Τον ήχο έμαθα, καλώς η κακώς να τον κρίνω από τα cd και όχι από τα βινύλια μια και ποτέ δεν έγινα συλλέκτης η μετάβαση μου ήταν απευθείας στο cd. Αναρωτιόμουν λοιπόν σε ποια δεκαετία ανήκουν οι καλύτερες παραγωγές, μια και πάντα μας απασχολούσε ποια είναι η καλύτερη δεκαετία στην μουσική αλλά ποτέ δεν είδα και πολλούς να αναρωτιούνται πότε έγιναν οι καλύτερες παραγωγές. Νομίζω λοιπόν πως η χρυσή εποχή (αν θεωρήσουμε πως υπάρχει τέτοια) είναι τα '90.
Είναι και ο ερχομός του ακραίου metal με τους Νορβηγούς να βγάζουν τα αριστουργήματα τους με ήχο που άλλαξε τα δεδομένα στο πως ακούμε μουσική και αντιγράφηκε κατα κόρον όχι πάντα με επιτυχία και όχι μόνο από black metal μπάντες, ο βρώμικος ήχος έγινε ξαφνικά ξεχωριστή τέχνη. Πως να αντιγράψεις τον ήχο των Darkthrone και των Burzum, μόνο εύκολο δεν είναι όπως τελικά φάνηκε.
Είναι μετά και θρυλικός ήχος των Morrisound studios που όρισαν σχεδόν το πως πρέπει να ακούγεται το death metal. Deicide, Morbid Angel, Death, Obituary, Malevolent Creation και πολλοί ακόμα ηχογράφησαν εκεί τα πιο θρυλικά τους άλμπουμ. Εδώ είναι μια μικρή λιστα που βρήκα με τις death metal μπάντες που έχουν ηχογραφήσει εκεί http://www.carnagedeathmetal.de/carnage/oldschool/studios/MorrisoundStudio.html δεν ξέρω πάντως πόσο καλά ενημερωμένη είναι. Με τις αποστειρωμένες παραγωγές των '00 η εποχή των Morrisound studios μάλλον φαίνεται χρυσή.
Στα '90 είχαμε όμως και τις καλύτερες παραγωγές σε κλασικά heavy metal άλμπουμ. Painkiller, Black Album, Coundtown to extinction παίζει να είναι μέχρι σήμερα τα άλμπουμ με την καλύτερη παραγωγή ever. Ειδικά ο ήχος του black album μνημονεύετε μέχρι σήμερα. Τι ειρωνικό φυσικά για μια μπάντα που στα '00 έχει ίσως και τις χειρότερες παραγωγές με τα st.anger και death magnetic.
Σκέφτηκα να ανοίξω καινούργιο topic για το θέμα αλλά από την στιγμή που αυτό δεν τράβηξε και τόσο μάλλον δεν θα τραβούσε ούτε αυτό Πάντως θα είχε ενδιαφέρον να πέσουν εδώ μέσα και άλλες απόψεις επί του θέματος είδικα από άτομα που έχουν μάθει να ακούν μουσική κυρίως από βινύλια και κρίνουν σαφώς διαφορετικά τον ήχο στις μπάντες, κυρίως στις δεκαετίες '70 και '80 φυσικά.
Έχει πλάκα που ανέφερες το Black Album. Παλιότερα ήμουν από τους (αμέτρητους) που το θεωρούν το δίσκο με την καλύτερη παραγωγή ever στο metal. Όσο περνούν τα χρόνια όμως τόσο περισσότερο με ενοχλεί το πόσο αψεγάδιαστο και “υπερβολικά τέλειο” ακούγεται. Δεν το βάζω στην ίδια μοίρα με τις σύγχρονες πλαστικούρες προφανώς, αλλά ναι, τελικά είναι πολύ γυαλισμένο. Ακόμα κι από ένα τέτοιο δίσκο θα ήθελα περισσότερη ζεστασιά στον ήχο.
