Προφανώς και αναφερόμουν για το pc, στο χαρτί είναι γελοίο.
Αυτό για τα παιδιά του Λυκείου δεν το ήξερα.Έχω δει πολλές φορές την αδερφή μου να γράφει sms με greeklish,αλλά δεν πίστευα ότι θα πάρει τέτοια διάσταση.Εγώ μόνο στο μουσουνου greeklish και αυτό γιατί εμοτικον και τέτοια είναι με λατινικούς χαρακτήρες και βαριέμαι να κάνω συνεχώς shift+alt.
Πάντως είναι ανησυχητική η όλη κατάσταση.
SMS κι εγω greeklish το έχω, αλλά επειδή είμαι ψωνάρα και τη γλώσσα την έχω βάλει στα αγγλικά.
γκουχ και εγώ.Σε κάποια φάση την είχα και στα γαλλικά…
Και εγώ μσν με greeklish, όταν και ο άλλος μου γράφει με greeklish, αλλιώς με ελληνικά.
Αλλά όντως σε γραπτό με greeklish, είναι απαράδεκτο.
Σε αυτοσχέδιους χώρους λατρείας, όπως γκαράζ, υπόγεια και διαμερίσματα αναγκάζονται να προσεύχονται οι χιλιάδες μουσουλμάνοι της Αθήνας, καθώς το νομοσχέδιο που προέβλεπε την ανέγερση τεμένους στον Ελαιώνα και τη λειτουργία του ώς τα τέλη του 2009 φαίνεται πως βρίσκεται κολλημένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.
Όπως αναφέρουν Τα Νέα, για το λόγο αυτό, πολλοί εκπρόσωποι των μουσουλμανικών κοινοτήτων επαναδιατύπωσαν το αίτημά τους για την ανέγερση τεμένους κατά τις εργασίες του 1ου Διεθνούς Συνεδρίου «Οι μουσουλμανικές κοινότητες και η πολιτιστική τους ταυτότητα», που πραγματοποιήθηκε στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.
«Η Αθήνα είναι η μοναδική πρωτεύουσα στην Ευρώπη που δεν έχει ένα τζαμί και ένα νεκροταφείο για την ταφή των μουσουλμάνων», τόνισε ο εκπρόσωπος των Αφγανών μουσουλμάνων που ζουν στην Αθήνα, και πρόσθεσε ότι «μολονότι υπάρχει νομοθεσία που προβλέπει την κατασκευή του, για κάποιους λόγους δεν προχωράει».
Με τη σειρά του, ο Μοχάμεντ Χερζολα, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αλαζχάρ-ιμάμης του τεμένους Χουσεϊν στο Κάιρο σε συνέντευξή του στο Έθνος τονίζει χαρακτηριστικά:
«Η Ελλάδα θεωρείται κοιτίδα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, αφού εδώ γεννήθηκαν αυτές οι ιδέες. Παρακαλώ και εγώ την ελληνική κυβέρνηση να κάνει πράξη αυτά που πρεσβεύει η χώρα σας. Όπως κι εμείς στην Αίγυπτο έχουμε ορθόδοξες εκκλησίες και κοινότητες και νεκροταφεία».
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που διοργανώνεται τέτοιου είδους συνέδριο στην Ελλάδα, με στόχο να φέρει κοντά τις μουσουλμανικές κοινότητες της χώρας.
www.in.gr
Δεν περίμενα κάτι το διαφορετικό στην Ελλάδα από αυτό. Εδώ τα δικά μας έργα δεν μπορούμε να προωθήσουμε λόγω της ανούσιας και εξαντλητικής, εξοργιστικής πολλές φορές γραφειοκρατείας. Δεν με τρελαίνει η ιδέα να υπάρχουν τζαμιά στην Ελλάδα, αλλά εφόσον είναι νόμιμο -και το αντίθετο μάλλον, παράνομο, δηλ. να μην υπάρχουν- και αναγκαίο, λόγω του πλήθους μουσουλμάνων που έχουν συγκεντρωθεί στον Ελλαδικό χώρο, απορώ πως δεν επισπεύδεται. Ήδη ο αφγανός πανεπιστημιακός, αλλά και άλλοι εξωτερικοί κριτές, απορούν με την ιδέα ότι στην γενέτειρα της δημοκρατίας δεν γίνοντα σεβαστά όλα τα νόμιμα αιτήματα. Ως Έλληνας, έχω να δηλώσω αυτό μόνο: είναι κρίμα, αλλά και βλαβερό για την εξωτερική εικόνα της χώρας μας το γεγονός ότι τέτοιου είδους έργα καθυστερούν. Ελπίζω τουλάχιστον να καθυστερεί λόγω της γραφειοκρατίας, και όχι ρατσιστικών αντιλήψεων, πράγμα που θεωρώ βέβαια απίθανο.
