όχι δεν ήμουν…
από το sport-fm της πήρα… Photo: Action Images λέει…
[B]Ο τελευταίος αγώνας στο Αλκαζάρ
[/B]
Στο μεταίχμιο μιας ιστορικής αλλαγής, που σηματοδοτεί η είσοδος της ΑΕΛ στο νέο της «σπίτι» - το υπερσύγχρονο AEL FC ARENA - [B]καλούμαστε όλοι να αποχαιρετίσουμε την ιστορική μας έδρα, με τον τρόπο που αρμόζει σε έναν χώρο, ο οποίος επί της ουσίας ταυτίστηκε με την 46χρονη διαδρομή της ομάδας μας.[/B] Την Κυριακή 21 Νοεμβρίου, στον αγώνα με τον Πανιώνιο για την 11η αγωνιστική της Super League, το Στάδιο Αλκαζάρ θα μας υποδεχτεί για να μοιραστεί μαζί μας τη συγκίνηση για τη φιλοξενία του τελευταίου επίσημου αγώνα της ΑΕΛ και ταυτόχρονα να μας παραδώσει τη σκυτάλη για το πέρασμα στη νέα εποχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους ? και πολύ περισσότερο για να δοθεί η δυνατότητα σε όλους τους φίλους της ομάδας μας να είναι παρόντες σε αυτή την ιστορική στιγμή - η ΠΑΕ ΑΕΛ 1964 όρισε ειδικές τιμές εισιτηρίων για τον κυριακάτικο αγώνα.
Πιο συγκεκριμένα:
Θύρες 1 & 6: 12 ευρώ
Θύρες 10Α-Β COSMOTE: 20 ευρώ
Θύρες 2 & 4: 28 ευρώ
Θύρα 3: 40 ευρώΓια παιδιά ηλικίας έως 14 ετών με συνοδό διατίθεται παιδικό εισιτήριο στην τιμή των 10 ευρώ.
Η παιδική κερκίδα θα λειτουργήσει κανονικά
υπεύθυνη του τμήματος μάρκετινγκ της ΠΑΕ ΑΕΛ, κα Δήμητρα Βασιλάκου αποκάλυψε στη «Ραδιοφωνία Κισσάβου»: «Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα περάσει όλη η ιστορία της ΑΕΛ μπροστά από τα μάτια όλων των φιλάθλων που θα βρεθούν στο γήπεδο εκείνη την ημέρα». Η ατάκα της αυτή σημαίνει ότι εκτός από την προβολή κάποιων βίντεο με τις μεγάλες αλλά και τις δύσκολες στιγμές της ΑΕΛ θα υπάρξει και η παρουσία των παλαιμάχων της λαρισινής ομάδας: «Μα είναι δυνατόν να προσπαθήσεις να οπτικοποιήσεις την ιστορία σου, χωρίς την παρουσία των ζωντανών θρύλων αυτής της ομάδας; Πως θα μπορέσεις να παρουσιάσεις αυτό που θέλεις, αν δεν δώσεις τον χρόνο στους ανθρώπους που πάλεψαν σε δύσκολες στιγμές και κατάφεραν να φέρουν την ομάδα μας στο σημείο που είναι;». Περισσότερα δεν θέλησε να αποκαλύψει η κα Βασιλάκου, που απλά κάλεσε τους Λαρισαίους φιλάθλους να βρεθούν νωρίς στο στάδιο Αλκαζάρ την Κυριακή για να μπορέσουν να ζήσουν την κάθε στιγμή.
έλεγα να μην πάω…αλλά θα πάω…
(και γαμώ τις προτάσεις…)
*ο “μεγάλος” πλέον βαγγελης θυμάται ότι όταν ήταν μικρός, είχε(πάντα) χρήματα για ένα εισιτήριο λεωφορείου(να πάω ή να γυρίσω), ένα κρουασάν, και το εισιτήριο του αγώνα… και όλα ήταν ωραία…
Σορυ κιόλας Crimson Idol , λές οτι είσαι ΑΕΛ και δεν θα πήγαινες στο τελευταίο ματς της αγαπημένης σου ομάδας στο ΑΛΚΑΖΑΡ;
Υ.Γ. Τι θα λες στα παιδιά σου; Βαριόμουνα και δεν πήγα ή ο φούστης ο Πηλαδάκης είχε ακριβά εισιτήρια;
Είμαι piomenos είμαι ζαλισμένος μαζί σου αελάρα για πάντα κολλημένος!:-({|=:-({|=:-({|=
γιατί έχω πρόβλημα υγείας εδώ και 1,5 χρόνο…μην τρελαίνεσαι…
*στο ματς με τους ψαράδες παρά της απαγόρευση του καρδιολόγου , πηγα με 9.5 πίεση(ούτε να περπατήσω δεν μπορούσα) και έκατσα στο ρολόι να είμαι κοντά στο ασθενοφόρο…
θα πεσει κλαμαα
[COLOR=“Purple”][SIZE=“4”][B]Monsters : «ΑΕΛΚΑΖΑΡ»? [/B][/SIZE][/COLOR]
[CENTER]
[/CENTER]
Η σύνδεση μας με άψυχα πράγματα στη διάρκεια της ζωής δίνει με τόση δύναμη τελικά ψυχή και πνοή σε αυτά? Ιδιαίτερα τα γήπεδα αποτελούν για τους οπαδούς ένα ιδιότροπό χαρμάνι σπιτιού και ναού: μέσα σε αυτά γεμίζουν με θαύματα και οράματα τη στεγνή τους πραγματικότητα ή άλλες, δυσάρεστες φορές αδειάζουν με σκληρές προσγειώσεις ακόμα περισσότερο και η καθημερινότητα γίνεται ακόμα πιο τραχιά?
