To thread της απόλυτης ξενέρας (πως και γιατί)

Διάφορα
#1

Πρόσφατα είχα μια κουβέντα με φίλο για τις μεγάλες κινηματογραφικές απογοητεύσεις που έχουμε φάει γενικά. Τις τελευταίες μέρες, λίγο στο thread του Lost λίγο σε αυτό των Metallica για το St. Anger, βλέπω ότι μερικές ξενέρες που έχουμε φάει δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ :stuck_out_tongue:

Αυτό λοιπόν είναι το thead τους. Οι μεγάλες απογοητεύσεις από αγαπημένους καλλιτέχνες. Είτε από μουσική, είτε κινηματογράφο, είτε tv, είτε κάποιο βιβλίο αγαπημένου συγγραφέα. Πείτε τον πόνο σας. Ποιο άλμπουμ περιμένατε πως και πως και όταν βγήκε η απογοήτευση ήταν τέτοια που δεν ξανακούσατε μουσική για κανένα 3μηνο.
Για ποια ταινία σημειώνατε τις μέρες στο ημερολόγιο μέχρι να βγει και μετά την προβολή ρίξατε μαύρο στην κινηματογραφική αίθουσα για κανένα χρόνο. Ποια τηλεοπτική σειρά ξεκινήσατε με ενθουσιασμό και στο τέλος δεν είχατε την δύναμη να ανοίξετε το torent για να κατέβει το επόμενο επεισόδιο;

Εδώ βάζουμε μόνο έργα που όλοι περιμέναμε με τεράστιο ενθουσιασμό και το αποτέλεσμα ήταν το απόλυτο ξενέρωμα. Μην αρχίζει να γράφει κανείς “χάλια το st.anger αλλά οκ ποτέ δεν ήμουν και μεγάλος φαν των Metallica”. Μόνο ξενερωμένοι fanboy-δες εδώ μέσα που οι πληγές τους είναι ακόμα ανοιχτές και αγιάτρευτες χρόνια μετά το πρώτο σοκ :stuck_out_tongue:

#2

αναφερω το nostradamus των judas priest
μια ακροαση και ηταν αρκετη για μεγαλη ξενερα:)

επισης ακομα κλαιω τα λεφτα για το sweeney todd

#3

Pink bubbles go ape τώρα που το θυμάμαι…μην πει κανεις για το Chameleon, εμενα μου αρεσει…

#4

πφφ… τι είναι αυτά μωρέ; Μιλάμε για απογοητεύσεις που έδωσαν πόνο, ανοιχτές πληγές που δεν έχουν κλείσει ποτέ. :stuck_out_tongue:

Στα μουσικά νομίζω η μεγαλύτερη (αλλά και η πρώτη) απογοήτευση μου ήταν ο One Second από Paradise Lost. Είχα γίνει φαν τους μόλις ένα χρόνο πριν με το Draconian Times που όταν το αγόρασα το άκουγα συνεχώς. Δεν έφευγε από το stereo με την καμιά. Έτσι και αλλιώς δεν είχα και τόσα πολλά cd τότε βέβαια. Αν θυμάμαι καλά μάλιστα είχα πάρει από φίλο και σε κασέτα το Icon που επίσης το είχα λιώσει στο walkman λίγες βδομάδες μετά.

Το one second το αγόρασα με το που ήρθε στο metal δισκάδικο της πόλης (με κανένα μήνα καθυστέρηση δηλαδή πάω κάτω) στην digipack έκδοση μάλιστα με τα χρυσά γράμματα. Χώνω κατευθείαν και… nothing. Από τα ηχεία ακουγόταν ένα πληκτράδικο τίποτα. Προσπαθούσα να βρω τις κιθάρες και δεν μπορούσα. Η φωνή υπερβολικά καθαρή, δεν αναγνώριζα με τίποτα τους Paradise Lost. Σαν να είχε χάσει ο Άρης από τον Πάοκ στο μπασκετ με 30 πόντους διαφορά ένιωθα.

Το άκουγα για 2-3 μέρες σερί. Σχεδόν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό είναι καλό άλμπουμ. Το άφησα για χρόνια στο ράφι. Σήμερα αν και δεν μου φαίνεται τόσο τραγικό δεν το βάζω σχεδόν καθόλου να παίξει. Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ που το επόμενο τους δεν το αγόρασα ποτέ (όλα αυτά σε μια περίοδο που πάντα αγόραζα cd τόσο αγαπημένων συγκροτημάτων) και το άκουσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του (λίγο πριν βγει το believe in noting βασικά).

#5

ο Threadstarter άρχισε με δισκαρα. καλά πάει το θέμα.χαχαχα

#6

:lol:

Ε βασικά είναι μερικά άλμπουμ (αλλά και ταινίες) που τις βλέπεις στην λάθος εποχή. Σήμερα αν το one second το άκουγα για πρώτη φορά μάλλον θα μου φαινόταν καλό άλμπουμ. Για τότε ήταν άστα να πάνε.