Τεσπα, ας μοιραστώ μερικές ακόμα σκέψεις μου. Όπως έχω ξαναγράψει, ο αγαπημένος μου δίσκος στο metal από άποψης ήχου είναι το Somewhere in Time των Maiden. Κυρίως επειδή έχει αυτό το φανταστικό ήχο στις κιθάρες, όχι βέβαια ότι οι άλλες παράμετροι της παραγωγής είναι λιγότερο καυλωτικές. Βασικά μιλώντας για ήχο κιθάρας, με το απαίδευτο αυτί μου δύο δίσκους βάζω πάνω απ’ όλους: το Somewhere in Time όπως είπα, και το Screaming for Vengeance των Priest. Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση ότι αυτοί οι δύο δίσκοι έχουν κάτι το ξεχωριστό στο πώς ακούγονται οι κιθάρες. Δεν έχεις αυτό το, ας πούμε, “τυπικά” καλό και ευχάριστο στ’ αυτί distortion που έχουν εκατομμύρια άλλοι δίσκοι σ’ αυτή τη μουσική. Εδώ οι κιθάρες… πάλλονται, ακούγονται λες και είναι μέταλλο σε υγρή μορφή που αναβλύζει μέσα από τα ηχεία σου. Ζωντανό πράμα, σπαρταράει! ΟΚ, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω. Ελπίζω έστω και κάποιοι να με πιάνουν, έχοντας νιώσει αυτό το πράμα ακούγοντας αυτά τα δύο έπη.
Μιλώντας για Priest, και μια που βρήκα την ευκαιρία να γίνω γραφικός γι’ άλλη μια φορά, τους χαρακτηρίζει σημαντική ποικιλομορφία στο πώς ακούγονται οι κιθάρες τους μέσα στο χρόνο. Λογικό ως ένα βαθμό, μια που δισκογραφούν εδώ και περίπου 40 χρόνια, αλλά απ’ την άλλη είναι τρομερά ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικοί ακούγονταν από δίσκο σε δίσκο. Ένα θα σας πω μόνο, συγκρίνετε αυτή την “παλίρροια” του Screaming…, όπως την περιέγραφα προηγουμένως, με το απόλυτα συμπαγές και στακάτο Βρετανικό Ατσάλι 2 μόλις χρόνια πριν. Δεν είναι καταπληκτικό; Ε, από κει και πέρα είναι προσωπικό θέμα το τί προτιμάς εσύ σαν ήχο. Εγώ όπως είπα προσκυνώ κυρίως τις κιθάρες του Screaming, και από κει και πέρα θεωρώ σταθμούς αυτής της θαυμαστής πορείας τον κιθαριστικό ήχο του Unleashed in the East, που κυριολεκτικά σε πιάνει απ’ το λαιμό και σε πνίγει, και φυσικά αυτόν του Painkiller που απλά είναι ο τέλειος συνδυασμός της ζωντάνιας του Screaming, του αδιαπέραστου τείχους του British Steel και της ηχητικής ντίρλας του Unleashed in the East. Σα να συνόψισαν σ’ ένα δίσκο τις καλύτερες παραγωγές που είχαν πετύχει μέχρι τότε. Κάτι βέβαια που όπως ξέρουμε όλοι δε μένει μόνο σε επίπεδο παραγωγής αλλά και ύφους. Τυχαίο;
Η μαλακία με τους Priest είναι ότι στους περισσότερους δίσκους τους, παρά τη μεταλλική θεϊλα που ούτως ή άλλως είναι δεδομένη, ο ήχος είναι πίσω από τις συνθέσεις και σε κάνει να θες το κάτι παραπάνω. Τα παραδείγματα πολλά. Από το Sad Wings of Destiny και το Sin After Sin μέχρι το Defenders of the Faith, το οποίο είναι ίσως ο δεύτερος αγαπημένος μου δίσκος τους αλλά δεν μπορώ να μην παραβλέψω ότι απ’ όλα όσα υπάρχουν εκεί μέσα το 1/3 δεν ακούγονται καν, άλλο 1/3 δεν ακούγονται σωστά και μόνο το τελευταίο 1/3 σε αποζημιώνει, κυρίως χάρη (τί άλλο;) στις κιθάρες.
