Μα το ζήτημα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν για το καλύτερο και που καταλαβαίνουν τι είναι αναρχία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ή θα αλλάξουν μυαλά σε όσους αυτοαποκαλούνται αναρχικοί αλλά είναι μπάχαλοι, ή θα διαχωριστούν απο αυτούς -το πώς είναι δικό τους πρόβλημα- ώστε να μην πέρνει η μπάλα ολόκληρο τον αναρχικό χώρο. Όσο δεν κάνουν κάτι για αυτό τότε είναι μέρος του προβλήματος και οι ίδιοι.
Αν με το να κατέβει κανείς στο δρόμο εννοείς να συμμετέχει σε διαδηλώσεις, είναι κάτι που το έχω κάνει στο παρελθόν. Αυτά που γράφω βγαίνουν απο αυτά που είδα σε αυτές τις διαδηλώσεις και απο συζητήσεις με ανθρώπους που είτε ήταν του χώρου είτε είχαν ασχοληθεί με το όλο ζήτημα. Και πάλι πάντως, απο τη στιγμή που κάποιος θέλει να κάνει γνωστή τη στάση του απέναντι στα προβλήματα της κοινωνίας, είναι δικιά του ευθύνη να βγούν οι απόψεις του σωστά προς τα έξω, η κοινωνία απο μόνη της να κατέβει στους δρόμους δεν έχει την υποχρέωση.
Όσο για αυτό που έγραψε ο ChrisP, απο όσο ξέρω δεν είναι νόμιμο τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα ή σε άλλες δυτικές χώρες να έχεις κάοιο σκλάβο. Αν κάνω λάθος ας πεί κάποιος το αντίθετο.
@pyramid: Mακάρι να ήταν τόσο εύκολο να διαχωριστείς από αυτό που προβάλλεται εξαιτίας των παρακρατικών που εσκεμμένα κάνουν ότι κάνουν για να χαλάσουν την εικόνα του αναρχικόυ…λέω τώρα ένα παράδειγμα…ή να βγάλεις τελείως έξω από το παιχνίδι πρετεντέρηδες και λοιπούς
Βασικά για να εστιάσω στο τίτλο του thread πιστέυω ότι στην Ελλάδα τα ΜΜΕ θέλουν να δώσουν στον κόσμο μια συγκεκριμένη εικόνα για τους αναρχικούς, ότι δηλαδή εδώ υπάρχουν μόνο αυτοί οι αναρχικοί που καταστρέφουν τα πάντα κ άρα ο αναρχισμός είναι από μόνος του μια κακή έννοια. Εξάλλου αυτό φαίνεται στην αντίδραση που έχουν πολλοί άνθρωποι μόλις ακούσουν τη λέξη “αναρχικός”. Κατευθείαν στο μυαλό τους έρχεται η εικόνα του κουκουλοφόρου που σπάει κ διαλύει ό, τι βρεί μπροστά του. Αλλά αυτή η εικόνα είναι λανθασμένη γιατί βάζει όλους τους αναρχικούς στο ίδιο τσουβάλι. Φυσικά τα κανάλια όμως θα πάνε σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και θα φροντίσουν να δείξουν αυτούς τους αναρχικούς κ μετά να μας δείξουν πώς φροντίζει το Κράτος για όλα και πώς επαναφέρει την τάξη. Δε συμφέρει να δείξουν το πόσο καλά περνάνε με τα χρήματά μας αυτοί που μας κυβερνούν. Είναι κάπως σαν αντιπερισπασμός όλο αυτό, οι δημοσιογράφοι ξέρουν καλά μόνο πώς να διογκώνουν μια κατάσταση. Κ ετσι ο κόσμος τα πιστεύει όλα μέσα στην άγνοιά του. Καταπίνει αμάσητο ό,τ ι του σερβίρουν. Όπως είπε κ κάποιος παραπάνω, καλό είναι να διαβάσουμε ένα-δυο βιβλία, να καταλάβουμε τι γίνεται, για ποιόν λόγο συμβαίνει ό, τι συμβαίνει και να αντιληφθούμε ορισμένες ιδεολογίες.
