Να διεκρινισω οτι αναφερομαι κυριως στο κλασσικο black metal.
Το Depressive/Suicidal αν και ειναι αντικειμενικα αστειο, πραγματικα ομως κωμικοτραγικη φαση, το γουσταρω και βαζω και ακουω αρκετες φορες (Nyktalgia λεμε!!!).
Αυτη η επαναληψη, ναι, υπαρχει και στο death.
Aλλα η βασικη διαφορα black επαναληψης με death επαναληψη, ειναι οτι στο death μπορει να επαναλαμβανονται τα τραγουδια του καθε συγκροτηματος , ομως το καθε συγκροτημα εχει τον δικο του προσωπικο ηχο. (μιλαμε για τα πρωτοκλασσατα ονοματα ετσι.)
Δηλαδη μπορει να μοιαζουν υπερβολικα τα τραγουδια των Obituary μεταξυ τους ή των CC μεταξυ τους κλπ κλπ αλλα οταν ακους ενα τραγουδι καταλαβαινεις απο ποια μπαντα ειναι.
Αλλα θα μου πεις οτι σε καθε ειδος ‘‘τα μεγαλα ονοματα’’ εχουν δικο τους ηχο, που απλα πανω του πατανε οι μικροτερες μπαντες, αλλα πιστευω το επιασες το σκεπτικο.
Επισης, πρεπει να πουμε οτι το Metalcore ειναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ COPY-PASTE.
Μπορεις να προβλεψεις ακομη και το δευτερολεπτο που θα σκασει το beat-down, ποτε θα γκαριξει και ποση ωρα και τι ρυθμος θα ακολουθησει μετα.
Ελεοοοοοςςςςςς !!!
Metalcore = False Metal.
Death to false metal !!!
Καμιά σχέση αυτά που λέτε όλοι σας. Απλά σε γενικές γραμμές άμα δεν είσαι βαμμένος οπαδός ενός ιδιώματος όλα θα σου φαίνονται ίδια είτε στην αρχή που δεν είναι εξοικειωμένο το αυτί να εντοπίζει τις διαφορές, είτε όταν έχεις ακούσει παααααάρα πολλά πράγματα όπου ξεκινάει όντως το Copy-Paste από ένα σημείο και μετά. Απλά στα μη μελωδικά είδη αυτό μπορεί να φανεί λίγο πιο έντονα.
Ουσιαστικά αν το πάρεις γενικά συμφωνώ με “παππού”.
Δεν υπάρχει κάτι νέο που να ανέβει στη σκηνή, metal μπάντες βγαίνουν με το τσουβάλι, όλες παίζουν power,thrash,black,death κλπ κλπ, χωρίς να ξεχωρίζουν ή οποίες το κάνουν, να είναι μετρημένες στα δάκτυλα.
Τώρα πρέπει να μας στη υπόγεια σκηνή για να βρεις κάτι το διαφορετικό, λίγες μπάντες σε φάση DGT(Dirty Granny Tales) υπάρχουν. Σε κάποια φάση που θα βαρεθούμε να ακούμε τα ίδια και τα ίδια θα ξεπηδήσουν νέα μουσικά είδη, νέες μπάντες. Ίσως τότε να ξανακάνουμε την ίδια κουβέντα, ποιος ξέρει.
Κατσε ρε συ, ακομη και αν δεν αντεχει καποιος καθολου bm ή ακομη κιαν του αρεσει να ακουει με τις ωρες bm, δεν γινεται να του φαινονται τα riffs πολυπλοκα και τεχνικα, ουτε η φωνη καπως αλλιως. Δηλαδη καποια πραγματα νομιζω ειναι στανταρ, ασχετα αν μας αρεσουν ή οχι. :-k
ειναι καποια στανταρ εννοειται. αλλα πλεον το bm εχει περασει σε αλλα επιπεδα, ειναι τοσες μπαντες που παιζουν διαφορετικα πραματα, μεχρι και στο 2009 ανοιξαν σχολη. απλα το τετριμμενο στο bm ειναι οτι κυκλοφορει και μετριοτητα, ισως περισσοτερη απο αλλα ειδη. αλλα να ανατρεξουμε στο ποστ του DarthVader.
Να πω κι εγώ τη γνώμη μου ως μη-μπλάκστερ; Αυτό που λέει ο Night*Sky για αντικειμενικές κατηγορίες στη μουσική δεν είναι λάθος, αυτό που δεν καταλαβαίνει είναι ότι στην περίπτωση του μπλακ η διαφορά βρίσκεται στο κριτήριο.