Συνεχίζοντας την πάρλα περί κιθάρας, πάντα λάτρευα τον ήχο που είχαν στους Queensryche οι DeGarmo/Wilton. Κυρίως στο Operation, προφανώς, αλλά επίσης στο Rage for Order και λίγο λιγότερο στο Empire. Μπορεί να χάνει σε όγκο αυτός ο ήχος αλλά σου βγάζει μια γλύκα, ένα κάπως “εκλεπτυσμένο” vibe που κολλάει γάντι στη μουσική των ‘Ryche. Αυτό είναι και το μυστικό μάλλον στην τελική. Α, και δεν ξεχνώ ότι στο Promised Land, παρ’ όλο που το θεωρώ σαφώς ανώτερο δίσκο από το Empire, αν υπάρχει ένα πράγμα και μόνο που με χαλάει είναι ότι χάθηκε αυτός ο trademark ήχος στις κιθάρες, που υπήρχε μέχρι και το Empire.
Τέλος, μνεία στον πρώτο δίσκο των Trouble, ό,τι καλύτερο έχω ακούσει σε ήχο κιθάρας σε όλο το doom metal. Σου βγάζει το vibe που πρέπει να σου βγάζει το doom. Ήχος θεόβαριος και ταυτόχρονα θρηνητικός. Τον ακούς και συνειρμικά σου ρχεται στο μυαλό η εικόνα μιας σειράς κεριών και στο background μια τεράστια, σκοτεινή αίθουσα. Αυτά είναι.
όσον αφορά τον under-produced ήχο του δεύτερου κύματος πάντως, δεν νομίζω ότι άλλαξε κάνα δεδομένο. κι αυτοί άλλους είδαν προφανώς, τα 80ς ήταν γεμάτα με σκατένιες παραγωγές τόσο σε ακραίες όσο και σε μη ακραίες μπάντες. πάντως αξίζουν το μπράβο τους γιατί έκαναν αυτό που έπρεπε για τη μουσική τους. κατά τ’ άλλα, δεν ξέρω αν μπορώ να καταλήξω σε μια δεκαετία, όλες είχαν ωραία είχαν κι άσχημα. νομίζω πάντως ότι όσον αφορά ροκ πράγματα, τα 70ς είχαν και όγκο και δύναμη και ευκρίνεια (όταν ήθελαν) και φυσικότητα. στο μέταλ τα πράγματα όσο πήγαιναν σάπιζαν και πιο πολύ από τέλη 80ς και μετά. είχες τις μεγάλες hard rock παραγωγές της εποχής να ακούγονται παντού, μετά έχεις τους queensryche να πηγαίνουν προς τα κει με το operation και το αποφασιστικό βήμα για μελωδικές μπάντες να γίνεται με το images. ε μετά όλοι (και εκτός mainstream) άρχισαν να παπαγαλίζουν. κάπου στα μέσα ήρ8αν γερμανοσουηδοί με nordstrom κ.λπ. και γάμησαν λίγο τον ακραίο ήχο, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα οι βλαχοαμερικάνοι που άκουσαν μέταλ με τους in flames, μετά οι σουηδογερμανοί άκουσαν τους αμερικάνους κι όσο πάει γίνεται πιο γελοίο το πράμα.
Οι In Flames και οι υπόλοιπη παρέα από Σουηδία μεριά είχαν μια χαρά παραγωγές για αυτό που έπαιζαν, όσο καθάριζε ο ήχος των In Flames τόσο άλλαζε και η μουσική τους, φυσικό επακόλουθο ήταν βασικά. Στην Αμερική είναι που έχασαν κυρίως την μπάλα και με μπάντες όπως οι Shadows Fall που πήραν αυτόν τον ήχο τον καθάρισαν και τον γάμησαν τελείως κάνοντας και τεράστια επιτυχία. Πάντως στα '00 το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα over-produced άλμπουμ που βλέπουμε συνεχώς και αυτό δεν νομίζω πως προέρχεται από τα ΄90 και τόσο, είναι περισσότερο η μεγαλομανία που τους πιάνει εκεί στην Αμερική, με το που εξελίχθηκε η τεχνολογία δοκίμασαν το κάθε καινούργιο μηχάνημα να δουν πως θα ακουστεί και αυτό. Το κακό είναι πως η μεγαλομανία αυτή μεταφέρθηκε εσχάτως και προς Ευρώπη μεριά.