Ν? αλλάξεις σπίτι, ναό, σίγουρα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα ακόμα κι όταν το αντάλλαγμα είναι δελεαστικό. Είναι σίγουρα πολύ πιο δύσκολο από το να πετάς το αγαπημένο σου παλιό παντελόνι. Είναι η ολοκλήρωση ενός τεράστιου στοιχειωμένου κύκλου με αμέτρητες στιγμές όλων των αποχρώσεων και των συναισθημάτων. Ο ήχος του ονόματος «Αλκαζάρ» φέρνει άμεσα σε γενιές φιλάθλων το όνομα της «ΑΕΛ» - κι αν υπάρχει μια ατέλεια σε αυτό το όνομα είναι η απουσία του «Ε» ώστε να περιέχει τη λέξη «ΑΕΛ», στα γράμματά του?
Το Αλκαζάρ υπήρξε το σπίτι του μεγάλου, παράξενου παραμυθιού της ΑΕΛ, ενός παραμυθιού με την πληρότητα των δύο όψεων, της αποθέωσης και της εξαθλίωσης?
Το Αλκαζάρ ένα σπίτι-ναός που τα είδε, τα έζησε όλα, μεγάλα και ταπεινά, πλούσια και φτωχά, συνωστισμένα και έρημα. Το Αλκαζάρ, ένα σπίτι-ναός που φιλοξένησε τόσα νέα κορμιά που έφυγαν πρόωρα και άδοξα? Το Αλκαζάρ, το άλμπουμ της οπαδικής μας ζωής, η καταπακτή του η αποκάλυψη της πιο πολύτιμης φανέλας?
Το Αλκαζάρ με το μουσειακό του προσωπείο, που αφήσαμε πίσω μας μόλις στο περασμένο εντός έδρας παιχνίδι χωρίς καλά καλά ν? αποδεχτούμε ότι μας έμεινε ακόμη? ΕΝΑ! Πώς να πεις αντίο στο Αλκαζάρ;
Πώς να σκεφτείς τους κατάλληλους τρόπους γι? αυτό; Χίλια στόματα θα πουν χίλιες διαφορετικές προτάσεις? Τόσο δύσκολο είναι? Το πρώτο αυτονόητο σε όλους είναι μια μεγάλη, επιβλητική νίκη που είναι επίσης και βαθμολογικά αναγκαία? Όμως όσο δύσκολο και πολύπλοκο φαίνεται τόσο αυτόματο είναι την ίδια στιγμή. Φεύγοντας όλοι μας από εκεί θα αφήσουμε πίσω ένα κομμάτι μας, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο. Και το παλιό μας σπίτι-ναός θα κατοικείται αιώνια από όλα αυτά τα κομμάτια. Και επειδή όλες οι μεγάλες , απίθανες ιστορίες που σημαδεύουν τον κόσμο κινηματογραφικό «happy end», μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το δεύτερο πρωτάθλημα, θα αφήσουμε το τρόπαιο να ξαπλώσει στο ξεχασμένο του χορτάρι?
Comments
οσο το σκέφτομαι οτι δεν θα ξαναπεράσω απο το δρομάκι για να πάω στο γήπεδο τόσο μου έρχεται να κλάψω…
απο μικρος ειμαι ΑΕΚ, αλλα ειχα την τυχη να ειμαι και Λαρισαιος! απο το πρωτο παιχνιδι στο Αλκαζαρ που πηγα καπου το 2000 σε ενα ματς κυπελλου με τον Ολυμπιακο(νομιζω 0-1 με γκολ του Αλεξανδρη) πηγαινα σχεδον καθε Κυριακη στο Αλκαζαρ (εστω και την ταρατσα:p!)…θα μου λειψει πολυ το Αλκαζαρ και ολα οσα εζησα…ανοδο στη Β Εθνικη και μετα στην Α…και ολη την πορεια της ΑΕΛ ολα αυτα τα χρονια! δυστυχως λογω οικονομικων δυσκολια δεν θα μπορω πια να παω στο γηπεδο (εκτος μεμονωμενων περιπτωσεων)…
[B]45 χρόνια μετά το πρώτο φιλικό, η βαριά κεντρική πόρτα θα κλειδώσει. Όλα θα μείνουν εκεί. Πρόσωπα. Στιγμές. Ιαχές. Ενθουσιασμός. Απογοήτευση. Πανηγύρια. Θρήνος. 3.275 λέξεις για το ιστορικό στάδιο της Λάρισας. [/B]
[B]21, όπως η ημέρα?[/B]
Το ημερολόγιο στον τοίχο είναι κυκλωμένο. Για την πόλη ξημερώνει μια ημέρα τόσο ίδια και συνάμα τόσο διαφορετική. Είναι Κυριακή. Όπως τόσο και τόσες, τις οποίες το γήπεδο είναι στο καθημερινό πρόγραμμα. Η συζήτηση στην πλατεία, ο δρόμος για το Αλκαζάρ, η γκρίνια μετά αν κάτι έχει πάει στραβά. Η σημερινή Κυριακή είναι κυκλωμένη για διαφορετικό λόγο. Δεν είναι μόνο η γιορτή της Παναγίας. Στη Λάρισα έχουν τους δικούς τους «αγίους» να τιμήσουν σήμερα. 21 πρόσωπα που σημάδεψαν την ΑΕΛ, σημάδεψαν την ιστορία της, σημάδεψαν το γήπεδο.
[B]1. Καζιμίερτζ Κμίετσικ:[/B] Δεν είναι πολλοί οι ξένοι ποδοσφαιριστές που έχουν σημαδέψει την ιστορία της Λάρισας, ωστόσο πρόκειται για έναν μεγάλο παίκτη. Ήρθε ως τέτοιος κι έφυγε με τον ίδιο τρόπο. Γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1951 και έπαιξε στη Λάρισα από τον Γενάρη του 1983 ως το 1985. Είχε 72 συμμετοχές και 23 γκολ, με τα δύο τέρματα που πέτυχε στον τελικό του κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟΚ να αποτελούν την πιο σπουδαία συνεισφορά του.
