Στο έργο του «Η ζωή του Γαλιλαίου», ο Μπέρτολτ Μπρεχτ περιγράφει τη σκηνή όπου ο κήρυκας αναγγέλλει την απόφαση του ομώνυμου ήρωα να αποκηρύξει, ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης, τη θεωρία του ότι ο ήλιος αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος. Ο μαθητής του, ο Αντρέας Σάρτι, απογοητευμένος αναφωνεί: «Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες». Και ο δάσκαλος, που λίγο πριν έχει υποκύψει στην πίεση των ιεροεξεταστών, αποφαίνεται στωικά: «Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες».
Φράση καθαρά αντιμεσσιανική και προσανατολισμένη στα ιδανικά των αρχαίων ελλήνων όπως μάθαμε στην έκθεση:p
Η φράση αυτή κρύβει μέσα της μεγάλη αλήθεια πλάκα πλάκα.Σαν άτομο πρέπει εσύ να παλεύεις γι’αυτά που θες και όχι να πειρμένεις από ήρωες να σε σώσουν.Πιο συγκεκριμένα μπορούμε να το εξειδικεύσουμε και να του δώσουμε ριζοσπαστικό περιεχόμενο.Σε μία σύγχρονη εκδοχή της αυτή η φράση θα ήταν ως εξής.“Αλίμονο στη χώρα που πιστεύει στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και έχει ανάγκη από βουλευτές”.Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει μία μορφή τέτοια,δηλαδή ψηφίζεις κάποιον να σου λύσει τα προβλήματα και το μόνο που απαιτείται από εσένα είναι ψήφος σου.Δεν βγάζει όμως έτσι πουθενά,μιας και η μη συμμετοχή σου στα κοινά και η απάθεια προς αυτά σε καταδικάζει.Το να περιμένεις να σου λύσει κάποιος το πρόβλημα χωρίς εσύ να κάνεις προσπάθεια για να το λύσεις είναι αφέλεια μιας και οι πιθανότητες να ακούσει εσένα η την ομάδα σου κάποιος σας που είναι αρμόδιος να το λύσει τη στιγμή που δεν έχετε δηλώσει την παρουσία σας είναι μηδαμινές
Αλίμονο σε εκείνους ποτέ δεν θα γίνουν ήρωες λέω εγώ
Τι θα είμασταν χωρίς ήρωες?
Χωρίς έναν Κολοκοτρώνη
Χωρίς έναν Αλέκο Παναγούλη
Χωρίς έναν Άνθρωπο που παλέυει και αγωνίζεται για τα ΙΔΑΝΙΚΑ του και τα ιδανικά της κοινωνίας…
Μια κοινωνία χωρίς ήρωες γεννάει λάθος πρότυπα!!!
Αυτό έχω να πώ εγώ
παντα χρειαζεται ενας που θα παει αντιθετα στο ρευμα και θα τον ακολουθησουν οι αλλοι,
δεν ειναι τυχαιο που ολα τα μεγαλα γεγονοτα ταυτιζονται με προσωπα
καλοι ειναι οι ηρωες, αρκει να μην κρεμιομαστε απο αυτους, και χειροτερα, να μην δημιουργουμε ψευτικους (που εχει γεμισει ο κοσμος τετοιους στις μερες μας)
Πιστεύω πως οι «μη ψεύτικοι» ήρωες είναι ελάχιστοι και πως, λόγω του μύθου που εμπλουτίζει την ηρωική ιδιότητα, είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιορίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι «αληθινοί». Τα ιστορικά πρόσωπα που θεωρούνται ήρωες (δηλαδή όχι ο Καραγκιόζης, για παράδειγμα) θα υποστούν σε κάθε περίπτωση τη διαστρέβλωση της προπαγάνδας, ενώ πάντα κινδυνεύουν να έρθουν αντιμέτωπα με την αυστηρή αντίθετη γνώμη και να υποστούν ακόμη πιο έντονη κριτική.
Πάντως, ως προς την πρόταση του Μπρεχτ, η οποία είναι αξιοθαύμαστης ακρίβειας και αποστομωτικού στόμφου, το σχόλιό μου είναι το εξής: Πράγματι, αν η συνοχή, η αδελφικότητα και η ειρήνη μιας κοινωνίας (ή οποιασδήποτε ομάδας) εξαρτώνται από την προπαγανδιστική χρήση του ηρωισμού, τότε απουσιάζει η ουσία από αυτές. Το ηρωικό πρότυπο είναι έντονο κατάλοιπο βαρβάρων πολιτισμών και αξιωματικής αντιμετώπισης των σχέσεων εξουσίας.