Διαφωνω, εν μερει… Εισαι υπερβολικος δεν εχουν ολα τα αλμπουμ τον ιδιο ηχο. Aλλα περα απο αυτο, πες μου ποια ειναι καλη παραγωγη στο thrash. Eιδικα μετα απο αυτο για τα γερμανικα που λες
Για μενα πχ, η παραγωγη του Practice what you preach, μ αρεσει απειρως φορες καλυτερα απο το formation
Στο κομμάτι που αφορά τα γερμανικά thrash συγκροτήματα θα διαφωνήσω κ εγώ. Αυτή η παραγωγή που είχαν οι πρώιμοι Destruction / Kreator κλπ κλπ μ’αρέσει απίστευτα. Ωμός, punk-ίζον ήχος, ξύσιμο σε κιθάρες κ φωνητικά, ελάχιστο μπάσο… Κάποιοι το είπαν πρώιμο black metal
[FONT=“Verdana”]Γράφτηκαν αρκετά τις τελευταίες μέρες εδώ και τώρα τα διάβασα.
Ας γράψω μερικές σκέψεις κι εγώ με τη σειρά μου.
[B]cynic[/B], ίσως να ήμουν λιγάκι υπερβολικός περί Alex Perialas αλλά η γνώμη μου παραμένει η ίδια.
Ναι, έχεις δίκιο πως από τα albums που ανέφερα, το Practice What You Preach ίσως να έχει τον αξιοπρεπέστερο ήχο σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Πάντως εξακολουθώ να πιστεύω πως με καλύτερη παραγωγή, αυτά τα μνημειώδη κατά τα άλλα albums, θα ήταν ακόμη απολαυστικότερα.
Σύγκρινε π.χ. τα “Feel The Fire” και “Under The Influence” του Perialas με το “Τhe Years Of Decay” που έχει σαφώς ανώτερη παραγωγή (μιας και μιλάγαμε για Overkill τις προάλλες).
Τα ίδια και με το “The New Machine Οf Lichtenstein” των Holy Moses και τον “κλάσσεν” (:p) ήχο του.
Και μια που ανέφερα τους Holy Moses πάμε και στο γερμανικό thrash.
Η περίπτωση των Destruction πιστεύω ξεχωρίζει.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι το συγκρότημα που έλαβε τη λιγότερη αναγνώριση σε σύγκριση με τους άλλους δύο της γερμανικής Αγίας Τριάδας του thrash. Ξεκίνησαν με το “Sentence Of Death” EP το '84 που είχε αρκετά καλό ήχο, ακολούθησε το ηχητικά μέτριο “Infernal Overkill” του '85 και αυτή η φθίνουσα πορεία (ως προς την παραγωγή πάντα έτσι!) συνέχισε με το αριστουργηματικό “Eternal Devastation” και τον 8bit-ο ήχο του! Ο καημένος ο Mike έπαιζε τα πάντα, κορυφαίες riff-άρες και ο ήχος της κιθάρας του ήταν σε επίπεδα GameBoy.
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα κακής παραγωγής νομίζω.
Από κει και πέρα, και οι Kreator και οι Sodom είχαν επίσης άσχημες παραγωγές στις πρώτες τους δουλειές, αλλά επειδή ο ήχος τους φλέρταρε αρκετά με το black εκείνη την περίοδο, πες δικαιολογούνται λόγω της αντίστοιχης φιλοσοφίας περί “πηγαδοπαραγωγών” (Axel ® ). Και οι Tankard είχαν κακές παραγωγές (ίσως και λόγω περιορισμένου budget, δεν ξέρω).
Γενικά πιστεύω πως το thrash, αν δεχτούμε πως ήταν το πρώτο ακραίο παρακλάδι της metal μουσικής, αδικήθηκε πραγματικά από τις παραγωγές. Ειδικά στην αρχή του, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 80.
Ίσως λόγω έλλειψης κατάλληλου τεχνολογικού εξοπλισμού και απειρίας για το πως θα έπρεπε να ακούγεται αυτό το νέο είδος του “πιο γρήγορα-πιο δυνατά” με τις βαβουριάρικες hi-gain, distorted κιθάρες τα υψηλά watts/volumes και τους τοίχους των ενισχυτών.
