Πάντως, επειδή απ’ ότι κατάλαβα το θρεντ περιορίζεται σε δίσκους κτλ. που περιμέναμε να βγουν και φάγαμε ξενέρα, και όχι που τους ακούσαμε αρκετά αφότου είχαν βγει (αν κάνω λάθος ας ξεκαθαρίσει την κατάσταση ο θρεντστάρτερ), εμένα ευτυχώς μου έρχονται ελάχιστες περιπτώσεις στο μυαλό. Και όλες λίγο-πολύ αρκετά προφανείς βέβαια.
Το St. Anger ήταν η πιο χαρακτηριστική, αφού το περίμενε για μήνες (και πήγε να το τσιμπήσει την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του) ο 18χρονος τότε Γράκχος που ήταν ακόμα πολύ ζεστός για Metallicats και όχι ο σχεδόν 30χρονος σημερινός Γράκχος που αν μάθει ότι βγάζουν καινούριο οι Metallica θα σκάσει ένα χαμόγελο κάπου μεταξύ ειρωνείας και αδιαφορίας και θα πάει ν’ ακούσει το επόμενο σουηδικό demo του 1983…
Άλλη τέτοια περίπτωση οι Maiden βέβαια - Dance of Death. Και πάλι καμία σχέση με το σήμερα που το χουμε καταλάβει το πράγμα και απλά συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς να δίνουμε σημασία στο ποιοί πάλαι ποτέ ή τους λες ακόμα και πρώην (αν και κανείς αλήτης δεν έχει ενημερώσει σχετικά ούτε τους ίδιους, ούτε τους βλαμμένους φανμπόηδες τους) βγάζουν δίσκο. Τότε, ήταν μόλις τρία χρόνια μετά το Brave New World, υπήρχε η “δέουσα” αποθέωση στο Χάμμερ από Χάκο (btw, γειά σου Χάκο, τι κάνεις όλα καλά, πάντα καλά φίλος :bye:), ε και στην τελική μιλάμε ΓΙΑ ΜΕΗΝΤΕΝ ΔΙΑΟΛΕ, οπότε τρίβαμε τα χέρια μας και πλέναμε κώλους ενόψει του αναμενόμενου “γλεντιού”… αμ δε.
Την επόμενη χρονιά είχαμε το BE των Pain of Salvation :!: Η ψευτοprogressive σαπίλα δεν είχε αποδομηθεί ακόμα εσωτερικά/διανοητικά/πνευματικά/whatevs (give us a break), άρα μέσα, και PoS και τα μυαλά στα κάγκελα και REMEDY LANE ΡΕ ΜΟΥΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, άσε που η προσδοκία τότε ήταν για το magnum opus ρε παιδί μου, για το δίσκο της χιλιετίας, τον προοδευτικό/ρηξικέλευθο Νέο Ακρογωνιαίο Λίθο της Μουσικής που θα σημάδευε είκοσι γενιές, και κάπως έτσι η αγωνία για το πότε επιτέλους θα βγει το γαμήδι είχε φτάσει στο απροχώρητο… Πάντως τώρα που το σκέφτομαι ήταν θετική εξέλιξη η κυκλοφορία και τα παρεπόμενα της κυκλοφορίας αυτής της τρανής μούφας: ήταν το πρώτο βήμα για να απομυθοποιήσουμε κάποια στιγμή - επιτέλους - κάποιους δήθεν και πουθενάδες. Ουδέν κακό αμιγές καλού λέμενς.
Και, υποθέτω ότι έχει θέση εδώ και ο Νοστράδαμος. Απλά να με συμπαθάτε αλλά σ’ αυτή την παράγραφο δε θα έχει τρολάρισμα και κράξιμο, γιατί εντάξει, είπαμε, δε θα επιτεθούμε και στας Ιεράς Αγελάδας μας, ξηγηθήκαμε; Βέβαια, η ξενέρα, ξενέρα. Μην κρυβόμαστε.