Είχε κυκλοφορήσει πριν από κάποια χρόνια ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο από τον Σταύρο Ζουμπουλάκη (διευθυντής του περιοδικού “Νέα Εστία”, άρα υποθέτω εκδόσεις Εστία) με τίτλο “Ο Θεός στην Πόλη”. Εκτός από πολύ ενδιαφέροντα δοκίμια για το θέμα, αν θυμάμαι σωστά μέσα ανέφερε και το ιστορικό της Οδύσσειας για το τζαμί των Μουσουλμάνων στην Αθήνα. Η ιστορία δεν είναι νέα. Εδώ και δεκαετίες αποφασίζουν κυβερνήσεις που θα χτιστεί το τζαμί και οι Δήμοι αρνούνται γιατί δε θέλουν Μουσουλμάνους κοντά τους (απάντηση στο ερώτημα σου για το πόσο απίθανο είναι να είναι ο μέσος Έλληνας ρατσιστής). Το βιβλίο σου το προτείνω με τα 1000. Ακόμη κι αν γράφτηκε πριν από καμιά 10ετία, θα το βρεις πολύ ενδιαφέρον (και δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλο ενώ τα δοκίμια είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους - δε χρειάζεται να έχεις διαβάσει τα προηγούμενα για να πας στο επόμενο)
Eάν μπορέσω θα ελέγξω. Αυτά που λες στο ποστ σου περί ρατσισμού είναι άκρως ανησυχητικά. Διότι, όταν κάποιος νόμιμα διεκδικεί τα συμφέροντά του, και εσύ τον σαμποτάρεις -ως δημοτική απόφαση, στην περίπτωσή μας- λόγω ρατσισμού, έχεις κάποιο κόμπλεξ ή είσαι μαλάκας. Τόσο απλά. Συνέχισε φίλε karvou να ποστάρεις τέτοια άρθρα μπας και ξυπνήσουμε… δεν ήξερα ότι το θέμα πάει τόσο πίσω, τελικά I’m livin’ in my little world…
Παλιά δημοσίευση αλλά μου αρέσει το νόημα της
Μήπως, λέμε μήπως, είναι τόσο στραβός ο γιαλός ή στραβά άραγε αρμενίζουμε;
Μάης 2008 μια επέτειος για τα γεγονότα. Μάης 1968, σαράντα χρόνια μετά και η επανάσταση πάει περίπατο. Δεχόμαστε την εξ ορισμού ελευθερία μας, αλλά δεν έχουμε το θάρρος να ζητήσουμε συγγνώμη από τους νέους αυτούς που άλλαξαν την ιστορία της καθημερινότητας στην Ευρώπη, αγκάλιασαν την εργατική τάξη και φώναξαν όλοι μαζί. «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατον».
Τι να πάρουμε είδηση εμείς τότε, ένα χρόνο μέσα στη χούντα, με τα μέσα φιμωμένα εκούσια ή ακούσια, περιμέναμε να ακούσουμε λαθραία την «Ντόιτσε Βέλε» ή να μάθουμε πρώτο χέρι από αυτούς που μπορούσαν να ταξιδεύουν στο Παρίσι.
Τα μηνύματα τα πήραμε όμως και με την πρώτη ευκαιρία, που άργησε πέντε χρόνια, είχαμε επιτέλους και τη δική μας μεταπολίτευση. Και να τα όνειρα και να οι πολιτικές ζυμώσεις και να επιτέλους και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και λίγο αργότερα η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και να το ΠΑΣΟΚ και το ραντεβού με την Ιστορία και να η διάθεση να ερωτευθούμε ανοιχτά και να γυρίσουμε τα πάντα ανάποδα.Τριανταπέντε χρόνια μετά, έχουμε αποδεχτεί τη μοίρα μας. Δεν ζητήσαμε, όταν έπρεπε, εξηγήσεις για το Μάαστριχτ και τις συμφωνίες, γλεντήσαμε την Περεστρόικα, κάναμε «πλάκα» με το Θατσερισμό, λακίσαμε από τα κόμματα και για «πλάκα» το ρίξαμε στο χαβαλέ. Εν ονόματι της ελευθερίας βάλαμε τα ποπ σκυλάδικα στα πανεπιστήμια και παρακολουθήσαμε εκατοντάδες ηλίθιες συναυλίες (
ανάβοντας αναπτήρες, δήθεν ροκ και καλά, αλλά αντί να φωτίσουμε την τύφλα μας, ξυπνήσαμε ένα πρωί και μας είπαν κάτι πικρά λόγια για το ασφαλιστικό, ένα άλλο πρωί καταλάβαμε ότι μας ξεσκίσανε το εισόδημα και η παλιά δραχμή έγινε μια σκατούλα του ευρώ, ακόμα άλλο ένα πρωί μας κολλήσανε ένα διάολο στο αυτί μας για να σπαταλάμε και το τελευταίο λεπτό του «ελεύθερου» χρόνου μας, χαζέψαμε σαν τον Νέρωνα την πανελλαδική εμπρηστική καταστροφή των δασών μας και ξαφνικά το ρίξαμε στην οικολογία γιατί αυτό είναι το νέο τρεντ. Τρεντ είναι και το να παραγγέλνεις σαλάτα με ρόκα και να την πληρώνεις για εξωτικό φυτό, λες και δεν έρχεται από το Μαραθώνα. Τρεντ ήταν και η ομοψυχία μας στους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά το αγγούρι άλλοι το φάγανε και δροσιστήκανε κι άλλοι ζορίζονται τώρα. Κι όσοι δεν θέλαμε να είμαστε «παντός καιρού» και είπαμε ανοιχτά τη γνώμη μας, μπήκαμε σε μαύρες λίστες. Και όταν φάγαμε απανωτές τις σφαλιάρες με τις αποκαλύψεις για τη «ντόπα», σφυρίξαμε αδιάφορα μην μπορώντας να δεχτούμε την ατίμωση. Τώρα υπογράφουμε διαμαρτυρίες και καλούμε το δήμαρχο να ελευθερώσει τα πεζοδρόμια και το ΥΠΕΧΩΔΕ να μη μας κρύβει τις μετρήσεις των ρύπων της ταλαίπωρης Αθήνας. Αλλά την πόλη την ξεσκίζουμε εμείς. Καβαλάμε πεζοδρόμια και σπάμε τις μουριές, βάζουμε σημάδι τους κάδους από τον τρίτο και σουτάρουμε τα σκουπίδια, γιατί θα λερωθούμε αν τα κατεβάσουμε ντυμένοι στην τρίχα αφού αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στο νέο τρεντ, την όπερα.
