Προφορά, εκφορά, άρθρωση.
Ψάχνουμε καλλιτέχνες ή συγκεκριμένα κομμάτια στα οποία τα παραπάνω στοιχεία είναι καυλερά. Αν θέλετε να συγκεκριμενοποιήσετε ακόμη περισσότερο λέγοντας μας σε ποιο δευτερόλεπτο είναι το φωνητικό ακροβατικό που σας γαργαλάει τ’ αυτί, ακόμα καλύτερα. Για παράδειγμα, κάποιες προφανείς επιλογές είναι αυτή κι αυτή. Μεγάλοι αίλουροι και οι δυο, μας κούρασαν πολύ όταν ήμασταν μικρούληδες να καταλάβουμε τι ακριβώς τραγουδάνε. Και μια που είπα το μικρούληδες… ευφυέστατος είναι ο τρόπος που τραγουδιέται το Teenage Mutant Ninja Turtles στο μουσικό θέμα των χελωνονιντζακίων (άπειρο ριπίτ, ε). Σε πιο hardrock/metal δρόμους, δεν ξέρω αν ο lynott είναι όντως ψευδός (έτσι μου ακούγεται!), αλλά δεν υπάρχει άλλος όμοιος του, τέλεια προφορά (ακούμε και τις ανεπανάληπτες κιθάρες στο τέλος). Στον dickinson μου άρεζε ανέκαθεν η άρθρωση, δωρεάν φροντιστήριο. Peter Hammill, Άγγλος που σέβεται την καταγωγή του (ταιριάζει κι ο halford των αρχών μαζί, αφού μια μικρή εμμονή φαινόταν να την έχει). Για ακόμη πιο hardcore εγγλέζικες καταστάσεις έχουμε και τους υπέροχους ανάρχες, zounds και ένα από τα λίγα καλά τραγούδια των the streets (το συγκεκριμένο παραείναι καλό βέβαια). Όταν άκουσα αυτόν τον σκωτσέζο νόμιζα ότι τραγουδούσε στα γαλλικά ο τύπος. Ενώ κάθε φορά που ακούω τον Matt Elliott να τραγουδάει το Red Queen θέλω να του κάνω έρωτα. Ε, και μια που μπήκαν οι coil στην κουβέντα, ο τρόπος που τονίζει ο Balance την κάθε λέξη στο καλύτερο τραγούδι που έχει υπάρξει, είναι τρομαχτικός. Doctor, Doctor I’m going mad. Θα ταίριαζε κι ο Bowie εδώ, αλλά προτιμώ τα παιδιά του. Τον Clayton ο οποίος στον πρώτο δίσκο των Saviour Machine πέτυχε την καλύτερη ροή στίχων σε metal δίσκο. Και τον Sylvian για τον οποίο δεν έχω λόγια. Από γυναίκες προφανώς στρεφόμαστε προς τη σχολή της bjork, με Knife και Cocorosie. Από αμερική διαλέγουμε την άρρωστη βλάχα carla bozulich που μας γαμάει την ψυχολογία κάθε φορά και για παρέα της τον DAVID EUGENE EDWARDS.
Για πείτε…
Κολλητικες φωνητικες μελωδιες ποσταρα 