[B]2. Γιάννης Γκαλίτσιος: [/B]Μέλος της μεγάλης φουρνιάς της Λάρισας. Γεννημένος στις 15 Μαΐου του 1958 δεν φόρεσε άλλη φανέλα πλην της αγαπημένης του ΑΕΛ. Έπαιξε στο Αλκαζάρ από το 1979 ως το 1993, κατακτώντας τα πάντα με τη Λάρισα. Αγωνίστηκε στην άμυνα της θεσσαλικής ομάδας σε 407 παιχνίδια, σημειώνοντας 11 γκολ. Τη φανέλα της ΑΕΛ φόρεσε και ο γιος του, Γιώργος Γκαλίτσιος.
[B]3. Γιάννης Βαλαώρας:[/B] Είναι η ώρα? Ο επιθετικός της Λάρισας γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1958 και πέρασε ολόκληρη τη ζωή του στον τόπο που μεγάλωσε. Φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΛ από το 1978 ως το 1992, όταν και αποφάσισε σε ηλικία 34 ετών να κρεμάσει τα παπούτσια του. Είχε 361 συμμετοχές και 66 γκολ!
[B]4. Θανάσης Τσιώλης:[/B] Ακόμα και τώρα, κάθε επιστροφή του στη Λάρισα συνοδεύεται με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Γεννημένος στις 30 Ιουνίου του 1959, αγωνίστηκε στη Λάρισα από το 1981 ως το 1989, έχοντας 147 συμμετοχές και οκτώ γκολ.
[B]5. Μιχάλης Ζιώγας:[/B] Το έτερον ήμισυ του Γιάννη Βαλαώρα στην επιθετική γραμμή της Λάρισας. Γεννήθηκε στις 27/6/1962 και έπαιξε στη Λάρισα από το 1982 ως το 1989. Έκανε εκπληκτική χρονιά το 1988, όταν η ΑΕΛ κατέκτησε τον τίτλο κι εκείνος πέτυχε 18 γκολ. Στον τελικό του κυπέλλου το 1985 κόντρα στον ΠΑΟΚ είχε σκοράρει δύο φορές. Φεύγοντας από την Λάρισα αγωνίστηκε στον Λεβαδειακό, στον Άρη και στον Ιωνικό πριν αποσυρθεί το 1993.
[B]6. Θοδωρής Βουτυρίτσας:[/B] Μια ζωή, μια ολόκληρη καριέρα στη Λάρισα. Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1962 και από τα 17 του χρόνια ξεκίνησε να αγωνίζεται στην ΑΕΛ. Από το 1979 ως το 1993 έπαιξε με το αλογάκι στο στήθος και «έγραψε» 331 συμμετοχές και 26 γκολ. Έκλεισε την καριέρα του στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όπου αγωνίστηκε για μία σεζόν.
[B]7. Γιώργος Μητσιμπώνας: [/B]Ένας παίκτης που σημάδεψε τη Λάρισα, όχι μόνο για την προσφορά του, αλλά και με τον θάνατό του. Γεννήθηκε στις 11/11/1962 και απεβίωσε στις 13/9/1997, όντας εν ενεργεία ποδοσφαιριστής του Τυρνάβου. Στη Λάρισα αγωνίστηκε από το 1981 ως το 1989 και είχε συμπληρώσει 223 συμμετοχές και 26 γκολ. Μετά τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, επέστρεψε στο Αλκαζάρ τη διετία 1994-96 για να συμπληρώσει ακόμα 57 συμμετοχές και 7 γκολ.
[B]8. Γιώργος Πλίτσης: [/B]Γεννημένος στις 10 Αυγούστου του 1963, αγωνίστηκε στη Λάρισα από το 1980 ως το 1988. Υπερασπίστηκε την εστία της ΑΕΛ 161 φορές, πριν κατηφορίσει στον Ολυμπιακό τον Γενάρη του 1988. Δεν ήταν «παρών» στην κατάκτηση του τίτλου, ωστόσο πήρε ένα κύπελλο με τη Λάρισα.
[B]9. Κώστας Κολομητρούσης: [/B]Μέλος και εκείνος της εκπληκτικής ομάδας της Λάρισας, που έκανε περήφανη μια ολόκληρη πόλη. Γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1964 κι έπαιξε στην ΑΕΛ από το 1984 ως 1990, έχοντας 136 συμμετοχές και 2 γκολ. Έφυγε για τον Άρη και επέστρεψε το 1994. Αγωνίστηκε ακόμα τρία χρόνια με τη βυσσινί φανέλα, συμπληρώνοντας 90 συμμετοχές και 4 γκολ.
[B]10. Βασίλης Καραπιάλης:[/B] Ο «βιρτουόζος» της παρέας και της γενιάς. Γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1965 και παρότι έπαιξε λιγότερο ? συγκριτικά με τους υπόλοιπους ? στη Λάρισα, λατρεύεται μέχρι και σήμερα. Φόρεσε τη βυσσινί φανέλα από το 1985 ως το 1991, με την οποία είχε 148 συμμετοχές και 31 γκολ. Από το 1991 ως το 2000 έπαιξε στον Ολυμπιακό.