πριν τον εμφύλιο, ελεύθεροι μαύροι και κάποιοι λευκοί χρησιμοποιήσαν τόσο το παράγοντα ηθική όσο και άλλα μέσα για να απαγορευτεί η δουλεία, χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία. Για αυτό και οι περισσότερες βόρειες πολιτείες δεν είχαν δούλους
μην ξεχνάς όμως ότι στο νότο που ακουλούθησαν την ακριβώς αντίθετη λογική (διαδηλώσεις χωρίς ίχνος βίας, επιλεκτικό προμοτάρισμα και υποστήριξη σε επιχειρήσεις/ανθρώπους που ήταν ενάντια στο ρατσισμό και το αποδείκνυαν με πράξεις) καταφέραν τα ίδια και ακόμη περισσότερα. Πέρασε και στη συνείδηση του κόσμου και στη κουλτούρα των περιοχών αυτών αυτό που είχαν να πούν, ενταχθήκαν πιο βαθιά στις εκεί κοινωνίες -π.χ. δεν γίνεται να πείς ότι μέσα στη κουλτούρα πόλεων του νότου όπως η Νέα Ορλεάνη δεν υπάρχουν στοιχεία απο τη ζωή των μαύρων της χώρας. Οι αναταραχές που αναφέρεις έγιναν κυρίως στο βορρά απο 'τι ξέρω και δεν είναι τυχαίο που πολλοί απο όσους συμμετείχαν αλλάξαν όνομα και θρησκεία ή που πολλοί υποστήριξαν το κουμμουνισμό, την ακριβώς αντίθετη ιδεολογία με όσα εκπρωσοπούσαν οι Η.Π.Α. Πιο πολύ ήταν σαν να θέλαν να καταστρέψουν και να επιτεθούν σε αυτή τη κοινωνία παρά να την αλλάξουν. Όσα παραδείγματα γνωρίζω που δεν είχαν τέτοιο σκοπό δεν προτείναν ποτέ τη βία ως λύση.
Εννοείται ότι μπορεί να έχω άδικο στο ζήτημα, απλά μιάς και τυχαίνει να κάνω μία μικρή έρευνα πάνω σε αυτό το θέμα εδώ και λίγο καιρό είπα να τα αναφέρω.
Έτσι κι αλλιώς όμως η κατάργηση της δουλείας (με την έννοια που είχε στα προ-καπιταλιστικά καθεστώτα) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εγκαθίδρυση των αστικών καθεστώτων η οποία έγινε κατά κύριο λόγο με βίαιες επαναστάσεις. Οι παραπέρα νόμοι για εξισώσεις δικαιωμάτων μπορεί να έχουν αφορμή συγκρούσεις που εμπεριέχουν βία μπορεί και όχι. Είναι απλές μεταρρυθμίσεις όμως που μπορεί μεν να είναι στα πλαίσια ενός αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά δεν συνιστούν στην ούσία κάποιες κατακτήσεις που προήλθαν από “ειρηνικές” διαδηλώσεις.
Τι θελω να πω, μπορεί να είχαμε νομοθέτηση της ψήφου των γυναικών, το θέμα είναι όμως κατά πόσο είχαμε (και έχουμε) και ουσιαστική ισοτιμία των δύο φύλων. Για μένα μικρή πρόοδος έχει υπάρξει παρά τον κατά καιρούς χαβαλέ που κάνουμε. Άλλο παράδειγμα: η ψήφος των μεταναστών στην Ελλάδα μπορεί να θεσμοθετηθεί αύριο κιόλας χωρίς αυτό να σημαίνει στο ελάχιστο ουσιαστική βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Γενικά οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις δεν συνιστούν ούτε αλλαγή της κοινωνίας ούτε ανατροπή του συστήματος. Τέτοιες αλλαγές και ανατροπές ως ένα βαθμό θα εμπεριέχουν και βία, κυρίως ώς απάντηση στην κατασταλτική βία που θα ασκηθεί από την άρχουσα τάξη.
Εγώ από την άλλη διάβασα το κείμενο με εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί ομολογουμένως γνωρίζω ελάχιστα για το χώρο καθότι δεν έχει μπει ποτέ κανείς στον κόπο να συγκεκριμενοποιήσει τίποτα στα κοινωνικο-πολιτικά θέματα, όμως πάλι το μόνο που διάβασα ήταν αοριστολογίες και γενικεύσεις. Και κυρίως ένα ανούσιο κείμενο, το οποίο βέβαια ήταν αρκετά μετριοπαθές και συνεπώς δεν έλεγε τίποτα κακό κάπου.
Τα παρακάτω που θα πω λοιπόν, αφορούν το συγκεκριμένο κείμενο και όχι το Α/Α κίνημα.
