Πρόσφατα άκουσα από απόσπασμα μιας διάλεξης, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μοναδικές ικανότητες που αν ο ίδιος τις χρησιμοποιήσει σωστά, μπορεί να επιτύχει στη ζωή του. Αυτό φυσικά δεν είναι πρωτάκουστο, αλλά πολυσυζητημένο θέμα. Ο λέκτορας μιλούσε για βαρίδια, που δένουμε οι ίδιοι στα πόδια μας και μας εμποδίζουν να φτάσουμε ψηλά.
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις, αν δηλαδή στην ζωή μου ‘‘πιάνω’’ τον εαυτό μου να κάνει πράξεις ή σκέψεις για τις οποίες μετανιώνω την ίδια κιόλας στιγμή, ή αργότερα. Αυτό το ‘‘ρε γαμώτο, μπορούσα να το κάνω καλύτερα αυτό’’, ή ‘‘την επόμενη φορά δεν θα το ξανακάνω έτσι’’, εντούτοις το ξανακάνεις πολλάκις.
Πείτε τις απόψεις σας.
-Εάν το θρέντ προϋπάρχει, διαγράφτε με αμείλικτα.
-Δεν γνωρίζω την διάλεξη ή τον λέκτορα. Την είδα στο κανάλι Βουλή πριν από μια βδομάδα.
Ωραιο θεματακι. Πιστευω ισχυει και ισως με ελαχιστες εξαιρεσεις, ο καθενας μπορει να πετυχει αν ειναι αποφασισμενος να κανει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ προκειμενου να το πετυχει.
Οι λογοι για τους οποιους συνηθως αποτυγχανουμε ειναι πολλοι. Αλλες φορες δεν ακολουθουμε αυτο που θελουμε με τοσο ζηλο, αλλες φορες μπαινει η ηθικη στη μεση και σε αποτρεπει απο το να κανεις καποια πραγματα για να πετυχεις το σκοπο σου γιατι πιστευεις οτι τα μεσα μπορει να ειναι ανηθικα.
Τωρα το κατα ποσο ειμαστε “εχθροι” του εαυτου μας ειναι ενα περιεργο θεμα. Ακομα και να βαζουμε οι ιδιοι βαριδια στα ποδια μας, ισως να ειναι και για καλο σκοπο. Για παραδειγμα, σε αυτο που ανεφερα πριν για την ηθικη, ισως να εγλυφα το αφεντικο μου ολη μερα και αν “εδινα” τους αλλους υπαλληλους για τα λαθη τους και γενικα ακολουθουσα μια “αμειλικτη” πολιτικη, να επαιρνα μια προαγωγη. Θα ηταν ομως πραγματικα καλο αυτο για μενα, να προβω σε τετοιες ενεργειες προκειμενου να επιτυχω ενα σκοπο μου?
Μηπως στην τελικη θα ημουν ο ιδιος εχθρος του εαυτου μου αν εκανα ακριβως αυτο?
Πιστευω πως ναι…καμια φορα ειμαστε αυστηροι μαζι του ,αλλες φορες μας πιανει μια αυτοκαταστροφη,αλλες φορες τονκατηγορουμε για πραγματα,αλλες δεν πιστευουμε σε αυτον…
Προσωπικα εχω βρεθει σε πολλες τετοιες φασεις,τωρα ειμαι σε μια φαση που δε φροντιζω πολυ τον εαυτο μου σιγουρα ειναι τρελη κουραση,γρηγοροι ρυθμοι+κουραστικοι με 2 μωρα αλλακαιπαλι…
Νομιζω η ηλικια που κυριως το κανουμε αυτο ειναι η εφηβεια…τωρα δεν το χω ερευνησει πολυ το θεμα τι και πως και γιατι και τι λενε οι διαφορες σχολες της ψυχολογιας…
Πολύ ωραίο thread καλά έκανες και το άνοιξες:)
εγώ το πιστεύω αυτό.Οτι δηλαδή είμαστε εχθροί του εαυτού μας.Απο μικρή ηλικία ήδη μπαίνουμε σε ένα κελί το οποίο φτίαχνουμε οι ίδιοι.Πόσες φορές δεν έχουμε χάσει τον καιρό μας σας πιτσιρικάδες για τους αλλούς ή όταν θέλουμε να ασχολιθούμε πολύ με κάτι και επειδή ο κοινωνικός περίγυρος μας δεν το αποδέχετε νιώθουμε τύψεις για τον εαυτό μας.Αργότερα σε μεγαλήτερη ηλικία συνεχίζουμε να περιορίζουμε τον εαυτό μας όλο και πιο πολύ καταπιέζοντας τα πράγματα ή φτάνοντας τον εαυτό μας στα όρια του,τρέχοντας άσκοπα απο την μία εργασία/δραστηριότητα στην άλλη.Πιστεύω πως όλοι μας φοβόμαστε αυτό που δεν κατάφεραμε να πετύχουμε,τον εαυτό μας που δεν βγάλαμε προς τα έξω
Έχετε πιάσει όλοι, πιστεύω, μέρη του θέματος και τα αναλύετε σωστά. Ο Alucard ειδικά έχει μεγάλο δίκιο, γιατί όντως κάποιες φορές πρέπει να γίνεις εχθρός του εαυτού σου, κυριολεκτικά, να παραμερίσεις το συμφέρον σου για να διασώσεις τις αξίες και την ηθική σου ακεραιότητα. Αυτό κατ΄εμέ δεν πρέπει να αποτελεί δίλλημα. Οι αξιοπρέπεια είναι κάτι πάνω από τα συμφέροντα, εν ολίγοις, δεν συμφωνώ με την άποψη: ‘‘ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’.