Είπαμε… πληγές που δεν κλείνουν ποτέ :stuck_out_tongue:

#7

ε κι εσυ ποσους 40αρηδες να χουμε που περιμεναν το Chameleon :stuck_out_tongue:

#8

αυτο το θυμαμαι. super 33, πυργος, αμπαλαεα

Επι του θεματος ειχε γυρισει καποτε ο παλιος τραγουδιστης στην αγαπημενη μου μπαντα, ω λεω ωραια φαση και ο αλλος καλος ηταν αλλα ο παλιος γαμουσε, ιδιαιτερη χροια.
Τους ειδα και λαιβ, ε ενταξει την πρωτη φορα ηταν καλυτεροι
αλλα ισως ηταν επειδη ηταν η πρωτη φορα.
Το τελευταιο τους αλμπουμ ηταν καλο, παλι οχι οπως τα προηγουμενα αλλα καλο. Ειχαν βγει κατι καινουργια κομματια στο συσιφωνι απο λαιβ καλα ακουγοντουσαν αν και λιγο αναμασημενα. Κατι ακουγωταν για πειραματισμους στο νεο δισκο(μετα απο 6-7 χρονια), οκ καλη φαση λεω.
Ο τιτλος ακουγωταν καλος, οι τιτλοι των τραγουδιων οχι.
Δυστηχως μετα βγηκε ο δισκος, εβρεχε μπινελικι και απογοητευση απο παντου και δικαιως βεβαια αν και πολλα ηταν για λαθος λογους. Τον κατεβασα με το σκεπτικο να τον αγορασω μετα(ευτηχως αυτο δεν εγινε) και τον εσβησα δυο φορες, κριμα ο χωρος του δισκου. Τα πειραματα ηταν καθυστερημενα δυο δεκαετιες και τα τραγουδια στο κανονικο στυλ τους ακομα χειροτερα αφου ηταν τελειως βαρετα. Εξαλλου τα τραγουδια που ελεγαν κατι και δεν ηταν ασκησεις γελιου τα ειχε γραψει ο καινουργιος κιθαριστας και οχι ο κανονικος που ηταν ο καλυτερος στο ειδος. Αφου μετα απο τεσσερα χρονια ακομα σχολιαζουμε το δισκο καμμια φορα με φιλους οταν θελουμε να γελασουμε.
Απο οτι φαινεται η μπαντα ξοφλησε(και αυτο πονεσε), δε βαριεσαι τουλαχιστον προλαβαν να βγαλουν εξι γαματους δισκους.
Ουφ το θυμηθηκα και ξενερωσα τωρα

Βεβαια θα μου πεις οταν ο αλλος σβηνει τατουαζ με αναποδους σταυρους γιατι πειραζουν τη γκομενα του μαλλαν επρεπε να την καταλαβεις τη δουλεια.

#9

Και ο έβδομος καλός ήταν, κατά τ’ άλλα συμφωνώ απόλυτα.

Να πω ότι ήταν σημαντική ξενέρα το περσινό MAYHEM γιατί ήταν ο πρώτος δίσκος τους που δε μου είπε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ και μιλάμε για μπάντα που απολάμβανα να ακούω εξίσου ότιδήποτε είχε κάνει μέχρι σήμερα, είτε στα κατσαρόλια του “Deathcrush” (funcore όπως το χαρακτήριζε ο Vikernes) είτε στις ακροβασίες του “Grand Declaration”, είτε με Euro είτε με Blasphemer, είτε με Dead είτε με Attila είτε με Maniac.

Απλά η ξενέρα δεν ήταν τόσο μεγάλη γιατί με είχαν προϊδεάσει κατάλληλα σε ένα απαράδεκτο live που τους είδα στην Ολλανδία το φθινόπωρο του '14.

#10

Να πω και μια κινηματογραφική πριν γυρίσω και πάλι στις μουσικές.

Το Batman Forever ήταν μακράν η μεγαλύτερη σφαλιάρα που έφαγα στον κινηματογράφο. Γενικά ο Σουμάχερ εκείνη την περίοδο άφησε πολλές ανοιχτές πληγές στους φαν του ήρωα. Το Batman του 1989 ήταν η πρώτη ταινία που είδα σε σκοτεινή αίθουσα και η μετάβαση μου από την cult σειρά με τον Adam West.

στο gothic σύμπαν του Tim Burton με τον Keaton.