Συνήθως, o ήχος των drums ήταν επίπεδος, με το signature “ταπα-ταπα” thrash drumming να μην έχει δυναμικές και τις άνευρες δίκασες. Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν μερικά από τα καλύτερα riffs σε ρυθμικές κιθάρες ever και πολλές φορές ήταν δυστυχώς θαμμένα σε ένα αόριστο, φλου background.
Βέβαια τα πράγματα βελτιώθηκαν σημαντικά μετά από μερικά χρόνια για να τελειοποιηθούν προς τα τέλη των 80’s και τις αρχές των 90’s με την παρακμή του είδους.
Σε αντίθεση λοιπόν με το thrash, το death metal έτυχε πολύ καλών παραγωγών όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενο ποστ.
Και πάμε στη σκηνή της Florida και τα περίφημα Morrisound studios που είχα σκοπό να αναφέρω αλλά με πρόλαβε ο [B]Dead [/B] (:p).
Η ιστορία του death metal γράφτηκε εκεί, με δίσκους ορόσημα από άποψης περιεχομένου αλλά και υποδειγματικής παραγωγής.
Με τον θρυλικό Scott Burns στην καρέκλα περάσανε όλα τα μεγαθήρια από εκεί:
Obituary, Death, Morbid Angel, Deicide, Cannibal Corpse, Malevolent Creation, Suffocation, Atheist, Cynic, Pestilence, Gorguts, Monstrocity, Atrocity, Master, Massacre …
Νομίζω το μεγαλύτερο breakthough στην παραγωγή ήταν ο ασύλληπτος (ειδικά για την εποχή φαντάζομαι) ήχος των drums. Γεμάτος, μεστός και ζεστός.
Πράγματι χρυσή εποχή τότε.
Και μιας και ρωτήθηκα για το ποια θεωρώ καλή παραγωγή στο thrash, θα δώσω ένα παράδειγμα.
Sepultura - Beneath The Remains !
Νομίζω αυτό φτάνει, για να μη μιλήσουμε για άλλα (βλ. South Of Heaven [I]κλικ![/I]).
Αυτού του είδους τις παραγωγές γουστάρω και θεωρώ κορυφαίες.
Τέλος πάντων, νομίζω υπάρχουν δύο κατηγορίες ακροατών :
Αυτοί που “τη βρίσκουν” με τις βαβουροπαραγωγές (πείτε τις όπως θέλετε) και αυτοί που θέλουν ένα πιο γυαλισμένο και λιγότερο τραχύ ήχο.
Προσωπικά, δεν έχω τόσο μεγάλα κολλήματα και ενοχλήσεις αν και νομίζω πως τείνω προς τη δεύτερη κατηγορία περισσότερο. Θέλω ρε παιδί μου να μπορώ να ακούω καθαρά όλα τα “συστατικά” μιας μουσικής, να μην προσπαθώ να μαντέψω πράγματα (αν και μερικές φορές έχει τη γοητεία του κι αυτό) και γενικά να μην θάβεται η έμπνευση [U]των μουσικών[/U] από μια άστοχη επιλογή [U]ενός παραγωγού[/U].
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις των εσκεμμένα “λερωμένων” παραγωγών από μέρους των συγκροτημάτων. Σεβαστό από τη στιγμή που είναι μέρος του οράματος που έχουν οι ίδιοι για το ηχητικό αποτέλεσμα.
Σε αυτό το σημείο, να επισημάνω κάτι.
Αν δεχτούμε πως η μίξη θεωρείται μέρος της παραγωγής, τότε να τονίσω πως αρκετές φορές το κύριο ζήτημα μιας “προβληματικής” παραγωγής ήταν η μίξη.
Η σύνθεση των καναλιών, τα επίπεδα του volume κάθε οργάνου, οι δυναμικές και πόσο “μπροστά” θα είναι το καθένα, η προσθήκη εφέ κλπ.
Κάτι που φαίνεται από τα remastering που γίνονται κατά καιρούς σε δίσκους.
Άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Εκεί πολλές φορές υπάρχει η δυνατότητα να διορθωθεί μια θαμμένη παραγωγή του παρελθόντος με μια νέα μίξη στα master tapes.
