περιμενω επικο ποστ ελανορ με αναφορες σε φρουντ και αριστοτελη:roll:
Θα έβαζα γερό στοίχημα ότι δεν θα ρίξει κατεβατό, αλλά θα πει ότι τέτοια θέματα πρέπει να τα συζητήσει κανείς πρόσωπο με πρόσωπο. Τον έχουμε φάει με το κουτάλι τον Ellanor, ε.
Επειδή κάποιος ανέφερε πιο πάνω για το τι θεωρούμε επιτυχία εγώ πιστεύω πως η επιτυχία δεν σχετίζετε άμεσα με τους στόχους μας αλλα με την ευτυχία.Ευτυχία εννούμε μια κατάσταση που έχει διάρκεια στο χρόνο και είναι κάτι παραπάνω απο τα συναισθήματα τις στιγμής.Έχουμε δει ανθρώπους που δεν έχουν καταφέρει τίποτα απο αυτά που ήθελαν να καταφέρουν στην ζωή τους και πάλι θεωρούν τον εαυτό τους επιτυχημένο διότι έχουν βρει ευτυχία στην ζωή τους.Άλλωστε αύτο που πραγματικά μετράει είναι το ταξίδι για την Ιθάκη όχι η Ιθάκη καθ’αυτή.
Αν τα έχει πει κάποιος παραπάνω σορυ δεν τα διάβασα όλα τα ποστ
Ομολογώ δεν είχα σκεφτεί να αναφέρω Αριστοτέλη, αλλά μια που τον είπες, με κάτι εντελέχειες και τέτοια που έλεγε (> έμφυτη τάση για ολοκλήρωση), δε θα πεφτε άσχημα στο θρεντ! Καλά, για Φρόυντ δε το συζητάω, ένστικτα θανάτου, σύγκρουση ανάμεσα στο Αυτό και το Υπερεγώ, ο Πολιτισμός ως εμπόδιο εκπλήρωσης των ενστικτωδών μας τάσεων και μορφή καταπίεσης, όχι επικό ποστ, βιβλίο ολόκληρο γράφει κανείς μόνο απ’ όσα έχει πει ο Φρόυντ για το θέμα!!! 
Νιώθεις ρε άνθρωπε. Απλά. Καλές και οι διαδικτυακές αμπελοφιλοσοφίες και αναλύσεις, αλλά απο κοντά με λίγο ποτάκι είναι άλλο πράγμα!!! 8)
Αν πάντως έχω χρόνο και δε βαριέμαι μπορεί να κάνω κανένα “επικό” ποστ και γω εδώ κάποια στιγμή. 
Ακομα και ο εγωισμος, η ελλειψη αυτοπεποιθησης ,οι “παρωπιδες”, που αρχικα φαινονται να εμποδιζουν τον καθενα μας απο στοχους που εχουμε θεσει,η απο καποιες ενεργειες που αλλα ατομα χωρις αυτα τα χαρακτηριστικα θα εκαναν με μεγαλη ευκολια σε αντιθεση με μας,πιστευω πως σε ορισμενες καταστασεις μπορουν να δουλεψουν προς οφελος μας και οχι μονο εναντιον μας…η ελλειψη αυτοπεποιθησης μπορει να μας απαλλαξει απο κατι π.χ. και αργοτερα να ακολουθησει κατι καλυτερο.κατι που θα μας προσφερει πολλα περισσοτερα αποτι αν με αυτοπεποιθηση ειχαμε δεχτει το πρωτο…ο Εγωισμος,που προσωπικα πιστευω πως ειναι σημαντικο να εχουμε ολοι ενα κομματι του μεσα μας,μπορει να μας βοηθησει σε καποια δυσκολη προσωπικη στιγμη,να σταθουμε ορθιοι και να φροντισουμε τον εαυτο μας…μπορει σε περιπτωσεις να μας γλιτωσει απο “απατεωνιες” και ανθρωπους που θελουν να μας εκμεταλευτουν και να παιξουν μαζι μας μεχρι να παρουν καθε οφελος απο εμας…Οι “παρωπιδες” που μπορει να χει ο καθενας μας,η κλειστομυαλοσυνη οπως χαρακτηριζετε οι κοινοι θνητοι,μπορει σε περιπτωσεις να μας κρατησει βραχους στουσ στοχους μας,ωστε με πεισμα να πετυχουμε αυτο που παντα θελουμε…ειτε ειναι επαγγελματικη επιτυχια,ειτε αποκατασταση…Μη συμβιβαζεστε…
το βραδυ προετοιμαζομαι για επικο ποστ μετα απο ποτακια:D
Έχουν γίνει ουκ ολίγα επικά ποστ στο podium, ίσως μάλιστα να πρέπει να το ονομάσουμε ‘‘epic forum’’. Όμορφο και ασυμβίβαστο το ποστ του Papardela. Ωραίος ο παίχτης.
