Διαφωνω με τον αποπανω, οριζοντιως και καθετως. Καταρχην συναυλια σε αμφιθεατρο λες και ειναι μεγαρο μουσικης, δεν υφισταται… Επισης στη μεση υπηρχε μια μεγααααλη κοιλια που σχεδον κοιμηθηκαμε. Κατα τα αλλα υπηρχαν και οι πολυ ωραιες στιγμες
Σκατα.Πρωτη φορα συναυλια στο Παντειο και δεν μπορεσα να παω.Κριμα και ειχα αρχισει να τους ακουω τελευταια και κολησα…Στην αιθουσα 108 εγινε τελικα?..
Τελος παντων και γω πιστευω οτι εχουνε μερικα καταπληκτικα και μερικα πιο βαρετα κομματια.Εχω 2 δισκους τους κατεβασμενους απο το www.diymusic.org…Εχουν βγαλει τιποτα αλλο?
Περιθώριο
Αθήνα
Ειναι κρισιμο πιστευω να παρατηρησουμε την αρκετα μεγαλη επιρροη τους απο waterboys…
Ενα από τα μεγαλύτερα ελληνικά συγκροτήματα διαλύθηκε…
Η Ωχρά Σπειροχαίτη δεν υπάρχει πια.
Αυτή η ανακοίνωση δεν μας γεμίζει χαρά αλλά ούτε και λύπη. Πρόκειται για μια ώριμη απόφαση.Μετά από πάρα πολλά χρόνια παρέας, μουσικής ομάδας, sui generis πολιτικής συλλογικότητας, υπαρξιακού συγχρωτισμού κλείνουμε έναν κύκλο της ζωής μας ? μαζί και χώρια ο καθένας για τον εαυτό του. Έναν μεγάλο, ουσιαστικό και ανεκτίμητο κύκλο βιωμάτων και εμπειριών. Μια δυνατή παρακαταθήκη ζωής. Κι όχι με τη στείρα προσέγγιση της εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης. Αλλά με την προσέγγιση της συγκίνησης που καταργούσε τα όρια τα δικά μας και των Άλλων και γινόταν ένα διαβατήριο σχέσεων, ανοιχτών, αμοιβαίων, βαθιά αλληλέγγυων.
Ένα εγχείρημα που μας πήγε πολύ πιο πέρα από όσο φανταζόμασταν και που, από ένα σημείο και πέρα, πάψαμε να υπολογίζουμε ως όριο.
Οι λόγοι του τέλους δεν αφορούν επ? ουδενί μια διαπραγμάτευση των συλλογικών μας αξιών. Είμαστε αταλάντευτοι στις αρχικές μας επιλογές είτε κάποιος θα μπορούσε να μας λοιδορεί είτε να μας τιμάει γι? αυτό. Θεωρούμε ότι η μεγάλη μας αγάπη για την μουσική, η μεγάλη μας εκτίμηση στη δύναμη του συλλογικού μέσου ? για την καταστροφή αυτού του άθλιου πολιτισμού και την ανοικοδόμηση απελευθερωτικών σχέσεων ? οδήγησε στην παραγωγή και την στήριξη ενός έργου που συνειδητά δεν εντάξαμε ποτέ στην καπιταλιστική Ύβρι, στην εμπορευματική δικτατορία, στα θεαματικά τσίρκο. Και, αν υπάρξει κατά μόνας ή επιμέρους συνέχεια στο μέλλον, τότε θα είναι φυσική προέκταση αυτής της συνειδητής επιλογής.Διαγράψαμε μια μεγάλη τροχιά ? περισσότερες από 20 περιστροφές γύρω από τον ήλιο ? στην οποία δοκιμάστηκε και ο πυρήνας των μεταξύ μας σχέσεων, που πάντοτε όριζαν ένα σημείο εκκίνησης και το εχέγγυο για ένα δημιουργικό πεδίο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αναγνωρίζουμε τους λόγους του τέλους. Αντιπαλέψαμε την αναπόδραστη φθορά του χρόνου, τις αμείλικτες προσωπικές πραγματικότητες που, στο βαθμό που δεν συναντιούνταν, επίμονα ασκούσαν φυγόκεντρες δυνάμεις σε επίπεδο υπαρξιακών προκρίσεων και προτεραιοτήτων. Κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε πλέον να ανταποκριθούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που η ωχρά σπειροχαίτη είχε γίνει. Ψηλαφίσαμε και αναγνωρίσαμε και ένα όριο του συλλογικού, στο οποίο εγκλωβίζονταν πλέον οι προσωπικές δυνατότητες και το οποίο πρέπει να γίνει σεβαστό.
