Μπρε, άσε τους να διαβάσουν να φάνε τη «γλύκα».
Θα σε δώκω για Χριστούγεννα δώρο ένα ζεύγος αυτιά και μιαν ανθρώπινη καρδιά, να χτυπά στο ρυθμό του ?Sad But True?, ω σκιάχτρο του Οζ.
Εγω θα πω το Aenima! Χαλια! Μια μαλακια κ μιση! Oλο μπερδεμενα ντουπ ντουπ ειναι!
Ο awake ειναι αυτος που ερχεται τρεχοντας με το τσεκουρι;;
Οντοπικ τωρα: Το αλμπουμ που πολλοι θεωρουν υπεργαματο κ εγω οταν το ακουσα ξενερωσα εκτος απο 2 τραγουδια ειναι το Rust in Peace!
Συμφωνω με NoMisteraki, το Operation Mindcrime ειναι απιστευτο, απλα πρεπει να του δωσετε σημασια και οι στιχοι θεωρω οτι ειναι απαραιτητοι για να μπειτε στο κλιμα και στο concept του αλμπουμ. Βεβαια τα γουστα ειναι γουστα και διαφερουν στον καθενα.
μεγάλυτερη παπαριά στον κόσμο.Ευτυχός μετά μας έδωσαν χαρές
λωλωλωλωλωλωλ.
Αν δε σου αρέσει το πεηνκίλλερ τότε δε γουστάρεις το ΧΙΕΒΥ ΜΕΤΑΛ, απλά τα πράγματα. Μπορεί να γουστάρεις την ποπ μεριά του, μπορεί να γουστάρεις την προγκρέσιβ μεριά του, μπορεί να γουστάρεις τη συμφωνική μεριά του, μπορεί να γουστάρεις χίλια δυο πράγματα, όχι όμως το ατσάλι!
Αν, τώρα, δε σου λέει τίποτα ταυτόχρονα και το μάστερ οφ πάππετς, τότε νομίζω ότι ο σκληρός ήχος για σένα πρέπει να σταματήσει στους λακούνα κόηλ -ή είσαι καφρομέταλλος και δεν μπορείς τις φλωριές.
Και καλά όλα αυτά έχουν και τις εξαιρέσεις τους. Πάμε όμως στο σημαντικότερο όλων. Μιλάμε για το Operation Mindcrime. Αν έχεις τα ακούσματα να αποδεχτείς τον ήχο του, κάτι που το θεωρώ δεδομένο για ένα ροκ φόρουμ εν έτει 2009 καθότι δεν είναι και τόσο δύσκολος δα -δεν είναι το EP τους που είναι σκέτο US Power- τότε υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:
- Ή το έχεις ακούσει πεταχτά/προκατειλημμένα οπότε σου προτείνω κάτι παρόμοιο με αυτό που είπε ο Νομιστεράκης: βάζεις το Livecrime (με υπότιτλους αν ξέρεις εγγλέζικα), κλείνεις τα φώτα, ξαπλώνεις και παρακολουθείς προσηλωμένος. Κάντο έτσι για το χαβαλέ και έλα να μας πεις σκέψεις και εντυπώσεις μετά μέσα σε 2 παραγράφους, συνολικά 150 λέξεις.
2)Είσαι άμπαλος
Α και τρίτον είσαι ένας από τους καφρομέταλλους φίλους μας που αγαπάμε και έχουν κάνει τουλάχιστον 5-6 φορές κατά τη διάρκεια της ζωής τους growls σε μια παρέα και γέλασαν μόνοι τους \m/
Κατά τ’ άλλα ας σας αρέσει ό,τι θέλετε απλά εμείς που τα διαβάζουμε θα βγάζουμε τα συμπεράσματά μας (χοχοχοχοχοχο) Το θέμα είναι πόσο λογικό είναι να τα λέει ο καθείς αυτά. Πχ ο φρήδομ λέει δεν του αρέσει το κιλεμώλ. Ε ξέρω γω δεν ακούει θρας γενικότερα, που το παράξενο.
Εδώ ο Bleeding History σου λέει πως τον παίρνει ο ύπνος κι εσύ του φτιάχνεις και ατμόσφαιρα; 
Βασικά το Mindcrime είναι ο ΜΟΝΟΣ δίσκος progressive μπάντας που τον ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος. Πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία μαζί με την Οδύσσεια ξερω γω.
Αυτο ρε!!!
Helloween-Keeper Of The Seven Keys pt1-2
Gamma Ray-Land Of The Free
Θα μπορούσα να πω και ένα κατεβατό απο μπάντες-μεγαθήρια όπως Merciful Fate, Accept, Queensryche, Running Wild, Yngwie Malmsteen, αλλά τους βαριέμαι τόσο που δεν έχω αντέξει ποτέ ολόκληρο δίσκο.
Πραγματικά είναι καταπληκτικό τί κόλλημα αρνητικό έχουμε όλοι μας με κάποιο “κλασσικό” album. Εγώ για το Μaster επιμένω. The thing…, Disposable Heroes, Leper Mesiah και Damaged Inc. δε μου λένε τίποτα. Το Battery πολύ καλό αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα μνημειώδη πραγματικά.
Υ.Γ: Επίσης ως φανατικός οπαδός των Theater μέχρι και το Falling… ποτέ δεν χώνεψα το Scenes from a memory…
Όπα, ψέματα. Κάποτε άντεξα να ακούσω κάνα δυο φορές το Trilogy του Malmsteen…μπρρρρρρ…με τίποτα!
που μενεις?
Ε μάλλον το δέυτερο είμαι τότε. Σκέψου πάντως ότι οι ‘ryche μου αρέσουν. Απλά όχι αυτός ο δίσκος. Ειδικά η ιστορία του είναι μία γραφικότητα και μισή, επιπέδου video game ή ταινίας β’ διαλογής στο μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του Star
κάτσε ρε Μάνε, μισό λεφτό.
οκ, το προγκμέταλ δεν είναι το φόρτε μας, αλλά το Ο:Μ δεν είναι απλά ένα προγκ μέταλ άλμπουμ. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα το βρεις από κάτω, και είναι από τα πρώτα πράματα που μαθαίνεις όταν γνωρίζεις το μέταλ. Έχει και τόση παραφιλολογία από πίσω, έχει αποθεωθεί τόσο πολύ, που θες δε θες, δεν γίνεται να μην το ακούσεις προκατειλημμένος. Προκατειλημμένος ότι θα’ναι αριστούργημα εννοώ.
Ε το ακούς μία, το ακούς δύο, το ακούς τρεις, αν σου μιλήσει το ψάχνεις παραπέρα, αλλά αν δεν σου κάνει κλικ, ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ προχωράς παρακάτω. Ούτε δοκιμάζεις να το ακούσεις βλέποντας το ντιβιντί με υπότιτλους, ούτε πίνοντας κρασί με χαμηλό φωτισμό, ούτε φορώντας πιτζάμες με τον γκάρφιλντ.
Το πολύ-πολύ σε κάποια φάση να πεις ότι θα του δώσεις μια ευκαιρία ακόμα, και μετά να κάνεις bump στο “κωλοτούμπα θρεντ”.
Πειραιά. Ήμουνα με τους ταραξίες στο Καραϊσκάκη τις προάλλες. Για κόπιασε:p:p:lol::lol:
αμπαλαεα
@Βληδιν
και εγω ειχα ακουσει πολυ πραμα για το Ο:M και ειπα να του ριξω την πρωτη ακροαση πριν 1-1,5 χρονο περιπου…μπορει και παραπανω δεν ξερω…τελως παντων…ναι με την πρωτη,την δευτερη αιντε και την τριτη ακροαση δεν μου λεγε κατι,και σκεφτομουν το ιδιο πραμα…γιατι τοσος ντορος?ελα ομως που με την τεταρτη τα μυαλα μου χυθηκαν στους τοιχους?
Α, εκεί είναι και αναρωτιόμασταν…
Πρώτον μαντρεηκ σχετικά με τους κόνσεπτ δίσκους, αν και θα ξεφύγουμε:
Δε θέλουμε κανένα πολύπλοκο κόνσεπτ. Μιλάμε για concept μέταλ δίσκους, όχι για όπερα. Το σημαντικό είναι να λες την ιστορία η οποία θα είναι συγκεχυμένη, θα αφήνει πράγματα στη φαντασία και η μουσική θα ακολουθάει κάποια δυνατά συναισθήματα. Αυτό το μαηντκραημ το κάνει σε απίστευτο βαθμό. Με άλλα λόγια ο σωστός (για μένα) κονσεπτ δίσκος δεν ακολουθάει την ιστορία -γι’ αυτό και δεν έχει μεγάλο νόημα η ιστορία αυτή καθ’ εαυτή- αλλά παίρνει 10-12 φωτογραφίες της ιστορίας, εκείνες με τη μεγαλύτερη φόρτιση συναισθημάτων και αυτά τα συναισθήματα αποδίδει ο μουσικός στο πεντάγραμμο. Γι’ αυτόν το λόγο και το Mindcrime είναι το παράδειγμα προς μίμηση για κάθε κονσεπτ δίσκο.
@ Bleedin: εισαι άμπαλος!
Αλήθεια προσπαθώ να σκεφτώ τι ακούς (τώρα πια) από στρεητ μεταλ πράγματα, από χαρντ ροκ κτλ αλλά δε μου έρχεται τίποτε. Αν είναι έτσι όντως, τότε δικαιολογημένος. Αλλά άμπαλος :Ρ
Ποιο land of the free?
Τι; Πες μου οτι έχουν βγάλει και πολλά να φρικαρω!