Πρώτα απ’ όλα είναι ένα κείμενο που αναλώνεται σε χίλια-δύο πράγματα, πλατιάζει, δε φείδεται λέξεων -και καλά κάνει, δε βρίσκω κάτι κακό σε αυτό- και παρόλα αυτά ως προς το ποιος ακριβώς είναι ο στόχος του αναρχισμού και πως περίπου θα επιτευχθεί αυτός, τότε το μόνο που βρούμε μέσα κάπου στο τέλος είναι αυτό:
Δε θα μπορούσαμε για παράδειγμα να συζητήσουμε για την ίδρυση Αναρχοσυνδικαλιστικού φορέα; Είναι κάτι εντελώς ουτοπικό; Δε θα μπορούσαμε μέσα από το Διάλογο να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους πσρέμβασης στην καθημερινότητα;
Δε θα το σχολιάσω βέβαια, είναι προφανές το τι θέλω να πω.
Δεύτερον, όντως η δημοκρατία (εντάξει σε εισαγωγικά δε με πολυνοιάζει) που βιώνουμε έχει άπειρα προβλήματα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Όντως μπορεί να μην είναι καν βιώσιμη και να υπάρχει επιτακτική ανάγκη για αλλαγή. Δε θα το κρίνω εγώ αυτό. Αυτά όμως συμβαίνουν στην πράξη. Ο συγκεκριμένος τύπος προσπαθεί (με αφελή κατά τη γνώμη μου επιχειρήματα, όπου αγνοούνται βασικές αρχές όπως ο διαχωρισμός των εξουσιών κτλ) να αποδείξει ότι το κράτος (το οποίο btw προέρχεται από το κρατέω-κρατώ= εξουσιάζω, επικρατώ και όχι από το κρατάω με τη σημερινή του έννοια), το δημοκρατικό κράτος, είναι “κακό” και απάνθρωπο σα θεσμός. Εντάξει, δε νομίζω ότι χρειάζομαι εγώ για να αποδείξω ότι στην ουσία της και στην τέλεια μορφή της, η εξουσία στη δημοκρατία πηγάζει από το λαό. Το έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα και δε θα μπω καν στον κόπο. Θα μπορούσε όμως άνετα να επιχειρηματολογήσει για το τι συμβαίνει στη χώρα μας (ή στην Ευρώπη γενικότερα ή οτιδήποτε) και να πει για όλα τα καρκινώματα της δημοκρατίας εδώ. Και να προσπαθήσει να βρει και από που προέρχονται, αν ήθελε να το προχωρήσει περισσότερο.Τότε θα είχε δίκιο, δε θα είχα τίποτα να του πω. Όμως αυτά που λέει, απλά δεν ισχύουν.
Τρίτον, εντοπίζει το πρόβλημα του Α/Α στο marketing όπως είπε κάποιος πριν. Στο πως πλασάρονται στον “νοικοκυραίο”, την οποία λέξη δεν ξέρω αν τη λέει υποτιμητικά όπως η συντριπτική πλειοψηφία, αλλά εδώ θα κρίνω το συγκεκριμένο κείμενο όπου δε διακρίνεται κάτι τέτοιο. Δεν είναι δεδομένο όμως ότι ο καθένας όταν βιώνει μια κατάσταση που τον εξαθλιώνει, που τον υποβιβάζει, θα αντιδράσει αργά ή γρήγορα; Ή τουλάχιστον, δε θα εναντιωθεί σε αυτούς που αντιδρούν. Δε νομίζω να περιμένει το “μάρκετινγκ” των Α/Α να το συνειδητοποιήσει. Ή αν είναι τόσο ηλίθιος όσο φημολογείται, τότε το να τον πάρεις με το μέρος σου με τα ίδια μέσα που τον παίρνουν με το μέρος τους οι άλλοι, δηλαδή με παιχνίδι εντυπώσεων, δε σε κάνει καλύτερο από τους άλλους.
Διαφωνώ στην τελευταία παράγραφο. Διότι ο “νοικοκυραίος” (ούτε αρνητική ούτε θετική φόρτιση από μένα) που εξαθλιώνεται καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον συμβιβασμό και στην διεκδίκηση ή οποία με τη σειρά της μπορεί να είναι ατομική ή συλλογική. Ασχέτως χώρου (αναρχικού, αριστεράς κτλ.) για την δημιουργία κινήματος, το οποίο συνιστά ντε φάκτο συλλογική διεκδίκηση, πρέπει να πείσεις τον κόσμο για τη δίκαιο των αιτημάτων αφενός και για την το ότι είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την διεκδίκησή τους.