[B]11. Γιώργος Αγορογιάννης: [/B]Γεννήθηκε στις 3 Μαΐου του 1966 και άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα τη σεζόν που η Λάρισα κατέκτησε το κύπελλο. Από τις 4 συμμετοχές του 1985 έφτασε να είναι βασικός τη χρονιά του πρωταθλήματος και να έχει παίξει σε 26 αγώνες. Έπαιξε με τη φανέλα της ΑΕΛ από το 1984 ως το 1992 σε 161 παιχνίδια και σημείωσε 22 γκολ. Πήρε μεταγραφή για την ΑΕΚ, ακολούθως πήγε στον Πανιώνιο και επέστρεψε δις στην Λάρισα. Το 1996-97 σε 8 παιχνίδια (σκόραρε μια φορά) και το 1997-98 σε έντεκα ματς, στα οποία πέτυχε επίσης ένα γκολ.
[B]12. Αντρέι Στρεϊλάου:[/B] Γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 1940 και ανέλαβε τη Λάρισα το καλοκαίρι του 1984. Στο φινάλε της σεζόν οδήγησε τη φιναλίστ του 1984 ΑΕΛ στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου της ιστορίας της. Στις 22/6/1985 κέρδισε τον ΠΑΟΚ στον τελικό με 4-1 και οι Θεσσαλοί αναδείχθηκαν κυπελλούχοι Ελλάδας. Ο Πολωνός τεχνικός έμεινε και την επόμενη σεζόν και αποχώρησε με ρεκόρ 31-16-20 από τον κάμπο.
[B]13. Γιάτσεκ Γκμοχ:[/B] Αν δεν ήταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού, θα είχε μια θέση στο Αλκαζάρ την Κυριακή. Γιατί ήταν εκείνος που οδήγησε τη Λάρισα στην πιο μεγάλη επιτυχία της ιστορίας της. Σε εκείνη που από το 1988 τής δίνει μαζί με τον κόσμο, μια άλλη δυναμική. Ο Πολωνός τεχνικός γεννήθηκε στις 13/1/1939 και ανέλαβε τη Λάρισα (για δεύτερη φορά) το 1986. Δύο χρόνια μετά, χάρισε την πιο σπουδαίο επιτυχία, την κατάκτηση του τίτλου. Το ρεκόρ του τη διετία 1984-86 ήταν 28-11-17, ενώ στον πάγκο των Θεσσαλών βρέθηκε τόσο τη σεζόν 1982-83 (18-9-7), όσο και την περίοδο 1993-94 (3-2-5).
[B]14. Θωμάς Κυπαρίσσης: [/B]Χρειάστηκε να περάσουν 33 χρόνια ζωής και πολλά ακόμα καριέρας για να γεννηθεί ένας μεγάλος έρωτας. Ο Θωμάς Κυπαρίσσης γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1970 και φόρεσε τη φανέλα της Λάρισας το 2003! Αγάπησε και αγαπήθηκε όσοι λίγοι τα τελευταία χρόνια, κυρίως γιατί η τέχνη του δεν ήταν στα σαλόνια, αλλά στα αλώνια. Με 13 γκολ στη Γ? Εθνική και 16 στη Β? βοήθησε την ΑΕΛ να σκαρφαλώσει εκ νέου στη μεγάλη κατηγορία. Έπαιξε συνολικά από το 2003 ως τον Γενάρη του 2007 και είχε 103 συμμετοχές και 36 γκολ.
[B]15. Νίκος Νταμπίζας:[/B] Γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου του 1973 και άργησε κι εκείνος με τη σειρά του να ανακαλύψει τη Λάρισα! Μετά τον Ολυμπιακό και την Premier League, η επιλογή του στον επαναπατρισμό ήταν ο κάμπος, όπου αγωνίζεται από το 2005 ως και σήμερα. Μέχρι τώρα μετράει 163 συμμετοχές με τη φανέλα της ΑΕΛ και έχει σκοράρει τέσσερις φορές.
[B]16. Τουμέρ Μετίν:[/B] Θα φάνταζε απίστευτο να αγαπηθεί τόσο πολύ ένας Τούρκος στην Ελλάδα. Ο Τουμέρ Μετίν το κατάφερε! Γεννημένος στις 14 Οκτωβρίου του 1974, ο πρώην παίκτης της Φενέρμπαχτσε εμφανίστηκε στο Αλκαζάρ τον Γενάρη του 2008, είχε 10 συμμετοχές και έξι γκολ και κατόπιν λαϊκής απαίτησης, επέστρεψε ένα χρόνο μετά. Από τον Γενάρη του 2009 μέχρι και σήμερα έχει παίξει σε 51 ματς κι έχει σκοράρει 12 γκολ.
[B]17. Στέλιος Βενετίδης: [/B]Γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1976 και είναι μια όμοια περίπτωση με τον Νίκο Νταμπίζα. Έκανε μεγάλο κύκλο, πριν αποφασίσει, όντας πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική, να φορέσει τη φανέλα της Λάρισας. Έπαιξε σε Ξάνθη, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και από το 2006 βρίσκεται στο Αλκαζάρ. Έχει 92 συμμετοχές και 2 γκολ με τη βυσσινί φανέλα.
[B]18. Γκέρεμι Φότσο Νίταπ Σορέλε:[/B] Γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου του 1978 και το περασμένο καλοκαίρι αποτέλεσε την σπουδαιότερη μεταγραφή της Λάρισας και μια από τις πιο μεγάλες που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Έχοντας κατακτήσει σχεδόν όλους τους τίτλους σε συλλογικό επίπεδο, ήρθε στη χώρα μας για να βρει τη γη της επαγγελίας που είχε χάσει τον τελευταίο καιρό. Μέχρι τώρα έχει αγωνιστεί σε εννέα παιχνίδια.