Πιστεύω πως πολλές κυκλοφορίες έχουν την ανάγκη ενός remastering με σκοπό να φρεσκαριστεί ο ήχος τους και να έρθουν λίγο πιο κοντά στα δεδομένα της εποχής.
Χωρίς βέβαια να χαθεί το αρχικό feeling αλλά να γίνουν λίγο πιο φιλικές στα αυτιά των σημερινών νέων ακροατών που πιθανά να τους ξενίζουν οι old-school παραγωγές.
Πολλές φορές, τα ίδια τα συγκροτήματα αποφασίζουν ακόμη και να επανηχογραφήσουν δίσκους ή παλιά τραγούδια τους (βλέπε Testament - First Strike Still Deadly , Destruction - Thrash Anthems).
Τελειώνοντας, θα συμφωνήσω με τον [B]Dead [/B]ότι τα 90’s ίσως ήταν η καλύτερη δεκαετία όσον αφορά τις παραγωγές στη metal μουσική.
Νομίζω πως ήταν η χρυσή τομή μεταξύ του αναλογικού ήχου του παρελθόντος και του ψηφιακού που θα ακολουθούσε στα 00’s.
Επίσης θα συμφωνήσω και με τον [B]somnambulist [/B]ο οποίος τα είπε πολύ όμορφα και λακωνικά.
Τα 70’s νομίζω ήταν η κορυφαία δεκαετία για το rock. Υποδειγματικές παραγωγές που εκπλήσσουν με τη ζεστασιά, την καθαρότητα και το χρώμα τους ακόμη και τόσα χρόνια μετά. Κάτι που σήμερα πολλά συγκροτήματα αποζητούν και ψάχνουν τρόπους να αναπαράγουν.
Ήταν κι αυτή η έξαρση του progressive και psychedelic rock τότε με πολλούς πειραματισμούς και ρηξικέλευθες ιδέες περί ήχου.
Αυτά λοιπόν από μένα για τώρα. Ας μην κουράζω άλλο.
Εδώ είμαστε, να συζητάμε και να ανταλλάσουμε απόψεις.
Ωραία τρέχει αυτό το τοπικ. :)[/FONT]
Παντως χαιρομαι να συζηταω με users οπως ο brein3d, μπραβο για τα ποστ σου. Παροτι διαφωνω τουλαχιστον εχεις στανταρ αποψη και τη στηριζεις. Λειπουν αρκετα τετοια ποστ (δε μιλαω τοσο για το σεντονι, οσο για την ολοκληρωμενη αποψη).
Κοιτα, οσο κι αν στα “τεχνικα” οι παραγωγες δεν ηταν τοσο ολοκληρωμενες, και μπορουμε να κανουμε ωρες κουβεντας, αυτος ειναι ο κλασικος thrash ηχος. Και για μενα αυτος ο ηχος ειναι που εδωσε χαρακτηρα σ αυτη την μουσικη. Για μενα, οι νεες μπαντες δεν βγαζουν ολο αυτο το feeling των 80’s, ενω μπορει να το νιωθουν , να ξερουν να γραφουν καλα riffs, ακουγονται παρα-γυαλισμενα. Δε κατηγορω ολες τις καθαρες παραγωγες, υπαρχουν δισκοι που τους λατρευω - πχ το countdown των megadeth. Η και για τα death metal των αρχων της δεκαετιας του 90, οπου πραγματι ο ηχος ειναι αξεπεραστος - ακομη κι αν δεν σ αρεσουν οι δισκοι τους ακους λογω αυτου του ηχου που εχουν.
Παντως, εμενα δεν με νοιαζει τοσο η παραγωγη… Δηλαδη, οκ, προτιμω τις old-school παραγωγες (για οποιο ειδος κι αν ακουω, thrash, punk, crossover, d-beat/crust, tech-thrash death), αλλα ακομα και τελειως σαπια να ναι, αν το αλμπουμ λεει και με πωρωνει ετσι οπως ακουγεται δεν ασχολουμαι με αυτο.
Παντως για τους Destruction, συνεχιζω να διαφωνω. Δε θα συμφωνησουμε βεβαια, απλα αυτο το “¨ξυσιμο” στις κιθαρες ειναι που καναν τους Destruction αναγνωρισουμε, μ αυτο τους αγαπησαμε, και θα συνεχιζουν να μας καυλωνουνε τα πρωτα τους αλμπουμ. Και γι αυτο δε θα μπορεσω να ευχαριστηθω νεο αλμπουμ Destruction
:oops: Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια [B]cynic[/B]!