Συνεπώς αυτό το μάρκετινγκ πού τόσο αρνητικά έχει χαρακτηριστεί σαν έννοια (και όχι αδικώς πολλές φορές) δεν είναι ακριβώς ασήμαντη υπόθεση. Σε μια κοινωνία θεάματος μπορείς είτε να δρας στο περιθώριο είτε να βρείς τρόπους να κάνεις τη δράση σου γνωστή. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιοι τρόποι μπορεί να είναι αυτοί, αναγνωρίζω όμως ως μεγάλο όπλο το internet.
Aπό κει και πέρα όσον αφορά στο κείμενο καθαυτό, είναι προφανές ότι πρόκειται για εσωτερικόκείμενο κριτικής για τον Α/Α χώρο το οποίο δίνει μια βάση σκέψης ώστε να τεθούν στόχοι και να προταθούν πρακτικές για την επίτευξή τους.
Όταν μιλούσα για αλλαγές με μή βίαιο τρόπο εννοούσα μέσα σε κοινωνίες σαν τις σημερινές δυτικές κοινωνίες. Δεν περιμένει κανείς π.χ. απο κάποιον που ζούσε στη Ναζιστική Γερμανία να μιλήσει ειρηνικά για τα προβληματά του και αναμενόμενο είναι να χρησιμοποιήσει τη βία για να έχουμε δημοκρατία. Απο τη στιγμή όμως που ζούμε σε κράτη που μας δίνουν τη δυνατότητα της επιλογής και της πίεσης του κράτους με άλλους τρόπους, κρίμα δεν είναι να καταφεύγουμε στη καταστροφή?
Αναφέρεσε όμως σε αλλαγές πάνω σε στερεότυπα/καταστάσεις εκατοντάδων ετών και που λογικό είναι να πάρουν χρόνο για να αλλάξουν, πολύ περισσότερο απο 50-100 χρόνια που έχει νομιμοποιηθεί η γυναικεία ψήφος. Το να μην χρησιμοποιήσει κανείς βία σημαίνει ότι μία αλλαγή πέρνει και περισσότερο χρόνο, είναι όμως πιστεύω πιο ουσιαστική και έχει πιο μακροχρόνια αποτελέσματα. Στο κάτω κάτω, σημασία δεν έχει το να γίνει μέσα σε μία μέρα κάποια αλλαγή αλλά να είναι μακροχρόνια αποτελέσματα και δεν νομίζω ότι αυτό το κατάφερε κανείς με τη βία σε ένα πολίτευμα σαν αυτό που ζούμε.
Αυτά απο εμένα, να μην μονοπωλείται το τόπικ κιόλας
Δεν υπάρχει θέμα μονοπωλίου του τόπικ, όποιος θέλει γράφει ό,τι θέλει και διαβάζει όσα θέλει.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καμιά ουσιαστική δυνατότητα διεκδίκησης δεν μας παρέχεται και είναι αποδεδειγμένο από την ιστορία αυτό. Ισοτιμία ανδρών και γυναικών δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε σε 200 χρόνια εκτός κι αν οι εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων πάψουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα ενός αστικού κράτους. Ακόμα περισσότερο εξαθλιωμένοι μετανάστες θα συνεχίσουν να υπάρχουν αφενός όσο υπάρχουν ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου και αφετέρου (και κυρίως αυτό) όσο υπάρχουν σχέσει εκμετάλλευσης στην παραγωγική διαδικασία. Δεν ξέρω πχ, τη γνώμη σου αλλά εγώ και την απεργία ως μορφή βίας την θεωρώ…
Ακριβως τις ιδιες σκεψεις και συζητησεις με αυτα που γραφει το κειμενο εχω κανει και εγω.
Για μενα ο Αναρχισμος ειναι το ιδανικο κοινωνικοπολιτικο συστημα μεσα στο οποιο θα ηθελα να ζω.
Παρ’ολα’αυτα, αυτη η απραξια ή και αδιαφορια των αναρχικων συλλογικοτητων να διαδοσουν τις υπεροχες ιδεες και αξιες του Αναρχισμου στην ευρυτερη κοινωνια, ειναι που αποθαρρυνει πολυ κοσμο απο το να οργανωθει στον χωρο.