[B]19. Αντσούε Ανρί Αρνό Ρεμπιενό: [/B]Γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1979 και το γεγονός ότι έμεινε στη Λάρισα μόλις έξι μήνες, ίσως προκαλεί ερωτηματικά για τη θέση του στα 21 πρόσωπα. Έπαιξε σε 10 παιχνίδια με τη φανέλα της ΑΕΛ και πέτυχε πέντε γκολ. Το γεγονός, όμως, ότι πέτυχε τα δύο γκολ κόντρα στα Γιάννινα στον ημιτελικό του κυπέλλου, αλλά και το νικητήριο απέναντι στον Παναθηναϊκό στον μεγάλο τελικό δικαιολογεί την παρουσία του. Η Λάρισα κατέκτησε το κύπελλο και ο Αντσούε έμεινε στην ιστορία.
[B]20. Γιώργος Δώνης: [/B]Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1969 και παρότι δεν είναι το πλέον επιθυμητό πρόσωπο στη Λάρισα αυτή την εποχή, η προσφορά του στην ΑΕΛ είναι αναμφισβήτητη. Έμεινε στο Αλκαζάρ για τέσσερα χρόνια, ανέβασε την ομάδα από τη Β? στην Α? Εθνική, την οδήγησε στην κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας και σε σπουδαία αποτελέσματα στην Ευρώπη. Ήταν στον πάγκο της ΑΕΛ από το 2004 ως το 2008 με ρεκόρ 65-41-50).
[B]21. Κώστας Πηλαδάκης: [/B]Το πότε γεννήθηκε δεν έχει σημασία! Εκείνο που έχει σημασία είναι πως μαζί του γεννήθηκε το όνειρο για το νέο γήπεδο της Λάρισας και αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να τον αναδείξει ως τον πιο πετυχημένο πρόεδρο της ΑΕΛ. Από το 2004 όταν και ανέλαβε μεγαλομέτοχος στη θεσσαλική ομάδα, έχει συνδέσει το όνομά του με αρκετές επιτυχίες, με μεγάλες μεταγραφές και σίγουρα με άσχημες στιγμές και με λάθη. Την ημέρα, όμως, που η Λάρισα θα μπει στο νέο γήπεδο, θα έχει προσφέρει το σπουδαιότερο έργο?
…
[B]11, όπως ο μήνας?[/B]
[B]Το Νοέμβριο, τα φώτα θα σβήσουν. Λίγο μετά τις 7.30 το βράδυ, ο διακόπτης που για πρώτη φορά ανέβηκε στις 26 Μαΐου του 1977 (φιλικό με ΑΕΚ) θα κατέβει. Ίσως και για πάντα. Οι προβολείς που όλα αυτά τα χρόνια φώτισαν μεγάλες στιγμές, που ζέσταναν κρύα και μοναχικά βράδια, θα σβήσουν. Οι στιγμές, όμως, θα παραμείνουν και 11 εξ αυτών είναι οι κυριότερες:[/B]
[B]22.[/B] Το Αλκαζάρ εγκαινιάστηκε στις 7 Ιουνίου του 1964 απέναντι στον Πανιώνιο σε φιλικό παιχνίδι. Η ΑΕΛ κέρδισε 2-1 με γκολ των Παπακωνσταντίνου και Κάσσας, ενώ για τους Νεοσμυρνιώτες είχε σκοράρει ο Κουμέλης.
[B]23. [/B]Η πρώτη μεγάλη επιτυχία που πανηγυρίστηκε στο γήπεδο ήρθε στις 23 Ιουνίου του 1973. Η Λάρισα κέρδισε 3-0 την Καλλιθέα και για πρώτη φορά στην ιστορία της θα αγωνιζόταν στην Α? Εθνική. Κατέκτησε, μάλιστα, τον τίτλο στη Β? Εθνική με 89 βαθμούς. Το πρώτο παιχνίδι της στα μεγάλα σαλόνια, ήρθε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1973 με αντίπαλο την Παναχαϊκή (σ.σ. 1-0).
[B]24.[/B] Στις 25 Μαΐου του 1975 το Στάδιο Αλκαζάρ παγώνει με τη βαριά ήττα από τον Παναθηναϊκό (σ.σ. 1-5) που σφραγίζει τον υποβιβασμό της και πάλι στην Β? Εθνική.
[B]25. [/B]Στις 18 Ιουνίου του 1978, το Αλκαζάρ γίνεται το κεντρικό σημείο πανηγυρισμών. Η Λάρισα κερδίζει στη Ν. Ευκαρπία τον Μακεδονικό με 4-1 και επιστρέφει στα μεγάλα σαλόνια. Πριν επιστρέψει στην Α? Εθνική, γύρισε στη Λάρισα το ίδιο βράδυ, όπου στήθηκε μεγάλο πανηγύρι από χιλιάδες κόσμου. Στο φωταγωγημένο, πλέον, Αλκαζάρ κερδίζει στις 10 Σεπτεμβρίου του 1978 τον Ηρακλή στο πρώτο εντός έδρας ματς για την Α? Εθνική.
[B]26.[/B] Μετά από τέσσερα χρόνια στα μεγάλα σαλόνια, έρχεται η πρώτη σπουδαία επιτυχία. Στις 26 Ιουνίου του 1983 στήνεται τρελό γλέντι στο Αλκαζάρ για να εορταστεί η δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα και η έξοδος στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
[B]27. [/B]Το πρώτο ευρωπαϊκό ματς στην ιστορία της ΑΕΛ είναι γεγονός. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1984 απέναντι στην ουγγρική Χόνβεντ του Ντέταρι και του Εστερχάζι, η Λάρισα κερδίζει 2-0 χάρη στα γκολ των Μαμουλίδη και Κμίετσικ. Στον επαναληπτικό θα αποκλειστεί στην παράταση, με τον Ντάικα να πετυχαίνει χατ-τρικ και να αποτελεί τον δήμιο της.
