manowar ρε,όλα τα άλλα είναι false
καλα μονο και μονο που θιγεστε τοσο πολυ, κατι λεει απο μονο του, απο κει και περα στην πυρρα τυπακια σαν τον worst enemy!! Χαλανε την πιατσα…
Καλη συνεχεια στο τοπικ!
Μπα. Η πλειοψηφία των τύπων που λες είναι κάποιοι 35αρηδες, εργαζόμενοι, πρώην μεταλλάδες, που μικρή επαφή έχουν με το μεταλ λαηφσταηλ πια και απλά γουστάρουν να ακούν κάποια συγκεκριμένα πράγματα που ξέρουν καλά και άντε 1-2 καινούρια που θα τους προτείνουν κάποια γνωστά μέσα.
Τώρα, σχετικά με το κείμενο, το πως βλέπει ο καθείς τα πράγματα είναι θέμα του κοινωνικού περίγυρού του καθώς επίσης και επαγωγικής αφέλειας.
Τις λίγες φορές που έχω πάει σε μεταλλάδικο κλαμπ όντως έχω παρατηρήσει ότι πάντα θα υπάρχει ας πούμε ένας ΝτεΜαιο… Μιλάω για τον ψηλό τύπο με το μακρύ ίσιο μαλλί, το ενοχλητικά κολλητό πέτσινο παντελόνι, την μπλούζα κινγκς οφ μεταλ και το αγέρωχο βλέμμα προς το κενό. Βέβαια σε μένα θα μοιάζει ως κάτι το αξιοπερίεργο, δε θα το ανάγω σε κοινωνικό φαινόμενο.
Έτσι είναι αυτά, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Για παράδειγμα αν δεν είσαι σε φρικοπαρέα χάνεις καμιά τζάμπα τζούρα και κανά κίνκυ γκομενάκι με ανταύγειες, τριγωνικές αφέλειες και εξεζητημένο καλτσόν με ρίγες. Από την άλλη, βγαίνεις σε μαγαζιά με καλύτερες αναλογίες και η μαμά σου δεν ανησυχεί για το που γυρνάς τα βράδια.
Τώρα, αν όλα αυτά συνέβαιναν σε γενικευμένο βαθμό όντως πριν το 1993, τότε είναι ένας ακόμα λόγος που “αναπολώ” την γραφικότητα των 80s και ας δεν την έζησα ποτέ.
να υποθέσω ότι όταν πάτε να κράξετε κάτι και χρησιμοποιήτε τη στιχομυθία γύρω από τους manowar πχ δεν είναι κάποιο κόλλημα σαν αυτά που κατηγορείτε ε?
Δεν κατηγορούμε το γεγονός ότι κάποιος ακούει manowar αλλά πρώτον: το ότι σπαμάρει για αυτούς ασύστολα και δεύτερον το ότι μόνοι τους οι manowar προωθούν την ιδεολογία του true και false metal 
ποιος σπαμάρει?
σοβαρά τώρα, μάλλον άλλοι σπαμάρουν πιο πολύ από manowarαδες για να κράξουν:wink: πολλά γκρουπ προωθούν συγκεκριμένα attitude. οι manowar αυτό, οι μπαλάδες το σατανισμό ξέρω γω,οι μέν το ένα, οι δε το άλλο κτλ κτλ. αλλά όταν έρθει η ώρα για κράξιμο αρχίζει το τροπάρι. τώρα αυτό δεν είναι εμπάθεια πχ? όχι οτι με χαλάει εμένα,κλάιν! κουβέντα γίνεται τώρα. αλλά δεν είναι εμπαθές το να λες “βγαίνω έξω και βλέπω εκείνους του γραφικούς τύπους με μαλλί ντεμάιο και μπλούζα χ” ενώ δεν σχολιάζεις πχ τύπους “με μαλλί μότλευ κρου και αιλάινερ”?
ακούγομαι παράλογος?
Μόνο αν μίλαγες με φωνή ΝτεΜάιο.
δε μπορείς να δώσεις μια true απάντηση:lightsabre:
Όχι καθόλου. Προσωπικά, κράζω κάθε είδος απο οπαδιλίκι. Με όποιο είδος μουσικής και αν έχει να κάνει. Έχουν δεί αρκετά πράγματα τα μάτια μου όχι μόνο απο οπαδούς του power, αλλά και απο κάποιους οπαδούς της punk, της black metal κτλ κτλ. Το ίδιο κράξιμο θα έτρωγε κάποιος απο αυτούς, το ίδιος και ένας κολλημένος οπαδός των manowar. Το πάν είναι ένα, να ακούς ότι γουστάρεις, χωρίς να κολλάς σε ταμπέλες. Ότι σου ακούγεται σωστό και σε αγγίζει και να ψάχνεσαι συνεχώς. Άρα με λίγα λόγια δεν έχεις άδικο σε αυτά που λές.