Και ειναι πραγματικα κριμα να μην αναπτυσσονται οι καταλληλες πρακτικες (ειτε απο αδιαφορια ειτε απο εσωτερικες διαφωνιες), ωστε να γινουν γνωστες οι αναρχικες θεωριες και αντιληψεις στον κοσμο ο οποιος τελικα μενει με μια τελειως λανθασμενη εικονα για το ποια ειναι η ιδεολογια και η φιλοσοφια ενος (συνειδητοποιημενου) αναρχικου.
Γενικώς, πάντως ας μη λέμε πράγματα ‘‘απλά για να τα πούμε’’. Και αναφέρομαι για παράδειγμα σε κάτι τέτοιο:
Παρ’ολα’αυτα, αυτη η απραξια ή και αδιαφορια των αναρχικων συλλογικοτητων να διαδοσουν τις υπεροχες ιδεες και αξιες του Αναρχισμου στην ευρυτερη κοινωνια, ειναι που αποθαρρυνει πολυ κοσμο απο το να οργανωθει στον χωρο.
Δηλαδή, είσαι τόσο απόλυτος. Φυσικά δε θα αγιοποιήσω το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα (αυτό έλειπε). Αλλά ας μην περνάμε στο άλλο άκρο. Που τη βλέπεις την απραξία και την αδιαφορία; Συναυλίες, εφημερίδες, προβολές, πορείες, παρεμβάσεις, καταλήψεις, ελεύθερες κουζίνες και χίλια δυο άλλα. Το indymedia κάθε μέρα έχει στο ημερολόγιο δεν ξέρω και γω πόσες εκδηλώσεις. Δηλαδή, ΟΚ, ας προσέχουμε λίγο τι λέμε. Ναι, μπορεί να γίνει μια κουβέντα για την αποτελεσματικότητα όλων των παραπάνω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που ειπώθηκε ότι οι αναρχικές συλλογικότητες έχουν απραξία/αδιαφορία. Και φυσικά αναφέρομαι σε στέκια/καταλήψεις που είναι ανοιχτά και κοινωνικά, ε.
Τώρα γενικά για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα μπορείς να μιλάς για ώρες και για πολλά θέματα. Να σημειώσω δύο πράγματα θα ήθελα:
Φυσικά και κανένας αναρχικός δεν έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πως θα φτάσουμε στην ιδανική κοινωνία. Και όταν λέω συγκεκριμένο σχέδιο εννοώ βήματα, α, β, γ και τσουπ φτάσαμε. Και, αν θέλετε τη γνώμη μου, ευτυχώς που δεν υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο.
Ένα θέμα για το οποίο θα ήθελα να ακούσω γνώμες από άτομα που έχουν ασχοληθεί με το ‘‘χώρο’’ είναι η θέληση του κράτους να δημιουργήσει 2 ακραίους πόλους στην ελληνική κοινωνία (ο ένας περιλαμβάνει ειρηνικές διαδηλώσεις, νομιμότητα κλπ. και ο άλλος νυχτερινά, παρανομία κλπ.) και πώς ο χώρος μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτήν την κατάσταση (δημιουργία τρίτου πόλου; όπου θα υπάρχει λίγο από εδώ και λίγο από εκεί κλπ.). Γιατί, σίγουρα θα το έχετε καταλάβει, προς τα εκεί πάει η δουλειά.
Εχεις δικιο σε αυτα που λες και οντως ημουν αρκετα ισοπεδωτικος.
Αλλα ολα αυτα που αναφερεις ειναι περισσοτερο για ‘‘εσωτερικη καταναλωση’’ ή τουλαχιστον θα προσελκυσουν ατομα που ηδη γνωριζουν καποια πραγματα και ηδη εχουν συνειδητοποιησει καποιες καταστασεις, ωστε να τους κανουν να ασχοληθουν με αυτες τις δραστηριοτητες που λες.
Εννοω οτι δεν υπαρχει ενημερωση για τον κοσμο εκεινον, τον οποιο καποιοι παραπανω ονομασαν ‘‘νοικοκυραιοι’’. Που δυστυχως ή ευτυχως τα πολιτικα πραγματα της χωρας καθοριζονται σε μεγαλο βαθμο απο αυτους καθως αποτελουν την πλατια (και αβουλη) μαζα της κοινωνιας. Και η πικρη αληθεια ειναι οτι ο αναρχικος χωρος πασχει απο συγκροτημενο πολιτικο λογο και θεσεις.