Κυνηγάμε τις εφημερίδες-περιτύλιγμα των προσφορών τους και δεν ρίχνουμε καν μια ματιά να ξεστραβωθούμε, αφού έτσι κι αλλιώς θα μάθουμε τα νέα από τα τηλεοπτικά παράθυρα το βράδυ. Όσο για την επανάσταση και την κοινωνική κριτική, κάθε Τρίτη βράδυ έχουμε αριθμημένη θέση για το Λαζόπουλο. Έτσι ξαλαφρώνουμε.Φιλότεχνοι όμως μέχρι πτώσεως. Σε όλα πάμε και δεν μας ενδιαφέρει το πανάκριβο εισιτήριο για την κάθε λογής μπαρούφα γιατί εμείς κάνουμε θυσίες για την Τέχνη. Δεν είμαστε όμως ελιτιστές. Τα παρακολουθούμε όλα. Και Μέγαρο και Πέγκυ και χοροθέατρο και μπαρουφομαλακίες και δήθεν progrersive και έντεχνο και ελληνικές ταινίες «σύγχρονης κωμωδίας» και «προσεγμένες» τηλεοπτικές σειρές. Ποίηση δεν διαβάζουμε γιατί μας πέφτει λίγο βαριά, αλλά που να τολμήσουμε να διαβάσουμε το «Νόημα» της Μαρίας Λαϊνά αφού θα δούμε το Χριστό φαντάρο.
Καλά ρε μεγάλε, τόσο χάλια είμαστε;
Εμείς τουλάχιστον, ως «κλάδος», βρισκόμαστε σε Άνοιξη. Το ελληνικό design μεγαλουργεί. Πολύ τρέντι η γραφιστική. Απλά πράγματα. Οι Έλληνες γραφίστες τετραγωνίσαμε τον κύκλο. Δε σου λέει και κανείς τίποτα άμα κάνεις ένα κουτί για πίτσα το ίδιο με μια αφίσα ή ένα φλάιερ για electronic music και μια αλοιφή για τις αιμορροΐδες σαν ένα λογότυπο για το γύρο της Αθήνας. Έτσι κι αλλιώς τα ίδια λεφτά μας δίνουνε. Δεν υπάρχει μπάτζετ…
Ένα φιλαράκι, γραφίστας, προκειμένου να μην πάρει τίποτα κάνει λογότυπα και συσκευασίες για εκατόν πενήντα ευρώ… εντάξει δεν έχει έξοδα, μένει με τους γονείς του και δουλεύει στο σπίτι… μια αφισούλα τού, πήρε και έπαινο σε μια γιορτή που γίνεται μια φορά το χρόνο… αλλά ρε γαμώτο δεν έχει ούτε ΙΚΑ ούτε τίποτα ακόμα. Και μια φίλη του, κι αυτή γραφίστρια, που δούλεψε την πρακτική της σε ένα «τρέντι δημιουργικό γραφείο» περάσανε τρεις μήνες και δεν έχει πάρει ακόμα φράγκο…
Μήπως, λέω μήπως, κάτι έχουμε παρεξηγήσει;
Μήπως είμαστε απλά περιστασιακοί χειροκροτητές μιας μετριότητας, πρώτης στο χωριό, αλλά δεύτερης στην πόλη;
Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι με τις πορδές δεν βάφονται αυγά;
Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι τα βραβεία είναι όπως τα φιλιά, που αν τα σκορπάς χάνουνε την αξία τους;
Μήπως πιστεύουμε ότι ο χρόνος δεν θα περάσει από πάνω μας και θα είμαστε για πάντα οικόσιτοι των γονιών μας και δεν θα χρειαστεί ποτέ να διεκδικήσουμε από την πολιτεία να μας συνδράμει στα γεράματά μας;
Μήπως αντί να χαζεύουμε στο διαδίκτυο, είναι καλύτερα να ανοίξουμε το μυαλό μας και να σκεφτούμε τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Γιαπωνέζους και τα κουκλάκια και αυτά τα έρημα τα γεωμετρικά σχήματα του Swiss International Style;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε πόσο ανόητο είναι η ελληνική οπτική επικοινωνία να γίνεται στα Αγγλικά, σε κάθε εφαρμογή, και να προορίζεται για έναν τόπο που και γλώσσα έχει (ακόμα) και γραφή διαθέτει και το 99% των κατοίκων δεν τελειώνει το Αμερικάνικο κολέγιο;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους τι είναι η πνευματική ιδιοκτησία, η αυθεντικότητα και το κοινωνικό ήθος, οι συνήθειες του τόπου;
Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε από την Πολιτεία καλύτερη μόρφωση και από τον εαυτό μας μεγαλύτερη επιμέλεια στις σπουδές μας;
Μήπως πρέπει να μυριζόμαστε την απάτη και να της προσφέρουμε την περιφρόνησή μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε συνάδελφοι, γενναιόδωροι και ειλικρινείς, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο εκτοξεύοντας πικρόχολα σχόλια, αντί να προωθούμε το σύνολο γιατί έτσι μόνο θα εισπράξουμε και τα ατομικά οφέλη;