Κι εγώ χαίρομαι όταν συζητάω με χρήστες που έχουν άποψη και δεν διστάζουν να την εκφράσουν ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα. Γι’αυτή την κουβέντα γράφτηκα και στο φόρουμ άλλωστε. :rasta:
Κατά τα άλλα, ναι δεν περίμενα να συμφωνήσουμε.
Θα πω το κλισέ αλλά είναι θέμα γούστου ποιον ήχο/παραγωγή προτιμάει ο καθένας.
Με την ίδια λογική πράττουν και οι παραγωγοί. Ο καθένας έχει τη δική του άποψη περί ήχου και αυτή ακολουθεί.
Από κει και πέρα, τα εκάστοτε συγκροτήματα συνήθως διαλέγουν αυτόν που νομίζουν ότι τους ταιριάζει και θα ήθελαν να δουλέψουν τον ήχο τους μαζί του.
Πάντως έχεις δίκιο για τις σύγχρονες παραγωγές πλέον. Πολλές φορές είναι υπέρ το δέον “γυαλισμένες”, ψηφιακές και “μηχανικές”. Έχει χαθεί η ζεστασιά του παρελθόντος σε πολλά (ακραία περισσότερο) genres.
Να πω και κάτι άλλο.
Πέρα από τις studio παραγωγές, τους δίσκους και την προσωπική άποψη του καθενός περί ήχου, υπάρχει και κάτι άλλο.
Τα live ! Εκεί όπου κρίνονται τελικά τα συγκροτήματα και ξεγυμνώνονται μπροστά στο κοινό.
Θα πουλούσα την ψυχή μου για να έμπαινα σε μια χρονομηχανή και να έκανα στάσεις σε διάφορες εποχές που θα με ενδιέφεραν.
Στην ψυχεδέλεια και τη vintage αισθητική των 70’s, την έξαρση του thrash στα μέσα των 80’s και τις γεμάτες αδρεναλίνη συναυλίες με τις μπάντες-μεγαθήρια στις δόξες τους και αργότερα στις αρχές των 90’s και τους death metal οδοστρωτήρες…
Παντως θα προτιμουσα μια σαπια παραγωγη απο τα τιμημενα 80’s παρα μια
παρτα ολα στο τερμα παραγωγη των 00’s.
Η πρωτη εχει αποψη και ταυτοτητα ρε αδερφε.
Εν τω μεταξυ μιλησατε για παραγωγες για τα 2 αγαπημενα μου ειδη ! Πολυ ωραια τα
ειπες για το death metal brein.d3d ενω για το thrash ειμαι καπου αναμεσα στις 2 αποψεις.
Σεμιναριακες παραγωγες εχει κανει και ο Tomas Skogsberg (Entombed,Dismember etc)
Βαριες,με το μπασο να ειναι ‘μπροστα’ και να δινει εναν πιο ροκ εν ρολλαδικο τονο στην
μουσικη και γενικοτερα αν προσεξει καποιος τους δισκους αυτους η παραγωγη κολλαει
γαντι.
Μιας και το έχουμε πάει αρκετά προς το thrash και τις κακές παραγωγές στις αρχές των '80 θα ήθελα να ρωτήσω την γνώμη των φανς κυρίως σε ότι αφορά τον ήχο στο πρώτο άλμπουμ των flotsam & jetsam. Στα δικά μου αυτιά οι κιθάρες ποτέ δεν ακούγονταν χειρότερες, κυρίως ένα ακαθόριστος θόρυβος με δυσκολία ξεχωρίζεις ριφ σε αυτό το πράγμα, δεν μπορώ ούτε σαν cult να το εκλάβω αυτό το πράγμα. Είμαι ο μόνος που το πιστεύω αυτό;
To είχα ξαναγράψει στο τόπικ αυτό, για μένα το Doomsday for the Deciever έχει τρομερό ήχο, και οι κιθάρες συγκεκριμενα ακούγονται τέλειες (μια χαρά ξεχωρίζεις ριφ νομίζω).Τη θεωρώ απ’τις καλύτερες θρας παραγωγές.Η lead κιθαρα ειδικά πάντως στις leadιες και τα σολιδια έχει απ’τους πιο ΚΑΒΛΑ ήχους που έχω ακούσει σε ηλεκτρική.
Μάλλον είμαι ο μοναδικός φαίνεται, τι να πω, εντάξει το δεν ξεχωρίζεις ριφ είναι απλά υπερβολή απλά για να δείξω πόσο δεν μου αρέσει. Για μένα είναι κάτι αντίστοιχο με τα drums κατσαρόλες που ακούμε π.χ. στο st. anger (ναι ξέρω φαίνεται άκυρη η σύγκριση λόγω διαφοράς κάποιον χρόνων αλλά αυτό μου ήρθε τώρα με κατσαρόλα drums στον ήχο). Τέσπα προσωπικά το βάζω στις αδύναμες παραγωγές του thrash της εποχής μαζί με τα 2 πρώτα Testament to “beyond the gates” Possesed και μερικά ακόμα.
Ρε παιδιά, λέτε και ξαναλέτε πολλοί για τις κατσαρόλες του St. Anger, τον σκατόηχο του St. Anger κι όλα αυτά. Γιατί έχετε σκαλώσει έτσι. Ο ήχος του St. Anger ΓΑΜΑΕΙ. Και στα drums και σε όλα. Είναι βρώμικος, είναι διαφορετικός, έχει στυλ. Απλά είναι ΣΚΑΤΑ οι συνθέσεις, αλλά εδώ μιλάμε για παραγωγή.
Αν και για το st.anger έχουν γραφτεί εγκυκλοπαίδειες σε ότι αφορά τον ήχο του το μόνο που θα πω είναι πως συμφωνώ απόλυτα με κάτι που είχε γραφτεί στο hammer. Δεν θυμάμαι ποιος το είχε γράψει βασικά νομίζω ο Πούσιος ήταν αλλά δεν παίρνω και όρκο. Είχε γραφτεί λοιπόν πως το χειρότερο στον δίσκο είναι πως οι Metallica προσπαθούν να το παίξουν επαναστάτες να βγάλουν ένα punk attitute με τον βρώμικο ήχο, κάτι που δείχνει άσχημα σήμερα. Δεν θυμάμαι τα ακριβή λόγια και βαριέμαι να ψάχνω παλιά hammer τώρα αλλά το νόημα αυτό ήταν.
Προσωπικά δεν θεωρώ τον ήχο του st.anger βρώμικο απλά κακό.
Αυτό το κλισέ δεν πείθει και πολύ, μου θυμίζει τον Μιλάνο που ήθελε να τα χώσει στους Rage Against the Machine και τους System of a Down και έλεγε “δηλαδή αυτοί οι τύποι δεν ξέρουν τί έχουν αλλά κατά τ’ άλλα θέλουν και κομμουνισμό ή κάτι τέτοιο;” Τα ίδια έλεγαν πριν λίγες δεκαετίες και για τον Πικάσο, τον Αραγκόν κτλ. Για να μην το ξεχειλώσουμε πάντως και να επιστρέψουμε στο θέμα μας, δε βλέπω γιατί εμάς ως ακροατές/μουσικόφιλους να μας απασχολούν τα ψυχολογικά του οποιουδήποτε καλλιτέχνη/συγκροτήματος και το τί εικόνα θέλουν να βγάλουν προς τα έξω, όταν το θέμα είναι το τί θέλουμε εμείς οι ίδιοι απ’ τη μουσική μας, χωρίς αυταπάτες “ταύτισης” με τον δημιουργό.
Η μόνη απάντηση που δέχομαι, η μόνη ουσιαστική, είναι η τελευταία σου φράση. Αν απλά εσένα δε σου κάνει αυτή η βρωμιά, πάσο.
Πάντως θα είχε ενδιαφέρον να πέσουν εδώ μέσα και άλλες απόψεις επί του θέματος είδικα από άτομα που έχουν μάθει να ακούν μουσική κυρίως από βινύλια και κρίνουν σαφώς διαφορετικά τον ήχο στις μπάντες, κυρίως στις δεκαετίες '70 και '80 φυσικά.