Τώρα δύστυχώς αξιώθηκα να διαβάσω το θρεντ οπού ήδη έχουν ειπωθεί πάρα πολλές μεγάλες αλήθειες…συμφωνώ πάρα πολύ με άνγκους για άλλη μια φορά!
Ίσως κάποια στιγμή να επεκταθώ παραπάνω μιας και το όνομα μου το πήρα απ’ τον στίχο (“we are our own worst enemy” :p), παρ’ ότι οι προλαλήσαντες με κάλυψαν κατα πολύ, όποτε ενδεχομένως να μην πω και κάτι καινούριο…Ευγε πάνε για το θρεντ
το ‘‘εγω’’ μας ειναι ικανο για τα μεγαλυτερα πραγματα, αλλα και για τα χειροτερα
πρεπει να διαφωνισω με τη θεση του λεκτορα…
αντιθετως, ο εαυτος μας ειναι ο μεγαλυτερος μας συμμαχος, αφου ο καθενας θελει το καλυτερο για τον εαυτο, αυτο που θα τον κανει ευτυχισμενο. Αυτη η ευτυχια θα ερθει με την ολοκληρωση καποιων στοχων.Και επειδη διαφορετικα πραγματα και καταστασες δινουν θετικα συναισθηματα στον καθενα οι στοχοι ειναι διαφορετικοι.
Ο εγωισμος του καθενος φροντιζει ωστε να μαχομαστε για να ολοκληρωσουμε τους στοχους μας.
Αν και ο καθενας αντιλαμβανεται διαφορετικα την επιτυχια, λιγο πολυ σε ολους μας εχει καλλιεργηθει εσωτερικα το προτυπο ενος ‘‘επιτυχημενου’’ και σε τι θα θελαμε να μοιασουμε. Η κοινωνια μας προβαλει τετοια προτυπα. Για καποιον ειναι να εχει λεφτα, για καποιον να κανει σεξ και να παιρνει ναρκωτικα ολη τη μερα κ.ο.κ.
Βεβαια, το κακο ειναι πως οι ανθρωποι δεν γνωριζουν οι ιδιοι τους εαυτους τους, τουλαχιστον οσο αυτοι γυρω τους. Ακομη χειροτερο ειναι πως αυτοι που μας γνωριζουν δεν μας βοηθουν οσο μπορουν.Κυριως γιατι δεν ξερουν πως να χειριστουν το ‘‘εγω’’ μας, μπορει να προσβληθει μεσα απο μια προσπαθεια (ποσες φορες προσπαθησατε να πειτε σε φιλους σας την αληθεια για κατι σκληρο και τσακωθηκατε) Συνηθως γιατι δεν επιθυμουν κατι τετοιο, επειδη ο εγωισμος τους αφου νοιαζεται μονο για τους ιδιους για τους αλλους, δε βαριεσαι, γιατι να μπαινω σε κοπο.
Αρα, καταληγουμε στο συμπερασμα πως η μονη σωτηρια μας να εξασφαλισουμε την ευδαιμωνια σαν συνολο ειναι να νοιαζομαστε περισσοτερο για τους γυρω μας. Αυτο θα το καταφερουμε με εναν τροπο, την ΑΓΑΠΗ.Η αγαπη θα αλλαξει τον κοσμο κ θα τον κανει καλυτερο!