[B]28. [/B] Μια μεγάλη πρόκριση θα θεμελιωθεί στις 24 Οκτωβρίου του 1984. Μια μέτρια Λάρισα κι ένα γκολ του Κοκ από το 12? θα έχουν παγώσει το Αλκαζάρ στην αναμέτρηση της ΑΕΛ με τη Σερβέτ. Εκείνο που έγινε, όμως, στο δεύτερο ημίχρονο ελάχιστοι έχουν ξεχάσει. Η Λάρισα με απίστευτη απόδοση και με γκολ των Άνταμτσικ και Κμίετσικ ανέτρεψε το αποτέλεσμα κι έφτασε να την αδικεί το 2-1. Η Λάρισα προκρίθηκε με νίκη και στον επαναληπτικό και στις 6 Μαρτίου του 1985 έπαιξε στον προημιτελικό της διοργάνωσης με τη Ντιναμό Μόσχας.
[B]29. [/B]Στις 26 Οκτωβρίου του 1986, ένα χρώμα που στο παρελθόν είχε σκεπάσει τον ουρανό της Λάρισας, θα κάνει και γεμίσει και πάλι τις καρδιές των οπαδών της ΑΕΛ. Στην πιο «μαύρη» στιγμή του Αλκαζάρ, ο Χαράλαμπος Μπλιώνας θα χάσει τη ζωή του από φωτοβολίδα που θα εκτοξευτεί από τους φιλοξενούμενους οπαδούς του ΠΑΟΚ.
[B]30. [/B]Θα ήταν κι εκείνος, ο άτυχος καθηγητής, ένας από τους δεκάδες χιλιάδες Λαρισαίους που θα διαδήλωναν, θα πανηγύριζαν, θα δάκρυζαν. Το 1988 η Λάρισα κατακτούσε το πρωτάθλημα Ελλάδας και την 1η Μαΐου εκείνης της σεζόν, η? αργία θα ήταν διπλή. Το γκολ του Μητσιμπόνα στο 87? χάριζε τη νίκη και το πρωτάθλημα στους βυσσινί και έκλεινε τον κύκλο μιας σπουδαίας ομάδας.
[B]31.[/B] 26 Μαΐου 1996. Η Λάρισα κερδίζει 3-2 τον Ολυμπιακό μπροστά σε περίπου 1.500 οπαδούς της. Μικρή σημασία έχει, αφού υποβιβάζεται στην Β? Εθνική. 19 Μαΐου του 2001. Μόλις 74 πιστοί οπαδοί της ΑΕΛ βρίσκονται στο Αλκαζάρ για να δουν τη Λάρισα να αναδεικνύεται ισόπαλη 1-1 με την Προοδευτική και να υποβιβάζεται στην Γ? Εθνική.
[B]32. [/B]Αφού μηδενίστηκε σε εκείνο το πρώτο της παιχνίδι στην τρίτη κατηγορία, κατάλαβε πως δεν υπάρχει πιο πάνω. Στις 30 Μαΐου του 2004 περισσότεροι από 9.000 οπαδοί της ΑΕΛ πανηγυρίζουν στο Αλκαζάρ τη νίκη επί του Ποντιακού Νέας Σάντας και την άνοδο στην Β? Εθνική. Ένα χρόνο μετά, στις 25/5/2005, περισσότεροι από 12.500 οπαδοί είναι στο γήπεδο για να γιορτάσουν τη νίκη με 3-1 επί της Προοδευτικής και την επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2005 η Λάρισα θα υποδεχτεί στο Αλκαζάρ την Καλλιθέα στο πρώτο ματς στα μεγάλα σαλόνια.
[B]* Υπάρχει και μια υποκατηγορία στις στιγμές. Τα ρεκόρ που έχουν καταγραφεί στο Στάδιο Αλκαζάρ και τα οποία είναι τα εξής:[/B]
[B]33.[/B] Στις 27 Δεκεμβρίου του 1987 έχει καταγραφεί η μεγαλύτερη παρουσία οπαδών της ΑΕΛ. 18.500 παρακολούθησαν τη Λάρισα να κερδίζει 2-1 τον Παναθηναϊκό.
[B]34.[/B] Στις 25 Μαΐου του 1975 έχει σημειωθεί η πιο βαριά ήττα της Λάρισας στο Αλκαζάρ. Ηττήθηκε 5-1 από τον Παναθηναϊκό και αποχαιρέτησε την κατηγορία. 20 χρόνια αργότερα, ο ΟΦΗ θα? ισοφάριζε το ρεκόρ με νίκη 6-2 μέσα στη Λάρισα.
[B]35. [/B]Στις 4 Οκτωβρίου του 1981 έχει καταγραφεί η πλέον ευρεία νίκη της Λάρισας στο Αλκαζάρ. Αντίπαλος ήταν η Καβάλα και τελικό σκορ 8-2. Σκορ που με τις? προσθαφαιρέσεις ισοφαρίστηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 2004 στο πρωτάθλημα της Β? Εθνικής, με τη Λάρισα να κερδίζει 6-0 τον Ατρόμητο. Καταγεγραμμένο υπάρχει επίσης το 10-0 επί της Αχαϊκής για το κύπελλο Ελλάδας στις 22 Φεβρουαρίου του 1984.
[B]10, όπως ο χρόνος?[/B]
[B]? ο χρόνος που σταμάτησε! Το 1965, το 1974, το 1979, το 1986, το 1995, το 1997, το 2009, το 2010. Η κατάρα της Λάρισας, η κατάρα του Αλκαζάρ. Οι άνθρωποι που δεν θα μπορέσουν ποτέ να δουν το καινούργιο γήπεδο, έστω κι αν θα είχαν περίοπτη θέση σε εκείνο. Οι σκιές που πάντα θα τρέχουν προς τα αποδυτήρια, τα φαντάσματα που πάντα θα κυνηγάνε τους οπαδούς της ΑΕΛ. Το αφιέρωμα κλείνει με εκείνους που σίγησαν το Αλκαζάρ. Εκείνους που φορτώθηκαν μια ανεξήγητη κατάρα, εκείνοι που οι Λαρισινοί δεν ξεχνούν ποτέ.[/B]
[B]36. [/B]Το 1965, ο 18χρονος [B]Θόδωρος Πασσιάς[/B] τραυματίζεται στη διάρκεια της προπόνησης στο νεφρό. Κατόπιν συνεννόησης των γιατρών της Λάρισας με τους γονείς του, αποφασίζεται να μην υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Στις 5 Απριλίου του 1965 θα χάσει τη μάχη με τη ζωή, κατόπιν επιδείνωσης της υγείας του.
