O δίσκος μέρα με τη μέρα ακούγεται πιο θανατηφόρος ειδικά όταν τον βάζεις στο στέρεο και ξεχνάς να το βγάλεις, μέχρι που μαθαίνεις να τραγουδάς στο τέλος κάθε τραγουδιού την αρχή του επόμενου (ΝΑΙ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, αυτό συμβαίνει ακόμα!). Αν είχε και μελωδικά φωνητικά θα τον είχα ήδη βαφτίσει ίνσταντ ροκ κλάσικ και θα είχε τοποθετηθεί κάπου ανάμεσα στο Let there be rock και το Lucifuge. Eπειδή όμως τότε δε θα ήταν Τοday Is The Day κι εμείς θέλουμε ψυχασθένεια και αρρωσταίνουμε με την παρανοϊκή φωνή και τις κραυγές του Austin, θα έλεγα απλά πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν κάνει μετά το Sadness Will Prevail, και χρονικά και ιεραρχικά. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κομμάτι, όλα είναι τέλεια, αλλά θα κάνω ένα ρεζουμέ.
[B]Εxpectations exceed reality[/B] - το πιο πορωτικό όπενερ της χρονιάς. Στη μέση που έχει το κόψιμο απογειώνεται.
[I]Honesty burns in me/Thankfully I m broken/Fear inside/Scarred so bad/Free myself and win[/I]
[B]Death Curse[/B] - ξεβιδώνει κεφάλια για πλάκα. l
[I]Ιt’s a lie/It΄s a lie/Work until you die/Ιt’s my life/Liars/Liars/Work and then you die[/I]
[B]Pain is a warning[/B]-mid tempo του θανατά, εκεί που ψυθυρίζει ή εκεί που σκίζεται “Prison losers denied freedom” σκοτεινιάζει το σκοτάδι.
[B]Wheelin[/B]-εδώ η κατάσταση ξεφεύγει μαζί με τις ταχύτητες. Από δω και πέρα οι στίχοι είναι απλά συγκλονιστικοί σε κάθε κομμάτι.
[B]The devil´s blood[/B]-πολύ πανκ-γκαράζ και κολληματικές ριφάρες. Τα gang vocals στο πανκ ριφ σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις μαζί τους
[B]Remember to Forget[/B], απλά τέλειο. Το πιο εναλλακτικό και μινόρε κομμάτι του δίσκου, ισχύει πως φέρνει λιγάκι σε Σονικ Γιουθ. Απλά διαβάστε όλους τους στίχους, είναι ποίημα και άν αφαιρέσω κάτι θα χαλάσει το νόημα. Οι φωνητικές γραμμές του σκίζουν.
[B]Slave to Serenity[/B]-άλλο ένα τυπικό ΤΙΔΝ κομμάτι, δηλαδή τίποτα λιγότερο από το τέλειο.
[B]This is you[/B]-όπως είχα πει, κομμάτι εξομολόγηση.
[I]
When I look, You turn away, All I am This is You
The more I try, that´s when I fail
Hate to say, This Is You
[/I]Τίποτα άλλο.
[B]Samurai[/B]-Tα ξανάπαμε, μιλάμε για τεράστιο κλοζερ, που δε θες να σε αφήσει με τίποτα.
Η παραγωγή του Μπαλού πολύ καλή σε σχέση με τις ραντομ χαρντκορ κονσέρβες που επιδίδεται τα τελευταία 2 χρόνια, δίνει μεγάλη δυναμική στις συνθέσεις, ούτε γυαλίζει αλλά ούτε σκονίζει, απλά εκεί που πρέπει αδειάζει και αντιστοίχως γεμίζει.
Με 10 ευράκια βρίσκεται σε γνωστό δισκάδικο του κέντρου και σας περιμένει να το αγαπήσετε.
Συνολικά δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Αν είστε οπαδοί και δεν το χετε ακούσει μετά από 5 μήνες που βγήκε, δεν ξέρω αν το χετε πιάσει, αλλά ο πλησιέστερος γκρεμός είναι φίλος σας.