Μήπως πρέπει να διαχωρίσουμε το design από το επάγγελμα και να είμαστε λιγότερο ματαιόδοξοι, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, να καταλάβουμε πως είναι στο χέρι μας να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να βοηθήσουμε με τον μοναδικό μας τρόπο, τη δουλειά μας, να λυθούν κάποια από τα χιλιάδες προβλήματα μας;
Μήπως η ελληνική γραφιστική πρέπει να κάνει το δικό της Μάη και επιτέλους «να ξεμπερδεύουμε με τους κακομούτσουνους» όπως είπε ο Μπορίς Βιαν, να γευτούμε τον πικρό σαρκασμό των ταινιών του Ζακ Τατί, να αναλύσουμε τη σκέψη του Αλμπέρ Καμύ και να ξαναδούμε εφ? όλης της ύλης τις αφίσες των Γκραπίς και τα πρωτοσέλιδα της τότε Λιμπερασιόν;
Μήπως πρέπει να γιορτάσουμε την αγέραστη σκέψη του Ζ. Λ. Γκοντάρ και να αναγνωρίσουμε το ευεργετικό «άσυλο» που προσέφερε με άπειρη αγάπη το Γαλλικό κοινό στη Τζαζ, την εποχή που η ίδια η Αμερική έστελνε τους υπέροχους μουσικούς της στην ανεργία;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ένωση Γραφιστών ανήκει σε όλους μας και μας περιμένει να δουλέψουμε σοβαρά, να συγκροτηθούμε κάποτε σε ισχυρό σώμα σοβαρών επαγγελματιών και να αφήσουμε για την ώρα τις ματαιόδοξες συλλογές μεταλλίων και το αμφιβόλου υποστάσεως κυνήγι κούφιων διακρίσεων;
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι το ταλέντο μπορεί να πέσει εύκολα θύμα της ματαιοδοξίας και η απόλυτη βεβαιότητα δεν διαφέρει από την πλήρη υπαρξιακή ανασφάλεια;
λέμε, μήπως;Δημήτρης Θ. Αρβανίτης
ΑGI member DesignerΥστερόγραφο
Designism is the Enemy of Design*
*Άλλο το γάλα κι άλλο η καβάλαΤο graphic design ανακαλύφθηκε από Έλληνες στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσε να αναδειχθεί σε υπεράξιο εθνικό προϊόν κερδίζοντας την αποδοχή και την καταξίωση του συνόλου των πολιτών της χώρας, οι οποίοι και μετάλλαξαν την καθημερινότητά τους σε μια τεράστια design performance με αποτέλεσμα να θεσπισθούν ετήσιοι διαγωνισμοί με σκοπό τη βράβευση της πρωτοτυπίας, της αυθεντικότητας και του δημιουργικού οίστρου.
Σαν σε ένα παράξενο Deja vu, οι ώριμες κοινότητες των Ευρωπαϊκών αλλά και άλλων χωρών, υφάρπαξαν, αρκετές δεκαετίες πριν, αυτή την Ελληνική ανακάλυψη και την οικειοποιήθηκαν προς ίδιον όφελος. Έφτιαξαν σχολές, δημιούργησαν δομές και παράδοση, Μουσεία και εκθέσεις και εξάγουν με επιτυχία τις ιδέες και τα παράγωγα προϊόντα τους… ακόμα και στην Ελλάδα, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει το θράσος μιας τέτοιας «υπεξαίρεσης».
Ως λαός με ιστορία και συγκροτημένο κράτος αποφάσεων, τσατισμένοι από την παγκόσμια αδικία σε βάρος της πατρότητας της ανακάλυψής μας, ας βροντοφωνάξουμε…
«We shall overcome».
Ας μην ρεζιλέψουμε την κουβέντα μπαίνοντας σε λεπτομέρειες…
από gda.gr
Πολύ ωραίο το άρθρο, λέει μεγάλες αλήθειες (σε θέματα design δεν μπορώ να σχολιάσω εφόσον δεν ασχολούμαι με το αντικείμενο), αλλά δυστυχώς μέσα σε όλη αυτή την προβληματική κοινωνία αναγνωρίζω και τον εαυτό μου σε μερικά θέματα.:-s
Μόνο σκόνη είκοσι χρόνια μετά
«Ημέρα απελευθέρωσης του λαού της Ανατολικής Γερμανίας από ένα τυραννικό καθεστώς». Με τα λόγια αυτά χαρακτήρισε την 9η Νοεμβρίου, την ημέρα που κατέρρευσε το Τείχος του Βερολίνου, ο ηγέτης του Αριστερού Κόμματος, Γκρέγκορ Γκίζι.
Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του Τείχους, η Γερμανία ετοιμάζεται να γιορτάσει την ειρηνική επανάσταση του 1989, έχοντας να επιδείξει επιτυχίες, αλλά και προβλήματα που γεννήθηκαν εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη.