Σε γενικές γραμμές ο ήρωας πρέπει να υπάρχει για να δώσει ένα παράδειγμα.Και ήρωας δεν εννοώ εδώ με τη στενή έννοια του όρου (κοιλιακοί πέτρα η μυαλό διάνοια) αλλά πιο πολύ τα πρότυπα που έχουμε.Ήρωας μπορεί να είναι και ένας φίλος μας που τα βγάζει πέρα σε μία δύσκολη κατάσταση,διάφοροι μεγάλοι συγγενείς η γνωστοί μας που ενώ τους τα έφερε δύσκολα η ζωή και ξεκίνησαν με τις χειρότερες συνθήκες τη ζωή τους τα βγάλανε πέρα.Το ζήτημα είναι να εμπνευστούμε από αυτούς αλλά ως εκεί.Ήρωες κατά κάποιο τρόπο όλοι έχουμε αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε και εμείς.Όχι να απαιτούμε από αυτούς να μας βγάλουν από τη δύσκολη θέση
Το θέμα είναι: «Αλίμονο στη χώρα που χει ανάγκη από ήρωες». Είσαι εκτός θέματος και η έκθεσή σου βαθμολογείται με 3/20.
Ως προς αυτό που λες όμως, σχετικά με αυτό που γράφεις: «Ήρωες κατά κάποιο τρόπο όλοι έχουμε αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε και εμείς», θα έλεγα ότι αυτό το σύνδρομο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.
(Βέβαια, σε αυτό το thread κανείς δεν όρισε ακόμη τι εννοούμε με τη λέξη «ήρωας»?)
Πράματι τώρα που το βλέπω βγήκα λίγο αλλά εντάξει:p
Ως προς τη φράση που τσέκαρες πριν παρεξηγηθώ εννοώ το εξής.Πρέπει να αγωνιζόμαστε όλοι και να προσπαθήσουμε να γίνουμε ξεχωριστοί.Ήρωες όχι με την έννοια του Ζορό αλλά ήρωες με την έννοια να βάλουμε ένα στόχο και παρόλο που μπορεί να είναι ακατόρθωτος να προσπαθήσουμε να τον φτάσουμε και όχι να τα παρατάμε όπως θα έκανε ένας “κοινός θνητός”:p.Η με άλλα λόγια να προσπαθήσουμε να φτάσουμε τους ήρωες μας προσφέροντας κάτι αξιόλογο,όχι περιμένοντας να προσφέρουν αυτοί πρώτα και εμείς να μένουμε έτσι
Θεωρώ πως ο Μπρεχτ δια στόματος Γαλιλαίου είπε σε όλους μας πόσο μόνο τον “αφήσαμε” και πόσο καταδικασμένη είναι μία χώρα που έχει ανάγκη από κάποιον να σταθεί ενάντια σε οποιαδήποτε απόκρυψη της αλήθειας, τυραννία κλπ. Ο Γαλιλαίος μπορεί να ήταν δειλός και να μην μπορούσε να αντικρίσει την Ιερά Εξέταση, κι η υπόλοιπη χώρα όμως αποτελούταν από δειλούς οι οποίοι έπραξαν ομοίως. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Γαλιλαίος διατύπωσε την επιστημονική θεωρία (-αλήθεια) του, ήταν καθήκον του καθενός να την υποστηρίξει έναντι της Ιεράς Εξέτασης. Εάν όλοι σα σύνολο της πήγαιναν κόντρα, τότε αυτή ήταν που θα λύγιζε. Η ευθύνη λοιπόν του Γαλιλαίου και του εκάστοτε “διαφωτισμένου” εδράζεται (και περιορίζεται) στο να διαφωτίσει όσον το δυνατόν περισσότερους. Από κει και πέρα, ο λαός, αφού έχει “διαφωτιστεί”, οφείλει να υποστηρίξει την αλήθεια, να πολεμήσει μια τυρρανία κοκ. Η φράση λοιπόν μπορεί να πάρει τη μορφή “Αλίμονο στη χώρα που αποτελείται από δειλούς και έχει ανάγκη από ήρωες”. Και πράγματι, κάτι τέτοιο αποδείχθηκε, αφού η Ιερά Εξέταση είναι αυτή που βγήκε νικήτρια, και η επιστημονική αλήθεια ηττημένη. Βέβαια δεν αποδείχθηκε το αντίστροφο, αλλά πιστεύω πως είναι λίγο προφανές. Παρόλ’ αυτά και η φράση του μαθητή είναι εξίσου σωστή, καθώς αν μια χώρα όντως αποτελείται από δειλούς, τότε αλίμονό της αν δεν έχει και δυο-τρεις ήρωες να κάνει τη δουλειά της σε μερικά πράματα.