all you need is love ρε μπλακ μεταλερς\m/
υ.γ. σορρυ αν ειναι καπως ασυνδετο το κειμενο αλλα δυσκολευομαι να γραφω κειμενα μεγαλης εκταση σε pc
Άμα πιάσεις σοβαρά ένα φίλο σου,που να είστε όμως καλοί φίλοι και να γνωρίζεστε και όχι απλά γνωστοί και του πεις σοβαρά μερικά πράγματα ίσως κάνει νάζια στην αρχή και διαφωνεί αλλά άμα αυτά που λες στέκουν θα τα σκεφτεί.Ίσως είναι δύσκολο να αλλάξει αλλά θα έχεις κάνει εσύ το πρώτο βήμα και ας τσακωθείτε.Άμα μπεις στην λογική να μην λες τα άσχημα στους φίλους σου για να μην τσακώνεσαι τότε εσύ είσαι ο εγωιστής και όχι ο φίλος σου που δεν τα δέχεται
πολλες φορες δεν μας αρεσει να ακουμε την σκληρη αληθεια, και δεν ειναι ολοι ανοιχτοι σε αυτη, ανεξαρτητα τον τροπο με τον οποιο προσπαθεις να πλησιασεις ενα τετοιο ζητημα
Δεν μας αρέσει φυσικά.Αντιδρούμε σε αυτή.Αλλά άμα μας πιάσει ένα άτομο που μας ξέρει και μας πει το και το νέμεν μπορεί να αντιδράσουμε αλλά όταν πάμε σπίτι και έχουμε και λίγη αυτογνωσία θα σκεφτούμε αυτά που μας είπε,έστω και λίγο
Θα συμφωνήσω με τον ασύφταο, αλλά θα διαφωνίσω εν μέρη με τον παπαρδέλα (που παρεπιπτώντος πραγματικά έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό διαβάζοντας ένα τόσο σοβαρό ποστ)
>>Ξεκινώντας με παπαρδέλα,
πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι θα πει εγωισμός. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρισης?
Υπάρχει δηλαδή “καλος” και “κακος” εγωισμός?
Γιατί απο τη μία, δεν είναι σωστό να φερόμαστε άσχημα στους άλλους σκεφτόμενοι μόνο τον εαυτό μας, και απο την άλλη πάλι δεν είναι σωστό να μας φέρονται οι άλλοι άσχημα και εμείς να ανεχόμαστε τα πάντα και να γινόμαστε θύματα.
Άρα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό που χρειάζεται πάντα είναι μια ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ.
Η συμπεριφορά και η στάση του καθένα μας εξαρτάται απο το σύστημα αξιών του, (το οποίο έχει δημιουργηθεί απο τις εμπειρίες του απο την παιδική ηλικία, απο περιστατικά και γεγονότα που έχει ζήσει μέχρι στιγμής, και απο βιβλία που ίσως να έχει διαβάσει).
άρα αναρρωτιέμαι εαν υπάρχουν κάποιες αξίες σταθερές στις οποίες να συμφωνούμε όλοι οι άνθρωποι.
Μία αξία που μπορώ να σκεφτώ, την οποία για μένα θα έπρεπε να την έχουν όλοι, είναι “Η ΖΩΗ” , δηλαδή η ανθρώπινη ζωή, ο οργανισμός, το σώμα. Αν υπάρχει σεβασμός απέναντι στον απέναντί μας, ως μια οντότητα ίδια με μας, ε, κάτι μπορεί να γίνει όσον αφορά την “άσχημη συμπεριφορά” και τις εχθρότητες. Βέβαια μπαίνουν στη μέση και αυτό που είπες, οι στόχοι. δηλαδή αν κάποιος είναι διατεθημένος για να πραγματοποιήσει τους στόχους του να “πατήσει επι πτωμάτων” ή να κάνει ό,τι μπορεί αρκεί να σεβαστεί την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Και αν αναγνωρίζει αυτήν την αξία, νομίζω πως ΑΝΕΤΑ θα αποφύγει να γίνει ο ίδιος θύμα άλλων κακόβουλων. Διότι θα ξέρει ότι την ίδια αξία με τους άλλους έχει και η δική του ζωή. άρα δεν θα κάνει κακό στον εαυτό του, επειδή θα ξέρει ότι δεν είναι κατώτερος απο τους υπόλοιπους.
(δε μούρχεται κάτι άλλο τώρα… μπλόκαρα… αλλά θα επανέλθω… χιχι)
>>Όσον αφορά αυτό που είπε ο ασύφταος.
έχεις δίκιο. πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας. ακόμα κι αν έρχεται ένας πολύ καλός μας φίλος και μας το πετάει κατάμουτρα. εκεί αντιδράμε και σκεφτόμαστε ότι ο άλλος είναι κακός, και ότι δεν είναι και τόσο φίλος αφού δεν μας δέχεται έτσι όπως είμαστε. (γιατί μερικές φορές έχουμε και το κουσούρι να λέμε: έτσι είμαι, και σ’όποιον αρέσω)
Δεν είναι όμως καλό αυτό. Γιατί ντάξει, ο ένας φίλος μας παραπονέθηκε για κάτι που μπορεί να κάνουμε, εμείς δεν θέλουμε να τον ακούσουμε, και στο τέλος παύουμε να ειμαστε φίλοι πλέον. αλλά αυτό το κάτι κακό που κάνουμε μπορεί να ενοχλεί και άλλους. Και στο τέλος τα άτομα που θα μας κάνουν ουσιαστικά παρέα, θα είναι “θυματά μας” επειδή θα μας ανέχονται.
Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο λογικοί γίνεται, και να υπολογίζουμε πάντα (όσο μπορούμε) όλους τους παράγοντες που επιρρεάζουν μια ανθρώπινη συμπεριφορά.
Τα λέω όλα αυτά επειδή σχετικά πρόσφατα αναγνώρισα τι λάθος είχα κάνει πριν απο 4 χρόνια, και ζήτησα συγνώμη απο το άτομο που πλήγωσα. αλλά μου πήρε όλον αυτόν τον καιρό να το συνειδητοποιήσω. και είμαι πραγματικά ευτυχισμένη όχι επειδή ζήτησα αυτην την “ΣΥΓΝΩΜΗ”, δηλαδή όχι επειδή είπα αυτήν την μαγική λέξη, αλλά επειδή ΕΝΙΩΣΑ αυτό το μαγικό συναίσθημα>> να καταλαβαίνεις το λάθος σου. Είναι πραγματικά υπέροχο, λυτρωτικό!!!
Ένα μεγάλο μπράβο στην φίλη UnburntKhaleesi ο οποία έπιασε το θέμα κυριολεκτικά από τα μαλλιά. Συμφωνώ με χίλια στο ότι οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα αξιών (και μάλιστα από την πιο μικρή ηλικία, που έλεγε και ο Αριστοτέλης) και να το εμπλουτίζουμε και να το χρησιμοποιούμε συνεχώς. Και είναι φανερό ότι το άτομο που κατέχει αξίες, ισορροπεί το προσωπικό συμφέρον με το δίκαιο του άλλου, (όντως, και για την ισορροπία στην ζωή είχε πει ο Αριστοτέλης). Οπότε το κάθε άτομο θα εξυπηρετεί το συμφέρον του με δίκαια μέτρα απέναντι στον άλλο.
Αποδίδω και ένα δεύτερο μπράβο στο θέμα του λάθους. Είναι γενικά γνωστό ότι μία από τις δυσκολότερες προτάσεις που μπορεί να προφέρει άνθρωπος είναι ‘‘Συγγνώμη, έκανα λάθος και το αναγνωρίζω’’. Αυτό προϋποθέτει δύναμη ψυχής και αυτοκριτική, κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν διαθέτουν. Είναι μεγάλο θέμα να σεβαστεί κανείς πρώτα τον εαυτό του, να μειώσει τα λάθη του (με την παραδοχή και την μετάνοια) και στη συνέχεια να σεβαστεί τους άλλους. Πράγματι λοιπόν ένας απολογισμός που μπορούμε να κάνουμε όλοι είναι να ψάξουμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε, και φυσικά να δεσμευτούμε ότι δεν θα τα κάνουμε ξανά.
πολιτικοί θα γίνουμε?
Πάντως γενικά πιστεύω πρέπει να κάνεις πολύ αυτοκριτική για να διορθώσεις κάτι και αυτό θα γίνει όταν τα λάθη που κάνεις είναι σε τέτοιο βαθμό σημαντικά που κινδυνεύεις να χάσεις σημαντικά πράγματα.Εκτός και αν είναι στον χαρακτήρα σου να είσαι πολύ μετριοπαθής και να κάνεις συχνά καλή αυτόκριτική
η αυτοκριτικη σε μεγαλο βαθμο μπορει να δημιουργησει αλλες αναποδιες με την σειρα της…να νιοθεις δηλαδη μια υπερβολικη αυτοπεποιθηση με τον εαυτο σου,και οτι ξερεις καθε ψεγαδι σου…
αναφρορικα με τα λαθη, μπραβο σου unburnt που αναγνωρισες το λαθος σου. αυτο απαιτει πρωτα απολλα γνωση του εαυτου σου και δευτερον ψυχικη δυναμη που ζητησες συγνωμη.Δυστυχως ομως δεν ειναι ικανοι ολοι να κανουν αυτοκριτικη και να αναγνωρισουν τα λαθη τους γτ…γιατι ποναει… Δυστυχως δεν ειμαστε ολοι ιδιοι. Οι περισσοτεροι αρεσκονται να φορτωνουν τα λαθη τους σε αλλους η να ψευδονται στο εγω τους ωστε να νιωσουν καλυτερα.