[B]37. [/B]Ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής της Λάρισας. Το καλοκαίρι του 1974 ο [B]Γκιγιέρμο Ντάους[/B] πήγε μαζί με συμπαίκτες του στον Αγιόκαμπο για μπάνιο και το αποτέλεσμα της εκδρομής ήταν ο πνιγμός του. Η κατάρα συνέχιζε να σαρώνει τη Λάρισα.
[B]38. [/B]Ακολούθησε ο «θρήνος» του 1979. Περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά. Σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα κοντά στην Θήβα, τρεις ποδοσφαιριστές της Λάρισας θα φλερτάρουν με τον θάνατο. Οι δύο θα χάσουν τη ζωή τους. Ο [B]Δημήτρης Κουκουλίτσιος[/B] και ο [B]Δημήτρης Μουσιάρης[/B], διεθνείς με την Εθνική Ελπίδων και εξαιρετικά ταλαντούχοι σκοτώνονται στο τροχαίο. Ο τρίτος νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση και μαθαίνει μέρες αργότερα για το μοιραίο. Ο Γιάννης Βαλαώρας ξεσπάσει σε κλάματα και δε διανοείται τι έχει συμβεί. «Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω, ακόμη δεν το ξεπέρασα. Ήταν αδέρφια μου και παιχταράδες».
[B]39.[/B] Δύο ακόμα περιπτώσεις κουβαλούν την κατάρα, έστω κι αν δεν είναι τόσο χαρακτηριστικές. Δύο ακόμα άνθρωποι που φόρεσαν τη βυσσινί φανέλα και χάθηκαν πρόωρα και άδοξα. Ο [B]Μάκης Λυγούρας[/B] ήταν παίκτης της Λάρισας από το 1974 ως το 1976 και πέθανε σε ηλικία 34 ετών από καρδιακή προσβολή. Ο [B]Σταύρος Κάσσας[/B] φόρεσε τη φανέλα της Λάρισας από το 1964 ως το 1967, όμως μια μόλυνση στο πόδι αποτέλεσε αιτία να σταματήσει το ποδόσφαιρο, να ακρωτηριαστεί και τελικά να χάσει τη μάχη αρκετά χρόνια αργότερα.
[B]40.[/B] Τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί και ακόμα ίσως να μην μπορεί με εκείνο που θα ζούσαν όλοι το 1986. Περίπου 40 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα Λάρισας-ΠΑΟΚ, τρεις φωτοβολίες εκτοξεύτηκαν από τους οπαδούς των φιλοξενούμενων. Η τρίτη εξοστρακίστηκε και δολοφόνησε τον [B]Χαράλαμπο Μπλιώνα[/B] που καθόταν σε μια γωνία του Σταδίου Αλκαζάρ. Ο άτυχος καθηγητής ξεψύχησε μπροστά στους οπαδούς της Λάρισας, ενώ ο αγώνας διεξήχθη κανονικά.
[B]41. [/B]Την άνοιξη του 1997, μια ακόμα δυσάρεστη είδηση θα μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα. Ο [B]Λευτέρης Μίλος[/B] φόρεσε τη φανέλα της Λάρισας από το 1991 ως το 1996. 104 συμμετοχές και εννέα γκολ ήταν ο απολογισμός του με τη βυσσινί φανέλα και μια κατάρα, απ? την οποία δεν μπόρεσε να αποφύγει. Σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στις 8 Μαρτίου, όντας εκείνη την εποχή ποδοσφαιριστής του Ηρακλή.
[B]42. [/B]Είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες από το προηγούμενη «χτύπημα» της κατάρας. Κι αυτή τη φορά ουδείς μπορούσε να χωρέσει το μέγεθος της τραγωδίας. Κυρίως, δε, τα παιδιά που δεν είχαν γνωρίσει τον [B]Γιώργο Μητσιμπόνα[/B] κι έβλεπαν μεγάλους ανθρώπους, που έζησαν την ευλογημένη δεκαετία της Λάρισας, να κλαίνε. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1997, ο Έλληνας αμυντικός θα χάσει τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα λίγο πριν τις 2 το μεσημέρι. Η Λάρισα βυθίστηκε στο πένθος εκείνο το Σαββατοκύριακο και πλήθος κόσμου βρέθηκε στην κηδεία του.
[B]43. [/B]Πίστευαν πως η κατάρα είχε σπάσει. Θεώρησαν πως τόσοι θάνατοι και μια εξευτελιστική πορεία της ΑΕΛ αποτελούσε ο ξόρκι για όποια μάγια κι αν είχαν γίνει. Το πρωινό της 16ης Νοεμβρίου του 2009 ήταν και πάλι σκοτεινό. Ο [B]Αντόνιο Ντε Νίγκρις [/B]έφευγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 31 ετών. Αισθάνθηκε δυσφορία στη διάρκεια του ύπνου του, έβηχε δυνατά και η σύζυγός του κάλεσε έναν Έλληνα φίλο τους σε βοήθεια. Το ασθενοφόρο έφτασε στην οικεία του, όμως εκείνος λίγο μετά τις 3.30 το πρωί και παρά τις προσπάθειες ανάνηψης, άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο για το νοσοκομείο. Το πρωί της 15ης Νοεμβρίου ήταν στην προπόνηση. Το επόμενο πρωί η πόλη θα ξυπνούσε με ένα νέο μεγάλο «γιατί».