Πάντως βλέπω αρκετό μίσος γενικά εδώ μέσα ( elric αυτό δεν το λέω για σένα)
Όσο αφορά το κείμενο πάντως, το βρίσκω και εγώ υπερβολικό και τείνω να συμφωνήσω με τον chrisp. Στο σημερινό κόσμο του μέταλ, όπως και του punk, οι κολλημένοι είναι μειοψηφία και αυτό φαίνεται απο τις μίξεις των ειδών και τις γεννήσεις νέων. Βέβαια θα υπάρχει πάντα κάποιος χεβυμεταλάς, μπλακμεταλάς, σλάτζερ, θρασάς, ροκάς, punker κτλ κτλ που θα βάλει το οπαδιλίκι πάνω απο τη μουσική
Για οπαδους συγκεκριμενων μπαντων παντως υπαρχει αστερισκος.Δηλαδη δε μπορω να πιστεψω οτι η πλειοψηφια των ψηφων για να βγει πρωτο το Φιναλ Φροντιερ περσι ηταν απο τυπους σαν κι αυτους που περγραφεις.Μη παιρνετε δεδομενο οτι ο νεος μεταλας σημερα θα ψαχτει μονο και μονο επειδη εχει νετ η οτι δε παιζουν κολληματα πλεον.
Έχουμε πει ότι κάποια πράγματα οι πάνκηδες δεν τα ξεπέρασαν ποτέ.
Ακόμα κι αν κάποτε φτάσουμε σ΄ένα σημείο που ο μέσος μεταλλάς θα ακούει κυρίως Dodheimsgard και Death Spell Omega, θα καίει γιγαντοπόστερς του Χάκου έξω από τα γραφεία του Χάμμερ σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και στις διάφορες κουβέντες θα μιλάει με θαυμασμό για την underground σκηνή του noise rock της δεκαετίας του ‘80 που διαμόρφωσε πολλά απ’ τα σημερινά ακούσματά του, ο πάνκης που ευχαριστεί το θεό που δεν τον έκανε μεταλλά αλλά τόσο ανεξάρτητο και γαμάτο στα ακούσματά του, θα κράζει τον κολλημένο μεταλλά που ακούει ό,τι του λέει το Χάμμερ και που έχει μείνει στο 1989.
Οπότε δεν έχει και μεγάλη σημασία να προσπαθούν οι μεταλλάδες να αποδείξουν πόσο γαμάτοι είναι στους πάνκηδες.
Εγώ γιατί δεν βλέπω τόσες παρωπίδες στην punk όσες ακούγονται πως υπάρχουν; :-k
Οι περισσότεροι πάνκιδες σήμερα ακούν και μέταλ πράγματα όπως και ροκ
Στο 2011 δεν υπάρχει ούτε “ο μεταλλάς” ούτε “ο πάνκης”.
Μιλώντας γενικά για ηλικίες κάτω των 30, υπό το πρίσμα του ότι κάποιοι που υπήρξαν έφηβοι το 1995 τα βιώματά τους τα κουβαλάνε μαζί τους και καλά κάνουν, δεν γίνεται και δεν πρέπει να τα διαγράφουν. Αυτό βέβαια είναι διαφορετικό από την αδυναμία ανάγνωσης της σημερινής πραγματικότητας.
Είναι μια εποχή διαχυτης πληροφορίας, εικόνας και (για να το εξειδικεύσουμε στη μουσική), μπλογκζ, σάητς, links, downloads, εφήμερων αποθεώσεων και εύκολου κραξίματος. Η όποια κατηγοριοποίηση πλέον είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει, στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί εύκολα να αποκωδικοποιήσει τον 20άρη μεταλλά ή πάνκη ή γκοθά ή ακόμα και σκυλά, γιατί θα νομίζει ότι τον σκιαγράφησε και θα έχει πέσει 90% έξω. Θυμηθείτε το την επόμενη φορά που θα τύχει το πιο άκυρο (κατά τη γνώμη σας) άτομο να σας πει “έλα ρε, ακούς CLUTCH, αυτοί γαμάνε!”.