Το θεμα ειναι τι θα γινει με αυτους και πως μπορουν οι ιδεες του αναρχισμου να φτασουν στα δικα τους αυτια.
Θα μου πεις οτι με το ζορι δεν θα κατσουν να ακουσουν αν δεν ενδιαφερθουν και οι ιδιοι απο μονοι τους να δουν ‘‘τι παιζει’’, καθως δυσκολα θα σηκωθουν απο τον καναπε να ψαξουν και την διαφορετικη αποψη περα απο την συνηθισμενη των καθιερωμενων ΜΜΕ.
Παρ’ολ’αυτα πιστευω πως αξιζει να γινει μια τετοια ευρεια προσπαθεια ή τουλαχιστον οι ηδη υπαρχουσες δραστηριοτητες να εχουν καλυτερο ‘‘marketing’’ οπως πολυ ευστοχα ανεφεραν καποια ατομα.
Eγώ πιστεύω ότι ένα πρώτο και σημαντικό βήμα για να φτάσουν στα αυτιά του κοσμάκη οι αναρχικές ιδέες είναι να οργανώθουν λίγο περισσότερο τα στέκια και οι καταλήψεις πανελλαδικώς ώστε να συνεργαστούν και να προκύψει έτσι μια συλλογικότερη και μαζικότερη προσπάθεια και δράση…
Μάνο, αν έχεις περιέργεια να μάθεις 5 πράγματα παραπάνω για τον αναρχικό χώρο και τις ιδέες του, θα σου πρότεινα να διαβάσεις κανένα βιβλίο σχετικό με το θέμα καλύτερα - κατά προτίμηση, επιστημονικού επιπέδου, για παράδειγμα κανένα βιβλίο κοινωνικών επιστημών που να αναφέρεται στον αναρχισμό, τις ιδέες, τις πρακτικές και την ιστορία του.
Γιατί κατα τ’ άλλα απο το συγκεριμένο κείμενο σαφώς δε μαθαίνει κανείς και τίποτα το τρομερό. Περισσότερο ως μια - ψύχραιμη και λογικότατη - εκμυστήρευση κάποιων απόψεων θα το χαρακτήριζα. Πάντως ναι, μια τάση στην υπερ-γενίκευση (ειδικά εκεί που λέει για το κράτος) την έχει.
Ακόμα και έτσι, λίγο πολύ βρίσκω σωστό και ψύχραιμο τον τόνο του παιδιού που το έγραψε. Και για να γράψω και λίγο αναλύτικότερα τη γνώμη μου και να εξηγήσω τι εννοούσα πριν με τους “κακούς αναρχικούς εν Ελλάδι” που είπα… ας προσπεράσω το σημείο που λέει για το κράτος και πόσο βλαβερό είναι κλπ κλπ (παρουσιάζοντας έτσι το κράτος μας διαφεύγει ο ρόλος των πολιτών των ίδιων στην αναπαραγωγή του και πως σε τελική ανάλυση χρειάζεται και η συναίνεση για να εδραιωθεί οποιαδήποτε μορφή εξουσίας), και ας πάω στην ουσία του κειμένου για μένα:
Στην κριτική που ασκεί στους ίδιους τους αναρχικούς. Πως, απλά, δεν προωθούν τις ιδέες τους “προς τα έξω” με τον σωστό και τον κατάλληλο τρόπο, και έτσι δεν κατορθωνουν να επηρεάσουν τις “μάζες”, που τους θεωρούν “επικίνδυνους”, “βάνδαλους”, “αλήτες” κλπ.
Γιατί, οκ, οι “απέξω”, οι “νοικοκυραίοι” επηρεάζονται απο τα ΜΜΕ, απο τις προπαγάνδες, απο τα κόμματα κλπ, και θεωρούν ως πρόβλημα τον αναρχικό χώρο, ακόμα και ως επικίνδυνους ξέρω γω. Αυτό το ξέρουμε, δεν έχω να προσθέσω κάτι σ’ αυτό. Τι γίνεται όμως με τον χώρο αυτόν εκ των έσω του? Συνήθως όσοι ασκούμε αντιπολίτευση σε κάτι τείνουμε να βλέπουμε παντού “έξω” απο μας εχθρούς και αντιπάλους, και μόνο στον δικό μας χώρο όλα είναι καλά. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον αναρχικό χώρο, αλλά και για όλη την αριστερά στην ουσία, που επιμένει (και θα επιμένει) στις πολυδιασπάσεις και στις αντιπαλότητες της.