[B]44.[/B] Το μέγεθος της τραγωδίας ήταν και πάλι ασύλληπτο. Η μοίρα είχε χτυπήσει ακόμα έναν παίκτη της ΑΕΛ και, μάλιστα, με τον πλέον σκληρό τρόπο. Την ώρα που απολάμβανε τις διακοπές του και το χόμπι του. Στις 13 του περασμένου Αυγούστου, ο [B]Παναγιώτης Μπαχράμης[/B] παρασύρθηκε από ταχύπλοο σε παραλία της Μεσσηνίας, ενώ έκανε ψαροντούφεκο. Ποδοσφαιριστής της Λάρισας από το 2004 ως το 2008 (78 συμμετοχές, 7 γκολ) και, μάλιστα, από τους πιο αγαπητούς στον κάμπο. Αυτή τη φορά δεν ξημέρωνε μια μαύρη μέρα. Ήταν μεσημέρι όταν ξαφνικά σκοτείνιασε και πάλι η Λάρισα.
[B]45. [/B]Πέρασαν οι στιγμές, τα χρόνια, τα πρόσωπα? Όλα όσα έχουν σημαδέψει τα 45 χρόνια της Λάρισας στο Αλκαζάρ. Η αυλαία πέφτει απόψε, 21 Νοεμβρίου του 2010. Λίγο πριν κλείσουν τα φώτα, λίγο πριν ερημώσει το γήπεδο, λίγο πριν σβήσουν σιγά-σιγά οι φωνές των οπαδών, λίγο πριν σιγήσει η ηχώ, θα υπάρχει ένα νέο ραντεβού. Στις 5 Δεκεμβρίου του 2010, όταν ένα καινούργιο σπίτι θα υποδεχτεί τη Λάρισα. Και παρότι το όνομά του είναι στις επιταγές της σημερινής εποχής, έχει μια μεγάλη ιστορία να διαβάσει και να διδαχθεί?
[COLOR=“Purple”][SIZE=“4”][B]the end of an era…[/B][/SIZE][/COLOR]
*ζώα, σεβαστείτε το γήπεδο σήμερα και μην το γαμήσετε…!!
αντιο στο αλκαζαρ:(.τεραστιο και ιστορικο γηπεδο και εχοντας καταγωγη απο τη λαρισα το εχω αγαπησει και εγω λιγο.
Ιστορική μέρα…σίγουρα:):!:
ποιοι ειναι οι διαιτητες σημερα στο ματς?
αυτοί που μας γάμησαν το σπίτι.!!
Κριμα που ο αντιπαθεστατος Πανιωνιος πηρε διπλο στο Αλκαζαρ και ξεκολλησε απο τον πατο της βαθμολογιας.
Παιδια σημερα πηγα εκδρομη στα Μετεωρα και περασαμε εξω απο την καινουρια γηπεδαρα σας.
Αντε παιδια με το καλο.
Για μενα η Λαρισα δεν θα κινδυνεψει να πεσει.
μακάρι να πέσει…
αφού δεν μας θέλουν…
'είναι ξεκάθαρο…
στην πρώτη αδικία ο πηλαδακης μας είπε για ανθρωπινό λάθος…
την δεύτερη το ίδιο…
την τρίτη το ίδιο…
την τετάρτη δεν μίλησε καν…
σήμερα δεν ξερό τι θα πει…
τον πουλο…φύγε να ησυχάσουμε…
*18-4 οι ευκαιρίες αλλά τραγική μπάλα απο την λαρισα…μερικοί μας δουλεύουν…
**γεμάτο το γήπεδο μεχρι αηδίας…κρίμα που το αποχαιρετίσαμε με αυτό τον τρόπο…
***κλείστε τους γαμωσυνδέσμους να τελειώνουμε με κάθε κομπλεξικό…
ε ναι νταξει ειπαμε να το παιζουμε υπερανω, αλλα ημαρτον πια
μας εχουν αδικησει σε καταφωρες φασεις, καθαρο γκολ παλι ακυρωθηκε…καλα ο παπακωστας θεικες αλλαγες παλι, ας μη μιλησω
το γηπεδο πολυ ωραια ατμοσφαιρα απ’ ο,τι φαινοταν, δυστυχως ειμαι θεσσαλονικη και δεν μπορεσα να παω
κριμα, διπλο στην αεκ τωρα (δεν ειναι και απιθανο)
στον εργοτελη θα πάμε…
και αν δεν γίνει καμιά τσατσια πάλι, θα το πάρουμε το ματς…
δήλωση του πηλαδακη για την διαιτησία. Βαριέμαι να ασχολούμαι!»
[B]Βαριέμαι να ασχολούμαι!»[/B]
[B][SIZE=“4”]Βαριέμαι να ασχολούμαι!»[/SIZE][/B]
[B][SIZE=“5”]Βαριέμαι να ασχολούμαι!»[/SIZE][/B]
[B][SIZE=“6”]Βαριέμαι να ασχολούμαι!»[/SIZE][/B]
άντε φύγε αν βαριέσαι…
όλοι μιλάνε παντού για μια φάση της ομάδας τους, και η λαρισα που εχει 8 καθαρές που χάνει βαθμούς κιόλας στο πρωτάθλημα, βαριέται να μιλήσει…!!!
Κρίμα που έκλεισε έτσι η αυλαία για το Αλκαζάρ.
Παίχτε ξανά μέχρι να νικήσετε 
ε και τι να κανει μωρε??? να τους πιανει πριν τον αγωνα και να τους μιλαει??
ετσι οπως το βλεπω εγω καλυτερα να αδικεισαι, παρα να ευνοεισαι