Από κει και πέρα, οι παλιοί πολλές φορές δεν καταφέρνουν να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα και μένουν στο παρελθόν οπότε γραφικά αναπαράγουν στη φαντασία τους όλες τις κόντρες που υπήρχαν “στην εποχή τους”. Οι πιτσιρικάδες από την άλλη, επειδή δεν έχουν σχεδόν κανένα σημείο αναφορας μέσα στο χάος της εποχής τους, καμιά φορά πέφτουν στην παγίδα να πιστεύουν κατά γράμμα τις ιστορίες των παλιών που με τα χρόνια και κάμποση σάλτσα έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις (ακόμα και το κείμενο του “μπλόγκερ” κάνει αναφορά στον Πρασούλα, δηλαδή πόσο? 20+ χρόνια πριν).
@metal militia
Πρώτον: όχι μόνο ισχύει και το αντίστροφο αλλά έχω την αίσθηση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (είπε κι ο Ρεντ Ραμ μια κουβέντα επί του θέματος).
Δεύτερον: το τί ακούει είναι άλλη ιστορία έτσι κι αλλιώς. Ναι ο πάνκης μπορεί να ακούει ό,τι θες από μέταλ (καλά όχι και ό,τι θες δηλαδή, το ατσάλι εξακολουθεί μια ζωή να το εξορκίζει με ένα φανατισμό που δηλώνει μόνο μίσος), αλλά τον μεταλλά τον βρίζει σταθερά. Αισθάνεται, τώρα και πάντα, “ανώτερος”.
Σωστά αυτά που λές, αλλά όταν βρίζει ο πάνκης τον μεταλλά δεν βρίζει τον οπαδό της μέταλ συγκεκριμένα, αλλά κάποιους συγκεκριμένους οπαδούς που ξορκίζουν κάθε άλλο είδος μουσικής ή και κάποια παρακλάδια της μεταλ. Οπαδούς δηλαδή που και ο σημερινός μεταλλάς τους κράζει. Αλλά επιμένω. Γιατί να υπάρχουν ταμπέλες μεταλάς και πάνκης; Και αυτός που ακούει και punk και μέταλ χωρίς να υποστηρίζει συγκεκριμένα και δογματικά ένα απο τα δύο πώς λέγεται; Τέτοιες ταμπέλες είναι αβάσιμες πιστεύω απο τη στιγμή που πλέον οι περισσότεροι ακούνε απλά ότι τους αρέσει.
Ρε παιδια αράξτε λίγο πραγματικά. Σε λίγο θα βγάλετε πόρισμα ότι οι πάνκιδες κίνουν τα μουσικά νήματα της χώρας μας. τίγκα μπαρούφες τα τελευταία ποστς.
Άκου μαν, σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο το φαινόμενο κάποιος ν’ ακούει με την ίδια ευκολία μέταλ και πανκ, π.χ., έχει σχέση μ’ αυτά που γράφει πιο πάνω ο ΚρισΠ. Όπως και να χει όμως δε γίνεται να μην είσαι τίποτα ή “λίγο απ’ όλα” (δηλαδή στην πράξη πάλι τίποτα). Πρέπει να χεις ένα σημείο αναφοράς με αφετηρία το οποίο θα κάνεις και τα όποια μουσικά κουμάντα σου. Δεν είναι καθόλου κακό. Μια φορά που γινόταν πάλι μια τέτοια κουβέντα και είχε γραφτεί αυτή η κλασσική νερόβραστη μαλακία “όχι στις ταμπέλες, δεν έχει νόημα σήμερα να δηλώνει “κάτι” αλλά να ακούς ό,τι σου αρέσει χωρίς παρωπίδες και προκαταλήψεις” ο ΚρισΠ είχε γράψει κάτι πολύ σωστό. “Εγώ δηλώνω μπλακμεταλλάς, δεν κατάλαβα, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;” Μια απ’ τα ίδια κι εγώ. Δηλώνω κλασσικομεταλλάς και επικομεταλλάς και ντουμ-μεταλλάς και παουεράς. Χωρίς τύψεις και χωρίς διάθεση απολογίας γι’ αυτό. Τρέχει κάτι ξέρω γω;
έντιτ
Όσο για το προηγούμενο ποστ, ακριβώς επειδή δεν ισχύει κάτι τέτοιο έγραψα “κάποια πράγματα οι πάνκηδες δεν τα ξεπέρασαν ποτέ”.