Και εξηγούμαι: Για το συγκεκριμένο είδος αυτό που προσωπικά έχω καταλάβει είναι ότι η έλλειψη ποικιλίας μουσικών τρόπων έκφρασης (αυτό που λέει ο Night*Sky για τους ρυθμούς, τις κιθάρες, τα φωνητικά κτλ.) δεν είναι μειονέκτημα, αλλά μάλλον το αντίθετο. Ταιριάζει μ’ αυτό που προσπαθούν να βγάλουν τα συγκροτήματα που αξίζουν σ’ αυτό το χώρο, δηλαδή αυτή την εκστατικότητα και τη μονοτονία με την έννοια της επιβλητικότητας, της μονολιθικότητας. Πάνω απ’ όλα το μπλακ (τουλάχιστον για μένα που, επαναλαμβάνω, δεν είμαι φανατικός του είδους) είναι συναίσθημα και όχι τεχνική. Περιεχόμενο και όχι μορφή.
Και για να το χοντρύνω, Άλεξ, όταν ακούω καμιά φορά μπλακ κομμάτι με αλλαγές ρυθμών, πολύπλοκα ριφφ και τα λοιπά και τα ρέστα, ξέρεις τί σκέφτομαι; “Τί κυρίες είναι αυτοί εδώ. Σκατά μπλακ παίζουνε”.
Όταν πρωτοείδα το θρεντ, το μυαλό μου πήγε στο ντεθ.
Μετά σκέφτηκα το μπλακ, αλλά με καλύπτει αυτό που είπε για μετριότητα ο νομιστεράκης.
Μετά είπα να σκεφτώ το πάουερ, αλλά ποιο πάουερ ρε παιδιά?
Η πιο σωστή απάντηση είναι του οπλαρχηγού: όλα. Έτσι όμως όπως που το θέτει για τις επόμενες μουσικάρες που θα έρθουν, μη νομίζουμε ότι θα είναι από παρθενογένεση.
Απλά οι επόμενες μουσικάρες θα πρέπει να μπασταρδέψουν σχετικά ακόρεστα πράγματα για να φτιάξουν κάτι φρέσκο.
Πάντως άνετα το sludge με τη στενή του έννοια θα είναι από τα επόμενα κορεσμένα.
Αν και ξέρετε κάτι. Τα πιο νέα ιδιώματα ποστ ροκ/μεταλ/σλατζ/μπλαμπλα είναι δύσκολο να κορεστούν, γιατί συνενώνουν υπό τη σκέπη τους τόσο διαφορετικούς μα και συνάμα τόσο ίδιους ήχους. Τόσο απλά.
Ε, ολα τετριμμενα ειναι, ποσο να το ψαξεις πια; Αν επρεπε να διαλεξω κατι θα διαλεγα post rock και συμφωνικοκαταστασεις με γυναικεια φωνητικα κτλ*. Συγκριτικα με αλλα ειδη πιστευω υπαρχουν 10000000 μπαντες σ’ αυτα ενω στο τελος κολλας με λιγους, αρα.
[SIZE=“1”]*ισως περισσοτερο η ποστ ροκ, αλλα με τα συμφωνικα εχω τρομερο κομπλεξ :Ρ[/SIZE]
Ολα. Οι πραγματικα μεγαλες μπαντες η ηταν μεσα στις 5 που πρωτοπαιξαν και ορισαν το καθε ειδος πριν αυτο κορεστει η εγιναν τεραστιες ακριβως επειδη δεν κατηγοριοποιουνταν σε καποιο ειδος.
1)Η (υπερβολικα)μεγαλη των Stratovarius σχολη.Σκουπιδια που θα ταιζαν μυγες χιλιετιων…
2)Το κακο και φθηνιαρικο metalcore,most of this shit δηλαδη.
4)Συμφωνικο/γκοθ με φωνητικα καποιας τσουλας που προφανως απετυχε να κανει καριερα στη κλασσικη(insert more vocal range to continue) και δυστυχως βγαζει τα απωθημενα της ετσι.
5)Νεοκλασικαλ Melodic-Death των 00s.Αγαπημενο οταν παιζεται σωστα η οταν συνδυαζεται ομορφα με αλλα genres,σιχαμενο το υπολοιπο 70% που ειναι πιο προβλεψιμο κι απο τον φετινο Ολυμπιακο.
ΠΕΣ ΤΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ!
Οι αμαχοι τι φταιμε ν’ ακουμε αυτα τα κιτσ οργια… κανουν κι αισθητη την παρουσια τους και δεν μπορεις να τ’ αποφυγεις κιολας.