Αφήνουμε το κατατεθειμένο έργο μας να κάνει τον κύκλο του με όλες τις πολιτικές συνδηλώσεις, που με φροντίδα το θωρακίσαμε, και ευχαριστούμε από βάθος καρδιάς όλες και όλους που μοιραστήκαμε μαζί τις στιγμές αυτής της διαδρομής.Η συγκίνησή μας για όλες εκείνες τις σχέσεις που κερδίσαμε στο μεγάλο αυτό ταξίδι είναι ανείπωτη. Χωρίς υπερβολές, νιώθουμε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Ξέρουμε ότι στο δρόμο τού «να πράττουμε αυτά που πρεσβεύουμε» κάναμε πολλά λάθη. Αλλά ήμαστε ειλικρινείς. Αυτό νιώθουμε ότι δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Όπως και την γονιμότητα των αμοιβαίων μας στιγμών. Χωρίς κοινό, χωρίς καλλιτέχνες, χωρίς αποστάσεις, μέσα σε ένα αδιαχώριστο Εμείς. Όλοι και όλες.
Η Ιστορία συνεχίζεται στους δρόμους, στις ζωντανές μας καρδιές, στις δυνατές μας αγκαλιές, στις απίθανες φωνές μας? που ξέρετε εσείς?«όταν ψιθυρίζουνε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες».
Ας είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας.
Τα λέμε?Βλάσης, Κώστας, Μανόλης, Παναγιώτης, Χάρης
http://wxra.squat.gr/2011/03/20/τίτλοι-τέλους-για-την-ωχρά-σπειροχαίτ/
οχι ρε γαμωτο
Απελπίζομαι καθολικά…Κρίμας. Τα Ι και ΙΙ είναι από εκείνα τα άλμπουμ που δεν γράφονται συχνά. Το τελευταίο βέβαια δεν μου άρεσε αλλά όπως και να 'χει, η Ώχρα Σπειροχαίτη ήταν από τα πλέον ιδιαίτερα συγκροτήματα, και βέβαια κάπως έτσι θα παραμείνει στις αναμνήσεις μας.
Ευχαριστώ απ’ τα βάθη της καρδιάς μου την Ωχρά Σπειροχαίτη για όλα όσα έδωσαν. 
Eτσι, για φορο τιμης:
Απελπίζομαι καθολικά
φώτα ανάβουνε και σβήνουν ξαφνικά
άσκοπα ξενύχτια με πολιορκούν
μουσικές θανάτου μέσα μου ξυπνούν
…
Εαυτέ μου αποκλειστικέ
το παρόν σου είναι κάτι σαν ποτέ
τα μπαράκια τα χωνεύουν οι καπνοί
έρωτες φευγάτοι πυροβολισμοί
Το ένστικτό μου δεν μου απαντά
όλα ορίζονται με πλάνα μαζικά
ό,τι αγαπώ εξαϋλώνεται
σλόγκαν διαφημιστικό και σώνεται
Αδιέξοδο νυχτερινό
σα βαλσάκι σ’ ένα φιλμ εμπορικό
χίλιοι τοκογλύφοι με κυκλώνουνε
με δημοπρατούνε και μαλώνουνε
Απουσίες μου ανώνυμες
και φυγές μου τόσο ηλίθια νόμιμες
αν υπάρχει κάτι πρέπει να το βρω
μην τους δώσω την χαρά και τρελαθώ
Ξημερώνει με βεγγαλικά
όλα πήγαν από την αρχή στραβά
αϋπνίες τάχα είπα ερωτικές
κι από κάτω χόρευαν οι αναστολές
Ωραίος :!: Συνεχίζω:
[I]Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι
σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση
[B]αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους[/B]
μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι
ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ’ έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά
όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο
αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ’ το σπίθισμα σβησμένου άστρου
αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες
αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων
μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά
μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά
η ζωή είναι πολύ μακριά
[B]μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου
[SIZE=“5”]αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό[/SIZE][/B][/I]
…δεν μπορώ να πω πολλά, δεν ξέρω τι να πω, μπέρδεμα. Απ’τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, περίμενα πως και πως να τους δω λάιβ, τελικά δεν =(
[I]Σφίξε το χέρι μου καθώς βαραίνει ο ουρανός
ο κίνδυνος σαρκώνεται όταν εμείς κοιτάμε αλλού[/I]
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και από μένα.
Μπράβο, παιδιά, για τους στίχους.
R.I.P. σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο υποτιμημένα ελληνικά συγκροτήματα.