Στα χρόνια που πέρασαν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Γερμανία διήνυσε μια πολύ μεγάλη απόσταση, οι αλλαγές υπήρξαν σαρωτικές και τίποτε μα τίποτε δεν θυμίζει τη χώρα αυτή όπως ήταν πριν.
Το πιο μεγάλο παράδειγμα αποτελεί η πρωτεύουσα της χώρας, το Βερολίνο, όπου η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Οταν το 1989 η Λαϊκή Δημοκρατία της Ανατ. Γερμανίας κατέρρευσε, κυριολεκτικά μέσα σε μία νύχτα, ο λαός πανηγύριζε γιατί μια σκληρή δικτατορία έφθανε στο τέλος της. Ομως η χώρα αυτή ήταν στην κυριολεξία διαλυμένη χρόνια πριν.
Υπερχρεωμένοι
Η σοσιαλιστική οικονομία είχε φθάσει στα όριά της. Για να καλύψει τις οικονομικές της ανάγκες δανειζόταν συνεχώς, ακόμη και από τους ταξικούς της εχθρούς, όπως το δυτικογερμανικό κρατίδιο της Βαυαρίας, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πιστωτές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Τον Οκτώβριο του 1991, ύστερα από συναίνεση των Μεγάλων Δυνάμεων, η Γερμανία ενώθηκε σε μία χώρα, ο τότε καγκελάριος, Χέλμουτ Κολ, υποσχέθηκε στους Ανατολικογερμανούς ένα μέλλον γεμάτο «ανθισμένα τοπία». Μόνο που τα «ανθισμένα τοπία» άργησαν πολύ. Η διαλυμένη οικονομία της, αλλά και η βιασύνη των Δυτικογερμανών να προχωρήσουν με γοργά βήματα στην ενοποίηση, έφεραν μεγαλύτερη καταστροφή.
Τα ανατολικογερμανικά προϊόντα δεν μπορούσαν σε καμία περίπτωση να ανταγωνιστούν τα δυτικά. Αλλά και γιατί η Ανατολική Γερμανία έχασε το μοναδικό ανταγωνιστικό της προσόν: τα φθηνά εργατικά χέρια.
Οταν οι Ανατολικογερμανοί άρχισαν να πληρώνονται σε δυτικά μάρκα για να παράγουν ανατολικογερμανικά προϊόντα -και μάλιστα κακής ποιότητας- οι βιομηχανίες έκλειναν η μία μετά την άλλη. Ούτε οι ίδιοι οι Ανατολικογερμανοί ήθελαν να αγοράζουν τα προϊόντα που παρήγαγαν. Ετσι, η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη και οι κοινωνικές συγκρούσεις άρχισαν να παίρνουν δραματικές διαστάσεις.
Δύο χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, τα ακροδεξιά κόμματα έβρισκαν χιλιάδες νέους οπαδούς στις πόλεις της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Η βία και ο αλκοολισμός -συνέπεια της ανεργίας και της έλλειψης προοπτικής- ήταν τα βασικά προβλήματα των Ανατολικογερμανών στις αρχές του '90. Το βάρος εκλήθησαν να πληρώσουν οι δυτικογερμανοί, με τον επονομαζόμενο «φόρο αλληλεγγύης», που ισχύει μέχρι σήμερα.
Με τον φόρο αυτό, το 5% του εισοδήματος των εργαζομένων στη Δυτική Γερμανία πάει στα ταμεία ανάπτυξης της πρώην Ανατολικής.
Παρ’ όλα αυτά το οικονομικό σοκ ήταν μεγάλο και δυσβάστακτο για τη Γερμανία και οι συνέπειές του πληρώνονται ακόμη και σήμερα. Για παράδειγμα, το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά και η ανεργία.
Ομως όποιος αυτές τις ημέρες ταξιδέψει στην πρώην Ανατολική Γερμανία θα δει μια χώρα που πραγματικά είναι στραμμένη προς το μέλλον. Οι υποδομές της, οι αυτοκινητόδρομοι, οι σιδηρόδρομοι, τα αεροδρόμια, τα δίκτυα επικοινωνιών, έχουν γίνει όλα από την αρχή. Βρίσκονται στο πιο εξελιγμένο στάδιο της τεχνολογίας. Τα πρώην γκρίζα κέντρα των ανατολικών πόλεων έχουν ανοικοδομηθεί, έχουν γεμίσει χρώματα.
Δεν γυρίζουν πίσω
Η ανεργία μπορεί να είναι ακόμη σε υψηλότερα επίπεδα από ό,τι στη δυτική πλευρά, αλλά υπάρχει αισιοδοξία. Για παράδειγμα, πόλεις όπως η Δρέσδη και η Λειψία, που κλονίστηκαν από το κλείσιμο των βιομηχανιών.
Για να βρουν ωστόσο τον δρόμο τους προς το μέλλον, συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να αλλάξουν κατεύθυνση. Και βρήκαν το δρόμο, σε τομείς όπως η ανάπτυξη του τουρισμού και εναλλακτικών τεχνολογιών.
Σε δημοσκόπηση που έγινε πριν από λίγες ημέρες, μόνο το 10% των κατοίκων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, δήλωσε ότι νοσταλγεί την εποχή του κομμουνιστικού καθεστώτος. Το 75% δηλώνει ότι η ποιότητα ζωής του είναι πολύ καλύτερη τώρα.