ναι και μας καιγονται πολλα καρφια (απ τα μπουφαν μας:p). Δεν εχει νοημα η συζητηση ρε γιατι αλλα λεμε αλλα καταλαβαινετε, και αντιστροφα ισως. Τουλάχιστον για την μια κατευθυνση εχω να πω οτι προσωπικά ποτε δε με νοιαξε η πρωτοκαθεδρια του μεταλ στη χωρα μας, ουτε το ιδιο το μεταλ, μια χαρα μουσικη ειναι, μου την σπαει η νοοτροπια συγκεκριμενης (μεγαλης) μεριδας των οπαδων του. Το λεω απο την αρχη αυτο, κι εσεις μου λετε οτι εχω κομπλεξικα καταλοιπα, οτι χαλιεμαι που το πανκ δεν ειναι η πρωτη μουσικη σημερα, και τετοιες πιπαρες.
Bγαινει ο ρεντ ραμ ο οποιος γενικα δεν εχω καταλαβει τι προβλημα εχει με την παρτυ μου, αμφιβαλλω αν εκατσε πανω απο 2 δευτερολεπτα να διαβασει τι εχουμε πει, πεταει μια μαλακιαρα, και τον επικροτειτε ξερω γω
Γράχε πρόσεξε μία. Όταν λέμε κατά στις ταμπέλες δεν εννοούμε ότι ο άλλος θα πρέπει να δηλώνει ότι είναι λίγο απ’όλα. Κακά τα ψέμματα όλοι έχουμε κάποιες προτιμήσεις που μας εκφράζουν περισσότερο απο άλλες. Το θέμα της ταμπέλας είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον δογματισμό. Π.χ
Ας πάρουμε εσένα. Είσαι απο τους τύπους που σου αρέσει περισσότερο η κλασσική μέταλ ή η έπικ. Ακούς αυτά που σου αρέσουν, τα υποστηρίζεις αλλα γενικά έχεις και άλλα ακούσματα. Για όλους τους άλλους είσαι ο Γράχος που του αρέσει η κλασσική μέταλ. Κανείς όμως δεν σε κράζει για αυτό. Γιατί δεν είσαι ο τύπος που θα μπεί σε ένα φόρουμ και θα αρχίζει να κράζει κάθε άλλο είδος μουσικής εκτός απο την κλασσική και την επικ μέταλ. Αν το έκανες θα έμπαινε η ταμπέλα. Γιατί πολύ απλά η ταμπέλα για τους περισσότερους έχει αρνητική σημασία. Δεν ξέρω αν με κατάλαβες.
Με λίγα λόγια αυτό που χρειάζεται να λείπει είναι ο δογματισμός. Τώρα κάποιοι συνδέουν την ταμπέλα με αυτόν, για άλλους όμως η ταμπέλα δεν συνδέεται με τον δογματισμό
Ωραία, εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς. Εχω πει χίλιες φορές ότι η εκάστοτε ταμπέλα είναι πρόβλημα μόνο στο βαθμό που στέκεται ανάμεσα σε σένα και σε κάτι που μπορεί να σου αρέσει αλλά το απορρίπτεις επειδή “πρέπει”. Και πάλι όμως πρόβλημα όχι για τους απ’ έξω, επειδή πρέπει υποτίθεται να φανείς ανοιχτόμυαλος και δεν ξέρω και γω τί σκατά άλλο, αλλά για σένα, απ’ την άποψη δηλαδή ότι είναι κρίμα, χάνεις πράγματα. Αλλά και πάλι δε βλέπω ποιό είναι το πρόβλημα κάποιος να ακούει ένα είδος μουσικής και να ασκεί κριτική στα υπόλοιπα, εφ’ όσον ξέρει τί θέλει και υποστηρίζει τις θέσεις του με επιχειρήματα. Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο όταν τα επιχειρήματά σου είναι εκτός τόπου και χρόνου, όταν αυτά που λες για το τάδε μουσικό είδος ανταποκρίνονται όχι στην πραγματικότητα αλλά στη φαντασία σου με βάση τα όσα μπορεί να ίσχυαν πριν από είκοσι χρόνια; Αυτό είναι που δε λέει να καταλάβει ο worst enemy. Όταν για να χτυπήσεις μια κατάσταση όπως είναι στο 2011 χρησιμοποιείς τη νεκρή προ πολλού πια εικόνα αυτής της κατάστασης από το 1993, δε λες “αλήθειες”. Είσαι απλά κομπλεξικός.