Αλίμονο σε μια χώρα λοιπόν, που έχει “διαφωτιστεί” σε ορισμένους τομείς, αλλά παρόλ’ αυτά περιμένει από κάποιον ήρωαι να αντιστρέψει το ρεύμα. Ακόμα χειρότερα, σε μία χώρα που “ξυπνά” μόνο από τη φασαρία των “ηρωισμών” και δεν πείθεται με λογικά μέσα.
Ρε ξεφτέρια μου κι οι δυο σας, όταν σας θυμίζω ότι ο Γαλιλαίος έζησε τον 16ο και 17ο αιώνα, my point is that την εποχή εκείνη ζητήματα όπως “τελικά γυρίζει;” και “τί λες ρε βλάσφημε σιγά μη γυρίζει” αφορούσαν μόνο τον ανώτερο κλήρο και μια σπουδαγμένη ακαδημαϊκή αριστοκρατία - τους μόνους δηλαδή που είχαν μια κάποια μόρφωση και από τους πολύ ελάχιστους που ήξεραν καν να διαβάζουν. Τί κάνετε παραλληλισμούς με τις σύγχρονες κοινωνίες και έχετε την εντύπωση ότι στην υστερο-μεσαιωνική/αναγεννησιακή Ιταλία μπορούμε να μιλάμε ακόμα και για την αστική έννοια των “πολιτών”; Ποιά “όλη η χώρα” δεν αντιστάθηκε στην Ιερά Εξέταση που να με πάρει ο διάολος; Τα ζητήματα που απασχολούσαν τον περισσότερο κόσμο την εποχή εκείνη ήταν “θα έχω να φάω αύριο;” “θα είμαι ζωντανός αύριο ή θα έχω πεθάνει από καμια αρρώστεια;” “θα χαμογελάσει ποτέ στην κόρη μου ο μαλάκας ο πλούσιος χασάπης του χωριού να βρω αφορμή να του την πασάρω;” Ούτε μπλογκς διάβαζαν, ούτε το δελτίο του Μέγκα στις 8 έβλεπαν, ούτε άκουγαν δίσκους των Rage Against the Machine και των System of a Down.
Σκεφτείτε λίγο αυτά και μετά ψάξτε να μάθετε τί έλεγε ο Μαρξ για τη βάση και το εποικοδόμημα στην κοινωνία και τί από τα δύο έρχεται πρώτο. Δεν το λέω ειρωνικά, το λέω επειδή είστε διαβαστερά παιδιά και (ελπίζω πως) διψάτε για γνώση.
Σύλα, γενικά έχω ένα βίτσιο να το παίζω έξυπνος. Μην ασχολείσαι.
Γράκχε, ο Γαλιλαίος θα μπορούσε να είχε ζήσει σε έναν γαλαξία πολύ-πολύ μακριά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως μάς μιλά ο Μπρεχτ και τα λεγόμενα φέρουν το φορτίο της δικής του «κοσμοθεωρίας». Ο παραλληλισμός με τις σύγχρονες κοινωνίες είναι αυτονόητος, γιατί δεν πρόκειται για ιστορικό ντοκουμέντο.
Δεν ξέρω αν αυτό βαίνει προς την κατεύθυνση της δικής σου ανάλυσης, άλλα ίσως να πρέπει να λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι η Γη γυρίζει, είτε πεισθεί ο ιεροεξεταστής είτε όχι…
Αυτό που είπε ο Vic. Ειδικά ο Μπρεχτ θα πρεπε να σε υποψιάζει για το ότι δεν αναφέρεται στην υπόθεση σαν ιστορικό ντοκουμέντο αλλά την χρησιμοποιεί καθαρά για παραλληλισμό. Δεν έχει να κάνει με τον Γαλιλαίο, αλλά με τον οποιοδήποτε Γαλιλαίο. Δεν ασχολείται με τους ανθρώπους της εποχής του Γαλιλαίου, αλλά στην ουσία είναι σα να μεταφέρει τον Γαλιλαίο και την όλη υπόθεση στη δικιά του εποχή. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον :b