Η Abigail από την άλλη αναφέρει το κατά πόσο προσέχει τον εαυτό της. Δηλώνει ότι τον έχει παραμερήσει, λόγω του γρήγορου ρυθμού ζωής. Εδώ πρέπει να συμφωνήσω με τις ευθύνες που μπορεί να ρίξει κάποιος αποκλειστικά στον εαυτό του και να χάσει σημαντικό μέρος της αυτοεκτίμησής του. Εδώ, το ίδιο το άτομο γίνεται εχθρός του εαυτού του.
Ο Metalmilitia πάλι χτύπησε άλλη μία φλέβα στο θέμα. Τον εξωτερικό παράγοντα, δηλαδή ότι οι ‘‘σημαντικοί άλλοι’’ που μας βάζουν σε σκέψεις για τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να επικεντρώνουμε τις προσπάθειές μας για να αρέσουμε σε αυτούς και όχι για να γίνουμε αυτό που οι ίδιοι θέλουμε. Και εδώ βεβαίως γινόμαστε εχθρός του εαυτού μας. Όλα αυτά σαφώς πρέπει να τα παλεύουμε και να μην ενδίδουμε ποτέ.
Κοκκαλα συφιλιασμενης κατσικας που σιγοβραζαν για 43,867 λεπτα και ποδαρακι αιμομικτικης νυχτεριδας ποτισμενο με σαλιο λεπρου κουνελου. Ολα αυτα ακριβως τα μεσανυχτα.
Θα έλεγα ότι επιτυχία στην ζωή του καθενός είναι να επιτύχει τους στόχους του. Όταν το κάνει αυτό, προχωρά σε νέους στόχους. Έτσι αναπτύσσει τις ικανότητές του και πετυχαίνει και κάτι (δηλ. τους στόχους του). Ο καθένας έχει μοναδική προσωπικότητα, μοναδικές ικανότητες και προφανώς μοναδικούς στόχους.
Ναι, το πιστεύω. Οι ίδιοι πολλές φορές έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό μας. Συχνά αυτολογοκρινόμαστε. Και γι’ αυτό ευθύνεται κυρίως ο τρόπος κοινωνικοποίησής μας, ο ανταγωνισμός με τους άλλους, ο φόβος να αποτύχουμε.