Αφιερώματος συνέχεια…
Γνωστός σε εξεταστική πριν κανα 2-3 χρόνια χρόνια πέρασε μάθημα γράφοντας τους παρακάτω στίχους (τυγχάνει να είναι και αγαπημένο το κομμάτι):
[I]Έγειρες κι απόκαμες κάπου στη Θηβών
στη στρυφνή πορεία μιας ζωής στο πρηνηδόν
η ρημαγμένη γη σου ψιθύρισε στ’ αυτί
κοίταξε στον ουρανό εκείνη τη μαρμαρυγή
Τα παιδιά σταμάτησαν το παιχνίδι τους για σένα
ο κόσμος βγήκε στις ταράτσες με κεριά
τα ρεμπέτικα σίγησαν στο παλιό το ταβερνάκι
τα φρένα που γλίστρησαν η τελευταία ήταν κραυγή
Ξάφνου είδανε σε σένα ένα θαύμα
ένα μυστήριο που έπρεπε να σεβαστούν
καθώς η τρέλα σου ξεγεννούσε τις φωτιές της
ένας Νέρωνας που αγκαλιάζει τα στενά
Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι
Όλοι είδαν τις μάγισσες να ‘ρχονται απ’ το πουθενά
μαγίστρους να κρατούν από το χέρι τα παιδιά
καταραμένους ποιητές να γελάνε δυνατά
αρχαίους ληστές να κοιτάνε σκεπτικά
Κανείς δεν ήξερε αν θα μείνουνε για πάντα
κανένας δεν φοβόταν τη φωτιά
στέκαν στη μέση μιας ευχής ή μιας κατάρας
σε ξέχασαν μπροστά στο παρελθόν που 'χαν ξεχάσει
Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι[/I]
Μεγάλη δουλειά να 'χεις μαθηματικό ροκά που ξέρει να εκτιμάει.
Oυτε καν…
Πού την βλέπετε την υποτίμηση?
Αντιθέτως,εγώ τους βρίσκω αρκετά υπερτιμημένους από indie και hipster γκομενάκια και από αναρχικούς που βρήκαν το συγκρότημα-αποκλειστικά-για-αυτούς.
Απ’ ότι φαίνεται οι απόψεις διίστανται. Το θέμα αυτό είναι σχετικό, λέω εγώ.
Εγώ π.χ. δεν τους είχα καν ακουστά μέχρι να δω να αναφέρονται εδώ μέσα.
Τώρα δεν ξέρω αν έχουν πέραση στα indie τσουτσέκια, τα hipster γκομενάκια και τα φρικιά, αλλά νομίζω ότι αυτό που εννοούσε ο Λέπερ είναι ότι δεν τους ξέρει όσος κόσμος θα μπορούσε με βάση την ποιότητά τους. Άλλο τώρα αν αυτοί που τους ακούνε τους έχουν υπερβολικά ψηλά ή όχι στις προτιμήσεις τους.
Και η ποιότητά τους είναι σχετική βέβαια.Σε μένα προσωπικά φαίνονται λίγο δήθεν #peste_na_me_fate
Ναι,ίσως θα μπορούσαν να τους ξέρουν περισσότεροι,αλλά αυτό είναι ΚΑΙ επιλογή τους 
Στο δεύτερο point σου συμφωνώ.
Το πρώτο βέβαια είναι καθαρά δικό σου θέμα, γιατί να πέσουμε να σε φάμε (άμπαλε =Ρ).
Για αυτό προλόγισα ότι η ποιότητά τους είναι σχετική 
Τι ούτε καν. Μη σε μπερδεύει το γεγονός ότι όποτε παίζουν σε κατάληψη μαζεύεται όλος ο ‘‘πολιτικοποιημένος’’ κόσμος να τους δει. Που πολλοί από αυτούς ‘‘έμαθαν’’ να τους αρέσουν οι Ωχρά, όπως πρέπει να μας αρέσουν οι Χάσμα και δεν ξέρω 'γώ ποιοι άλλοι.
Προφανώς και τους λέω υποτιμημένους με την έννοια που αναφέρει ο Γράκχος. Ότι οι τύποι, αν κινούνταν στα μονοπάτια του θεάματος, θα ήταν όνομα ισάξιο όλων αυτών των έντεχνων (ή δεν ξέρω 'γώ πώς λέγονται)μπου γεμίζουν κάθε μαγαζί και θεωρούνται ποιότητα από τις μάζες.
πραγματι ανα αλλαζαν και μερικουσ στιχους θα ηταν κορυφη στα τσαρτς
πχ φωτογραφιες απο υπεροχα τσιφτετελια κι ετσι