Παρακολουθώ διάφορους ανθρώπους, ανεξαρτήτου ηλικίας-φύλου-ύψους-βάρους, που μόλις πληροφορηθούν οτι ένας μουσικός πέθανε ή οτι ο τρόπος που σκοτώθηκε-αυτοκτόνησε ήταν υπερπαραγωγή (μυαλά χυμένα στο τοίχο, αίματα που δεν είναι κέτσαπ, υπερβολικές δόσεις απο τη μύτη-στόμα-κώλους κτλ κτλ ), τρέχουν να αγοράσουν το cd τους?
Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται απο αρχαιοτάτων χρόνων? Απο τότε δηλαδή που ο Σωκράτης έλεγε τις θεωρίες του, με τη συνοδεία της λύρας? Ναι, έπαιζε τη λύρα, αλλά εσείς θυμάστε μόνο τον θανατό του με το κώνειο?
Πεθαίνει ο James Brown, χαμός στα cdάδικα-δισκάδικα, ανεβαίνουν οι πωλήσεις? Για να μην αναφέρω την περίοδο των 3J (Janis Joplin-Jim Morrison-Jimi Hendrix), που στην Αμερική τα δισκάδικα μεταμορφώνονταν σε εμπορικά κέντρα, με πλήθος γυναικών-ανδρών να κλαίει και να αγοράζει τους δίσκους τους θεωρώντας τους θεούς. Ιντριγκάρει ο θάνατος απο υπερβολική δόση, είναι εξωπραγματικός για τους περισσότερους ανθρώπους… Θεοποιούν τον τραγουδιστή, που απο τη φύση του είναι και λίγο καταθλιπτικός, λίγο κλοσάρ, λίγο κακό παιδί?. Που αν στη πραγματικότητα ένας τέτοιος άνθρωπος, ήταν ο συντροφός σου, το πιο πιθανό θα ήταν να τον στείλεις στη μαμά του.
Ο Jeff Buckley, γιός του Tim Buckley, έγινε θρύλος με το μοναδικό του alboum ?Grace?. Δεν πρόλαβε να βγάλει άλλο γιατί πνίγηκε σε ποτάμι. Και έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος. Πνίγηκε, αυτοκτόνησε για τα πιστεύω του? ? Ποιος ξέρει? Αυτός που ξέρει είναι η δισκογραφική του, που έβγαλε και βγάζει ακόμα κέρδη απο τον θανατό του. Και δεν είναι τόσο μυστήριος θάνατος. Έπινε, έκανε χρήση, είχε τη ταμπέλα του γιού ενός καλύτερου καλλιτέχνη, δεν θέλει και πολύ?
Για να μην αναφέρω και μια απο τις εξυπνότερες απάτες όλων των εποχών, τον απιστευτα αμπαλο μουσικα Sid Vicious μέλος των Sex Pistols, ατάλαντος (αφού δεν ήξερε να κρατήσει ούτε την κιθάρα), ζάκι, μπλεγμένος με τη Νανσογκομενίτσα. Φυσικά και πούλησε… Ποιος δεν θα ήθελε να μοιάσει σε αυτό το ταλέντο? Κανονικά δεν θα έπρεπε να βγάζει δίσκους αλλά να μοιράζει δωρεάν στα σχολεία, εγκυκλοπαίδειες με θέμα ?Ρουφήξτε τα σεμεδάκια της μαμάς, χωρίς να σας φύγει το σκουλαρίκι στη μύτη?. Και όλοι φοράνε τα μπλουζάκια με τον Sid, τον εξυμνούν, τον τον τον του του τον?
Θα μιλούσα και για τον Keith Moon, ντράμερ των Who, αλλά τουλάχιστον ο συγκεκριμένος ήξερε να παίζει (δεν ήταν και Buddy Rich). Βέβαια γνωστός έγινε κυρίως για τις μαλακίες του. Και για το πρόβλημα αλκοολισμού. Γενικά το αλκοόλ λατρεύεται απο το κοινό. Είναι σημείο αναφοράς για τους θαυμαστές. Άμα πίνει ο μουσικάντης, ξέρεις οτι θα πεθάνει, όμως εσύ θα λες οτι πήγες στη συναυλία του, σου ήρθε μια σταγόνα απο τον ιδρώτα του, σε έφτυσε και το κράτησες σε μπουκαλάκι (ενώ αν σε έφτυνε ο Μπάμπης ο ταρίφας, θα ξέρναγες)?
Kαι η λίστα δεν τελειώνει?
Συμπερασματικά, ο ακροατής ταυτίζεται (κατα την αποψή μου) με τον καλλιτέχνη που περνάει τα πάνδεινα (ναρκωτικά-σεξ με σκύλους-βία-κομμένα πέη-αυτοκτονίες κτλ)? Και ο λόγος? Ίσως δεν μπορεί ο ίδιος να πιεί γιατί προτιμάει το γάλα, ίσως γιατί αν πεθάνει θα τον κλάψουν 5 άνθρωποι ή επειδή ο θάνατος είναι μια δύναμη η οποία αποδεικνύεται ισχυρή και κερδοφόρα?
Και τελικά μας βολεύει αυτή η κατάσταση?