Συν το ότι έχουμε εσωτερικεύσει τόσο πολύ αυτό το σύστημα, οπότε αυτοπεριοριζόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
για την επιτυχια δε ξερω,ωστοσο ειμαι σιγουρος οτι το μονο που μας εμποδιζει να αποδωσουμε το 100% των οποιων δυνατοτητων(κυριως πνευματικων,νοητικων,κοινωνικων,)εχουμε εκ γενετης,ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος…
αυτο το θεμα εχει αμεση σχεση με την επιστημη της ψυχολογιας και αμα κανει κανεις σχετικη ερευνα θα βρει ενδιαφεροντα αρθρα στο ιντερνετ απο ειδικους,με ενδιαφερουσες αποψεις και επειχηρηματα
για εμας τους ελληναρες παντα φταιει ο αλλος (ο οποιος μας βαζει τρικλοποδιες ενω παμε να υλοποιησουμε ενα στοχο/ονειρο μας) και δε κοιταμε να βελτιωθουμε εμεις σε αυτο που κανουμε ή παμε να κανουμε
Παρα πολυ ενδιαφερον το thread… Οντως ειμαστε οι ιδιοι ο μεγαλυτερος εχθρος του εαυτου μας πολλες φορες. Κυριως αυτο θεωρω οτι οφειλεται στην ελλειψη συγκεντρωσης στους στοχους που εχουμε θεσει. Επισης μεγαλο ρολο παιζει και η χαμηλη αυτοπεποιθηση που μπορει να εχει καποιος σε συγκεκριμενους τομεις, αν οχι γενικα. Δηλαδη ‘‘μεγαλωνουμε’’ οι ιδιοι το βουνο των στοχων μας και μετα μας φαινεται πολυ ψηλο για να το ανεβουμε. Το πως θα μας κρινουν οι αλλοι, ο κοινωνικος περιγυρος ειναι ακομα ενας σημαντικος παραγοντας που μας κρατα πισω και μας ‘‘σκοτωνει’’ τα ονειρα και χωρις αυτα ειμαστε ‘‘αρρωστοι’’ ψυχοσωματικα. Πρεπει ολοι μας να εχουμε μια ξεκαθαρη σταση απεναντι σε αυτα που εχουμε βαλθει να πετυχουμε και να μην σταματαμε να παλευουμε για την κατακτηση τους. Το ‘‘ο σκοπος αγιαζει τα μεσα’’, εχει ουσια ως φραση καποιες φορες, αλλα στο μεγαλυτερο ποσοστο περιπτωσεων ειναι λαθος. Το να κατακερματιζεις τις ηθικες αξιες σου για την πραγματωση ενος στοχου ειναι μια παντελως λαθος οπτικη.
Απο εκει και περα πιστευω πως ενας εξισου σημαντικος παραγοντας που αποτελει τροχοπεδη στην προσπαθεια μας να καταφερουμε κατι ειναι και ο συγχρονος τροπος ζωης, με οτι αυτο συνεπαγεται. Οι εντονοι εως εξοντωτικοι ρυθμοι ζωης μας αποσυντονιζουν και μας στερουν την δυνατοτητα πολλες φορες να αναπτυξουμε τα οποια φυσικα και πνευματικα μας χαρισματα. Πρεπει ολοι να προσπαθουμε να βρουμε την ισορροπια και να μην αναλωνομαστε σε πραγματα χωρις ουσια που μας ‘‘κουραζουν’’. Να βρισκουμε και καποιο χρονο για τον εαυτο μας, για να ηρεμουμε και να κανουμε κατι που θα καθαρισει το μυαλο μας. Να κανουμε εναν προσωπικο απολογισμο και ανασυγκροτηση. Αλλωστε το να τα εχεις καλα με τον εαυτο σου ειναι ενα απο τα πιο σημαντικοτερα πραγματα στην ζωη.
Δεν θα έλεγα ότι η κοινωνία τα σκοτώνει τα όνειρα μας.Αυτά είναι ήδη νεκρά άμα δεν είναι πραγματικά μας όνειρα και απλά τα λέμε για να τα πιστέψουμε.Η κοινωνία είναι η πραγματικότητα και όποτε πρέπει μας προσγειώνει.Δεν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα και επειδή αυτό το μαθαίνουμε απότομα τότε προσγειωνόμαστε ανώμαλα.Με αυτή τη λογική πράγματι είμαστε εχθροί του εαυτού μας με την έννοια ότι βάζουμε στόχους που κατά βάθος ξέρουμε ότι δεν είναι δικοί μας και γνωρίζοντας ότι δεν θα τους πετύχουμε κάνουμε κακό στον εαυτό μας.Αλλά αυτό το κακό είναι κατά βάθος καλό γιατί περνάει μέσα από τα λιβάδια της συνειδητοποίησης.Άρα καλά κάνουμε και κάνουμε κακό στον εαυτό μας γιατί κατά κάποιο τρόπο μαθαίνουμε τα όρια μας
είναι αυτό που λέμε: Να έχει κανείς Ενσυναίσθηση!
Να αφήνει στην άκρη εγωισμούς και να προσπαθεί να μπαίνει στη θέση του άλλου, λαμβάνοντας υπ’οψην όλους τους παράγοντες που επιρρεάζουν μια συμπεριφορά.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σχέσεις αλληλεπίδρασης. Ποτέ δεν είναι κακό το πως νιώθουμε, αλλά το πώς μπορεί να φερόμαστε στους γύρω μας.
Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να προσπαθούμε να βλέπουμε τις καταστάσεις και τα πράγματα απο πολλές οπτικές γωνιες… Και να σεβόμαστε κυρίως την ανθώπινη ζωή. (τη δική μας, και των άλλων)
όσον αφορά λοιπές αξίες όπως αξιοπρέπεια κλπ, αυτά πάντα εξαρτώνται απο το πώς τα εννοεί κανείς…