Source: Ελευθεροτυπία
Δικαιωνομαι λοιπον.
Γιατι οταν τα ελεγα εγω, καποιοι ποσταραν φωτογραφια ‘‘χαρουμενων’’ ανατολικογερμανων, για να με πεισουν οτι κανω λαθος…
Καλό ποστ Freedom.
Την άλλη εβδομάδα είναι η επέτειος της πτώσης του τείχους και σίγουρα θα υπάρξουν πολλά αφιερώματα από πολλές πηγές. Θα ποστάρω ό,τι βρώ ενδιαφέρον.
20 χρονια απο την παλινρθωση του καπιταλισμου και το φαντασμα του κομμουνισμου πλαναται πανω απο την ευρωπη…ακομη. Δημοσκοπηση, μας πληροφορει οτι μολις το 10% των (Ανατολικο)γερμανων νοσταλγει τη κομμουνιστικη εποχη. Καλο θα ηταν να εχουμε και στοιχεια βεβαια της δημοσκοπησης για να βγαλουμε συμπερασματα. Ερωτημα που θετω εγω, ποιο το ηλικιακο ευρος των ερωτηθεντων, γιατι εχοντας περασει 20 χρονια, το κατωτερο οριο θα επρεπε να ειναι η ηλικια των 35 περιπου (οσων δηλαδη ηταν 15 ετων το 1989)? Ποιος πραγματοποιησε τη δημοσκοπηση και υπο τη χρηματοδοτηση ποιων και αλλα παρομοια ερωτηματα.
Ας δουμε μια αλλη ερευνα λοιπον για την πρωην Ανατολικη Γερμανια, οπου γινεται γνωστος και ο δημοσκοπος (Der Spiegel - ο μεγαλυτερος εκδοτικος μηχανισμος στην πρωην Δυτική και νυν Ομοσπονδιακη Γερμανια) :
Τα «φαντάσματα» επιστρέφουν 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους
«Από ποια πλευρά έπεσε, τελικά, το Τείχος του Βερολίνου»; διερωτάται, αρθρογράφος της «Wall Street Journal» εκφράζοντας την απορία του για το γεγονός ότι, 20 χρόνια μετά τη γερμανική επανένωση, τα παλιά φαντάσματα μοιάζουν ζωντανά, ενώ το ανερχόμενο γερμανικό κόμμα «Αριστερά» του Οσκαρ Λαφοντέν «παραπέμπει, προγραμματικά, περισσότερο στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ». Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου από την εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής».
Ερευνα του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel» έδειξε ότι το 49% των Ανατολικογερμανών συμφωνεί με την πρόταση: «Η Ανατολική Γερμανία είχε περισσότερο θετικές, παρά αρνητικές πλευρές. Υπήρχαν αρκετά προβλήματα, αλλά μπορούσε κανείς να ζήσει καλά εκεί». Ενας εκ των ερωτηθέντων δήλωσε (σημ δικια μου : για την Δυτικη Γερμανια): «Οταν παλιά μας πρόβαλλαν ταινίες στο σχολείο, όπου εικονίζονταν ουρές ανθρώπων έξω από υπηρεσίες ευρέσεως εργασίας, παιδιά να ζητιανεύουν και ηλικιωμένοι να ψάχνουν στα απορρίμματα, γελούσαμε δυνατά, θεωρώντας ότι επρόκειτο για προπαγάνδα. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι αυτή ήταν η αλήθεια και ότι αποτελούμε πλέον μέρος της».
Εξίσου μελαγχολική, αν και για διαφορετικούς λόγους, είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην άλλη πλευρά του Ρήνου. «Μαζί με το Τείχος, εξαφανίστηκε η Ευρώπη του Ζαν Μονέ», ήταν ο τίτλος πρόσφατου άρθρου της γαλλικής «Λε Μοντ». Ο συντάκτης του, Μπερτράν Λεζάντρ, επεξηγεί:
«Την 9η Νοεμβρίου 1989, η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ενταφίασε μια ορισμένη ιδέα της Ευρώπης. Παράδοξο της Ιστορίας: Ακριβώς τη στιγμή όπου η ήπειρος ανακτούσε την ενότητά της, κάτω από τη σημαία της δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς, έχανε τη συνοχή της. Με έξι ή 15 μέλη, το όνειρο μιας Ευρώπης ομοσπονδιακής, όπως την ήθελαν ο Ζαν Μονέ και οι κληρονόμοι του, ήταν νοητό. Στην Ευρώπη των 27, είναι ουτοπία». Ακόμη κι αν, από κάποιο καπρίτσιο της τύχης, έβλεπε το φως της μέρας μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, «θα έμοιαζε λιγότερο με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και περισσότερο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία».
(παρακατω το αρθρο ασχολειται με το θεμα της ευρωπαικης ενοποιησης και γιαυτο δε το συνεχιζω εδω, αλλα για λογους αρχης το λινκ : http://www.tvxs.gr/v24889)
Για εξηγουμαι, προφανως και η κατασταση στην πρωην Ανατολικη Γερμανια, απειχε πολυ απο το ιδανικο. Προφανως υπαρχαν πολλα και γνωστα πλεον προβληματα, αλλα αλλο πραγμα η κριτικη προσεγγιση , με ορους πολιτικους και ιστορικους, και αλλο η μανιχαιστικη πολεμικη και απολυτοποιηση οτι ολα ηταν σκατα εκει τοτε και να μολις το 10% αναπολει το παρελθον. 10 % με 49% της ερευνας του Der Spiegel ( του Der Spiegel ε το τονιζω…) ειναι μια σημαντικη διαφορα δε νομιζετε???