Και όπως σωστά σημειώνει ο συγγραφέας του κειμένου, και στον αναρχικό χώρο υπάρχει αυτή η πολυδιάσπαση. Αναφέρει σωστά και τον Στίρνερ και την ατομικίστικη εκείνη λογική που για μένα συνιστά πληγή του αναρχισμού και μεγάλο μέρος εκείνου που θεωρώ “κακό” σε ένα ποσοστό (το τονίζω) όσων δηλώνουν “αναρχικοί”: θεωρούν πως “αναρχία” είναι μια αχαλίνωτη “ελευθερία”, ένας ασύδωτος εγω-τισμός, όπου οποιαδήποτε έννοια “συμμετοχής” σε ένα κοινωνικό σύνολο και σεβασμός των κοινωνικών πλαισίων ισοδυναμεί με “περιορισμό της ελευθερίας”, “καταπίεση”, κλπ. (και αυτή την εικόνα περί αναρχίας περνάνε και στον πολύ τον κόσμο). Είναι καλοί στο να ασκούν κριτική στους “απέξω”, αλλά όταν πρόκειται για μεταξύ τους συνεργασία, ή σε θέματα οργάνωσης ας πούμε, υπάρχει πρόβλημα.
Έπειτα υπάρχουν “αναρχικοί” που πραγματικά πιστεύουν οτι η βία απο μόνη της αρκεί, ή το να πηγαίνουν κόντρα “στους μπάτσους” ξέρω γω, να γράφουν συνθήματα σε κανένα τοίχο ή να επαναλαμβάνουν κανένα ρητό. Πολλοί απ’ αυτούς είναι ζήτημα αν έχουν διαβάσει ποτέ κανένα βιβλίο, και είναι κρίμα, γιατί για μένα - και - ο αναρχισμός χρειάζεται την παιδεία του.
Αν ο αναρχισμός θέλει να περάσει μια θετική εικόνα στον “έξω κόσμο” για τον εαυτό του, χρειάζεται να είναι ικανός να αντιπροτείνει εναλλακτικές εικόνες στις εικόνες των ΜΜΕ. Όχι μόνο καταστροφή, αλλά και δημιουργικότητα. Με τον λόγο του και με τις πράξεις του. Ο πολύς ο κόσμος δε καταλαβαίνει απο θεωρίες, ούτε απο ουτοπίες, ούτε απο το τι είπε ο Προυντόν ή ο Μπακούνιν, ή τι έγινε το 36 στην Ισπανία ξέρω γω. Ο πολύς κόσμος βλέπει και ζει το τώρα μόνο, και απο αυτό επηρεάζεται. Ο Λένιν το 17 δεν είχε μιλήσει για “σοσιαλισμό” στους Ρώσους. Είχε μιλήσει για “ψωμί και γη για όλους”. Αυτό το σύνθημα έπιασε στον κόσμο.
Και επίσης χρειάζεται αυτή η ικανότητα συνεργασίας, που ούτε ο αριστερός χώρος εδώ που τα λέμε την έχει και ιδιαίτερα, και που προσωπικά δε ξέρω αν μπορώ να ελπίζω σε τίποτα.
Αν και μια χαρά τα λέει ο Έλλανορ θα ήθελα να προσθέσω μερικά πραγματάκια επί του πρακτικού για να γίνουν κατανοητά μερικά πράγματα:
Οι αναρχικοί στην Ελλάδα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:
Αυτούς που ανήκουν στην Αντιεξουσιαστική Κίνηση, την πιο σοβαρή οργάνωση αναρχικών κατά την άποψή μου αν και έχω σοβαρές ενστάσεις μαζί της.
Τους λεγόμενους “μαύρους”, δηλαδή άτομα που δραστηριοποιούνται σε διάφορα στέκια, καταλήψεις και συλλογικότητες και
Τους ανένταχτους.
Στις δυο πρώτες κατηγορίες θα βρεις μόνο σοβαρά άτομα. Δεν θα βρεις ούτε απλά, ανιδεολογητα μπαχαλάκια, ούτε μηδενιστές, ούτε ατομικιστές. Θα βρεις άτομα που ξέρουν τι θέλουν και είναι συνειδητοποιημένοι. Άλλωστε είναι ο χώρος έτσι που για να μπει κάποιος στην διαδικασία να ασχολείται με συνελεύσεις, παρεμβάσεις κτλ μόνο σοβαρά πολιτικοποιημένος αναρχικός μπορεί να είναι. Στην αριστερά μπορεί να βρεις και ενταγμένους αριστερούς που δεν είναι συνειδητοποιημένοι και αυτό ισχύει λόγω του ότι οι “μηχανισμοί μάρκετινγκ” είναι πολύ πιο ανεπτυγμένοι. Στον α/α χώρο κάποιος ενταγμένος (είτε στην 1 είτε στην 2 κατηγορία) είναι και συνειδητοποιημένος (διαφορετικά άλλωστε δεν θα ήταν ενταγμένος). Στην τρίτη κατηγορία επικρατεί ένας αχταρμάς όπως γίνεται κατανοητό. Μπορείς να βρεις σοβαρά άτομα, μπορείς να βρεις και ηλίθια μπαχαλάκια που απλά δηλώνουν αναρχικοί, μπορείς να βρεις ότι να’ναι.
Το μεγάλο κουσούρι του αναρχικού χώρου κατά την άποψη μου είναι οι κόντρες που υπάρχουν στην δεύτερη κατηγορία. Υποτίθεται πως ανάμεσα στα στέκια, τις καταλήψεις και τις συλλογικότητες υπάρχει μια αλληλεγγύη, πως ο χώρος αυτός είναι ενιαίος και πως η “διαίρεση” του σε πολλές συλλογικότητες/στέκια/καταλήψεις γίνεται για πρακτικούς σκοπους. Στην πραγματικότητα όμως μόνο έτσι δεν είναι. Δυστηχώς στην δεύτερη κατηγορία υπάρχουν πολλές κόντρες και πολλές διαφωνίες κάτι που αναγκάζει τον χώρο σε μια αμυντική στάση. Το κίνημα θα συσπειρωθεί και θα λειτουργήσει ενωτικά μόνο σε ειδικές καταστάσεις. Θα πρέπει να υπάρξει ένα φαινόμενο Δεκέμβρη, θα πρέπει να την πέσει ο Μαρκογιαννάκης στις καταλήψεις ή θα πρέπει να την πέσει ο Χρυσοχοΐδης στο Ρεσάλτο για να ενωθεί ο χώρος και να συμπορευτεί. Διαφορετικά υπάρχουν κόντρες κάτι που είναι παράλογο την στιγμή που η ύπαρξη κράτους και μόνο θα έπρεπε να αποτελεί λόγο συσπείρωσης. Αυτή η κατάσταση είναι και ο κυριότερος λόγος που στην τρίτη κατηγορία υπαρχουν και σοβαρά άτομα που δεν οργανώνονται. Βέβαια για να μην τα ισωπεδώνουμε όλα υπάρχουν και άτομα που χαλιούνται με αυτή την κατάσταση και ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία και φωνάζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν για την πολυπόθητη ενώτητα αλλά μάλλον είναι μειοψηφία.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Η δεύτερη κατηγορία πρέπει να λειτουργεί πιο ενιαία όπως ακριβώς λειτουργεί και η Αντιεξουσιαστική Κίνηση (ώστε να υπάρχουν δύο πόλοι στον χώρο και όχι 100002 όπως τωρα). Έτσι θα πειστούν να οργανωθούν και οι “σοβαροί” ανένταχτοι και από την στιγμή που ο αναρχικός χώρος θα είναι ενιαίος θα μπουν στο περιθώρειο και τα ανιδεολόγητα μπαχαλάκια. Αφού λοιπόν γίνουν οοοολα αυτά θα μπορούμε να μιλάμε με σοβαρούς όρους για παρεμβατικότητα στην κοινωνία. Με την υπάρχουσα κατάσταση είναι αδύνατο ο “νοικοκυραίος” να πειστεί από τον χώρο και πάντα στο άκουσμα της λέξης αναρχικός θα βλέπει ένα μπαχαλάκι να στα σπάει. Ας γίνουν λοιπόν όλα αυτά και μετά θα μπορούμε να μιλάμε με άλλους όρους για προσέγγιση των “νοικοκυραίων”. Μέχρι να γίνει αυτό, το να μιλάμε για άνοιγμα του αναρχικού χώρου στην κοινωνία είναι σαν να θέλουμε να φτιάξουμε έναν τοίχο χωρίς τούβλα, απλά και μόνο με τα τρίματα των τούβλων.