Οσο μλκας(παει το επιπεδο του ποστ περιπατο:p) και νασαι εχεις καποιες αρχες μεσα σου. Μπορει να κανεις ασχημα πραγματα αλλα παντα θα βρισκεις μια δικαιολογια για να νιωσεις καλυτερα, εγω, εσυ, αυτοι.
Προσωπικα, οσο και να νομιζω οτι γνωριζω τον εαυτο μου σχεδον καθημερινα ανακαλυπτω κατι καινουργιο. Δεν ανακαλυπτω και τον τροχο καθε μερα αλλα καταλαβαινετε τι λεω, πιστευω και σεις το εχετε νιωσει:D
παπαρδελα, αυτοι που νιωθουν αυτο το συναισθημα ειναι αυτοι που δεν γνωριζουν καθολου τον εαυτο τους, αφου γνωριζουν μια ψευτικη πλευρα αυτου. Και η υπερβολικη αυτοπεποιθηση δεν ειναι κακη…αρκει να ξερεις που βρισκεσαι
Συμφωνώ με τον asyftao στο θέμα της σχέσης αυτοκριτικής - αυτοπεποίθησης. Διότι δεν μπορείς με την παραδοχή ενός λάθους ή την αναθεώρηση ενεργειών μίας εβδομάδας να πεις, ‘‘εντάξει, με ξέρω καλά, πάμε παρακάτω’’. Θέλει αγώνα συνεχή και κοπιαστικό για να μπορέσεις να βρεις τον εαυτό σου, αλλά και πάλι κάθε μέρα θα βρίσκεις κάτι καινούριο να σκεφτείς.
Κάποιο άτομο, κάποιο περιστατικό ίσως, που θα σε βάλει σε σκέψη για τον εαυτό σου. Ακόμη κι αν είσαι ευχαριστημένος με τις πράξεις και την συμπεριφορά σου, και πάλι συχνά θα λες ‘‘μπορούσα και καλύτερα’’. Αντίστοιχα όμως θα ξέρεις ότι έκανες ό,τι έκανες με προσοχή και σε συγκέντρωση. Πιστεύω ότι όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στις πράξεις σου, τόσο ευκολότερα θα αποφύγεις τα λάθη, και συνεπώς, η αυτοκριτική θα είναι λιγότερο κοπιαστική.
Πιστευω ναι οτι κατι τετοιο ισχυει.Θα ελεγα οτι ειμαστε μαζοχες απο μονοι μας.Ενω ξερουμε οτι κανοντας κατι ,αυτο θα λειτουργησει εναντιον μας,συνεχιζουμε να το κανουμε ενω ξερουμε τις συνεπειες.Αρα ναι ισχυει.Κατα καποιον τροπο.Και η κατασταση θα περιπλεχθει αν προσθεσουμε και συναισθηματα.Οπως ειπε ο Παπαρδελας ο εγωισμος ειναι χρησιμος σε μια λογικη ποσοτητα.Οταν υπερβαινει καποιο λογικο πλαισιο μας τυφλωνεο κανοντας μας να κανουμε διαφορα πραγματα τα οποια εκεινη τη στιγμη μας φαινονται σωστα,αλλα μετα απο πολυ καιρο ακομη και μετα απο χρονια αποδεικνυονται λαθος.Ο φοβος επισης.Ο φοβος για τις συνεπειες των πραξεων μας,ακομη και αν αυτες ειναι καλες.Ο δισταγμος να τολμησουμε,ο υπερβαλλων δισταγμος που καλυπτει το θαρρος μας και πολλες φορες μας κανει να ξεχναμε ολες μας τι αξιες και τα πιστευω,οδηγωντας μας σε ασχημες πραξεις.Ο θυμος επισης ειναι το ιδιο,μονο που καλυπτει την λογικη μας κριση εμποδιζοντας μας ετσι να παρουμε τις σωστες αποφασεις.Αρα θα ελεγα οτι οταν ερχεται η ωρα για αποφασεις που ειτε πρεπει να παρθουν γρηγορα ειτε σε καποιο μεγαλο ή μικρο χρονικο διαστημα υπαρχει μια μαχη συναισθηματων περισσοτερο.Αρα ποιο ειναι το συμπερασμα?Οτι ισως δεν ειμαστε οι ιδιοι εχθροι του εαυτου μας.Ισως εμεις οι ιδιοι προκαλουμε αυτον τον πολεμο,απο τη στιγμη που δεν μπορουμε να ξεχωρισουμε το σωστο απο το λαθος,το αποτελεσμα της καθε μας ενεργειας.(Κατι που ουτως ή αλλως ειναι απιθανο).