Το κείμενο δε το πόσταρα για να πάρω θέση, απλά επειδή το βρήκα ενδιαφέρον θέμα προς συζήτηση.
Στενός συγγενής μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αρμενία, και έχοντας μιλήσει μαζί του, ανήκει σε αυτό το 10% ή στο 49% της άλλης δημοσκόπησης. Ναι μεν δεν ήταν το ιδανικότερο σύστημα, αλλά αρκετοί άνθρωποι έβρισκαν πολλά θετικά σε αυτό.
Γενικά, είναι ένα σύνθετο θέμα αυτό με τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, ειδικά με τη Γερμανία. Σωστά είπε ο Isis, είναι καλό σε κάθε έρευνα να ξέρουμε ποιός την κάνει, και ποιό είναι το δείγμα της έρευνας.
Δεν είναι μαύρο άσπρο αυτά τα θέματα. Κερδήθηκαν πράγματα με την ένωση, χάθηκαν άλλα.
Δεν είναι κακό να πάρεις θέση 
(αν τουλάχιστον έχεις ασχοληθεί αρκετά με ένα θέμα πρώτα).
Τα μεθοδολογικά ερωτήματα που θέτει ο Ισις πρέπει να ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις: Δλδ και αν κάποιος δηλώνει πως νοσταλγεί την προγενέστερη κατάσταση σε αυτές τις χώρες, θα πρέπει να ξέρουμε την ηλικία του και το τι έκανε για να ζεί σε αυτές τις χώρες. Είναι προφανές πως κάποιος χωρίς ουσιαστικά προσόντα που ήταν αργόμισθος ή ρουφιάνος κατ’ επάγγελμα, θα αντιμεωπίζει βιοποριστικό πρόβλημα στην σύγχρονη Γερμανία και θα δηλώνει νοσταλγός (ή οσταλγός προσαρμόζοντας τον Γερμανικό όρο :roll:).
Επίσης, ειδικά για τις περιπτώσεις ανθρώπων από την πρώην ΕΣΣΔ είναι σημαντικό να αντιληφθούμε αν νοσταλγούν την χώρα ή το σύστημα. Π.χ. Ουκρανή που γνωρίζω και κατοικεί πλέον μόνιμα εδώ (και τα πάει και πολύ καλά, ασκεί το επάγγελμα της, αυτό της οδοντίατρου και όχι της καθαρίστριας ή της βίζιτας) μου είπε πως θεωρεί λάθος την διάλυση της ΕΣΣΔ και το μίσος που υπάρχει σήμερα μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων. Της φαίνεται αδιανότητο πως χρειάζεται βίζα για να πάει στη Μόσχα. Σε ερώτηση μου όμως για το τι είναι αυτό που της λείπει ακριβώς, μου διευκρίνισε πως δεν της λείπει ο κομμουνισμός, πως θα ήθελε να δεί τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες ενωμένες ξανά ως μία μεγάλη ομόσπονδη χώρα με ελεύθερη οικονομία “σαν την Αμερική” ήταν τα ακριβή λόγια της.
8)
Στο πολύ σωστό σχόλιο του Isis, να προσθέσω μια παλιότερη έρευνα του 2004:
ΤΟ 75% ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ Α.ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ
Βερολίνο, 23 Αυγούστου 2004 (16:27 UTC+2) Περίπου 15 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, πάνω από το 75% των κατοίκων της ανατολικής Γερμανίας που ρωτήθηκαν σε δημοσκόπηση, τα αποτελέσματα της οποίας δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα, πιστεύουν πως ο κομμουνισμός είναι θεωρητικά μια καλή ιδέα.
Πάνω από τους μισούς κατοίκους της πρώην κομμουνιστικής ανατολικής Γερμανίας είναι απογοητευμένοι από τη δημοκρατία, αναφέρεται στην έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τον οργανισμό Datenreport 2004.
Ένα 76% των κατοίκων της ανατολικής Γερμανίας λένε πως πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός ήταν μια καλή ιδέα, η οποία εφαρμόσθηκε κακά από το καθεστώς της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.
Εντούτοις το 80% των κατοίκων της δυτικής Γερμανίας δήλωσαν πως πιστεύουν στη δημοκρατία.
Πηγή: Macedonian Press agency http://www.hri.org/news/greek/mpegrb/2004/04-08-23.mpegrb.html
Επίσης, ας προσθέσω μια νεώτερη έρευνα του ινστιτούτου Έμννιντ (επειδή δεν ξέρουν όλοι γερμανικά, παραθέτω το κείμενο με βάση τη μετάφραση του google και την πηγή του) που διεξήχθη τον περασμένο Ιούλιο μεταξύ των κατοίκων και από τις δύο πλευρές.
Βερολίνο - Μια θετική εικόνα, η πλειοψηφία των Γερμανών Ανατολής από την πρώην ΛΔΓ. είχε “πιο καλά από κακές πλευρές,” ήταν 49 τοις εκατό των ερωτηθέντων.