1024×576

Αν και διάβαζα πολλά κομικ όλα ήταν από Marvel, τον Batman τον έμαθα στην tv και όχι στα κομικ. Όπως και να 'χει… σοκ και δέος για έναν δεκάχρονο χωμένο στα κοκιμ η εμπειρία της ταινίας, σοκ που μεγάλωσε ακόμα περισσότερο με την τελειότητα του δεύτερου μέρους Batman Returns του 1992. To Forever του 1995 ήταν μακράν η πιο πολυαναμενόμενη ταινία ever. Ζούσα και ανέπνευσα στους ρυθμούς του Batman.

Η πρώτη μικρή ξενέρα ήρθε με τον ξανθό Batman. Μα ξανθός ο Batman??? Αλλά δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αρκετή για να κόψει την φόρα. Τα αποτελέσματα γνωστά. Δεν ξέρω ούτε έναν που να του άρεσε αυτό το πράγμα. Εγώ βγήκα από τον κινηματογράφο έτοιμος να βάλω τα κλάματα ένα πράγμα. Από τότε άρχισαν να προσέχω ποιος είναι ο σκηνοθέτης της κάθε ταινίας. Μέχρι τότε τα ονόματα που ήταν σε σενάριο-σκηνοθεσία-παραγωγή για μένα δεν είχαν διαφορά. Μου έφτανε που είδα Tim Burton σε παραγωγή αρά δική του ταινία. Αμ δε. Γαμώ τον Σουμάχερ μου μέσα. Εννοείται το Batman and Robin δεν πήγα ποτέ να το δω σινεμά (το μοναδικό Batman που δεν είδα σε κινηματογράφο, την είδα 1-2 χρόνια αφού βγήκε σε VHS, άνετα η χειρότερη ταινία που έχω δει μέχρι σήμερα).

Τουλάχιστον έμαθα πόσο σημαντικός είναι ο σκηνοθέτης για μια ταινία. Κάτι είναι και αυτό.

#11

Gamma Ray - Land of the Free 2

Ο δίσκος είναι επαρκής, όμως, όταν σε λένε Kai Hansen, δεν έχεις ανάγκη από τέτοιες κινήσεις για να κερδίσεις ξανά το ενδιαφέρον του κόσμου. Άσε που το Majestic γαμούσε κι έδερνε. Ήταν σκοτεινό λέει για Gamma Ray και άλλα τέτοια όμορφα…

#12

Για να σιγουρευτώ λίγο: Ninpo και ChrisP μιλάνε για Morbid Angel, έτσι δεν είναι;

#13

ναι για τους too extreme! τυπους

#14

Το Host…δεν το αγόρασα καν όταν βγήκε, έβαλα την τότε κοπέλα μου και το πήρε(τι γύφτος θέε μου) η αλήθεια είναι όμως ότι μετά από δυο χρόνια το ξεπέρασα και ακόμα και τώρα μπορώ να το ακούσω ευχάριστα!
Το The World Needs A Hero και όχι το Risk(πολύ προφανές-αν και ακόμα δεν μπορώ να το ακούσω) γιατί και καλά ήταν η επιστροφή στο μεταλ, απαράδεκτα ανέμπνευστος δίσκος, σπάνια με απασχολεί.
Rotting Christ το τελευταίο τους, μεγάλη απογοήτευση δεν μπορώ να το ακούσω με τίποτα όπως και το τελευταίο Morbid Angel…ήθελα να ξερα τι σκεφτόντουσαν!

#15

Πάντως, επειδή απ’ ότι κατάλαβα το θρεντ περιορίζεται σε δίσκους κτλ. που περιμέναμε να βγουν και φάγαμε ξενέρα, και όχι που τους ακούσαμε αρκετά αφότου είχαν βγει (αν κάνω λάθος ας ξεκαθαρίσει την κατάσταση ο θρεντστάρτερ), εμένα ευτυχώς μου έρχονται ελάχιστες περιπτώσεις στο μυαλό. Και όλες λίγο-πολύ αρκετά προφανείς βέβαια.

Το St. Anger ήταν η πιο χαρακτηριστική, αφού το περίμενε για μήνες (και πήγε να το τσιμπήσει την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του) ο 18χρονος τότε Γράκχος που ήταν ακόμα πολύ ζεστός για Metallicats και όχι ο σχεδόν 30χρονος σημερινός Γράκχος που αν μάθει ότι βγάζουν καινούριο οι Metallica θα σκάσει ένα χαμόγελο κάπου μεταξύ ειρωνείας και αδιαφορίας και θα πάει ν’ ακούσει το επόμενο σουηδικό demo του 1983…

Άλλη τέτοια περίπτωση οι Maiden βέβαια - Dance of Death. Και πάλι καμία σχέση με το σήμερα που το χουμε καταλάβει το πράγμα και απλά συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς να δίνουμε σημασία στο ποιοί πάλαι ποτέ ή τους λες ακόμα και πρώην (αν και κανείς αλήτης δεν έχει ενημερώσει σχετικά ούτε τους ίδιους, ούτε τους βλαμμένους φανμπόηδες τους) βγάζουν δίσκο. Τότε, ήταν μόλις τρία χρόνια μετά το Brave New World, υπήρχε η “δέουσα” αποθέωση στο Χάμμερ από Χάκο (btw, γειά σου Χάκο, τι κάνεις όλα καλά, πάντα καλά φίλος :bye:), ε και στην τελική μιλάμε ΓΙΑ ΜΕΗΝΤΕΝ ΔΙΑΟΛΕ, οπότε τρίβαμε τα χέρια μας και πλέναμε κώλους ενόψει του αναμενόμενου “γλεντιού”… αμ δε.

