτης κατηγορίας μέταλ μπάντα η οποία θέλει να κάνει άνοιγμα στο γοτθικό κοινό.
Τώρα, περί γούστου και πόσο θα μας κρατήσει ο δίσκος, προφανώς δεν θα σου αλλάξω την άποψη και ούτε το έχω σκοπό, απλά αναφέρω τα παραπάνω για να βάλω 2-3 πιο αντικειμενικά πράγματα, πάντα από τη δική οπτική πάνω στην πορεία των ΤΙΑΜΑΤ όπως την παρακολουθώ εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.
Ρε ChrisP, κολλάς στο επιμεταλλωμένο ‘‘Amanethes’’ και στα πιο cool 00’s albums λες και αυτό είναι που διαχωρίζει το καλό/κακό album. Γιατί για κάθε ‘‘Raining dead angels’’ που λες εγώ μπορώ να σου πω 3-4 κομμάτια του ‘‘Scarred’’ που είναι αναμάσημα Sisters of Mercy και ούτε για b-side του ‘‘Skeleton skeletron’’ δεν κάνουν. Ή αναμάσημα Tiamat του ‘‘Judas Christ’’ που βρήκα τουλάχιστον σε 2-3 κομμάτια (σε σημείο υπερβολής, όμως).
Και, get over it, δε γούσταρε κανένας μεταλλάς το ‘‘Amanethes’’ επειδή ήταν metal. Δε νομίζω να ασχολήθηκαν καν. Το γούσταραν όσοι παρακολουθούσαν τους Tiamat και γούσταραν αλλαγές στον ήχο τους από album σε album. Και στα ‘‘Summertime is gone’’, ‘‘Via Dolorosa’’, ‘‘Will the come?’’, ‘‘Circles’’ κλπ. δεν ακούω ‘‘metal κομμάτια των Tiamat’’, αλλά κομμάτια Tiamat τέλος. Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, αυτήν τη μανία με το metal του ‘‘Amanethes’’.
Όσο αφορά τα ‘‘κλασικά κομμάτια’’, Ο.Κ., υπάρχει και η παράμετρος του χρόνου, αλλά με κάτι ‘‘Cain’’, ‘‘Divided’’ κ.ά. (ακόμα και κομμάτια από το ‘‘Amanethes’’) μπορεί να γίνει κουβέντα νομίζω.
Όσον αφορά τον ήχο πιστεύω ότι το τέλος που λες βρίσκεται στο ‘‘Skeleton skeletron’’, και όχι το ‘‘A deeper kind of slumber’’, αλλά ακόμα και στα επόμενα 3 albums το στοιχείο της έκπληξης δεν ήταν μόνο ‘‘τραγούδια που ξεχώριζαν’’, αλλά συνολικά η οπτική πάνω στο πώς συνθέτουν (δηλαδή το πιο σκοτεινό ‘‘Amanethes’’, τα πλήκτρα-γυναικεία φωνητικά-gothi-ιές του ‘‘Prey’’, τα πιο rock/70s riffs του ‘‘Judas Christ’’ κλπ.). Στο ‘‘The scarred people’’ αυτό λείπει. Είναι ένα (φτωχό) mix από όλα τα παραπάνω.
Χμου, ξεθαψα Amanethes και ενταξει, ειναι ο μονος δισκος των Tiamat που πραγματικα δεν μου λεει πολλα πραγματα, πολυ ξερος ηχος για τα δεδομενα τους, οπως και με χαλα λιγο στις φασεις που παει να τραγουδησει κατι που δεν το εχει πλεον αναφορικα με τα πιο early 90’s σημεια. Ο ανθρωπος εχει μεγαλωσει, εχει γκοθεψει, εβγαλε τις αναλογες δισκαρες και ειναι λογικο να μη μπορει πλεον να πιασει αυτο τον αουγκαλισμο.
Εγώ λέω ότι μιάς και κάνανε το βήμα με την επιτυχημένη διασκευή σε Σπρίνγκστην, ήρθε η ώρα να κάνουν μια πραγματικά δυνατή διασκευή σε SIMON & GARFUNKEL.
To [I]“Sound Of Silence”[/I] είναι χιλιοπαιγμένο, οπότε πάμε σε κάτι από [I]“Bleeker Street”[/I], [I]“Parsley, Sage, Rosemary & Thyme/Canticle”[/I], ίσως ακόμα και [I]“Dangling Conversation”[/I] ή [I]“El Condor Pasa”[/I].
Δεν με ενοχλεί που δεν παίζουν κάτι καινούργιο, αλλά έχουν την ποιότητα σαν μπάντα να βγάλουν πολύ καλύτερα τραγούδια. Ουσιαστικά για μένα μόνο το love terrorists με κράτησε ώστε να πατήσω το repeat, ενώ υπάρχουν κάποια κομμάτια όπως το Messiinian letter που δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης.
ασε που το έχουν διασκευάσει μέχρι και στο μάπετ: