νομιζω οτι πρεπει να εχουμε θρεντ για εκεινη.εχει γραψει εκπληκτικα ποιηματα,αλλα πιο πολ με γοητευει,ο τροπος που εζησε,η ασυμβιβαστη προσωπικοτητα της,η μυστηρια αυρα που αποπεμπουν τα ποιηματα της.
Ρε συ queen rulez. Όντως, η Γώγου υπήρξε πολύ ιδιαίτερη και σε τιμάει που την γνωρίζεις. Αλλά έχουμε ήδη δύο θρεντ για ποίηση, το θρεντ για την Ποίηση και το θρεντ για τον Μεγαλύτερο Νεοέλληνα Ποιητή… και στα δύο έχουμε αναφερθεί σ’ εκείνη. Προσωπικά δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δε ξέρω, αλλά δε προβλέπω μεγάλη κίνηση εδώ μέσα. Ίσως και να διαψευστώ βέβαια…
Όπως και να χει, ας θυμηθούμε κάποιους απο τους στίχους της που όλοι γνωρίζουν (κυρίως λόγω του τραγουδιού)
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
αν θελετε,μεταφερετε το ποστ μου σε ενα απο αυτα τα θρεντ.απλα πιστευω οτι θα ηταν καλυτερα να εχει και ενα δικο της:).τεσπα,εφαγα κολλημα ξανα σημερα με εκεινη και σκεφτηκα να το φτιαξω για αυτο.
Ε, ναι, τα 'χουμε πει και αλλού για τη Γώγου. Ανατριχιαστική.
Δεν έχω ψάξει τίποτα γι’ αυτή αλλά στην Παραγγελιά μου σπάγε τα νεύρα. Μπορεί να γίνομαι ιερόσυλος αυτή τη στιγμή αλλά λέω αυτό που νιώθω :b
Η μοναξιά?
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι ? Αγ. Βαρβάρα ? Κοκκινιά
Τούμπα ? Σταυρούπολη ? Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ? αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης ? εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.
^ Η μοναξιά είναι τσεκούρι που πάνω απ’τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει…
Αχ.
Εκφράστε και κανένας άλλος άποψη για την πολύ ξεχωριστή rock αυτή δεσποινίδα της ποίησης. Ποστάρετε τίποτα άλλο δικό της…
Είχα ποστάρει και άλλο ένα στο thread της ποίησης. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πεις και πολλά για τη Γώγου, τα ποιήματά της μιλάνε από μόνα τους.
[I]Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θα 'ρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας “θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λιώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι” και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας. [/I]
8O:!:8O:!:8O:!:8O:!:8O
μόλις πήρα μπρος…διάβαζα αυτά που ποσταρατε εδώ αλλά δεν είχα δώσει σημασία ποια είναι η κατερινα γωγου
την είδα προχθές στο [B][I]Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα [/I][/B]
κοιτά να δεις…
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ. Ξέρω πως λένε
ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως
σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;
[B]Κατερίνα Γώγου ~ “ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ” ~ 18/11/08 [/B]
[B]ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ “MADE IN GREECE”) 1/3 [/B]
[B]ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ “MADE IN GREECE”) 2/3 [/B]
[B]
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ “MADE IN GREECE”) 3/3 [/B]
άνοστο bump μιας που την πετυχα στην τηλεόραση να κάνει την υπηρέτρια…
αλλά δεν πειράζει…
Μόνο δάκρυα. 
Και άπειρο προσκύνημα.
Σαν χθές μου φαίνεται. Τι 8Ο’ς τι 9Ο’ς…
[I]Α ρε Γωγου μας άφησες νωρίς[/I]…
κι άλλο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου:
([I]από το “ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ”) [/I]
Τα 4 σημεία του ορίζοντα.
Πάνω. Κάτω. Δεξιά. Αριστερά
Πάνω, ο ουρανός κι αυτά που σκοπεύαμε.
-Τη νύχτα έρχονται και μας βγάζουν
τη γλώσσα στα ονειρά μας.
Κάτω , η γη κι αυτά που μας σκοπεύουν.
-μας ρίχνουν φτυαριές πριν ακόμα τελειώσουμε.
Δεξιά, τουριστικά νησιά τράπεζες και ροκ
-μας προτείνουν ηλεκτροσόκ
απ΄τα χέρια της Ράκες Γουελτς.
Αριστερά, το φάντασμα της Ρωσίας οδηγώντας ένα
Μινγκ-25
μας παίρνει το κατόπι με μια μεγάλη σφραγίδα
-και μεις μαζεύουμε κομματάκια από την αντοχή μας
για της αποφάσεις του κόμματος στις δίκες της Μόσχας
…
Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς
να πάρω μια ανάσα
όμως κι εδώ πρέπει να πληρώσω
την ανοχή του μαγαζάτορα
πρωην αστυνομικός που πουλάει "Λαϊκούς Αγώνες"
Δεν ξέρω τι ν’ αγοράσω για να μη γίνω συνεργός.
Καταλαβαίνεις;
Τα 4 σημεία του Ορίζοντα
ντυμένα τράπεζες πιλότοι νοσοκόμοι μαρξιστές
μας κυνηγάνε. Πρέπει να πάρω τηλέφωνο.
Ποιο είναι το νούμερο…
Που να σταθώ για μια ανάσα μόνο.