Την επόμενη χρονιά είχαμε το BE των Pain of Salvation :!: Η ψευτοprogressive σαπίλα δεν είχε αποδομηθεί ακόμα εσωτερικά/διανοητικά/πνευματικά/whatevs (give us a break), άρα μέσα, και PoS και τα μυαλά στα κάγκελα και REMEDY LANE ΡΕ ΜΟΥΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, άσε που η προσδοκία τότε ήταν για το magnum opus ρε παιδί μου, για το δίσκο της χιλιετίας, τον προοδευτικό/ρηξικέλευθο Νέο Ακρογωνιαίο Λίθο της Μουσικής που θα σημάδευε είκοσι γενιές, και κάπως έτσι η αγωνία για το πότε επιτέλους θα βγει το γαμήδι είχε φτάσει στο απροχώρητο… Πάντως τώρα που το σκέφτομαι ήταν θετική εξέλιξη η κυκλοφορία και τα παρεπόμενα της κυκλοφορίας αυτής της τρανής μούφας: ήταν το πρώτο βήμα για να απομυθοποιήσουμε κάποια στιγμή - επιτέλους - κάποιους δήθεν και πουθενάδες. Ουδέν κακό αμιγές καλού λέμενς.

Και, υποθέτω ότι έχει θέση εδώ και ο Νοστράδαμος. Απλά να με συμπαθάτε αλλά σ’ αυτή την παράγραφο δε θα έχει τρολάρισμα και κράξιμο, γιατί εντάξει, είπαμε, δε θα επιτεθούμε και στας Ιεράς Αγελάδας μας, ξηγηθήκαμε; Βέβαια, η ξενέρα, ξενέρα. Μην κρυβόμαστε.

#16

Στο μυαλό μου κυρίως είχα δίσκους (αλλά είπαμε και ταινίες, βιβλία, σειρές, κομικ whatever…) που περιμέναμε να βγούν πως και πως. Αλλά από την άλλη φαντάζομαι η ξενέρα είναι ξενέρα και αν η πληγή που έχει αφήσει είναι ακόμα ανοιχτή… why the hell not. Πείτε όλοι τον πόνο σας :stuck_out_tongue:

#17

Το ξενέρωμα με τους Helloween είχε συμβεί με τη φυγή του Κai το 1989 (όλο το θρανίο για πάρτη σου, που πας?.. χαχαχα) οπότε το μιεχ για το [B]pink bubbles go ape[/B] 2 χρόνια μετά απλά επιβεβαίωσε ότι ο έρωτας με τη μπάντα τη χρυσή διετία 1986-1988 είχε τελειώσει και πηγαίναμε για άλλα?

Αυγουστος 1993. [B]Set The World On Fire[/B], εσπευσμένη επιστροφή από διακοπές για να προλάβω από τους πρώτους το νέο δίσκο και επειδή δε μου φτάσανε τα λεφτά να παρακαλάω στο rock city να μου το δώσει 100δρχ φθηνότερα! Πήγα την άλλη μέρα να τα δώσω φωνάζοντας έπρεπε να μη μου το δώσεις καν :slight_smile: Με τα χρόνια έκατσε αλλιώς μέσα μου αλλά αυτό δεν ήταν δίσκος της μπάντας που είχαμε δει live το 1991

Αν είναι να διαλέξω ένα άλμπουμ όμως τότε θα πάω Μάρτιο του 1997? το σοκ του [B]Hear In The Now Frontier[/B] ήταν χειρότερο και από αυτό των χειρουργείων που με ταλαιπωρούσαν τότε. Σα να στίβεις ξανά και ξανά ένα τζούφιο λεμόνι και να μη βγαίνει τίποτα το άκουγα συνεχώς (εντελώς ψυχαναγκαστικά) σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι δε μπορεί, δε γίνεται η μπάντα που ακολουθούσα πιστά από τα 80ς κάτι κάνανε πάλι που δε μπορεί το πόπολο να αφουγκραστεί αμέσως? αλλά φευ?.
Φυσικά ένα μήνα μετά η ραγισμένη μας καρδιά ήρθε στα ίσια της? το [B]a pleasant shade of gray[/B] θα μας χάριζε άλλου τύπου δάκρυα