Από τους ερωτηθέντες από τις παλαιές χώρες συντάσσονται μόνο το 13 τοις εκατό της γνωμοδότησης αυτής, βασίζεται στην αντιπροσωπευτική έρευνα που διεξήγαγε η EmnidInstitutes hervor. Ινστιτούτο καθεξής.
Ομοσπονδιακός Υπουργός Wolfgang Tiefensee (SPD) είχε την Παρασκευή στο Βερολίνο μελέτη που παρουσιάστηκε ως αντιπρόσωπος για τις νέες χώρες ώστε. [LEFT]B.[/LEFT]
Ρωτήθηκαν σε Απρίλιος 1208 άτομα σε Ανατολή και Δύση.
Οκτώ τοις εκατό από αυτούς πιστεύουν ότι έχουν ζήσει εκεί εκείνη τη στιγμή πιο ευτυχισμένοι και καλύτερα από ό, τι σήμερα.
Ήταν συμφώνησε, σύμφωνα με την έρευνα, ωστόσο, σχετικά με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. 85 τοις εκατό της Ανατολής Γερμανοί και 81 τοις εκατό της Δυτικής Γερμανοί πίστευαν ότι οι Γερμανοί Ανατολή θα μπορούσε να είναι υπερήφανοι για την ειρηνική αντιμετώπιση των SED [LEFT]Diktatur.[/LEFT]
Πηγή: http://www.tz-online.de/nachrichten/politik/studie-ostdeutsche-sehen-positiv-372422.html
Η έρευνα λοιπόν μας λέει πως το 49% των ερωτηθέντων από την Ανατολική Γερμανία συμφώνησαν στην εκτίμηση πως η DDR είχε περισσότερες καλές παρά κακές πλευρές και πως υπήρχαν μερικά προβλήματα, αλλά μπορούσε να ζει κανείς καλά.Αν σε αυτά προσθέσουμε το 8% που πιστεύει πως η DDR είχε πιο πολλές καλές πλευρές παρά κακές και ότι εκεί κάποιος ζούσε πιο ευτυχισμένος και καλύτερα, παρά σήμερα στην ενωμένη Γερμανία οδηγούμαστε σε ένα συνολικό 57% που βλέπει με θετικό μάτι Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία.
Eπίσης γελάω με αυτό που έγραψες ρε Mule για τους αργόμισθους ή ρουφιάνους στο επάγγελμα. Τόση πρεμούρα πια? Για τους άνεργους δυτικογερμανούς κατασκόπους και πράκτορες των Αμερικάνων δεν υπάρχει πόνος? Ξέχωρα που ήταν περισσότεροι, αυτοί δεν αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα. Αυτούς ποιος θα τους σκεφτεί, ποιος θα τους κλάψει?:lol::lol:
Aμφισσβητείς το πως λειτουργούσε η Στάζι και πως στην DDR υπήρχαν περισσότεροι ρουφιάνοι ανά πολίτη σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα στη σύγχρονη ιστορία;
Eίναι τεκμηριωμένο πλέον από πολλές πηγές, μεταξύ των οποίων και οι παραδοχές των ιδιων των πρώην πολιτών αυτής της χώρας.
Πολλές έρευνες με αντιφατικά αποτελέσματα υπάρχουν για το πως νιώθουν οι πρώην ανατολικογερμανοί. Δεν έχω πρόχειρη μία που διάβασα χθες και έδινε ένα μ ικρότερο ποσοστό “οσταλγών” από αυτό που αναφέρεις εσύ.
Η ουσία είναι η εξής:
A) Το να υπάρχει ποσοστό νοσταλγών/απολογητών σε οποιαδήποτε έρευνα δεν μπορεί να απουελεί συγχωροχάρτι για ένα καθεστώς. Και στην Ελλάδα αν γίνει μία έρευνα “νοσταλγείτε την εφταετία” μεταξύ των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ και της ΝΔ μπορεί και να συγκεντρωθεί ποσοστό που να ξεπερνά το 10 ή και το 15%. Και λοιπόν; Θα νομιμοποιεί αυτό τους συνταγματάρχες; [-X
B) Ό,τι και να δηλώνει κανείς σήμερα, υπάρχει το αδιάψευστο γεγονός που είναι το ποιοί σήκωσαν το τείχος το '61 και κρατούσαν τους πολίτες τους φυλακισμένους πίσω απο αυτό, πυροβολώντας όποιον φουκαρά προσπαθούσε να διαφύγει. Η φυγή ήταν πάντα από την ανατολή προς την δύση και αυτό τα λέει όλα
Γ) Στην Γερμανία σήμερα δεν υπάρχει ΚΚ Σταλινικού τύπου σαν το εδώ που να διεκδικεί την επάνοδο σε εκείνη την εποχή και να κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές. Κάτι τελευταίοι απολογητές της DDR κατεβαίνουν με την “Αριστερά” του Λαφοντέν που ανέφερε και ο Ισις, η οποία είναι όμως πιό αχταρμάς και από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι θέσεις της για την ΕΕ θα προκαλούσαν αποπληξία σε κάθε ένοικο του Περισσού. Τελικά μάλλον στην Ελλάδα βρίσκουμε περισσότερους απολογητές της DDR παρά στη Γερμανία, δικαιώνοντας το ρητό του παππού μου “100 κλωτσιές σε ξένο κώλο δεν πονάνε”