Από παντού
μας την έχουν στημένη…
Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι από το περίστροφο
οι γυναίκες από το φύλο τους
η δικαιοσύνη από τους νόμους
οι οργανώσεις από τις φράξιες
οι γιατροί από τα ηλεκτροσόκ.
Ναι. Να πάμε στο Ίλιον το βράδυ
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος…
[COLOR=“DimGray”]ΓΑΜΗΣΤΕΡΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ[/COLOR]
[COLOR=“Gray”]ρε γαμωτή μου δεν μπορώ να διαβάζω συχνά ποιηματά της
μονο δάκρυα γαμω το κέρατο και αναμνήσεις…πολλές αναμνήσεις…[/COLOR]
[B]“Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.[/B]
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
[SIZE=“4”]Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.[/SIZE]
[B]Ονειρεύομαι ελευθερία.
[I]Μέσα απ’ του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα[/I]
ν’ αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.[/B]
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
[B]Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς[/B]
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
[B]Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.[/B]
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ’ ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
[B]Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
[SIZE=“4”]Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή.[/SIZE]
Υπερασπίζομαι την [SIZE=“4”]ΑΝΑΡΧΙΑ[/SIZE]. [/B]”
Τρίτη μέρα.
Ξημέρωμα της ποιας μέρας;…Χαράζει η ώρα…
Βραδιάζει ο κόσμος.
Ουρανός και θάλασσα ένα.
Χωρίς διαζευκτικό ή…
Όπως θάνατος-ζωή-νύχτα-μέρα-χάος-αρμονία.
Τώρα;…
Πώς να κάνω
να βάλω σε κάποια τάξη
τους ανονόμαστους πλανήτες
και τις εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών
που κατέλυσαν μέσα μου…
πώς να μου θυμίσω, τι…πώς
με ποια τάξη, με ποια σειρά
όμοιο εγώ διαζευκτικό
καταμεσής της θάλασσας;
Θα προλάβω άραγε να δω
αν ο ήλιος
σαν άσπρος νάνος μικρός
από άλλη μάνα αδερφός
αφήσει να χαθεί από γεράματα
ή τηρώντας το λόγο του
με έκθαμβη έκρηξη
από του σύμπαντος το παρελθόν
τον πλανήτη μας ΓΗ
ζωντανό τον αφήσει;
Εγώ, Οδυσσέα
τον ουρανό τον είδα
απ’ την κορυφή της Γκιώνας, απ’ τα ψηλἀ αετώματα
κι από τα δημόσια ουρητήρια της πλατείας Ομονοίας.
Αυτό δε λέει πως δε σ’ αγαπώ. Πως δεν είμαι χτυπημένη.
Πάει, Οδυσσέα, το έκτο γραφτό.
Γραφτό που είδε τον ήλιο
μέσα σε άσυλο
με διαμαντένια κορόνα σμιλεμένο.
Ε, καρδιά τ’ ουρανού
βοήθησε
χρέος υπέρτατο
το έβδομο της ψυχής αποτύπωμα
στα μελανά πόδια της γής
σ’ ένα έλατο, σ’ ένα πλατάνι
ή σε γερό ποτάμι που πάει
σ’ ωκεανό να φτάσει αφηρημένο.
…
…μια χορδή από ήλιου φως…
Απλώνει ο κόσμος
ο ουρανός αργά σηκώνεται…ανεβαίνει
η θάλασσα στη θέση της
καταιγισμός λάμψεις λουλουδιών
δάφνινα στεφάνια
στις πλατείες, στις σκάλες
στα-απ’ τους θαλάμους παρμένα-τηλέφωνα
στα καμένα φώτα των ασφάλτων.
…
Μη παρακαλώ
είναι μελανό
το έβδομο
της ψυχής
αποτύπωμά μου.
Με λένε
Το όνομά μου βγαίνει από το όνομα
του μεγαλύτερου κινδυνευτή
της πατρίδας μου,
Με λένε Οδύσσεια.
Πώς θα γυρίσω
που βρίσκομαι χωρίς σκαρί
συντρόφους, από τ’ άγγιγμα της Κίρκης, γουρούνια
χωρίς αέρα και πανιά
όμοιο εγώ διαζευκτικό καταμεσής της θάλασσας;
Χωρίς εισπνοή πώς εκπνοή της άνοιξης να γίνω
κι έτσι ξυπνητή νεκρή ζωντανή
τους κοιμισμένους θεούς μέσα μου
να μην τους ξυπνήσω;
Με λένε Οδύσσεια.
Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό, έχει από πέσιμο
σχεδόν οριστικά τσακίσει.
Ω, πόσο αγαπώ τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά…
Και τι ανέντιμη.
Τόσες φορές που μ’ έχει σώσει το νερό
πνιγμό απ’ το νερό φοβάμαι.
Και να με λένε Οδύσσεια.
Καταμεσής της θάλασσας χωρίς σκαρί
χωρίς συντρόφους και πανιά
στ’ απόκρημνα νερά
χωρίς για μένα γυρισμό
μόνο να ταξιδεύω.
1 Like
- Άσπρη είναι η αρία φυλή, η σιωπή, τα λευκά κελιά, το ψύχος, το χιόνι, οι άσπρες μπλούζες των γιατρών, τα νεκροσέντονα, η ηρωίνη.Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου.